เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

ร่วมแสดงความคิดเห็นเพื่อใช้เป็นข้อมูลสำหรับการแก้ไขกฎหมายเกี่ยวกับอาวุธปืนในอนาคต




๑. ยกเลิกดุลยพินิจของนายทะเบียนมาเป็นหากผู้ขอมีคุณสมบัติครบถ้วนตาม พรบ.อาวุธปืน ทุกประการก็ออก ป.๓ ได้เลย

๒. ปืนอัดลมที่รูปร่างหน้าตาไม่เหมือนปืนจริง ๆ สามารถซื้อได้โดยไม่ต้องขอ ป.๓

๓. ป.๔ (ของตนเอง) ให้คุมถึงการสามารถนำพาอาวุธปืนกระบอกดังกล่าวไปในรถแบบไม่เปิดเผยได้โดยที่ไม่ต้องขอ ป.๑๒

๔. พรบ.อาวุธปืนให้เพิ่มโทษรุนแรงสำหรับปืนเถื่อน

๕. อาวุธปืนได้รับการคุ้มครองจาก สคบ. เพื่อผู้บริโภคจะได้ไม่ต้องถูกเอาเปรียบจากร้านปืนเกินไป




เผื่อท่านผู้มีอำนาจในการแก้ไขกฎหมายเกี่ยวกับอาวุธปืนผ่านมาพบเห็นจะได้ทราบข้อมูลและสิ่งที่ควรปรับปรุงแก้ไข พรบ.อาวุธปืน

ไปเจอมา  ลองอ่านเพื่อใช้ประกอบข้อมูลในการแสดงความคิดเห็นกันดู....

http://www2.manager.co.th/mwebboard/listComment.aspx?QNumber=196335&Mbrowse=43


อาวุธปืน   
ผู้เขียน: บางระจัน   
 
คงปฏิเสธไม่ได้ว่า "ปืน" เป็นหนึ่งในสิ่งประดิษฐ์ที่ถูกวิพากวิจารณ์มากที่สุดนับตั้งแต่กำเนิดขึ้นบนโลก อาจเพราะผู้ครอบครองมีอำนาจชี้เป็นชี้ตาย ขณะเดียวกัน ผู้ไม่ได้ครอบครองกลับไร้อำนาจต่อรอง
       
       การณ์เป็นเช่นนี้ "ปืน" จึงถูกควบคุมโดยรัฐมาตั้งแต่อดีต
       
       พ.ศ.2548 "ปืน" ถูกพูดถึงอีกครั้งในหน้าหนังสือพิมพ์ อันเนื่องจากความไม่สงบบางประการ โดยเฉพาะแง่ที่รัฐจะอนุญาตให้ใครสักคนครอบครอง ก่อให้เกิดคำถามในแง่วิจารณญาณ และอื่นๆ ตามมาอีกมากมาย
       
       ตามไปดูกันว่า สมัยนี้หากใครสักคนอยากจะมีปืนเขาทำอย่างไร ตลาดอาวุธปืนบ้านเรามีการเคลื่อนไหวลักษณะไหน สุดท้าย... "ปืน" เป็นคำตอบในการแก้ปัญหาความขัดแย้งจริงหรือ?
       
       "ตลาดปืน" อดีตและปัจจุบัน
       
       "คุณมีเงินแล้วซื้อที่ร้านเลยไม่ได้ ต้องผ่านความเห็นชอบจากนายทะเบียนท้องที่ เขาจะถามประวัติ คุณต้องมีทะเบียนบ้าน บัตรประชาชน ทำงานอะไร แล้วเขาจะพิจารณาว่าเหมาะไม่เหมาะ สิทธิขาดอยู่ที่นายทะเบียน คุณอาจขอ .38 แต่เขาอาจมองว่า อย่างคุณแค่ .22 ก็พอ หรือเมืองนี้ไม่อนุญาตให้มีปืนก็จบ"
       
       เป็นคำบอกเล่าจากเจ้าของร้านปืนแห่งหนึ่งซึ่งชี้ว่าใครสักคนอยากมีปืนไม่ง่ายเหมือนซื้อขนม
       
       ปัจจุบัน หากใครเดินแถววังบูรพา ย่านที่มีร้านปืนมาชุมนุมมากที่สุดในกรุงเทพฯ ถ้าขี้สงสัยสักหน่อยก็อาจตั้งข้อสังเกตได้ว่า ช่างเงียบเชียบอะไรเช่นนี้? เงียบขนาดที่คนดูแลร้านมีเวลาพอจะหยิบหนังสือพิมพ์สักเล่มขึ้นมาอ่านรวดเดียวจบโดยไม่มีลูกค้ามาขัดจังหวะ เป็นบรรยากาศร้านปืนปัจจุบัน ซึ่งว่ากันว่าต่างจากสมัยก่อนลิบลับ
       
       "ยุคก่อนกฎผ่อนคลายกว่านี้ คึกคัก ตอนนี้เงียบเป็นปกติ ที่ร้านปืนมาชุมนุมแถวนี้เพราะเวลาก่อตัวเป็นการค้าแบบเอเชียทั่วไป สมัยก่อนปืนจะขายให้คนต่างจังหวัดโดยเฉพาะ คนกรุงเทพฯไม่ซื้อ ลูกค้าจะอยู่ในภาคเกษตร บ้านเราตอนนั้นเกษตรขยายตัว กำนันมาซื้อกัน เปิดร้านแต่ตี 5 รับรถไฟ เขามาแหล่งเดียวก็ได้หมด ทีหนึ่ง 50-60 กระบอก"
       
       "ปืนพกเมืองนอกเข้ามาบ้านเราน่าจะสมัยก่อนเชื้อพระวงศ์ไปศึกษาต่อในยุโรปแล้วนำกลับมา คนศึกษาในตะวันตกจะรู้จักปืนสมัยใหม่แม้ก่อนหน้าปืนจะก็อกแก๊ก ในยุโรปตั้งแต่เกิดสงครามโลกก็มีการพัฒนา Hand Gun ขึ้น"
       
       ถึงตรงนี้ใครนึกไม่ออก ลองจินตนาการเรื่องนายช้าง "เพื่อนต้น" ของรัชกาลที่ 5 ที่ได้รับพระราชทาน "ปืนบราวนิ่ง" หรือ หนังไทยสมัยเก่าที่พระเอกจีบลูกสาวกำนันแล้วโดนพ่อตาไล่ยิง นั่นละคือภาพสะท้อนสังคมเกษตรยุคก่อนของบ้านเราได้ดีที่สุด
       
       "การป้องกันตัวด้วยดาบเปลี่ยนเป็นปืน กองทัพพัฒนา ปืนแพร่หลาย จำไม่ผิดสมัยก่อนมีการขออนุญาตเช่นกัน ส่วนมากนายอำเภอให้ เพราะมีไอ้เสือต่างๆ คอยปิดตลาดปล้น นายอำเภอและกำนันจะหาทางป้องกันชุมชน สมัยนั้นถึงขนาดมียามตามตลาดตีระฆังแก๊งๆ ปืนขายดี นี่คือ 50 กว่าปีก่อน...มีอีกกลุ่มคือคนไม่มีเงินซื้อ โดยเฉพาะชาวจีนอพยพที่ไปอยู่ตามหมู่บ้าน (คนไทยชนบททำเกษตร คนจีนค้าขายในตลาด) ตามริมฝั่งแม่น้ำต่างๆ กลุ่มนี้อาศัยปืนไทยประดิษฐ์กระบอกละ 50 บาทไว้ป้องกันตัว"
       
       มองในแง่นี้อาจกล่าวได้ว่า การพกปืนในบ้านเรามีมานานแล้วโดยเฉพาะชนบทที่กฎหมายไม่สามารถดูแลได้ทั่วถึง ซึ่งผู้รู้บอกเราว่านั่นแหละเป็นยุคที่ปืนเถื่อนมีมากที่สุด และการหาปืนไว้ป้องกันตัวเป็นเรื่องปกติ "สมัยก่อนเจ้าของโรงสีก็มีปืนไม่งั้นโดนปล้นตาย ต้องดูแลตัวเอง"
       
       แต่ไม่นานสถานการณ์ก็เปลี่ยน การพัฒนาประเทศตามแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 1 ซึ่งเกิดในยุคเผด็จการสฤษดิ์ ธนะรัชต์ ก็มีการปราบของที่ขึ้นชื่อว่า "เถื่อน" อย่างหนัก ง่ายๆ OTOP อย่างสาโท ซึ่งขายได้ในยุคนี้ไม่มีสิทธิเกิด รวมถึงของเล็กๆ อย่าง "ปากกาจีนแดง" ก็ไม่ได้รับการยกเว้น
       
       แน่นอน ประเด็นหลักของการปราบย่อมต้องการให้เมืองสงบ แต่หลักการที่แฝงอยู่ก็ปฎิเสธไม่ได้ว่า "รัฐ" ซึ่งนายกรัฐมนตรีมีมาตรา 17 สั่งประหารชีวิตคนได้ตามใจชอบ รัฐซึ่งปกครองด้วยความรุนแรงจะเสียสติให้ประชาชนธรรมดาหรือใครก็ตามมีอาวุธเพื่อต่อต้านหรือ?
       
