เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

วันนี้บังเอิญไปเจอ เวป http://www.pointshooting.com/guntests.htm  เป็นเหมือนพลาสติกฉากยาวประมาณสามนิ้ว ติดที่โครงปืนด้านขวา  โดยใช้นิ้วชี้ทาบไปกับพลาสติกชิ้นนี้ เพื่อชี้ไปที่เป้า ก็จะทำให้ปากลำกล้องชี้ไปที่เป้าด้วยกันกับนิ้วชี้  แล้วใช้นิ้วกลางเหนี่ยวไก ผมดูแล้วมันก็คล้ายๆกับบทความแปลที่ลงในอวป. แต่ไม่รุ้เล่มที่เท่าไหร่ และจำผู้แปลไม่ได้ (แต่ผมคิดในใจว่าน่าจะเป็นสมาชิกเวปท่านหนึ่งที่ทุกคนนับถือ)
(http://i2.tinypic.com/smdfeo.jpg)
(http://i2.tinypic.com/smdl6v.jpg)

ส่วนตัวผมคิดว่าดีครับ.....มีประโยชน์มากโดยเฉพาะผู้ที่หัดจับปืนใหม่ ๆ นะครับ... :)

น่าจะดีนะครับ เพิ่งเคยเห็นเหมือนกัน ;D ;D

ใช้สำหรับฝึกยิงด้วยนิ้วกลางเหรอ...ไม่เข้าใจครับ ?

 ;D ใช่ครับ คือการยิงปืนโดยใช้นิ้วกลางเหนี่ยวไก แต่เพิ่มอุปกรณ์เป็นแนพลาสติกช่วยดามนิ้วให้ตรงกับแนวลำกล้อง เวลายิง ก็ชี้ปืนเหมือนชี้นิ้วไปที่เป้าหมาย จะช่วยในเรื่องการยิงโดยไม่ต้องใช้ศูนย์ แต่มีโอกาสโดนเป้าได้มากขึ้น ซึ่ง! ถ้าจับปืนแบบที่นิยมกันในวงการ IPSC (คลิกที่นี่ดูการจับ) (http://www.gunsandgames.com/smf/index.php/topic,5666.15.html) จะมีตัวช่วยคล้าย ๆ แบบนี้คือ นิ้วหัวแม่มือข้างไม่ถนัด เพราะหากจับตามที่บอกไว้ นิ้วหัวแม่มือข้างไม่ถนัดจะชี้ตรงกับแนวลำกล้อง เมื่อจะยิงก็ชี้นิ้วหัวแม่มือนี้ไปยังเป้า ช่วยเพิ่มโอกาสยิงถูกเป้าโดยไม่ใช้ศูนย์ได้ในระดับหนึ่งครับ ;D
 ;D อย่าลืมว่าเป็นเพียงการที่ช่วยเสริมโอกาสในการยิงถูกเป้านะครับ ไม่ใช่การที่ทำให้ยิงแม่นขึ้น เพราะอย่างไรก็ตาม ควรยิงโดยใช้ศูนย์เป็นหลัก ใครว่ายิงเร็วจัดศูนย์มองศูนย์ไม่ได้ นักกีฬา IPSC บอกได้ครับ ว่าทำอย่างไร มายิง IPSC กันเถอะครับ :DD

ผมเข้าใจว่าเอาไว้ฝึก point and shoot นะคับ...

ส่วนเรื่องนิ้วกลางนั่นพี่ coda เป็นคนแปลคับ...;D

ดูแล้วครับ..ได้อะไรๆเพิ่มเติมขึ้นมาเรื่อยๆ..ขอบคุณครับผม.. :VOV: :VOV:

ใช้นิ้วกลางเหนี่ยวไก ....ไม่ค่อยถนัด ...แฮะ

อยู่ในนิตยสาร อวป. ตั้งสองปีมาแล้วมั้ง  ::)

นิ้วกลางมีประโยชน์มากจริงๆครับ

ช่วยให้ใช้นิ้วกลางเหนี่ยวไกเหรอครับ........ทำให้ผมนึกถึงหนังเรื่อง "สไนเปอร์ภาค 1 " ตอนที่จ่าโธมัส เบ็คเก็ตต์  ถูกผู้ก่อการร้าย ใช้เชือกรัดนิ้วชี้ข้อแรกจนใช้การไม่ได้...เลยใช้นิ้วกลางเหนี่ยวไกปืนแทน...ตอนที่กำลังหนีการติดตามก่อนขึ้นคอปเตอร์.....และภาคหลัง ๆ มาก็จะใช้นิ้วกลางเหนี่ยวไกปืนตลอด.. :)

ใช้เชือกรัดนิ้วชี้ข้อแรกจนใช้การไม่ได้...เลยใช้นิ้วกลางเหนี่ยวไกปืนแทน...ตอนที่กำลังหนีการติดตามก่อนขึ้นคอปเตอร์.....และภาคหลัง ๆ มาก็จะใช้นิ้วกลางเหนี่ยวไกปืนตลอด..

