เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

 
เมื่อวานนี้ (26 ก.ค.) เป็นวันครบรอบ 50 ปีที่ “อียิปต์” ในยุคประธานาธิบดี “กามาล อับเดล นาสเซอร์” เป็นผู้นำ ประกาศยึด “คลองสุเอซ” จากอังกฤษและฝรั่งเศส มหาอำนาจนักล่าอาณานิคม กลับมาเป็นสมบัติของชาติแบบสายฟ้าแลบ สร้างความตกตะลึงจังงังไปทั่วโลก


ตั้งแต่นั้นอียิปต์ได้รับประโยชน์จากคลองสุเอซใหญ่หลวง โดยค่าธรรมเนียมเรือผ่านคลองสุเอซทำรายได้ให้อียิปต์มากเป็นอันดับ 3 รองจากการท่องเที่ยวและเงินที่แรงงานชาวอียิปต์ในต่างแดนส่งกลับบ้าน เพราะการขนส่งทางเรือถึง 7% ของทั้งโลกต้องผ่านคลองสุเอซ

แค่ปีที่แล้วปีเดียว มีเรือเดินสมุทรผ่านคลองสุเอซกว่า 18,700 ลำ อียิปต์โกยค่าธรรมเนียมผ่านคลองได้มากเป็นประวัติการณ์ถึง 3,400 ล้านดอลลาร์สหรัฐฯ เพิ่มจากปี 2547 ถึง 12%! หรือถ้าคิดเป็น “กำไรสุทธิ” จะสูงถึงวันละ 5.3 ล้านดอลลาร์สหรัฐฯ!

ยิ่งในปีนี้คาดว่ารายได้จะพุ่งสูงขึ้นไปอีก หลังอียิปต์ขึ้นค่าธรรมเนียมอีก 3% บวกกับการค้าระหว่างยุโรปกับ “จีน” และ “อินเดีย” ที่เศรษฐกิจกำลังบูมสุดๆ ก็ขยายตัวอย่างรวดเร็ว และการที่ “คลองปานามา” คู่แข่งก็ขึ้นค่าธรรมเนียม จะทำให้เรือเปลี่ยนเส้นทางไปใช้บริการคลองสุเอซ มากขึ้น

คลองสุเอซยังมีบทบาทสำคัญทางยุทธศาสตร์ ขณะที่ภูมิภาคตะวันออกกลางยังลุกเป็นไฟ รวมทั้งมีสงครามอิรัก เพราะเรือของสหรัฐฯ และพันธมิตรจำนวนมากต้องผ่านคลองสุเอซตลอดเวลา

ว่ากันว่าความสำคัญของคลองสุเอซนั้นสูงมาก ถึงขนาดถ้ามีการปิดคลอง จะส่งผลให้ตลาดการค้าโลกล่มอย่างฉับพลันเลยทีเดียว!!!
ตัวเลขค่าธรรมเนียมแค่ปีละ แสนกว่าล้านบาท กำไรสุทธิประมาณ 6-7 หมื่นล้านบาท ที่เกิดจากคลองที่ลัดระยะทางกว่า 6000 ไมล์ เทียบกับคลองกระที่ลัดเพียง 1000 ไมล์ค่าธรรมเนียมคงจะน้อยกว่านี้อีกหลายเท่านั้นไม่คุ้มค่าแน่นอน หากเราไม่สามารถตักตวงผลประโยชน์ทางด้านการค้าและการลงทุนทั้งหมดได้ ตัวเลขนี้ชี้ให้เห็นว่าการขุดคลองจะเป็นได้แค่ทางผ่านสินค้าเท่านั้น เทียบกับระบบแลนด์บริดจ์ที่ประเทศไทยเป็นจุดกระจายสินค้า จะมีประโยชน์ต่อการลงทุนมากกว่า

แต่สิ่งที่เราต้องสูญเสียเพื่อแลกกับการขุดคลองก็คือ ประเทศไทยจะเป็นเป้าหมายที่มหาอำนาจทุกชาติจ้องจะครอบครอง และเป็น 1 ในสมรภูมิสำคัญอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้หากเกิดสงครามขึ้นครับ


  http://www.thairath.co.th/news.php?section=international06&content=13993

ผมว่าการลงทุนโครงการขนาดใหญ่แบบนี้ต้องศึกษาหาข้อมูลให้มากครับ  จากข้อมูลคลองกระลัดพันไมล์เนี่ยถ้าเป็นน้ำมัน กับเวลาผมว่ามากนะครับ 