       "เริ่มแผน 1 เถื่อนทั้งหมดโดนปราบ เด็กชนบทเห็นตำรวจจับปากกาจีนแดงของเถื่อนทั้งหลาย...พวกหัตถกรรมเบื้องต้นที่มาของปืนเถื่อนโดนทำลายหมด...ตอนนี้คิดว่าแทบไม่มี เหลือบ้างก็ทางเหนือ เท่าที่ได้ข่าว อุทัยเมื่อก่อนมี แต่เดี๋ยวนี้ทำมีดโอท็อปไปแล้ว ช่วงเปลี่ยนเข้ายุคอุตสาหกรรมถูกทำลายไปหมด"
       
       ผู้รู้ท่านนี้ยังอธิบายสภาวะธุรกิจปืนปัจจุบัน "10 กว่าปีที่ผ่านมา ตั้งแต่ภาคอุตสาหกรรมโต ลูกค้าเปลี่ยนแล้ว กลุ่มที่ซื้อเป็นนักธุรกิจ...คนมีเงินเอาไปเล่นกีฬา บางส่วนโชว์ เหมือนเพชรพลอย บางคนมีเยอะ...กลุ่มที่ใช้ในแง่ป้องกันตัวจะน้อยลง..."
       
       "ถามว่าปืนขายยากไหม ตอบว่ายาก...สมัยก่อนเปิดร้านต้องขอรัฐมนตรีมหาดไทย ตอนนี้ไม่ได้เพราะเขาไม่อนุญาต มีร้านขายเท่าไรก็เท่านั้น" เขายังบอกอีกว่า ในอดีตแต่ละร้านจะได้โควตาที่สามารถขายได้อย่างยืดหยุ่น ก่อนจะเข้มงวดมากขึ้น "สมัยก่อนสั่งแล้วสั่งอีกได้ กำไรกระบอกละพัน ถ้ารัฐว่าเยอะก็กำหนดโควตา ใหม่ๆ ร้านหนึ่งได้ 30 กระบอก หมดแล้วสั่งเพิ่ม ต่อมาก็เหลือปีละ 30 กระบอก แบบนี้ปืนจะแพงขึ้น...เจ้าของร้านก็ต้องกำไรสองสามแสนถึงอยู่ได้ มีโอกาสก็ทำธุรกิจอื่น...ทำร้านปืนนี่บัญชีหมูมาก เพราะรู้ยอดขายในแต่ละปีทันที"
       
       การที่รัฐไม่มีนโยบายเปิดร้านปืนเพิ่ม ปัจจุบันสถานการณ์จึงมีแต่ร้านเก่าปิด ร้านที่เหลือขายต่อ บ้างก็โอนโควตาจากร้านที่ปิดมาใช้ ธุรกิจขายปืนปัจจุบันจึงเป็น "ธุรกิจที่ลงทุนต่อไม่ได้ เพราะกฎหมายไม่ให้"
       
       "ที่เห็นนี่ทุกร้านได้ 30 กระบอกต่อปีสำหรับปืนสั้น ปืนยาว 50 กระบอก แบบนี้ 20 ปีแล้ว อยู่ได้เพราะปืนแพงขึ้น...บางคนไม่มีโควตาเดียว ก่อนปิดขอไว้ 5 บ้าง 10 บ้างขายกันไปมา มันอยู่ได้เพราะตลาดบล็อก บางร้านมี 50 โควตา เขาขายส่ง เราหมดของเราก็มีการซื้อขายภายใน การมีโควตารัฐให้เหตุผลว่าให้คนพกปืนน้อยที่สุด...ประเทศเราไม่อยากให้คนพกปืน แต่คนไม่พกรัฐก็ป้องกันเต็มที่ไม่ได้ ก็อยู่กันแบบนี้ บล็อกมากๆ ปืนเถื่อนก็มาก เพราะคนต้องการก็ดิ้นรน อยู่ที่รัฐในแต่ละยุคมอง"
       
       เหตุที่ร้านปืนแถบวังบูรพาเงียบ ก็อาจมาจากการจำกัดโควตาขาย ซึ่งมีผลต่อจำนวนคนซื้อนั่นเอง
       
       "ปืนพกถูกที่สุด 2 หมื่นกว่าบาท แพงก็ 5-6 แสน..เช่นปืน INFINITY 2 แสนกว่า นี่กว่าจะได้เป็นปี ต้องสั่ง ปัจจุบันปืนเป็นประดิษฐกรรมเหมือนชอปเปอร์ ปืนชั้นดีของโลกกระบอกเป็นล้านก็มี ตามแต่ใจคิดเลยเอาแบบไหน"
       
       ถ้าใครสักคนจะมีปืน
       
       อย่างที่เกริ่นข้างต้นว่า ปัจจุบันใครอยากมีปืนไม่ใช่ซื้อได้เลย ทางราชการมีขั้นตอนกรองอยู่หลายชั้น "เป็นอำนาจนายทะเบียน ไม่ให้คุณซื้อยังได้ คุณอยากได้ .38 แต่ให้ .22 ก็ได้เท่านั้น ร้านปืนขายตามใบ ป.3 ที่อนุมัติ ในใบนี้ระบุว่าปืนขนาดไหน อย่างไร จำนวนเท่าไร ไม่อย่างนั้นตัดบัญชีไม่ได้ ในแง่เอกสารเราตัดบัญชีตาม ใบ ป.3 ถ้าคุณไม่มีใบนี้ มีเงินพันล้านก็ซื้อไม่ได้..." เจ้าของร้านปืนยืนยัน
       
       ส่วนเมื่อยื่นขออนุญาตซื้อแล้วนายทะเบียนจะอนุมัติเมื่อใดก็ยังไม่แน่ ปัจจุบันเขตกรุงเทพฯ หน้าที่เป็นของ "สำนักการสอบสวนและนิติการ กรมการปกครอง กระทรวงมหาดไทย" ที่ออกใบ ป.3 (อนุญาตให้ซื้อปืน) และ ป.4 (อนุญาตให้มี) เมื่อผู้ซื้อนำอาวุธกลับไปแสดง โดยเป็นอำนาจอธิบดีกรมการปกครอง ส่วนต่างจังหวัดเป็นของผู้ว่าฯ
       
       "ต้องมาขอใบ ป.3 ถึงซื้อได้ ดูก่อนได้ในทางปฏิบัติ แต่เอามาครองเลยไม่ได้เพราะมาตรา 59 ของ พรบ.อาวุธปืน(2490) บอกต้องได้รับอนุญาตจากนายทะเบียนก่อน" เจ้าหน้าที่ท่านหนึ่งของสำนักการสอบสวนและนิติกรฯ ซึ่งไม่ประสงค์ออกนามกล่าว "โดยสรุป กฎหมายปัจจุบันตัวเดิม แต่แก้จากในเขตกทม. เดิมบอกว่าอำนาจนายทะเบียนในการอนุญาตคืออธิบดีกรมตำรวจไม่ว่าพกหรือใช้ หลังปฏิรูประบบราชการปี 2547 มีการเปลี่ยนจากอธิบดีกรมตำรวจหรือผู้บัญชาการตำรวจนครบาลมาเป็นอธิบดีกรมการปกครอง โอนงานอาวุธปืนในกรุงเทพฯ ทั้งหมดให้เรารับผิดชอบ เริ่มทำจริงเมื่อ 1 ก.พ. 2548 แต่ตอนนี้เราไม่ได้งานส่วนนี้มาทั้งหมด ได้มาเฉพาะการอนุญาตมีใช้และเก็บ ยังไม่ได้รับมาคือใบอนุญาตพกพา..."
       