ก็ถูกต้องแล้วนี่ครับ   นิ้วชี้ ใช้ไม่ได้แล้ว  ก็ต้องนิ้วกลางตลอด  แสดงว่าเค้าเก็บรายละเอียดดี  ไม่หลงลืม............. ;D ;D ;D

...ยกมาให้อ่านกันอีกทีครับ

บทบาทใหม่ของนิ้วกลาง

ด้วยเทคนิค Point Shooting ของวิทยาลัยตำรวจรัฐเวอร์ม้อนท์  ท่านจะพบว่านิ้วกลางทำงานได้ดีที่สุดภายใต้ความกดดัน-โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับปืนออโตด้ามสั้นๆ!
(Quest for a Mini Gun Most Accurate โดย Bob Pilgrim ใน Combat Handguns, Sep 2000 แปลและเรียบเรียงโดย coda)

เมื่อครั้งที่ผมกำลังมีปัญหาในการยิงปืนออโตตัวจิ๋ว ซึ่งในเวลานั้นเริ่มจะเป็นที่นิยมชมชอบกัน ทั้งในกลุ่มตำรวจและพลเรือนทั่วไปในฐานะปืนพกสำรอง และปืนพกซ่อน ขนาดที่ย่อส่วนจากพี่ๆ ของมันได้ถูกพิสูจน์มาแล้วว่าเชื่อถือได้ รวมทั้งมีความแม่นยำอย่างเหลือเฟือ เกินกว่าระยะการใช้งานในการยิงต่อสู้ที่มันถูกออกแบบมา อย่างไรก็ตาม น้ำหนักที่เบาและพื้นที่สำหรับจับถือที่ลดหายไปอย่างมาก มีผลทำให้เกิดแรงรีคอยล์อย่างหนักหน่วงสำหรับผมอยู่เสมอ แม้ว่าจะปรับเปลี่ยนมาใช้รีคอยล์สปริงแบบพิเศษแล้วก็ตาม ปืน “ไฮ-แค๊ป เดอริงเจอร์” ร่วมสมัยเหล่านี้ (Derringer คือปืนจิ๋วสำหรับพกซ่อน อย่างที่เราเคยเห็นในภาพยนต์คาวบอยตะวันตก) ทำให้มือไม้ผมบอบช้ำไม่น้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากยิงกระสุนขนาด .40 S&W ไปหลายร้อยนัดในการ “เบรคอิน” (หมายถึง “รันอิน” ตามที่พวกเราใช้กัน) และทดสอบปืน
“ความจำเป็นเป็นบ่อเกิดของการสร้างสรรค์สิ่งใหม่ๆ” แล้วผมก็ชอบปืนจิ๋วๆ พวกนี้เสียด้วย  ดังนั้นหลังจากปลุกปล้ำกับเจ้าตัวเล็กหมัดหนักเหล่านี้อยู่หลายพัก ผมก็มาถึงข้อสรุปบางอย่างที่ ออกจะพิสดารนอกตำราสักหน่อย แม้ว่าจะไม่ได้เป็นวิธีการใหม่ และทำให้ผมต้องค้นคว้าและเรียนรู้ต่อไปก็ตาม

