เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

ที่มา www.sakid.com

หมาขี้เรื้อน

ลูกชายนักธุรกิจใหญ่มีชื่อเสียงระดับประเทศคนหนึ่งเพิ่งสำเร็จการศึกษากลับมาจากเมืองนอก
ยังไม่ทันทำงานอะไรเป็นชิ้นเป็นอันก็ถูกผู้เป็นแม่ขอร้องให้บวชเรียนเสียก่อน
เพื่อเห็นแก่แม่..บัณฑิตใหม่หมาดๆจากเมืองนอกจึงบวชอย่างเสียไม่ได้
เมื่อบวชที่วัดใหญ่ในกรุงเทพฯแห่งหนึ่งเสร็จแล้ว
ผู้เป็นแม่จึงพาไปฝากให้จำพรรษาอยู่กับพระวิปัสสนาจารย์รูปหนึ่งที่วัดป่าแถวภาคอีสาน
พระหนุ่มการศึกษาสูงมาจากตระกูลผู้ดีมีแต่ความสุขสบาย
เมื่อมาอยู่วัดป่ากว่าจะปรับตัวได้จึงใช้เวลานานเป็นแรมเดือน
แต่ก็นั่นแหละกว่าจะนิ่งก็ทำเอาพระร่วมวัดหลายรูปพลอยอิดหนาระอาใจไปตามๆกัน
ปัญหาที่ทำให้พระทั้งวัดเหนื่อยหน่ายจนนึกระอาก็เพราะพระใหม่มีนิสัยชอบจับผิด
และชอบอวดรู้ยกหู ชูหางตัวเองอยู่เป็นประจำ
วันแรกที่มาอยู่วัดป่าก็นึกเหยียดพระเจ้าถิ่นทั้งหลายว่าไม่ได้รับการศึกษาสูงเหมือนอย่างตน
ออกบิณฑบาตได้อาหารท้องถิ่นมาก็ทำท่าว่าจะฉันไม่ลง
เห็นที่วัดใช้ตะเกียงน้ำมันก๊าดแทนไฟฟ้าก็วิพากษ์วิจารณ์เสียเป็นการใหญ่หาว่าล้าสมัย
ไม่รู้จั กใช้เทคโนโลยี่ ตอนหัวค่ำมีการทำวัตรสวดมนต์เย็นก็บ่นว่า
ท่านรองเจ้าอาวาสทำวัตรนานเหลือเกินกว่าจะสิ้นสุดยุติได้ก็นั่งจนขาเป็นเหน็บชา
ครั้นพอถึงเวรตัวเองล้างห้องน้ำเข้าบ้างก็ทำท่าจะล้างอย่างขอไปทีล้างไปบ่นไป
ประเภทตูจบปริญญาโทมาจากเมืองนอกต้องมาเข้าเวรล้างห้องน้ำร่วมกับใครก็ไม่รู้
โอ้ชีวิต! ความสำรวยหยิบโหย่งทำให้พระใหม่ไม่พอใจสิ่งนั้นสิ่งนี้ถือดี
ว่าตัวเองมีชาติตระกูลสูง มีการศึกษาสูงกว่าใครในวัดนั้น
ผิวพรรณก็ดูสะอาดสะอ้านชวนเจริญศรัทธากว่าพระรูปไหนทั้งหมด
มองตัวเองเปรียบกับพระรูปอื่นแล้วช่างรู้สึกว่าตัวเองเหนือกว่าทุกประตู
