เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

รบกวนถามท่านผู้รู้ครับ ว่าโรคทาง จิตที่เกิดขึ้นกับทหารเวลาไปรบนานๆ ที่เกิดจากความเครียดในสมรภูมิ เค้าเรียกว่าอะไรครับ ผมคลับคลายคลับคราว่าจะเรียก ว่า เซลซ็อก แต่ก็ไม่แน่ใจมาถามผู้รู้ในนี้ดี กว่า

ไม่ได้เป็นทหารครับ รู้เท่าที่ฟัง/อ่านมา

Shell shock เครียดเพราะการรบ ถูกระดมยิงมากๆๆ

คำว่า Shell หมายความถึงกระสุนปืนใหญ่ๆ

และก็ยังใช้เป็นคำกริยาว่าระดมยิงด้วย คือ Shelling

****

คิดเองว่าทหารคงเป็นโรคคิดถึงแฟนด้วยมั๊งครับ?

ผมว่าต้องมี โรคมินามาตะ พ่วงอยู่ด้วยนะ ;D ;D ;)

...ที่เห็นในภาพยนต์  แรกๆ ที่เข้าสนามรบก็เป็นโรค  หรือมีอาการ "กลัว"  แต่ผ่านการรบสักครั้งสองครั้งอาการก็จะหายไปครับ

...เคยอ่านพบว่า  ทหารที่เข้าสนามรบต้องคิดไว้เสมอว่า  ตัวเองตายไปแล้ว  จะได้ไม่กลัว  8)

เหมือนโรคแดจังกึมเปล่าครับ  ;D ;D ;D

คิดแล้ว ;D ;D ;D  บรื๊อออออออ  ;D ;D ;D

อย่าว่าแต่อยู่ท่ามกลางความตายเลย คนที่คิดว่าตัวเองใกล้ตายเช่นถูกรถชน ศัตรูตามราวี ก็มีความรู้สึกแบบเดียวกัน
คนอยู่ห่างความตายมักพูดว่าไม่กลัวตาย แต่คนที่อยู่ใกล้ๆแล้วอาจถึงกับเสียสติ หนัก-เบา เรี่ยราดเลยทีเดียว

ครับ ผม Shell shock นี้จำได้ว่า มีขึ้นใน ww I กับ ww II แต่พอในเวียดนามเค้าก้จะเรียกเป็นอีกอาการนึง คือจะมีความระแวงเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย (คงเจอ พวก VC และรบไกลบ้าน) ส่วนที่อิรัคก็จะมีชื่อเรียกอีกอย่างนึงอะครับ........เลยอยากรุ้ว่าเค้าเรียกว่าอะไรในสมัยนี้ ครับ ขอบพระคุณคราบบบบบบบ

คุณพ่อผมเป็นโรคที่เกิดจากการไปรบคือ "โรคประสาท" ครับ ตั้งแต่ปลดทหารก็กินยาแก้โรคประสาทของโรงพยาบาลประสาทพญาไทจนถึงอายุ 50 ปี ก็ประมาณ 6 ปีที่ผ่านมานี้เอง คือ จะเกิดอาการตกใจ ใจสั่น ถ้าได้ยินเสียงปืน ระเบิด หรือคนตะโกนโหวกเหวก  เราต้องคอยจับไว้ไม่งั้นแกจะลุกวิ่งหนีไปเลย  ยิ่งถ้าใครมาท้าต่อยล่ะ เป็นเรื่อง แกจะไม่หยุดจนกว่าจะไ้ด้ ถล่มให้สมใจ (ขออภัยที่ต้องเรียกว่า ถล่ม) เพราะมีอยู่ตอนหนึ่งคุณย่าเคยเล่าให้ฟัง ตอนที่พ่อผมรบอยู่บนเขา  คุณย่าจัดงานศพให้คุณปู่ ซึ่งพ่อยังไม่รู้ ครอบครัวยังยากจนมาก  ในงานศพเมื่อเผาแล้ว ก็จะมีการเลี้ยงข้าวและเหล้ากับผู้ที่มาช่วยงาน แต่มีลุงคนหนึ่งแกเป็นคนมีฐานะดี  แต่ชอบดูถูก คนจน โดยเฉพาะคุณย่าผม เรื่องก็คือ ลุงคนนี้แกบอกว่าทำไมกับข้าวมีไม่เยอะล่ะ จะเอาอะไรเลี้ยงคนที่มาช่วยงาน  ไม่มีปัญญาล่ะสิ เอ้า..นี่(พร้อมกับโยนถุงเงินใส่หน้าคุณย่า) ย่าก็บอกครอบครัวฉันมันจนจะทำยังไงได้ แล้วย่าก็ร้องไห้  พอไม่กี่วันพ่อก็กลับบ้านเพื่อพัก  มาถึงก็ทราบข่าวว่าพ่อป่วยและตายไปแล้ว และคุณย่าก็เล่าเรื่องราวให้ฟังทั้งหมด  ย่ายังบอกผมว่า  พอเล่าจบแค่นั้นแหละ พ่อเอง ทิ้งเป้ลง ไม่พูดไม่จา  ปั๊บ........คว้าปืน (M16) ซึ่งสมัยนั้นทางราชการจะอนุญาตให้ทหารนำอาวุธประจำกายกลับบ้านได้ เพราะ  ผกค.ชุมมาก  แกไปถึงบ้านลุงคนนั้นแล้วเรียกชื่อ  ออกมา  แล้วก็กด ออโต ยิงบ้านหลังนั้นพรุนทั้งหลัง ลุงคนนั้นเยี่ยว ขี้แตก ร้องไห้ยกมือขอขมาพ่อผมทันที  ย่าบอกว่าตอนนั้นนึกสงสารลุงคนนั้นมาก และเข้าไปห้ามพ่อไว้ก่อนไม่งั้นแกเอาตายแน่ และยังเป็นเรื่องเล่าขานของคนสมัยนั้นเสมอมา   พ่อเคยเล่าให้ฟังว่าเคยถูกล้อมบ่อย นานสุด 7 วันเห็นจะได้ เพื่อนตายไปต่อหน้าต่อตา กินเศษดิน เศษหญ้าเท่าทีหาได้ ถูกตามล่า ในป่ากว่า 2 อาทิตย์  กว่าจะมีชีวิตรอดกลับมาไม่ใช่เรื่องน่าจำเลย น้อยครั้งถ้าเราไม่ถามเราก็จะไม่รู้ว่าพ่อได้ผ่านอะไรมาบ้าง  :(