เทคนิค Point Shooting ของตำรวจเวอร์มอนท์
เวลาผ่านไปจนกระทั่งวันหนึ่งในเดือนกันยายน 1999  จู่ๆ ผมก็ได้รับหนังสือพิมพ์ American Police Beat ฉบับหนึ่ง  และในหน้า 18-19 ของหนังสือพิมพ์ฉบับนี้เป็นบทความของ จ่าวอลเทอร์ เจ. ดอร์ฟเนอร์ (Sergeant Walter J. Dorfner) รองประธานคณะอนุกรรมการการปราบปราม คณะกรรมการฝึกอบรมเพื่อปราบปรามอาชญากรรมประจำรัฐเวอร์มอนท์ ในหัวเรื่องว่า “Point Shooting: วิวัฒนาการของการฝึกเพื่อความอยู่รอด” (“Point Shooting, The Evolution of Survival Training”) ซึ่งกล่าวถึงเทคนิคซึ่งเหมือนกับที่ผมไปค้นพบเข้าโดยบังเอิญในปีก่อนหน้านั้น  เรื่องของเรื่องก็คือ ด้วยเหตุที่ปืนพวกนี้มีปฏิกริยารุนแรงต่อทฤษฎีทางฟิสิคส์ของนิวตัน (แปลอีกทีว่ามันเตะแรง) ผมต้องขยับมือกำปืนให้สูงขึ้น เพื่อที่นิ้วก้อยสามารถเกาะเกี่ยวโดยรอบด้ามปืน แทนที่จะอยู่ใต้ด้ามและร่องนิ้วร่องสุดท้ายที่ด้าม โดยเปลี่ยนมาใช้นิ้วกลางแทนนิ้วชี้ในการเหนี่ยวไกปืน ผมไม่เพียงแต่มีความรู้สึกว่าจับปืนได้สบายขึ้นตลอดระยะเวลาที่ยิงเท่านั้น ไกปืนก็รู้สึกว่าจะเบาลงและความแม่นยำในการยิงเร็วก็เพิ่มขึ้นด้วย ด้วยวิธีนี้ นิ้วชี้ที่ปกติใช้เหนี่ยวไกจะถูกแตะวางเบาๆ ขนานไปกับสไลด์ของปืนในลักษณะชี้นิ้วไปที่เป้า ในสไตล์การยิงแบบ “Hey You” ของจอห์น ชอว์ (ครูสอนยิงปืนในระบบต่อสู้คนหนึ่ง) ผมไม่มีความกังวลว่านิ้วชี้จะไปทำให้สไลด์ทำงานติดขัด  เนื่องจากปืนกระบอกนี้ใช้ระบบรีคอยล์สปริงแข็งสองชั้น  มันจึงไม่มีการติดขัดเลยแม้แต่ครั้งเดียวตลอดการยิงด้วยกระสุนที่มีน้ำหนักอยู่ในช่วง 130 ถึง 180 เกรน

อย่างไรก็ตาม  ดอร์ฟเนอร์ได้ให้คำอรรถาธิบายอย่างมีรูปแบบและเป็นวิทยาศาสตร์สำหรับเทคนิคที่ผมเรียกเล่นๆ ว่า “social finger shooting” และที่เขาเองเรียกง่ายๆ ว่า “Point Shooting”  ยิ่งไปกว่านั้น การยิงแบบ Point Shooting ซึ่งดอร์ฟเนอร์นำมาใช้นี้ เป็นเรื่องของการใช้นิ้วชี้ซึ่งตามปกติใช้เหนี่ยวไกปืน ในการวางแนวลำกล้องปืนไปสู่เป้าอย่างเป็นธรรมชาติ โดยใช้นิ้วชี้ “ชี้” เป้าอย่างที่เราชี้สิ่งของต่างๆ และใช้นิ้วกลางเหนี่ยวไกปืน จากการทดลองของดอร์ฟเนอร์กับนักยิงปืนจำนวนหนึ่งในปี 1990 การใช้ “ความสามารถตามสัญชาตญานพื้นฐาน และกล้ามเนื้อกับเส้นเอ็นของแขนส่วนล่างและมือ” ส่งผลให้ “การจับเป้าและความแม่นยำในการยิงเพิ่มขึ้น แม้ว่าปืนจะไม่อยู่ในแนวสายตา” นอกจากนั้น “ระหว่างการยิงเป้าเคลื่อนที่ด้วยกระสุนจริง เทคนิค Point Shooting ช่วยให้สามารถยิงได้เร็วและแม่นยำเมื่อเผชิญกับสถานการณ์ที่เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วและมีความกดดันสูง” นอกจากนั้น “ยังสามารถยิงได้อย่างแม่นยำในระยะปานกลาง เมื่อปืนอยู่ในในระดับเอวขณะกำลังเคลื่อนที่” และ “เมื่อผู้ฝึกสอน ผู้เรียนและนักยิงปืนหน้าใหม่ใช้เทคนิคนี้ในการยิงทั้งในระดับสายตา และต่ำกว่าระดับสายตา อัตราการยิงถูกเป้าเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ”