คุ้มครับ...คุ้มยิ่งกว่าซื้อแฟลตปลาทอง

ขุดเสร็จยกสัมปทานให้ต่างชาติบริหารอีก99ปี    ดีๆๆๆๆ

เฮ้! พี่.. พี่.. แฟลตปลาทอง มันเจ๊ง ทั้งโครงการนะพี่ ;D

 :)..ไทยรัฐ .. เปิดประเด็นนี้.. ในวาระ สถานการณ์ ทางการเมืองอย่างนี้ 
      เป็นการกระทำ..ที่ ขาดกาละเทสะ อีกแล้ว.
 
      ผมไม่สนใจครับ.. ไว้ให้ใปลอด.. โปร่ง ค่อยคุยกัน..

      ฝีมือใคร โยนก้อนเนื้อ ให้อีกแล้ว..  :)

ด้วยความเคารพครับ.....

พี่ Ro@d กล่าวไว้มีเหตุผลน่าคิดมากๆครับ.......

ขอบคุณครับ................

 :-\ ถ้าขุดคลอง ผมห่วงเรื่องสภาพธรรมชาติมากกว่าครับ เท่าที่ทราบสภาพชีวะวิทยาทางทะเลของฝั่งอันดามันและฝั่งอ่ายไทยค่อนข้างต่างกัน และเมื่อมีเรือเดินสมุทรขนาดใหญ่วิ่งเยอะ ๆ ธรรมชาติจะสูญเสียไปน่ะครับ :-\

 ;D ผมสนับสนุนให้ขุดลึก ๆ

สงสัยว่าไทยรัฐยกเรื่องนี้ขึ้นมามีวัตถุประสงค์อะไรครับ... ???

ต้องการให้สังคมศึกษาเรื่องคอคอดกระ หรือศึกษาเรื่องจุดพลิกผันจากระบอบกษัตริย์ของอิยิปต์เป็นระบอบประธานาธิบดีฯ...

ตอนวัยรุ่นอยู่... นายสมชายชอบอ่านนิยายรักโรแมนติกเรื่อง"ฟ้าจรดทราย" ของ"โสภาค สุวรรณ"...

เลยไม่ชอบขี้หน้าอีตานัสเซอร์ครับ... แฮ่ๆ  :D

-ผมสนับสนุนให้ขุดคับ ปีแรก ๆ มันยังไม่คุ้มหรอก ระยะเวลาคืนทุนสักกี่ปีในการวิจัยของบริษัทที่ปรึกษาต้องมีระบุไว้ชัด ทรัพยากรของเราเราก็ต้องคิดบริหารให้เกิดประโยชน์สูงสุด สิงคโปร์เอื้อต่อการลงทุนอย่างไร เขตเศรษฐกิจพิเศษครือเมืองใหม่ 2 ฝั่งคลองรวมทั้งภูเก็ตของเรา ก็ต้องไม่ด้อยกว่าเขา ดูทีรึว่าต่างชาติจะไม่แห่กันมาลงทุน ยิ่งทรัพยากรเรามีเหนือกว่าสิงคโปร์อย่าวิตกเลยว่าจะทำไม่ได้ ดูอย่างจีนก็มีเขตเศรษฐกิจพิเศษตั้งหลายแห่ง ได้ฮ่องกงคืนมาแล้วก็ยังปล่อยให้มีเศรษฐกิจแบบตลาดต่อไป
-คลองอื่น ๆ เช่นคลองคีล(เดนมาร์ก) คลองโครินธ์(กรีซ) ระยะทางที่ลัดมันไม่ได้มากมายอะไร เผลอ ๆ อาจจะน้อยกว่าเรา เขายังขุดเลยคับ คลองโครินธ์นั้นขุดผ่านภูเขาสูงมากทีเดียว
-ที่น่าเป็นห่วงครือเวลาคิดได้มุ่งถึงผลประโยชน์ของชาติและประชาชนเป็นหลักหรือเปล่า   ;D