       คำถามที่เกิดในสังคมคือ แม้จะมีขั้นตอน แล้วทางการมีมาตรฐานอย่างไร ตรวจวุฒิภาวะแค่ไหน เพราะจากการเก็บข้อมูล ภาวการณ์บ่งว่าการขอเป็นลักษณะ "ตามใจนายทะเบียน" บางเว็บถึงกับบอกว่าขึ้นกับ "น้ำมันม่วงเทา"
       
       "เราดูหลายอย่างคร่าวๆ ประวัติ เคยมีคดีที่เป็นอาญาหรือไม่...เพราะปืนเกี่ยวกับความมั่นคง สองมีอาชีพมั่นคงไหม รายได้ประจำ มีเงินเดือนแน่นอน สาม มีคนรับรองตามกฎหมาย ข้าราชการต้องระดับ 6 ขึ้นไป ทหาร ตำรวจ คนรับรองต้องยศ พันเอก หรือ พ.ต.อ.ขึ้นไป" เจ้าหน้าที่ท่านเดิมไขยังข้อข้องใจ ต่อว่า "ที่ต้องดูรายได้เพราะใบอนุญาตต้องอ้างว่ามีเพื่ออะไร เช่น ป้องกันชีวิตและทรัพย์สิน มีรายได้ประจำ หรืออาจไม่มี แต่มีทรัพย์ต้องป้องกัน บ้าน รถที่ตีราคาได้ คนมีอาวุธต้องยอมรับว่าเขามีกำลังซื้อ ปืนไม่ใช่สองบาท ขณะนี้ขนาดปืนที่ขอได้สูงสุดไม่น่าเกิน 11 ม.ม. จริงๆขึ้นกับนายทะเบียนว่าขอเพื่ออะไร เช่นถ้ารถคุ้มครองเงิน Securicor ก็อนุญาต ในที่นี้รวมกระสุนด้วย ซื้อใหม่ทุกครั้งต้องขอ กฎหมายตรงนี้คุมหมด"
       
       ซึ่งเขาก็ยืนยันว่าปัจจุบันนี้กระบวนการมีความรัดกุมระดับหนึ่ง "ถ้าหลักฐานไม่ครบก็พิจารณาอย่างน้อย 3 อย่าง ใบรับรองความประพฤติ พิมพ์ลายนิ้วมือ ดูว่าใจร้อนไหม ขออนุญาตแล้วไปซื้อ ก็ต้องนำปืนกลับมาเพื่อออก ป.4 ซึ่งจริงๆ ใบอนุญาตที่ออกให้ก็ยังไม่สามารถพกปืนได้ มีเก็บได้เฉยๆ ที่ใส่รถตามกฎเขาต้องมีใบพก ป.12 (ซึ่งออกโดยตำรวจ) ถ้าไม่มีแล้วพกโดนจับต้องว่าในศาล...เพราะกฎหมายห้ามพกที่สาธารณะ ศาลจะถามข้อมูลมาทางนี้"
       
       "ช่วงนี้เพิ่งรับงานมา เอกสารหลักฐานที่ตกค้างมีบางส่วน บางทีมีคนมาตรวจแล้วหาหลักฐานไม่ครบก็ไม่เข้าใจ อยากฝากว่าการขอปืนเป็นงานบริการ แต่ไม่ใช่บริการเร่งด่วน ยื่นวันนี้ได้วันนี้ ระยะเวลาครั้งแรก 45 วัน นี่เป็นความมั่นคง เป็นกฎหมายเฉพาะ ต้องใช้เวลา ตรวจสอบสิ่งต่างๆ ถ้าให้ง่ายๆ อาชญากรรมคงเต็มเมือง"
       
       ซึ่งเขาก็ยอมรับว่า แม้จะกลั่นกรองหลายชั้นก็ยังมีหลุด "บางทียังพลาดต้องรอบคอบ จึงอยากให้เข้าใจว่ากระบวนการอาจช้าไปบ้าง เพราะถ้าตรวจแล้วหลักฐานไม่ครบ หรือคุณติดคดี เราทำอะไรไม่ได้จนกว่าคุณไปจำหน่ายคดีให้เรียบร้อย...ภาพเก่าๆ เรื่องใต้โต๊ะไม่อยากเอ่ย อยากทำตรงนี้ให้ดีขึ้น ดังนั้นอาจช้า ให้ร้านปืนมาทำก็ต้องเข้าคิว ไม่มีใครก่อนหลัง ต้องมายื่นปกติ บางคนบอกให้ช่วยคือให้ทุจริต ผมบอกไม่ได้ อย่างปืนสวัสดิการที่ห้ามโอนเพราะหลวงซื้อมาแบบไม่มีภาษี คนมักพยายามขายต่อ ปืนแบบนี้ใบอนุญาต ป.4 จะปั๊มห้ามโอนจำหน่าย ยกเว้นรับมรดก สมมติถ้าลูกอายุไม่ถึงมี 3 อย่าง ขายเอาเงินให้ทายาท เอาเงินเข้าหลวง หรือรอจนทายาทบรรลุนิติภาวะ ระหว่างนั้นเขาต้องส่งพนักงานเก็บ การขอตรงนี้ยืนยันว่าไม่มีใครมีอภิสิทธิ์ ทหารตำรวจก็ต้องขอ เขาจะพกได้ต่อเมื่ออยู่ในหน้าที่ นี่คือตามกฎ แต่บางทีความจริงใครจะไปจับเขา ถ้าผู้รักษากฎหมายพกซะเอง"
       
       ประชาชนควร "พกปืน" หรือไม่
       
       "ยันครูแดนใต้พกปืนเป็นสิทธิส่วนบุคคล" (คม ชัด ลึก 12 ก.ค. 2548)
       
       "ผัวซี 7 จ่อยิงเมียซี 7 ดับ แล้วยิงตัวตาม" (นสพ. กรอบบ่ายฉบับหนึ่ง)
       
       จากพาดหัวข่าว คงพอเห็นภาพว่าการพกปืนเป็นประเด็นมาตลอด คนธรรมดาที่ไม่ใช่เจ้าหน้าที่ควรพกหรือไม่? หลายกรณีที่คนพกซึ่งอ้างว่าเพื่อปกป้องทรัพย์สินมักใช้ปืนด้วยอารมณ์ทำร้ายผู้อื่น ไม่รวมกรณียิงกันเพราะรถปาดหน้าบนท้องถนนตามที่เป็นข่าว "ตอนนี้การควบคุมดีกว่าเมื่อก่อน...ถามว่าปืนราคาเท่าไร คนที่ก่อเรื่องไปดูเบื้องหลังส่วนมากมีอิทธิพล ต้องดูกรณี เอาอย่างนี้ ถ้าปืนไม่มีเลยบรรยากาศขับรถแบบนี้ผมคิดว่ามีเรื่องอยู่ดี...รถชนกับปืนคนละประเด็นน่าจะแยก เวลาเกิดข่าวเข้าใจได้ แต่เรื่องนี้มันเป็นมาก่อนสังคมจะเปลี่ยน 50 ปีก่อนยิงกันมากกว่านี้เยอะ ผมไม่เชื่อว่าคนธรรมดาปาดกันจะยิงกัน...ขับรถมันเป็นบ่อเกิดทุกสาเหตุ..."
       