ปัจจัยทางกายวิภาค
ในบทความดังกล่าว ดอร์ฟเนอร์ได้อธิบายรายละเอียดของการทำงานของกล้ามเนื้อของแขนและมือในการใช้อาวุธปืน อย่างไรก็ตาม พอจะสรุปได้ว่าทั้งเส้นเอ็นและกล้ามเนื้อซึ่งทำหน้าที่งอและเหยียดนิ้วชี้และนิ้วกลางนั้น ถูกแยกจากกันที่มือและแขนส่วนล่าง ลักษณะนี้ทำให้คนเราสามารถงอหรือยืดนิ้วชี้และนิ้วกลางแต่ละนิ้วได้อย่างเป็นอิสระจากกัน และเป็นอิสระจากนิ้วอื่นๆ

ความสำคัญของการควบคุมไกปืน
ดอร์ฟเนอร์ได้กล่าวถึงสาเหตุของความผิดพลาดในการยิงปืนโดยใช้นิ้วชี้เหนี่ยวไกปืนตามปกติว่ามาจาก “การเหนี่ยวไกมากหรือน้อยเกินไป” การม้วนงอของปลายนิ้วในการเหนี่ยวไกจะทำให้เกิดแรงดันในแนวนอน แทนที่จะเป็นแรงกดตรงๆ มาด้านหลัง ซึ่งเป็นสิ่งที่ต้องการเพื่อรักษาการจัดศูนย์ (ที่เราเรียกว่า “เลี้ยงศูนย์”) ลักษณะการม้วนงอดังกล่าวของนิ้วจะ “ทำให้ปืนถูกดันหรือดึงออกจากกึ่งกลางเป้าหมาย” เขาอธิบายว่าในบรรดาสาเหตุต่างๆ ที่เกิดจากผู้ยิง ความมากน้อยของความผิดพลาดนั้น “มีความสัมพันธ์กับน้ำหนักไก” ยกตัวอย่างเช่น “การใช้น้ำหนัก 10 ปอนด์ในการเหนี่ยวไกเพื่อง้างนกและยิงปืนดับเบิลแอ๊คชั่น” ย่อมทำให้ “เกิดความผิดพลาดมากกว่า” การยิงปืนพกซิงเกิลแอ๊คชั่นที่มี “น้ำหนักไก 3 ถึง 4 ปอนด์”
การทดลองที่แปลกใหม่ของดอร์ฟเนอร์ ซึ่งมีจุดเริ่มต้นที่ความพยายามจะ “เอาชนะข้อจำกัดซึ่งเกิดขึ้นในการยิงปืนภายใต้สถานการณ์เพื่อเอาตัวรอด (survival shooting situations) เช่น อาการไม่ได้ยินชั่วขณะ (Auditory Exclusion)  หรือการมองเห็นแบบอุโมงค์ (Tunnel Vision) ฯลฯ” ได้พบว่าเมื่อเหนี่ยวไกปืน ด้วยนิ้วกลาง “มีความรู้สึกว่าแรงที่ใช้เหนี่ยวไกปืน (ซิกซาวเอ้อร์ พี-228 ขนาด 9 มม.) เบากว่าน้ำหนักไกที่วัดได้ 12 ปอนด์เป็นอย่างมาก” และเมื่อยิงปืนซิงเกิลแอ๊คชั่นที่มีน้ำหนักไก 4 ปอนด์ “รู้สึกเบาหวิวดังอากาศ”
ดอร์ฟเนอร์ยังได้กล่าวด้วยว่า เมื่อวางตำแหน่งท่อนกลางของนิ้วกลางบนไกปืน ลักษณะการม้วนงอของปลายนิ้ว “ไม่มีผลต่อจุดกระทบของกระสุน” นอกจากนั้น นักยิงปืนที่ร่วมในการทดลองหลายคนซึ่งมือไม่สู้จะแข็งแรงนัก และใช้นิ้วชี้เหนี่ยวไกดับเบิลแอ๊คชั้นของปืนซิกฯ ด้วยความยากลำบาก  ก็ไม่มีปัญหาดังกล่าว “เมื่อใช้นิ้วกลางเหนี่ยวไก”