คิดแบบธรรมดาๆ
1. ระยะทาง ส่วนต่าง  ระหว่างวิ่งเรือผ่านคลองกระ  กับวิ่งอ้อมช่องแคบมะละกอ มีระยะทางกี่กิโลเมตร 
และคิดเป็นเชื้อเพลิงที่ประหยัดได้เท่าไหร่  พอที่จะจูงใจให้เรือหันมาใช้ช่องทางนี้ได้หรือไม่ ถ้าได้จะสามารถเพิ่มเที่ยวเรือ จากระยะทางที่สั้นลงได้อีกกี่เที่ยว แล้วเราจะเก็บค่าธรรมเนียม  รวมถึงผลประโยชน์ต่อเนื่องได้ประมาณเท่าไหร่  คิดรวมว่าเป็นประโยชน์ส่วนเพิ่มอีกร้อยละเท่าไหร่ แทนด้วย(p)
2. จำนวนเรือที่ใช้บริการท่าเรือสิงค์โปร์ ต่อปี รายได้ของสิงค์โปร์จากการเป็นศูนย์กลางการเดินเรือ กี่$  แทนด้วย (W) โดยต้องหักรายได้จาก เรือส่งสินค้าที่มีปลายทางที่สิงค์โปร์ออก(เฉพาะปีแรกๆ เพราะสุดท้ายสิงค์โปร์ก็ตาย เว้นแต่ย้ายเมืองหลวง)
3. ดังนั้นมูลค่าความมั่งคั่งที่คลองกระทำได้  เท่ากับ W*(1+p) *37.82  บาท
แหล่งข้อมูลเท่าที่ผมจะคิดได้
 ข้อ 1. หาจาก บมจ. โทริเซนท์ไทย  บมจ. พรีเชียสชิพปิ้ง 
ข้อ 2. ตลาดหุ้นสิงค์โปร์  อาจจะเป็นผลประกอบการตามกลุ่มอุตสาหกรรมก็ได้
แต่สิงค์โปร์  หรือ เจ้าหน้าที่บ้านเมืองเรา คงคิดไว้ให้แล้วล่ะครับ 
แต่ทำไมเครื่องไม่เดิน 

เกือบลืม 
ระวังยิว หัวแดง หัวดำ ไว้ด้วยนะครับ
หัวดำเข้ามาแล้ว
หัวแดง  กลัวว่าหากขุดแล้วไปเจอนครแห่งศาสนาของเขาเข้าเราจะซวย
 