       "แง่ปรากฏการณ์นี่แก้ไม่ได้...ผมว่าเลิกไม่ได้ เชื่อเถอะชุมชนต่อชุมชนในสังคมไทย ไม่มีสิ่งป้องกันตัวไม่ได้ ยิ่งไม่มีคนเสียเปรียบยิ่งเสียเปรียบ เป็นความเห็น คนกรุงเทพฯ มีบ้าน ถามว่าป้องกันสิทธิส่วนตัวในบ้านได้จริงหรือ ขโมยขึ้นมีสิทธิอย่างเดียวคือแจ้งความยอมรับไหม...สมมติยอม...แล้วการเยียวยา? สังคมไม่มองต่อ คนไม่โดนไม่รู้หรอก...ยิ่งมีครอบครัวใครจะดูแลเยียวยาผม เชื่อว่าคนที่เคยแอนตี้มาซื้อปืนเพื่อแบบนี้มีมาก"
       
       "คุณหรือผมก็ตอบได้ว่าโลกนี้ไม่มีปืนดีที่สุด สมัยก่อนโลกนี้ไม่มีดาบดีที่สุด สมัยโน้นไม่มีหอกดีที่สุด คนที่บอกมีอาวุธแล้วดีคือยุคบรรพกาลไว้ล่าสัตว์ แต่ตั้งแต่มนุษย์รุกรานกันมันไม่ดีทั้งนั้น..มีคำตอบคำถามมากมาย ในที่สุดไม่ต่างกับรถ มือถือ มีทั้งดีและไม่ดี รถทำให้คนตายมากกว่าสงครามอีก แต่มันเอาไว้เคลื่อนที่คนรู้สึกว่ายังไงต้องใช้ แต่ปืนยังไงก็ไม่ต้องใช้ ทั้งที่จริงๆ ตายเหมือนกัน อยู่ที่การมอง ปืนนี่โป้งขึ้นมาค่าของมันชั่วร้าย เป็นเสียงของปีศาจ"
       
       "เรื่องให้ครูพกปืนพูดได้ทำไม่ได้ ง่ายๆ บอกให้เอาปืนเกษียณใช่ไหม ตอนนี้หน้าร้านขาย 50,000 สมมติเคยซื้อมา 5 พัน ...รัฐมนตรีบอกเอาปืนราคาถูก มือสองถูกๆ มาซื้อขาย ปฏิบัติไม่ได้ คุณซื้อมาหมื่นบาทจนคุณเกษียณ คุณขายหมื่นบาทไหม ถ้าปืนเก่าคุณมาให้ผม ผมให้ 2 หมื่น เพราะของใหม่ที่มามัน 5 หมื่นไม่มีมนุษย์คนไหนที่ซื้อ 5,000 ขาย 5,000 ไม่มีทางซื้อได้ถูก นี่คนละประเด็นกับเรื่องว่าพกดีหรือไม่ดี นี่สมมติอยากให้มีป้องกันตัว แต่ปืนมือสองถูกๆ หาที่ไหน... ต้องทำราคาตลาดปืนให้ลงมาก่อน ยกเว้นสั่งจากนอก...แค่ตรงนี้ก็ติดปัญหาแล้วครับ"
       
       อาจารย์โคทม อารียา ผอ.ศูนย์ศึกษาและพัฒนาสันติวิธี ม.มหิดล ให้ความเห็นเรื่องนี้ว่า "ไม่เห็นด้วย ผมเชื่อว่าถ้ามีปืนในสังคมมาก โอกาสที่คนหุนหันใช้ทำร้ายผู้อื่นจะมีมากขึ้น เวลาโมโหถ้าไม่มีอาวุธก็ตีกันซึ่งไม่เกิดผลเสียมาก แต่ถ้ามีปืนก็ยิงดื้อๆ ตายอย่างที่เป็นข่าว...ประเด็นว่าคนดีป้องกันตัวเองไม่ได้ ทุกคนบอกตัวเองดีทั้งนั้น ไม่มีใครบอกร้าย ถ้างั้นต้องพกกันหมด นี่ไม่ใช่ทางแก้ คิดว่ายิ่งพกจะเพิ่มความรุนแรง สมัยสงครามเย็นสหรัฐมีนิวเคลียร์ โซเวียตต้องมีเหมือนกัน แข่งกันไปเท่าไรจะพอ ปืนใครจะมีมันต้องมีจุดพอดี มันต้องเสี่ยงจริงๆ หรือมีเหตุผลสักอย่างก็ว่ากันไป แต่ถ้าพกกันแบบเสรีมันจะกลายเป็นเท็กซัส หรือสมัยแข่งขันสะสมอาวุธ ซึ่งก็ไม่มีผลดีเลย"
       
       ถึงอย่างไรก็ตาม ถึงที่สุดแล้วคงต้องย้อนกลับมายังจุดที่ว่ามนุษย์เรา ปรารถนา "สงคราม" หรือ "สันติภาพ"
       
       เรายอมรับว่า โลกนี้ แม้มีผู้ปรารถนาสันติภาพ แต่ก็มี "สงคราม" ไม่เว้นแต่ละวัน แต่ถึงที่สุดแล้ว ไม่ผิดไม่ใช่หรือ ที่เราจะยังเชื่อใน "สันติภาพ" ระหว่างมนุษย์...
       
       เหมือนที่จอห์น เลนนอน ร้องไว้ในเพลง Imagine เกี่ยวกับสันติภาพ
       
       "You may Say I'm a dreamer . But I'm not the only one."   1. ในประเทศประชาธิปไตยอย่างไทยเรานี้ประชาชนพึงมีสิทธิก่อนอย่างเต็มที่ ส่วนกฎหมายที่จำกัดสิทธิประชาชนจะมีตามความจำเป็นเพื่อรักษาความสงบเรียบร้อยโดยต้องยึดประโยชน์ของประชาชนส่วนมากเป็นหลัก ไม่ใช่ประชาชนไม่มีสิทธิแต่ดั้งเดิมโดยจะออกกฎหมายมาให้สิทธิแก่ประชาชนตามความจำเป็น

2. ปืนถูกกฎหมายก็คือปืน บางขนาด บางแบบ บางลักษณะที่ประชาชนพลเมืองดีสามารถขออนุญาตมีใว้ในครอบครองเพื่อใช้ในบางลักษณะอย่างถูกกฎหมาย ที่ใช้คำว่าประชาชนพลเมืองดีก็เพราะในการขออนุญาตนอกจากประชาชนผู้ขอจะต้องมีอายุครบตามกำหนดแล้วยังจะต้องถูกพิมพ์ลายนิ้วมือ ตรวจสอบประวัติอาชญากรรมจากสถานีตำรวจท้องที่ มีผู้รับรองอาชีพการงาน และแสดงหลักฐานฐานะทางการเงิน รวมทั้งไม่ขาดคุณสมบัติอื่นๆ อีกหลายประการ ถึงแม้หลักฐานครบนายทะเบียนอาวุธปืนอาจมีดุลพินิจไม่อนุญาตก็ได้ครับ ที่สำคัญคือเมื่อได้รับอนุญาตแล้วก็ไม่ได้หมายความว่าพลเมืองดีสามารถนำมาพกพาติดตัวได้อย่างในหนังคาวบอย อีกทั่งยังไม่สามารถให้ผู้อื่นใช้ปืนนั้นได้ด้วยครับ

ส่วนปืนผิดกฎหมายก็เหมือนของผิดกฎหมายทั้งหลาย ซื้อขายใต้ดินไม่มีกฎเกณฑ์ โจรผู้ร้ายซื้อได้และส่วนมากเป็นคนที่ตั้งใจเป็นโจรหาซื้อกันเสียด้วย ทางการเจ้าหน้าที่ไม่รู้เห็น ใช้เสร็จปาทิ้งไปก็ไม่รู้เป็นของใคร สุดท้ายคือราคาถูกกว่าปืนถูกกฎหมายประมาณว่าไม่น้อยกว่าสิบเท่า ในประเทศไทยประมาณกันว่ามีปืนผิดกฎหมายในมือโจรอยู่มากกว่าปืนถูกกฎหมายในมือพลเมืองดีอย่างน้อย 2-3 เท่า ทางการในทุกประเทศก็พยายามกันแต่ก็ยังทำไม่ได้ทั้งๆ ที่สภาพภูมิศาสตร์และทรัพยากรเอื้ออำนวยมากกว่า เช่น ขนาดประเทศที่เจริญรุดหน้ากว่าประเทศไทยของเราหลายสิบหลายร้อยขุมอย่าง ญี่ปุ่นก็ยังห้ามไม่ให้โจรหรือสมาชิกกลุ่มแก๊งอาชญากรรม มีปืน (เถื่อน) ไม่ได้ ดังนั้นคงไม่ต้องถามว่าเมืองไทยจะปลอดปืนเถื่อนจริงหรือไม่?