การเล็งอย่างเป็นธรรมชาติ
เพื่อให้แน่ชัดว่าเหตุใดวิธีการยิงปืนแบบนี้จึงให้ผลดีต่อทั้งความเร็วและความแม่นยำ ดอร์ฟเนอร์จึงจัดให้ผู้ทดสอบชี้ปืนไปที่เป้า และตรวจสอบว่าศูนย์ปืนจับที่จุดใดก่อนการยิง พวกเขาพบว่าจุดที่กระสุนตกตรงกับจุดที่ตรวจเช็ค เขาสรุปจากการทดลองง่ายๆ นี้ว่า “การยิงด้วยเทคนิค Point Shooting ทำให้สามารถจัดศูนย์ปืนได้โดยใช้สัญชาตญาน และเป็นระบบ เมื่อเปรียบเทียบกับการเล็งแบบแบบตั้งใจ”
ในระยะแรกที่ใช้เทคนิคนี้ ปรากฏว่ากลุ่มกระสุนตกไปทางด้านไม่ถนัดของผู้ยิง (ทางซ้ายของเป้าในกรณีผู้ยิงถนัดขวา)  ดอร์ฟเนอร์อธิบายว่าเนื่องจากผู้ยิงปืนส่วนใหญ่เรียนรู้การเหนี่ยวไกด้วยนิ้วชี้ และได้ใช้วิธีการนี้อย่างต่อเนื่องเรื่อยมาตลอดเวลาที่ยิงปืน ดังนั้นนิ้วชี้จึงออกแรงกดโครงปืนในแนวนอนอย่างสม่ำเสมอ และดันปืนออกจากแนวยิงเมื่อกระสุนลั่นออกไป

การแยกฝึกกำลังนิ้ว
ดอร์ฟเนอร์และคณะได้เสนอวิธีการบริหารเพื่อช่วยเจ้าหน้าที่ตำรวจ ในการแก้ปัญหาการแยกการใช้งานนิ้วชี้และนิ้วกลางออกจากกัน พวกเขาให้ใช้มือเปล่าทำท่าเหมือนกับยิงปืน โดยทำทีให้นิ้วโป้งและนิ้วอื่นๆ จับและเล็งปืน และให้นิ้วชี้ทำหน้าที่ “ชี้” ตรงไปที่วัตถุอะไรสักอย่าง  และระหว่างที่ทำท่าเหนี่ยวไกปืนด้วยนิ้วกลาง ให้พยายามให้นิ้วอื่นๆ อยู่นิ่งๆ เขาได้แนะนำว่า Gripmaster เป็นเครื่องมือที่ยอดเยี่ยมสำหรับฝึกความคล่องแคล่วและแข็งแรงของนิ้วกลาง นอกจากนั้นยังมีวิธีการฝึกง่ายๆ ด้วยการใช้นิ้วโป้งและนิ้วกลางเก็บปลอกกระสุนขณะที่ให้นิ้วชี้ๆ ตรงไปที่พื้น

การชักปืน
ดอร์ฟเนอร์เปิดเผยในข้อเขียนของเขาว่า ส่วนที่ยากที่สุดสำหรับเจ้าหน้าที่ส่วนใหญ่ในการใช้เทคนิค Point Shooting ก็คือ “การเรียนรู้วิธีการชักปืนและจัดวางนิ้วชี้และนิ้วกลางให้ถูกต้อง” และ “อาจต้องใช้การฝึกอย่างมากก่อนที่จะชักปืนออกจากซอง Safari SSIII ได้ โดยมีนิ้วชี้วางอยู่บนแป้นปลดสไลด์ (take down divot ของปืน SIG-Sauer P228) และนิ้วกลางวางทาบไปบนโกร่งไก พร้อมที่จะยิงเมื่อปืนจับเป้าหมาย”

ประสบการณ์ของผู้เขียน
โดยส่วนตัวแล้ว ผมพบว่าวิธีการนี้ได้ผลดีที่สุดกับปืนขนาดเล็ก โดยเฉพาะอย่างยิ่งปืนที่มีด้ามสั้นจนเกือบจะไม่ได้ใช้งานนิ้วก้อย แต่จะรู้สึกว่าไม่ค่อยถนัดนักกับปืนขนาดฟูลไซส์ นอกจากนั้นสำหรับปืนขนาดฟูลไซส์ซิงเกิลแอ๊คชั่นที่สไลด์มีระยะถอยหลังสั้นและมีการรีเซ็ทไกที่เร็ว (quick reset) เทคนิคนี้ก็ดูจะไม่ค่อยจะได้ผลนักกับผม แต่ก็ยังพอจะยิงเข้าเป้าถ้าไม่เร่งรีบลนลานจนเกินไป  ภายใต้สถานการณ์สิ้นหวังในการเอาชีวิตรอด  ปัญหาสำหรับคนจำนวนมากคือการกระตุกไก (trigger jerk) มากบ้างน้อยบ้าง การสูญเสียการการควบคุมกล้ามเนื้อเล็กๆ จะส่งผลให้ยิงพลาดเป้าหมาย  แม้ในระยะใกล้