นึกแล้วก็ยิ้มกระหยิ่มอยู่ในใจกลับเข้ากุฏิเมื่อไหร่ก็เอาปากกามาขีดเครื่องหมายกากบาทบนปฏิทิน
นับถอยหลังรอวันสึกด้วยใจจดจ่อ
อยู่มาได้พักใหญ่พระใหม่อดีตนักเรียนนอกก็สังเกตเห็นว่าท่านเจ้าอาวาสวัดป่าแห่งนี้ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา
ซ้ำนานๆครั้งจะออกมาให้โอวาทกับลูกศิษย์เสียทีหนึ่ง
วันๆไม่เห็นท่านทอะไรเอาแต่กวาดใบไม้ เก็บขยะ
ซักผ้าเอง (เณรน้อยก็มีไม่รู้จักใช้) สอนก็ไม่สอน
การบริหารวัดก็มอบให้ท่านรองเจ้าอาวาสเ ป็นคน
จัดการไปเสียทุกอย่าง เห็นแล้วเลยนึกร้อนวิชา
เสนอให้ปรับโน่นลดนี่สารพัดที่ตัวเองเห็นว่าไม่เข้าท่าล้าสมัย
รวมทั้งให้เสนอให้วัดใช้ไฟฟ้าแทนตะเกียงด้วยอีกข้อหนึ่งเพราะตนเห็นว่ายุคสมัยก้าวไกลมามากแล้ว
ไม่ควรจะทำตนเป็นคนหลังเขาให้คนอื่นเขาดูถูก
อีกหนึ่งในข้อวิจารณ์จุดด้อยของวัดทั้งหลายเหล่านั้นพระใหม่เสนอให้
หลวงพ่อเจ้าอาวาส
มีปฏิสัมพันธ์กับพระลูกวัดให้มากขึ้นกว่านี้ สอนให้มากขึ้นเทศน์ให้มากขึ้น
และแนะนำว่าคนระดับผู้บริหารไม่ควรจะทำงานอย่างการซักจีวรเองเป็นต้นด้วยตนเอง
ควรจะกระจายอำนาจมอบงานให้คนอื่นทำดีกว่า
เย็นวันนั้นเป็นวันพระสิบห้าค่ำ
หลวงพ่อเจ้าอาวาสมานั่งทำวัตรที่โบสถ์ธรรมชาติกลางลานทรายด้วย
ท่านไม่ลืมที่จะหยิบข้อเสนอแนะจากพระใหม่มาอ่านให้พระหนุ่มสามเณรน้อย
ทั้งหลายฟังแต่ท่านไม่บอกว่าพระรูปไหนเป็นคนเขียน
อ่านจบแล้วหลวงพ่อก็ยิ้มอย่างมีเมตตาพลางหยิบไมโครโฟนขึ้นมา
แล้วชี้ให้ภิกษุหนุ่มสามเณรน้อยทั้งหลายดูหมาขี้เรื้อนตัวหนึ่ง
ที่นอนอยู่ใต้ม้าหินอ่อนตัวหนึ่งจากใต้ต้นอโศกที่อยู่ ใกล้ๆ
เธอทั้งหลายเห็นหมาขี้เรือน ตัวนั้นหรือไม่ เจ้าหมาตัวนั้นน่ะมันเป็นขี้เรื้อน
คันไปทั้งตัว ฉันเห็นมันวิ่งวุ่น ไป มาทั้งวัน