3. ท่านอย่าลืมว่าถึงแม้ว่าทุกคนทั้งโจรทั้งพลเมืองดีไม่มีปืนเท่ากัน พลเมืองดีก็แย่ละครับ เพราะผู้ร้ายลงมือก่อนย่อมเลือกสถานการณ์ที่ได้เปรียบ ใช้กำลังคนมากกว่า และเลือกเหยื่อที่ร่างกายอ่อนแอกว่าได้สบาย รวมทั้งใช้อาวุธอื่นๆ ได้อีก มีด ไม้ ท่อเหล็ก มือเปล่า จะให้ลูกหลาน พ่อแม่ที่แก่เฒ่าของท่าน ใช้วิชาหมัดมวยสู้กับโจรเหล่านี้จะยุติธรรมดีหรือไม่? โจรที่ฆ่าคนตามสะพานลอย และที่บุกเข้าไปเชือดคนตามบ้านไม่เห็นต้องใช้ปืนเลย ตอนนี้บางคนบางบ้านมีปืนบางคนบางบ้านไม่มีปืน จะจี้ปล้นใครต้องเสี่ยงเจอปืน ถ้าประชาชนไม่มีปืนโจรก็สบาย ถ้าผู้ที่ท่านรักถูกทำร้ายหรือฆาตกรรมไปแล้ว ท่านคิดว่าจะคุ้มกันหรือถ้าต่อมาเจ้าหน้าที่ติดตามจับกุมผู้ร้ายมาลงโทษได้

4. ในสหรัฐอเมริกา พบว่ารัฐที่อนุญาตให้ประชาชนสามารถพกพาปืนในที่สาธารณะได้มีอัตราอาชญากรรมลดลงมาก จนในปัจจุบันมีถึง 41 รัฐ (ห้องสมุดประจำรัฐสภา, มิถุนายน 2549) ที่อนุญาตให้ประชาชนสามารถพกพาปืนในที่สาธารณะได้โดยต้องขออนุญาต และถูกตรวจสอบก่อน (อย่างไรก็ตามประชาชนในรัฐเวอร์มอนต์ และอะแลสก้าสามารถพาพาปืนโดยปกปิดได้เลยไม่ต้องขออนุญาตเป็นรายบุคคลก่อน) ในช่วงทศวรรษที่ผ่านมาอัตราอาชญากรรมร้ายแรง และการประทุษร้ายต่อร่างกายในสหรัฐต่ำลงเรื่อยๆ และต่ำกว่าในอังกฤษซึ่งอัตราอาชญากรรมร้ายแรง และการประทุษร้ายต่อร่างกายเพิ่มสูงขึ้นมาดยตลอดตั้งแต่อังกฤษเริ่มการจำกัดสิทธิการครอบครองปืนของประชาชนอย่างมาก อัตราการบุกเข้าปล้นบ้านประชาชนทั้งที่เจ้าของบ้านอยู่บ้านซึ่งมักนำไปสู่การทำร้ายร่างกายในอังกฤษก็สูงกว่าในสหรัฐอเมริกาหลายเท่า ความจริงทั้งหมดตรงข้ามกับความเชื่อผิดๆ ที่ว่าอังกฤษมีปืนน้อยและมีอาชญากรรมน้อย ส่วนสหรัฐอเมริกามีปืนมากและมีอาชญากรรมสูง หลังจากอังกฤษควบคุมปืนอย่างรุนแรงหลังปี 1996 ห้ามประชาชนมีปืนพก ในปี 2003 ที่ผ่านมาสถิติอาชญากรรมใช้ปืนเถื่อนในอังกฤษเพิ่มขึ้น 35% มากที่สุดตั้งแต่ปี 1993 และมากกว่าในสหรัฐอเมริกาทั้งประเทศโดยเฉลี่ย ที่จริงประเทศที่ประชาชนมีปืนอยู่ในมือมากที่สุดคือสวิสเซอร์แลนด์ซึ่งเป็นประเทศที่มีความปลอดภัยสูงมาก ชายสวิสทุกคนต้องเข้ารับการเกณฑ์ทหารและเมื่อปลดประจำการจะได้รับปืนยาวอัตโนมัติประจำตัว ซึ่งก็คืออาวุธสงครามแลพปืนพกที่ทหารสวิสใช้กลับบ้านไปพร้อมกระสุน ปืนทหารนี้ยังถือว่าเป็นสมบัติของรัฐ แต่ประชาชนสามารถใช้ได้ในกรณีฉุกเฉิน นอกจากนี้กฎหมายสวิสยังอนุญาตให้ประชาชนมีปืนส่วนตัวได้อย่างเสรีมาก ส่วนประเทศประชาชนมีปืนส่วนตัวต่อหัวมากที่สุดคือฟินแลนด์ซึ่งเป็นประเทศที่ปลอดภัยมากเหมือนกันครับ ทั้งสองประเทศนี้อัตราส่วนประชาชนที่มีปืนสูงกว่าประเทศไทยหลายเท่า คิดง่ายๆ ว่าถ้าท่านเป็นโจรอยากจะปล้นคนมีปืนหรือคนมือเปล่า

5. เราไม่ค่อยได้ยินข่าวประชาชนใช้ปืนป้องกันตนเองเท่ากับข่าวประชาชนใช้ปืนในทางที่ผิด แต่ที่จริงอัตราส่วนของปืนที่ประชาชนขออนุญาตมีอย่างถูกกฎหมายในประเทศไทยและนำไปก่อาชญากรรมคือ 0.007% เท่านั้น (ในประเทศเยอรมันคือ 0.004% และด้วยสาเหตุที่ว่า เพราะหากเรานำปืนถูกกฎหมายไปก่ออาชญากรรม ทางราชการก็จะสามารถตรวจสอบได้) โดยธรรมชาติสื่อจะเสนอข่าวที่ขายได้และวัตถุดิบขึ้นอยู่กับการรายงานของบุคคลที่เกี่ยวข้อง เช่น การแจ้งความของเจ้าทุกข์ การรายงานของเจ้าหน้าที่ การมอบหมายหน้าที่ให้ผู้สื่อข่าว ฯลฯ และข่าวที่ขายได้คือข่าวเรื่องความผิดพลาด ข่าวที่สร้างความคิดวิพากษ์วิจารณ์ ติเตียน ซึ่งข่าวเหล่านี้จะทำให้ประชาชนสนใจและติดตามสื่อต่อไป ส่วนข่าวประชาชนใช้ปืนในทางที่ผิดเป็นข่าวที่มีการรายงานเต็มที่ เจ้าทุกข์แจ้งความทุกกรณี เนื้อข่าวได้รับความสำคัญจากบรรณาธิการหรือผู้สื่อข่าวและถูกนำแสนออย่างต่อเนื่อง เน้นย้ำ ข่าวการใช้ปืนป้องกันตัวของประชาชนส่วนมากไม่มีการรายงานเพราะไม่มีผู้ร้ายที่ไหนไปแจ้งความกับตำรวจแน่นอนว่า “กระผมจะฉุดผู้หญิงไปข่มขืนแต่เธอชักปืนออกมาขู่ทำให้กระผมเสียขวัญ และถูกทำร้ายจิตใจ” ส่วนประชาชนผู้เกือบตกเป็นเหยื่อเองก็มักไม่รายงานการใช้ปืนของตนป้องกันตัวเพราะกฎหมายในปัจจุบันไม่ชัดเจนเพียงพอ การป้องกันตัวให้สมควรแก่เหตุตกอยู่ในดุลพินิจของเจ้าหน้าที่ ประชาชนผู้พ้นทุกข์มาแล้วจึงไม่ต้องการเสี่ยงมีภาระหรือปัญหาเพิ่มเติมจากการรายงานเหตุการณ์นั้นนอกจากนี้รายละเอียดของความจริงที่เกิดขึ้นก็ไม่ได้รับการนำเสนออย่างถูกต้อง ข่าวประชาชนใช้ปืนในทางที่ผิดมักไม่ได้รายงานว่าเป็นปืนที่ถูกกฎหมาย หรือเป็นปืนที่ผิดกฎหมาย ความผิดจึงไปตกอยู่กับประชาชนผู้ขออนุญาตมีและใช้ปืนอย่างถูกกฎหมาย