การป้องกันการถูกแย่งปืน
ถึงแม้ว่าพันเอกคูเปอร์จะได้แสดงให้เห็นตลอดระยะเวลาหลายปีมานี้ว่า เราสามารถควบคุมแรงรีคอยล์ของปืนขนาด .45 ACP Government Model ด้วยนิ้วนางและนิ้วก้อย อย่างไรก็ตาม เกี่ยวกับการรักษาอาวุธปืนไม่ให้ถูกแย่งชิงไป (Weapon Retention) นั้น ในเมื่อต้องใช้นิ้วมือน้อยลง 1 นิ้วในการจับถือปืน เทคนิค Point Shooting ของตำรวจเวอร์มอนท์ จึงทำให้การป้องกันการแย่งปืนลดลงบ้าง

ความสำเร็จอย่างกว้างขวาง
นักยิงปืนหลายร้อยคนตั้งแต่ในระดับมือใหม่จนถึงเจ้าหน้าที่ตำรวจผู้มีประสบการณ์ มีส่วนร่วมในการทดสอบเทคนิค Point Shooting หลังจากได้รับคำแนะนำเกี่ยวกับเทคนิค Point Shooting แล้ว ทั้งหมดสามารถยิงแบบไม่ต้องเล็ง (non-cognitive sight alignment) ได้อย่างเร็วและแม่นยำมาก หลังจากการฝึกในช่วงสั้นๆ

ยิงเพื่ออยู่รอด
ดอร์ฟเนอร์เชื่อว่าเพื่อ “วิธีการยิงเพื่อความอยู่รอดสูงสุดต้องเป็นธรรมชาติและเป็นระบบมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ วิธีการดังกล่าวจะเปิดโอกาสให้ใช้ความคิดในการตัดสินใจ และกระทำการการใดๆ อย่างเหมาะสมในสถานการณ์ที่มีความกดดันสูง การยิงด้วยเทคนิค Point Shooting สามารถตอบสนองความต้องการดังกล่าวได้ทั้งหมด เพราะเป็นเทคนิคที่ใช้สัญชาตญานพื้นฐาน รวมทั้งกล้ามเนื้อและเส้นเอ็นของมือและแขน ในการชี้เล็งเป้าอย่างรวดเร็วและแม่นยำ และในกรณีที่จำเป็น ก็สามารถยิงเพื่อหยุดยั้งภยันตรายนั้นได้”

ข้อมูลเพิ่มเติม
เทคนิค Point Shooting ของตำรวจเวอร์มอนท์อาจไม่ใช่คำตอบสำหรับทุกคน แต่เทคนิคนี้มีความน่าสนใจที่ใช้ประโยชน์จากปัจจัยต่างๆ ทางสรีรวิทยา รวมทั้งมีการบันทึกผลการทดลองเพื่อสนับสนุนหลักการด้วย ดังนั้นจึงเป็นสิ่งที่น่าจะให้ความสนใจ
ผมคนหนึ่งละที่รู้สึกชอบใจจริงๆ ที่ได้เรียนรู้ว่า “นิ้วกลาง” ซึ่งปกติถ้าชูขึ้นเมื่อไรก็เป็นเรื่องเมื่อนั้น สามารถมีบทบาทยุติการต่อสู้ได้ดีพอๆ กับเป็นตัวก่อเหตุขึ้นมาทีเดียว
ค้นหาข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่ www.vejtc.stat-evt.us
หมายเหตุ: ผู้เรียบเรียงได้ลองเข้าไปที่ Link ดังกล่าวแล้วไม่เป็นผล อย่างไรก็ตามได้ค้นหา Link ที่น่าสนใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ดังนี้
http://www.pointshooting.com/pands.htm
http://www.pointshooting.com/guntests.htm

แปลได้เยี่ยมครับ  ;D ;D ;D

ขอบคุณครับ ;D