เดี๋ยวก็วิ่งไปนอนตรงนั้นเดี๋ยวก็ย้ายมานอนตรงนี้
อยู่ที่ไหนก็อยู่ไม่ได้นานเพราะมันคัน แต่พวกเธอรู้ไหม
เจ้าหมาตัวนั้นน่ะมันไปนอนที่ไหนมันก็นึกด่าสถานที่นั้นอยู่ในใจ
หาว่าแต่ละที่ไม่ได้ดั่งใจตัวเองสักอย่าง นอนที่ไหนก็ไม่หายคัน
สถานที่เหล่านั้นช่างสกปรกสิ้นดี
คิดอย่างนี้แล้วมันจึงวิ่งหาที่ที่ตัวเองนอนแล้วจะไม่คัน
แต่หาเท่าไหร่มันก็หาไม่พบสักที
เลยต้องวิ่งไปทางนี้ทางโน้นอยู่ทั้งวัน เจ้าหมาโง่ตัวนั้นมันหารู้สักนิดไม่ว่า
เจ้าสาเหตุแห่งอาการคันนั้นหาใช่เกิดจากสถานที่เหล่านั้นแต่อย่างใดไม่
แต่สาเหตุแห่งอาการคันอยู่ที่โรคของตัวมันเองนั่นต่างหาก
พูดจบแล้วหลวงพ่อก็วางไมโครโฟนลงเป็นสัญญาณให้รู้ว่า ได้เวลาภาวนาหลังการทำวัตร
สวดมนต์เย็นแล้ว
ขณะที่ทุกรูปนั่งหลับตาภาวนาอย่างสงบนั้น
ในใจของพระใหม่กลับร้อนเร่าผิดปกติ นอกสงบ แต่ในวุ่นวาย
นึกอย่างไรก็มองเห็นตัวเองไม่ต่างไปจากหมาขี้เรื้อนที่หลวงพ่อชี้ให้ดู
ยิ่งนั่งสมาธินานๆ ยิ่งคันคะเยอใน หัวใจ ทั้งอายทั้งสมเพชตัวเอง
นับแต่วันนั้นเป็นต้นมาพระใหม่อดีตนักเรียนนอกก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน
จากคนพูดมากกลายเป็นคนพูดน้อย จากคนที่หยิ่งยโสกลายเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตน
จากคนที่ชอบจับผิดคนอื่นกลายเป็นคนที่หันมาจับผิดตัวเอง
เมื่อออกพรรษาแล้วโยมแม่มาขอให้ลาสิกขาเพื่อกลับไปสืบต่อธุรกิจจากครอบครัวท่านก็ยังไม่ยอมสึก
” อาตมาเป็นหมาขี้เรื้อน
ขออยู่รักษาโรคจนกว่าจะหายคันกับครูบาอาจารย์ที่นี่อีกสักหนึ่งพรรษา ”
โยมแม่ได้ฟังแล้วก็ได้แต่ยกมืออนุโมทนาสาธุการกราบลาพระลูกชาย
แล้วก็เดินออกจากวัดไปขึ้นรถพลางนึกถามตัวเองอยู่ในใจว่าคำว่า
หมาขี้เรื้อน ของพระลูกชายหมายความว่าอย่างไรกันแน่หนอ