6. ขอให้มาดูกันว่าประโยชน์การใช้งานของปืนคืออะไร? ถ้าท่านเป็นนักกอล์ฟ ซื้อไม้กอล์ฟมาเก็บไว้ที่บ้านแต่ไม่เคยหยิบมาฝึกซ้อมท่าทาง หรือไปตีที่สนามเลยอาจเรียกได้ว่าท่านไม่ได้ใช้ประโยชน์จากไม้กอล์ฟของท่าน บางคนกล่าวว่าไม่เห็นคนที่มีปืนใช้ปืนยิงผู้ร้ายที่จะมาคร่าชิวิตบ่อยๆ เลย มีปืนไว้อย่างนั้นเอง ไม่มีประโยชน์ แต่ความจริงปืนมีประโยชน์ตั้งแต่มีอยู่ในตู้ที่บ้านท่านแล้วครับ ทุกวินาทีของ “การคงอยู่” ของปืนนั่นเองที่เป็นประโยชน์ ผู้ร้ายจะต้องฉุกคิดว่าจะต้องเจอกับอะไรเพราะเหยื่อสามารถป้องกันตัวเองได้ เป็นการป้องปรามอาชญากรรมทางปฏิบัติจริงๆ ได้ผลดีกว่ามาตรการบังคับใช้กฎหมายของรัฐมาก เพราะ “การคุ้มครองประชาชน” โดยเจ้าหน้าที่เป็นการป้องปรามอาชญากรรมทางจิตวิทยาเท่านั้น ผู้ร้ายรู้สึกว่าจะ “เสี่ยง” ต่อการถูกลงโทษเท่านั้น ไม่สามารถคะเนได้ว่าการคงอยู่ของปืนลดความคิดก่ออาชญากรรมตั้งแต่ต้นลมไปมากมายแค่ไหนแล้ว
 
ส่วนเสื้อเกราะกันกระสุนซึ่งถือว่าเป็นยุทธ์ภัณฑ์ใช้ในทางการทหารและใช้ในการปฎิบัติการพิเศษนั้น ประชาชนทั่วไปไม่สามารถมีไว้ในครอบครองได้เพราะผิดกฏหมาย แต่คุณสามารถที่จะไปให้ช่างตัดเสื้อ+ช่างเหล็ก ตัดเสื้อเกราะ (ที่คุณทำเอง) ให้คุณได้

วันที่ :  3 มิถุนายน 49 0:57 
 

ด้วยความเคารพครับ

ก็ครูเล่นเสนอหมดทุกข้อแล้วผมจะเสนอว่าอย่างไรละครับ เอาเป็นว่า ผมขอลอกของครูแล้วกันครับ

ขอบคุณครับ

1.ยกเลิกคำว่า"ดุลพินิจ"ให้ใช้ หากมีคุณสมบัติไม่เป็นที่ต้องห้ามก็ให้ออกใบอนุญาติซื้อ(ป3)
2.ยกเลิกคำว่า"ให้ใช้"ซื้อปืนมาจะให้เอามาบูชาหรือครับ ไม่งั้น ตร.บ้าจี้ไปดักจับผู้ปกครองเด็กละมีหวั่งข่าวหน้า 1 แน่ ๆ
3.เลิกซะทีกับการตอกทะเบียน........ใช้ซีรีนัมเบอร์ของปืนเป็นเลขคุมแทนเพราะคนที่จะมาทำงานระดับนี้ได้ A - Z , 1 - 0 เขาอ่านออกครับ
4.ยกเลิกการห้ามออกใบอนุญาติซ่อมปืน  คนมีฝีมือจะได้มีช่องทางทำมาหากินอย่างสุจริตถูกกฎหมาย และขอให้ให้อย่ามีคำว่าในดุลพินิจ นะครับ เกรงใจดุลพินิจจะเหนื่อยใช้งานหนักเหลื่อเกิน
5.โควต้าปืนเลิกได้ก็ดี แต่ถ้ามีเหตุผลเพียงพอไม่เลิกก็ได้ไม่ว่า แต่ขอว่าถ้าเกิดขายหมดก็ให้ขอใหม่ได้ทันทีไม่ต้องรอหมดปี และ ผู้ซื้อหากไปขอใบอนุญาตินำเข้าได้ ก็ไม่ต้องไปตัดรวมกับโควต้า ที่โดนร้านปืนบางร้านวางยาสมัย รสช.
6.เปิดให้มีการขออนุญาติตั้งร้านปืนใหม่ซะที อยากขอก็ให้ไปไม่ต้องมากลัวร้านปืนเต็มบ้านเต็มเมืองที่ร้านเซเวนขายถุงยางขายเหล้าไม่ยักกลัววุ้ย
7. นึกไม่ออกแล้วครับ นึกออกเดี๋ยวมาโพสอีก :D

ขอบคุณคูณครูผู้น่ารักสําหรับการเสนอข้อกฎหมายบางประการอ่านแล้วอยากเห็นถึงความเป็นจริงแม้จะได้ไม่ครบทุกข้อแต่อยากจะให้ข้อที่ 3 4 5 เป็นจิงก็ชื่นใจแล้วครับและขอบคุณบทความดีๆมีสาระผมนั่งอ่านจนจบมีความรู้เพิ่มขึ้นอีกเยอะเลยครับ ผมชอบอ่านครับจะคอยอ่านบทความดีๆนี้อีกเรื่อยๆๆครับ

ยกเลิกคำว่า ซองกระสุน ไม่ใช่ชิ้นส่วนสำคัญของอาวุธปืน สามารถมีมากกว่าหนึ่งได้

ใครจะแก้...ใครแก้ได้ครับ..ฮี่ ๆ ๆ  ;Dเอ่อ...ก็ที่ผ่าน ๆ ผมเห็นเค้าแก้กันเองนี่ครับ.. เคยถามใครบ้างไหม? ถามชาวบ้านทั่วประเทศด้วยซีคับ ไม่ใช่นักการเมืองกับพ่อค้าแก้กันเอง(แก้ก้นตามนึก ผลประโยชน์ที่จะได้ และตามก้นต่างชาติ) แค่เข้ามาให้รู้ว่าผมเข้ามาแล้ว เดี๋ยว...ค่อยมาอ่านความเห็นของคุณBABOR และของท่านอื่น ๆที่ยาว ๆ ครับ และอาจจะมีความรู้สึกส่วนตัวมาคุยกันมากกว่านี้ครับ 8) 8) 8)

 :).. ลึก ลึก ขอคิดเงียบ เงียบ ในใจ  .
      ผ่านมา ๓๐ ปีแล้ว
      เหมาะเหลือเกินครับ กับขึ้นทะเบียนอาวุธปืน นอกระบบ.

      หาเงินเข้ารัฐ จัดระเบียบปืน ในซุ้ม .ซะเลย ครับ  :)

...ขอฝันกลางวันด้วยคน...
- ยกเลิกโควต้าปืน
- ยกเลิกดุลยพินิจนายทะเบียน
- ใบ ป.3 อายุ 1 ปี ซื้อชนิด/ขนาดใดก็ได้ที่กฎหมายอนุญาตให้ครอบครองได้
- เปิดให้มีการขออนุญาต ป.12 โดยเท่าเทียมกัน
- ส่งเสริมให้ทุกบ้านมีปืนไว้ป้องกันชีวิตและทรัพย์สิน
- ส่งเสริมการผลิตอาวุธปืน/เครื่องกระสุนปืนภายในประเทศ
- ยกเลิก พรบ.อวป.ฉบับเดิม ยกร่าง พรบ.อวป.ฉบับใหม่ แล้วให้ท่านผู้การสุพินท์และทีมงาน อวป. เป็นผู้ยกร่าง...