แต่ผมคิดในอีกแง่ครับ ช่องแคบมะละกาโดนยึดครองโดยชาวยุโรป มานานมากแล้วตั้งแต่สมัยอยุธยา คิดเป็นเวลาไม่น้อยกว่า 300 ปี จากชาติมหาอำนาจในยุคต่างๆ พึ่งจะมีอิสระในไม่กี่สิบปีมานี้ แต่ก็ไม่รู้ว่าประเทศที่อยู่ตามแนวช่องแคบมะละกาจะรักษาเอกราชไว้ได้อีกนานแค่ไหน อียิปต์ก็เช่นกันมีเอกราชได้ไม่กี่สิบปี ส่วนปานามา ตามแนวคลองเป็นเขตยึดครองของอเมริกันครับ ถ้าเราขุดคลองโดยคิดถึงแต่ความร่ำรวยอย่างเดียว  เราจะเป็นเป้าหมายหลักที่ชาติมหาอำนาจพยายามยึดครองอย่างแน่นอน และหลีกเลี่ยงไม่ได้ครับ เหตุเนื่องจากคลองไม่ใช่เป็นเส้นทางลำเลียงสินค้าเพียงอย่างเดียว คลองลัดยังเป็นเส้นทางเดินทัพอีกด้วย ถ้าจะขุดจริงๆ คณะกรรมการคลองกระเคยมีความเห็นว่า หากเริ่มโครงการ land bridge นำร่องเสียก่อน ก็ยังไม่สาย ที่จะขุดคลองภายหลัง
จากการคำนวนอัตราการขนถ่ายสินค้าทางรถไฟผ่านตู้คอนเทนเนอร์ จำนวนตู้คอนเทนเนอร์ที่รถไฟขนได้ภายใน1 ชั่วโมงเท่ากับ 12000 ตู้/ราง  300000 ตู้/ราง 15 ล้านตัน/ราง ถ้ามีระบบแลนด์บริดจ์แค่ 3-4 ราง  และท่อส่งน้ำมันก็น่าจะเพียงพอแล้ว เพราะอัตราการขนถ่ายที่ท่าเรือสิงค์โปร์ทั้งหมดอยู่ที่ 20 ล้านตัน/วันเท่านั้น (แต่เรื่อสินค้าจอดที่สิงค์โปร์วันละประมาณ 600 ลำจากทั้งหมด 1800 ลำที่ผ่านช่องแคบมะละกา) ระยะเวลาที่เรือสินค้าเดินทาง 1000 ไมล์ ด้วยความเร็วที่จำกัดเวลาผ่านช่องแคบ จะใช้ความเร็วได้ประมาณ 10 นอต จะใช้เวลา 3-4 วัน
หากเรือสินค้าแวะขนถ่ายสินค้าที่ปลายโครงการด้านพังงา ขนมาปลายสุดอีกด้านที่ ไชยา ระยะทาง ประมาณ 45 ไมล์(ถ้าเป็นเส้นทางระนองหลังสวนจะประมาณ 25 ไมล์ แต่พื้นที่ช่วงนั้นมีพายุเข้าบ่อย ท่าเรือจะมีปัญหาไม่สามารถใช้งานได้บ่อยๆครับ) ใช้เวลา40 นาที ค่าก่อสร้างอุโมงค์ที่อยู่นอกเมือง ไม่เกิน1000 ล้าน/ไมล์ ค่าก่อสร้างอุโมงค์รางคู่และระบบรถไฟ10000-150000 ล้านบาท (ค่าก่อสร้างคลองและสะพานข้ามคลอง ไม่ต่ำกว่า 100000 ล้านบาท)อัตราสิ้นเปลืองเชื้อเพลิงระบบรางจะแพงกว่าการขนส่งทางน้ำประมาณ 2-3 เท่า เรือสินค้าที่บรรทุกคอนเทนเนอร์ได้ 1000ตู้(ตู้ละประมาณ 50 ตันระวางบรรทุก 50000 ตัน) ใช้เวลาขน ฝั่งละไม่ถึง 1 วันก็เสร็จครับ ประหยัดทั้งเวลาและเงินได้เกือบเท่าการขุดคลอง แต่ผลพลอยได้ที่ประเทศเราตักตวงได้นอกจากค่าธรรมเนีมนั้น มากกว่าหลายเท่า
1 เป็นศูนย์กลางกระจายสินค้าของภูมิภาค เพราะสินค้าทั้งหมดต้องผ่านระบบ logistic ของเรา ซึ่งคลองไม่สามารถทำให้เกิดสิ่งนี้ได้
2 เป็นศูนย์กลางการลงทุน เนื่องจากมีระบบ logistic ที่ต้นทุนถูกที่สุดในโลก (อียิปต์และปานามาไม่สามารถดึงดูดการลงทุนจากคลองได้เป็นได้แค่เพียงเส้นทางผ่านสินค้าเท่านั้น และทั้ง 2 ประเทศดังกล่าวก็ยังเป็นประเทศยากจนอยู่ฉะนั้นการขุดคลองไม่สามารถรับประกันได้ว่าประเทศจะเจริญรุ่งเรื่องจริง)
3 หลีกเลี่ยงความเสียหายจากสงคราม ระดับภูมิภาคได้ในระดับหนึ่งเพราะไม่ใช่เส้นทางเดินทัพ อย่างมากก็ระเบิดอุโมงค์รถไฟทิ้งซะ คงไม่มีมหาอำนาจไหนมายึดพื้นที่ที่ไม่สามารถใช้ประโยชน์ได้หรอกครับ

ข้อความของพี่ narcissus เป็นความเห็นที่ดีมาก ครับ.............