… สาธุ …

ลิงก์ผู้สนับสนุน

...สาธุ...+๑...ให้อรรถ...อืมๆๆๆๆ...ที่ทำงานผมหมาขี้เลื้อนเยอะจัง...

กินใจ...และเหมือนจะเข้าตัว

ขอบคุณครับ

+1ครับน้าอรรถ โลกทุกวันนี้หมาขี้เรื้อนเยะกว่าหมาธรรมดา ::014::

+1ครับ

ขอบคุณครับ

ถ้ามองคำสอนของเจ้าอาวาสถือว่าสอนคนอย่างนักเรียนนอกต้องแรงเพราะเปลือกหนา
แต่ถ้ามองที่นักเรียนนอกก็ถือว่าสามารถขบปริศนาธรรมได้แตกและละเอียดดีมาก
แต่ถ้าคนทั่วไปที่อ่านแล้วนำมาใช้สอนชีวิตตัวเองจะยิ่งดีมากดีกว่าไปมองคนอื่นๆ
เป็นหมาขี้เรื้อน....

หมาขี้เรื้อนผมรักษาโดยการใช้ผงกำมะถันสีเหลือองๆ ผสมน้ำมันแล้ว ทา ราด ตามตัวมันก็หาย


ปล.ไม่เกี่ยวกะธรรมะนะ แต่พอดีนึกออก ::005:: ;D

หึ หึ  คนละเรืองเดียวกันเลยบัง

จ๊ะ...แต่จะแถ ;D

 +1 ชอบครับ  ;D ;D

+1 ครับ  ::002::   ::014::

+1 ครับพี่ สำหรับข้อคิดดี ๆ ครับ  ::014::

ดีครับ ขอบคุณ

+ ครับพี่อรรถ ::014::

สงสัยนิดนึงไม่มีไฟฟ้าใช้แต่มีไมโครโฟนใช้ ??? ;D

คงเป็นแบบโทรโข่งมั้ง (เดาเอา)

::014::ตอบเเทนน้าอรรถ สำนักวิปัสนาบางเเห่งเขาจะใช้ไฟฟ้าในเรื่องที่จำเป็น ::014::

เท่าที่เคยเห็นคือ กุฏิของพระป่าจะไม่มีไฟฟ้า แต่บางที่ก็มีและเปิดปิดเป็นเวลา ส่วนน้ำอาจจะมีบ่อที่ต้องเอาถังไปตัก หรือประปาหมู่บ้าน  ส่วนศาลารวมสำหรับทำวัตร เทศน์ญาติโยม โรงครัวจะมีไฟฟ้าครับ

ขอบพระคุณครับ ผมไม่รู้จริงๆครับ ::014::

อ่านเมื่อไรก็ดีเมื่อนั้น

กระทู้นี้ถือว่าสุดยอดครับคุณอรรถ...

จริงๆแล้วเราทุกคนก็อาจจะไม่ต่างจากหมาขี้เรื้อนตัวนั้น.. ไฝ่หาความสบายโดยไม่ดูเชื้อโรคที่อยู่ในใจใกล้ตัว..

ไม่บวกไม่ได้ครับ..

+๑ครับ

 ::005::มาขี้เรื้อนตัวนี้ ยังดีที่รู้ตัวว่าเป็นขี้เรื้อน ...หมาขี้เรื้อนตัวที่ผมเคยได้ยิน มันไม่รู้ตัวว่าตัวเองเป็นขี้เรื้อน...มีสั่งของกินจากภัตราคารจากเมืองหลวง...มีกลุ่มอีสาวไฮโซ นุ่งผ้าปิดอะไรต่ออะไรไม่มิดไปเยี่ยมไปหา จนเป็นที่ระอาของนักบวชร่วมสำนัก...พอสึกออกมาให้สัมภาษณ์สื่อซะสวยหรู....ชาวบ้านขำกลิ้ง

+๑ ครับ ได้ข้อคิด  ผมว่าทุกวันนี้บ้านเราหมาขี้เรื้อนเกลื่อนเมือง ไปทางไหนก็มี

 ป.ล. วัดป่าส่วนใหญ่ใช้ไฟฟ้าเป็นเวลาเท่าที่จำเป็นครับ

ไม่เป็นไรครับน้าอรรถ เราเดินเเนวทางเดียวกัน  ::014:: ::014:: ::014:: ::014::

หมาขี้เรื้อนตัวนึงที่ผมรู้จัก ทำบุญขึ้นบ้านใหม่ชวนเพื่อนทุกคนแต่ไม่กล้าชวนผม.... ::005:: ::005:: ::005::

ราคาคุย นู่น นี่ นั่น จะอย่างนั้น จะอย่างนี้... เพื่อนผมโทรมาเล่าให้ฟัง "แมร่งเงินมรึงทั้งนั้น.." :<<

ไอ้พวกขี้โกงมันรวยชิไห๋ แต่ไม่กล้าเจอหน้าคนจนๆอย่างผม(ว่ะ)... ::014::

สงสัยผมจะเป็น "หมาที่ขี้เรื้อนกว่า" เจอผมทีไรก้มหน้าก้มตาคุย... ::007:: ::007:: ::007::

 ::005::แบบนั้น...น่าจะเป็นหมาจิ้งจอกครับ 555

+1 ครับ โดนใจจริงๆ

สาธุๆๆๆๆๆ....กินใจจริงๆครับ