......... ;D ;D...1..อยากให้ยกเลิกเรื่องอะไหล่ปืน พวก แม็ก พวกลำกล้อง พวกสไลด์ ให้ซื้อขายได้ ไม่ใช่เห็นอะไรเป็นชิ้นส่วนปืนจับหมด   เทียบกับรถหากมีการใช้งานแล้วเกิดเสีย  ก็หาซื้ออะไหล่ได้ง่ายๆ มาซ่อม  แต่ปืนเสียกลับห้าม ต้องซ่อมของเดิมใช้ไป หากวันไหนปืนเกิดระเบิดหน้าแหก ใครจะรับผิดชอบ .. :P 
                     
                       2.. เปิดให้ผู้ที่มีใบอนุญาติปืนถูกต้องตามกฏหมาย ขออนุญาติอัดกระสุนใช้เองได้ตามขนาดที่มีอยู่...ลดการนำเข้ากระสุนจากต่างชาติ  ลดการผูกขาด เรื่องกระสุนจากโรงงานไม่กี่โรง... :P

                      3..เปิดให้มีการขออนุญาติตั้งโรงงานผลิตปืนเอกชน ( แบบไม่ยุ่งยาก จนกลายเป้นการห้ามในตัวเหมือนปัจุบัน ) แก้กฏหมายการส่งออกขายปืน ทั้งในและนอกประเทศ..เพื่อลดการนำเข้าปืน และขายปืนเพื่อนำเงินเข้าประเทศ  และหากเกิดภาวะสงครามโลก หรือรอบบ้านขึ้น เราก็ไม่ต้องพึ่งอาวุธปืนจากต่างชาติมาก เพราะเราผลิตปืนกันเองได้... ;)

                     

ขอลอกคุณซีอุสและคุณนินจาครับ และขอเสริมว่า

1. เอกสารรับรองต่างๆ จากที่ทำงานที่ยื่นให้แก่นายทะเบียนให้มีอายุ 1 ปี ส่วนเอกสารที่เกี่ยวข้องอื่นๆที่ราชการออกให้ก็ใช้ระบบ อี กอฟเวอร์นเมนต์ ครับท่าน ฐานข้อมูลเป็นของท่าน ออนไลน์กันหมดได้แล้ว ท่านายทะเบียนโหลดเองพิมพ์เองได้ครับ ถ้าต้องการซื้อปืนเพิ่มให้กรอกแบบ ป.1 เพิ่มเท่านั้น เพื่อการออก ป.3

2. ปฏิบัติตามขั้นตอน พรบ. อาวุธปืนฯ เลิกคำถามก้าวล่วงเรื่องส่วนตัวได้แล้ว

เดี๋ยวนึกออกมาใหม่ครับ

เอาของคุณ babor และ ninja19 มารวมกันครับ แล้วแก้เรื่องโควต้าครับ ให้เหมือนเดิมคือ สั้น 30 ยาว 50 ต่อการสั่ง 1 ครั้ง หากหมดสั่งเพิ่มได้ครับ

ผมว่าข้อ 3 สำคัญเพราะถ้าอนุญาติให้มีและใช้แต่ห้ามนำพาไปไหนมันจะเกิดประโยชน์อะไร
อย่างน้อยต้องให้พกในรถได้แบบมิดชิดเพราะรถยนต์ก็เป็นรถส่วนบุคคลไม่ใช่รถยนต์สาธารณะ
และก็เป็นทรัพย์สินที่มีมูลค่าบ้างคันตั้งหลายล้านบาท ใบ ป.4 ก็เขียนไว้ว่าปกป้องชีวิตและทรัพย์สิน
แล้วถ้าเก็บอยู่แต่ในบ้านมันจะปกป้องเราได้อย่างไรกัน จึงสมควรแก้ตรงจุดนี้เพราะมันขัดกับความเป็นจริง ???

ว่าตามอาจารย์ครับ..โดยเฉพาะสิทธิในการครอบครองคลุมถึงการนำพา...

...ผมอยากให้มีระบบการต่อทะเบียนปืนทุกปีเหมือนกับการต่อทะเบียนรถยนต์ครับ อาจจะต้องสร้างระบบการจัดการพอสมควร ซึ่งถ้าทำได้อาจเป็นมาตรการที่ใช้ในการควบคุมอีกรูปแบบหนึ่งได้... ;D ;D ;D

ส่วนตัว.....ขิสิทธิ์ในการพาอาวุธปืน....โดยไม่เปิดเผย...เท่านั้นก็พอแล้วครับ

1.ถ้ามี ป.3 ขนาดไหนแล้วซื้อขนาดนั้นได้อีกกี่กระบอกก็ได้ไม่ต้องขอใหม่
2.ยกเลิก ป.12 ใช้ ป.4แทนได้เลย ;D ;D

จบ

ใน กทม.น่าจะไปทำเรื่องที่เขตนะครับ จะได้ไม่ต้องเข้ามาที่วังไชยา ;D

สำหรับผม.ขอเสริมเรื่อง .การพกพา.ครับ   ให้สามารถทำได้สะดวกใจกว่าเดิม.
มีกฎหมายรองรับ. 

.  อยากให้ใบป.๔ .มีอำนาจคลุมไปถึงเรื่องพกพา/นำพาด้วย.  โดยไม่ต้องมีป.๑๒ ก็ได้

แต่ยังคงไว้ข้อห้ามเหมือนที่ พรบ.อาวุธปืนฯ มาตรา ๘ ทวิ วรรค ๒ ว่าไว้ ..

:VOV:พี่Ro@d ตอบได้ใจผมไม่เต็ม ๆ เลยครับ :VOV:

ช่วยๆกันคิดหลายๆท่านทำให้ได้ประเด็นที่อยากแก้กันเยอะดีครับ เป็นห่วงแต่ว่า

- จะมีโอกาสส่งความคิดเห็นไปให้สภาฯไหม
- หรือส่งไปถึงแล้วจะได้รับความสนใจไหม
- หรือสนใจแล้ว แต่เจอ"คนเกลียดปืน"สกัดเข้าให้ไหม

เฮ้ออออออ พลเมืองดีของชาติอย่างพวกเรา  :( :( :(

ตอบที่ละคำถามเลยดีกว่าครับ
- จะมีโอกาสส่งความคิดเห็นไปให้สภาฯไหม
ไม่มีโอกาศครับ ถ้าเป็นสภาผู้แทนฯเพราะตอนนี้ไม่มี(ฮา ;D) แต่สภานิติฯไม่แน่ ฟ้าอาจมีตา คนในนั้นอาจได้ยินเสียงความคิดที่แผวเบาของพวกเราก็ได้ ;D
- หรือส่งไปถึงแล้วจะได้รับความสนใจไหม  
หากจะส่งไปต้องตอบคำถามก่อนว่า ใครจะเป็นโต้โผรวบรวมรายชื่อ ต่อมาพวกเราพร้อมที่จะลงเรือไปด้วยกันหรือไม่ และมีจำนวนเท่าไหร่ หากบรรลุ 2 - 3 ข้อข้างต้นแม้ส่งไปแล้วแต่ผู้หลักผู้ใหญ่ในบ้านเมืองไม่สนใจ พวกเราก็ยังกล้าพูดกับลูกกับหลานได้ว่า เรากล้าลงชื่อ กล้าเสนอ ในสิ่งที่เราคิดว่าถูกต้อง ครับ :D
- หรือสนใจแล้ว แต่เจอ"คนเกลียดปืน"สกัดเข้าให้ไหม  
ในสังคมทุก ๆ สังคมย่อมมีทั้งคนเห็นด้วยและไม่เห็นด้วยในประเด็นเดียวกัน ต้องมานั่งพูดจาถกกันครับชี้แจงรับฟังกัน ก็ไม่แน่ครับเราอาจเลิกสนใจปืนหรือเขาอาจหันมาสนับสนุนเราก็เป็นไปได้เสมอในการแลกเปลี่ยนความคิดกัน ตั้งแต่ป๋าเหลี่ยมยังร้องเพลงอยู่ลองดอง ผมละสบายใจอย่างที่คงไม่มีการปลุกม๊อบมาชนม๊อบ ปลุกคนเกลียดมาชนกับคนชอบ :D
ปล.ตาครูเบิ้ลตั้งกระทู้แล้วชิ่งหนีเลยไม่โผลมาตอบคำถาม ยังงี้เจอตัวต้องปรับซัก1ขวด รู้มั้ยว่ามันเมื่อยนะเนี่ย >:(

ขอบคุณครับ ที่ผมจะเขียนต่อก็หาเรื่องรบกวน"อาวุธปืน"อีกแล้วล่ะครับ พอจะเป็นโต้โผไหวมั๊ยครับ อิอิ เป็นไปได้มั๊ยครับว่า ท่านใดที่พอจะสนิทชิดเชื้อกับ อ.สิทธิชัย (รมว. ไอซีที) จะหารือกับท่านก่อนเป็นการหยั่งเชิงคณะรัฐบาลชุดนี้ แล้วจึงขยายผลหาทางส่งเรื่องเข้าสภานิติฯน่ะครับ เมื่อเข้าไปแล้วพวกเราคงต้องช่วยกันทำการบ้านด้วยการหาข้อมูลสถิติต่างๆที่จะโน้มน้าวสภาฯน่ะครับ ส่วนตัวผมถ้ามีอะไรช่วยได้ก็ยินดีร่วมด้วยครับ