ผมว่าการก่อสร้างจะง่ายกว่าและไม่กระทบกับระบบนิเวศของทะเล(น้อยกว่า)ด้วยครับ

อย่าลืมนะครับตอนนี้ธรรมชาติกำลังเอาคืนเราโดยที่โดนกันทั่วโลก

และเราจะมีเมืองท่าถึง2ฝั่ง สร้างงานและก็การค้าให้คนอีกมากครับ

อย่าต้องให้มีการเปลี่ยนรูปแผนที่ประเทศไทยเลยครับ ด้วยความเครพครับ

คุณ Narcissus  เสนอมาดีครับน่าสนใจ
แต่จากพังงา(แถวคุระบุรี) ถ้าตัดตรงมาไชยา
อาจจะชน กับเชื่อนเชี่ยวหลาน   หรือ อช. แก่งกรุง  (สัตว์ป่าสมบูรณ์มาก)
จากตะกั่วป่า ก็มี เขาสกกั้นอีก คือสุราษฏร์ธานี จะมีภูมิประเทศเป็นแอ่งกะทะ  เขตแดน ด้านทิศตะวันตก และทิศใต้เป็นภูเขา และที่สูงครับ
ตอนนี้มีถนนเส้น เซ้าท์เทิร์น   จาก ตรัง ไป อ. ขนอม จ. นครศรี (ตอนนี้เพิ่งมาถึง อ. กาญจนดิษฐ์ สุราษฎร์)  สายนี้ผมว่าราบสุดแล้ว  ไม่ค่อยมีควน มีเขาเท่าสายอื่น

เส้นนั้นดูจากแผนที่ไกลมากครับ แต่เส้นตะกั่วป่าเป็นเส้นทางการค้าโบราณ น่าจะพอมีทางที่พอจะสะดวกอยู่บ้างน่ะครับ

เท่าที่ทราบตอนนี้มีหลายแนวให้เลือกครับ แต่ที่จริงแล้วที่เคยคุยกับคนทำธุรกิจเดินเรือ หากทำมีแต่เจ๊งกับเจ๊งครับ เห็นเขาบอกว่า กว่าที่เราจะคิดทำ สิงคโปร์เข้าครอบงำ กิจการเดินเรือในน่านน้ำนี้หมดแล้ว  :P

ที่พี่จอยกล่าวมาเป็นเรื่องจริงครับ สิงค์โปร์ครอบครองธุรกิจเดินเรือ ธนาคาร พลังงานและสือสาร ธุรกิจสำคัญๆในภูมิภาคนี้หมดแล้ว แต่สิ่งที่สิงค์โปร์ครอบครองเป็นสิ่งสมมุติ ไม่ยั่งยืน ถึงอย่างไรคนที่อยู่ในเรือ อยู่ในธนาคาร และธุรกิจต่างๆก็ไม่ใช่คนสิงค์โปร์ หากชาติที่เป็นที่ตั้งธุรกิจตัวจริงเขา รู้สึกว่าถูกคุกคาม ก็สามารถยึดกิจการคืนมาได้ครับ ที่ผ่านมาก็มีตัวอย่างให้เห็นแล้ว เกี่ยวกับการยึดกิจการคืนจากต่างชาติและเอกชนที่เอารัดเอาเปรียบ เช่นที่ รัสเซียและเวเนซูเอลา แม้จะมีปัญหาบ้างแต่ทั้งสองชาตินี้ก็ยังค้าขายกับต่างประเทศได้เป็นปกติครับ

ดังนั้นการสร้าง ปัจจัยพื้นฐานที่เป็น real sector เป็นสิ่งที่ประเทศไทยต้องเร่งทำ เพื่อสร้างความเจริญให้กับประเทศครับ

เท่าที่เคยได้ยินมา สมัยก่อนนานมากแล้วทั้งสองข้างของคอด้ามขวาน

มีร่องรอยของการค้าและขนส่ง แต่ก็ปล่อยทิ้งไม่ได้ใช้มาเป็นเวลานาน

จากการสันนิฐานคิดว่ามาจากภัยธรรมชาติ ทำให้ไม่กล้าใช้ต่อๆกันมา

ข้อมูลมาจากความจำ ตอนมีเรื่องคลื่นยักษ์ นะครับ

ด้วยความเครพครับ

น่าจะใช่ครับเพราะเคยอ่านหนังสือ มีนักประวัติศาสตร์บอกว่าใต้ผืนทราบบริเวณตะกั่วป่าตะกั่วทุ่งมี ซากเมืองเก่าและ ทองคำกระจายอยู่ทั่วไป แต่อีกผลคือ ในเวลานั้น เทคโนโลยีของมนุษย์ ในการเดินเรือ ก้าวหน้ามาก สามารถใช้พลังงานธรรมชาติจากลมได้ ซึ่งสะดวกและสิ้นเปลืองน้อยกว่าการเดินทาง ทางบกที่ยังต้องใช้แรงงานสิ่งมีชีวิตครับ