ลองเข้าไปอ่านดูที่นี่คับ...

http://en.wikipedia.org/wiki/Shell_shock

เรื่องความตาย ถ้า ไม่เข้าใกล้ ก็ไม่เคยกลัว เหมือน กัน นะครับ 

แต่ถ้าเมื่อไหร่ อยู่ใกล้กับความตาย   มือจะเย็น และ ชา ไปหมด      อากาศ จะ น้อย ทั้งๆ ที่ไม่เหนื่อย แต่ หายใจติดขัด   สมอง คิดเรื่องราว ต่างๆ มากมาย จำไม่ได้ ว่า อะไรบ้าง แต่ สิ่งที่คิด มันวนไปวนมา เรื่องแล้วเรื่องเล่า  ซ้ำๆ อย่างนั้น เหมือน ถูกตีกรอบ  ตามองสิ่งที่อยู่ข้างหน้า เท่านั้น แต่ สมอง กับ สติ ปั่นปวนไปหมด

เลยระลึก ถึงความตายไว้เสมอ ครับ     

สติมา ปัญญาเกิด

คุณตาผมเล่าว่าทหารในรุ่นเดียวกับท่านไปรบครั้งแรก ที่อินโดจีน กลับมาส่วนมากจะระแวงว่าจะมีอันตรายไปทุกเรื่อง จะผวาตอลดเวลนอน ปืนหรืออาวุธต้องติดตัวตลอด ( ท่านไดทราบบอกที  ว่าอินโดจีนครั้งที่ก่อนสงครามโลก พ.ศ. ใหน )

ก่อนสงครามโลกเลยเหรอครับ เอ นึกไม่ออก มีแต่ตอนสงครามโลกที่ไทยไปยึดดินแดนที่ฝรั่งเศสมายึดไปสมัย ร.5 คืน ญาติผู้ใหญ่ผมศักดิ์เป็นตุณตาก็ไปรบครับ

...โรคนี้มีหรือเปล่า....โรคคิดถึงเมีย....

 :o :o :o ;D

ขอแสดงความยินดีกับคุณ Badboy สำหรับการมีบุพการีผู้ได้อุทิศตัวรับใช้ชาติ เป็นศักดิ์ศรี และเกียรติแก่วงศ์ตระกูลสืบต่อไปครับ

ขอบคุณครับ  ทุกวันนี้ผมได้แต่ระลึกถึงความกล้าหาญและอดทนของท่านที่ได้พร่ำสอนผมมา (ท่านเสียชีวิตได้ 2 ปีแล้วครับซึ่งสาเหตุมาจาก โรคเครียดที่เป็นมาตลอดชีวิต)  ผมมักได้ยินพ่อบ่นเสมอเวลาผมทำอะไรและมักท้อถอยคือ "ไม่มีอะไรที่ทหารทำไม่ได้" และก็ "ทำอะไรใจต้องเกินร้อยเสมอ" ฯลฯ เท่านี้ผมก็ภูมิใจแล้วครับ แต่ ยังมีหมวกเหล็กที่ท่านเคยใช้ อยู่ผมเก็บไว้อย่างดีเลยและรูปภาพบางส่วน เท่านั้น เพราะพ่อเคยเผาทำลายเอกสาร และรูปภาพที่ถ่ายในสนาม เอกสารประจำตัวไปคราวที่ไปอยู่ในถิ่น ผกค.  เผาทิ้งหมดเลยครับ :)

ผมว่าทหารไทยอยู่สามจังหวัดคงคิดถึงบ้าน Homesick

นี่ล่ะครับ ที่เข้าเรียกว่า ทหารหาญ ที่แท้จริงครับ  เก่งจริง  เก่งรบ  เก่งทุกสมรภูมิ   :(   

หนึ่งในการทรมาน  เชลยศึก  ของพวกเวียดกง คือ  จับเชลยมัดมือ มัดเท้า ไว้กับหลักกางเขน และ
ใช้น้ำ ค่อยๆ หยดลงบนเล็บที่หัวแม่เท้าทุกๆ 5 วินาที  ตัวเชลยจะเกิดความเครียด จากความรู้สึกเดิมๆซ้ำๆ จนทำให้ประสาทเสียได้...หนึ่งในประสบการณ์การทรมาน จากสมรภูมิเวียดนาม  8)