คงแก้ยากครับ ขนาดเมื่อสักครู่ลองให้เพื่องที่เป็นผู้พิพากษาอ่านกระทู้ทั้งหมดนี้ ท่านเพื่อนบอกว่า "มันเป็นผลประโยชน์ทับซ้อนของหน่วยงานบางกลุ่ม ซึ่งกฎหมายได้ให้อำนาจมากจนเกินไป มันจึงเกิดปัญหากับผู้ที่บังคับใช้กฎหมาย" แค่เอาคำว่า "ขึ้นอยู่กับดุลยพินิจจองเจ้าพนักงาน" ออกแค่นี้มันก็พอแล้ว
ตราบใดที่ สิงห์ทอง, สิงห์แดง, สิงห์ดำ บางท่านยังทำตัวเป็นเจ้าขุนมูลนาย ตราบนั้น......ได้แค่นี้ก็พอแล้วครับ......เจ้านาย

...ไม่ยากหรอกครับ...

ข้อ 3..............เพิ่มใส่กระเป๋าสะพาย กระเป๋าเดินทาง หรือกระเป๋าถือโดยมิดชิด(หรือพกพานำพาไปอย่างมิดชิด) ....ส่วนการบรรจุหรือไม่บรรจุกระสุนด้วยนั้นก็แล้วแต่เห็นสมควร  เช่น กลางวัน กลางคืน ไปที่เปลี่ยว
ฯลฯ

ข้อ 4.  เพิ่มเติม....ควรลงโทษอย่างรุนแรงสำหรับผู้ที่เป็นเจ้าของปืนซึ่งมีทะเบียนถูกต้องตามกฏหมาย ถ้านำปืนไปก่ออาชญากรรม....

ลองกันดูสักตั้งไหมล่ะ ::)



อย่างที่คุณสนกล่าว ใครพร้อมที่จะลงเรือไปด้วยกันบ้าง  ::)



ผมจองที่นั่ง ๑ ที่ :)




ป.ล. วุ้ย แซวอีกแล้ว ลุงตาสนเนี่ย กระทู้นี้วิชาการหน่อยอย่าดุ๊กดิ๊กซิ  >:( ;D

ย้อนดูประวัติศาสตร์อาจเห็นได้ว่า การแก้พรบ.ฯ การออกคำสั่งที่จำกัดต่างๆ ออกมาในช่วงเวลาใด เพราะอะไร...... ::)
ผมยังหวังไกลถึงรัฐธรรมนูญ,สภาฯและรัฐบาลของประชาชน  ที่จะสร้างสมดุลย์ของสิทธิส่วนบุคคลกับการใช้อำนาจปกครองของรัฐ

การเลือกจังหวะทางการเมืองต้องไม่ลืมว่า....
นายทะเบียนฯก็อยากแก้ให้คุมได้ถนัดมือกว่านี้...... :o  แล้วใครมีโอกาสเข้าใกล้ฐานอำนาจได้มากกว่ากัน  ;)
ด้วยความเคารพ.....จะจุดไฟไล่งู..ต้องแน่ใจว่าจะคุมไฟได้   8)

 :-X

ถูกทุกข้อครับ ;D ;D

 ;D  ขออณุญาตนะครับ
ผมว่าน่าจะให้ไปสอบ เหมือน
สอบใบขับขี่รถ อะครับ มีการ
อบรมก่อน แล้วสอบ ข้อเขียน
สอบปฎิบัติ ไม่ผ่านมาใหม่
ถ้าผ่าน ก็ได้ ป.3 ไป ;D ;D ;D

  ;)   ;)   ;)

ขอบคุณและรับทราบครับพี่ ;)

แก้ไขตรงทัศนคติ ผู้เกี่ยวข้องกับผู้ออกกฎหมาย ผู้แก้ไข ผู้มีเสียงที่สามารถนำการแก้ไขกฎหมายให้ผ่านการพิจารณาได้ก่อนครับ ว่า "ประชาชนมีสิทธิที่สามารถครอบครองอาวุธปืนเพื่อป้องกันตนเองในเบื้องต้นอย่างเท่าเทียม" (คนจนไม่มีสิทธิครอบครองอาวุธปืน เพราะไม่มีหลักฐานว่ามีทรัพย์สิน) แล้วเนื้อหาและกฎระเบียบต่างๆของกฎหมายก็จะตามมาครับ

ด้วยความเคารพ.......
พ.ร.บ.อาวุธปืนฯ กำหนดคุณสมบัติบุคคลไว้ในมาตรา ๑๓ ซึ่งก็ไม่ได้กำหนดเรื่องทรัพย์สินอยู่แล้วนี่ครับ  ::)
ปัญหาทางปฏิบัติเกิดจากกฎกระทรวงและคำสั่งต่างๆ(ในอำนาจของมท.๑)ที่ไม่สอดคล้อง..............มากกว่าตัวพ.ร.บ.ฯเอง   :)

  ส่วนตัวตอนนี้หลาย ๆข้อเพื่อนๆได้พูดไปแล้วแต่ ผมยังมองว่าเรื่องใบพกพายังจำเป็นครับ โดยอาจกำหนดให้ผู้ที่จะขอใบ ป.12  จะต้องทำการทดสอบแบบสอบใบขับขี่มีหนังสือรับรองการเรียนหลักสูตรการใช้อาวุธปืน ตามที่จะพก ..... ส่วนการนำพาก็อยากให้กำหนดชัดเจนครับว่าลักษณะใดเป็นการนำพาเช่นใส่กระเป๋าล๊อกกุญแจ แยกลูกแยกปืน ฯลฯ .....เป็นต้น

เห็นด้วยกับคุณRUGERว่าใครจำเป็นต้องพาก็ไปทำป.๑๒ให้ถูกต้อง (เรื่องระเบียบป.๑๒ต้องว่ากันอีกที เป็นอำนาจผบ.ตร. ไม่ถึงต้องแก้กฎหมายครับ)

ส่วนอย่างไรเป็นการพา น่าจะเอาฏีกา 3945/2540 มาเป็นแนวทางปรับใช้.....ความคัดย่อดังนี้ครับ

เจ้าพนักงานตำรวจได้ตรวจค้นและพบอาวุธปืนพร้อมกระสุนปืนของกลางในกระเป๋าเอกสารซึ่งปิดอยู่และวางอยู่เบาะหลังรถยนต์ซึ่งจำเลยเป็นผู้ขับ เมื่อปรากฏว่ากระเป๋าเอกสารที่อาวุธปืนของกลางบรรจุอยู่ภายในนั้นโดยสภาพมีกุญแจล็อกถึงสองด้าน ทั้งวางอยู่ที่เบาะด้านหลัง การจะหยิบฉวยอาวุธปืนมาใช้ทันทีทันใดย่อมเป็นได้ยาก ทั้งจำเลยมีเจตนาเพียงขนย้ายสิ่งของ จึงมิอาจถือได้ว่าเป็นการพาติดตัว

ต้องขอบคุณจำเลยคดีนี้ ที่ท่านได้สู้ถึงชั้นฎีกาโดยไม่ด่วนรับสารภาพ จึงได้บรรทัดฐานนี้มา
เป็นคุณอย่างยิ่งสำหรับสังคม........ไม่อาจกล่าวนามท่านโดยไม่ได้ขออนุญาต......เพียงขอคารวะมา ณ ที่นี้ครับ :)

ด้วยความเคารพครับ
เห็นด้วยกับพี่รูเกอร์มากๆครับ ส่วนตัวผมเรียนจบมา3หลักสูตรแล้วครับ
แต่ก็ยังขอป.3ไม่ได้ เพราะ.....ไม่มี(เงิน)หลักทรัพ :'( :'( :'(
เห็นพี่ๆเรียนยิงปืนด้วยกัน มีเงินซื้อปืนหรายกระบอกครับ
แต่ยังใช้ปืนตัวเองยังไม่ค่อยจะเป็นเลยครับ ไอ้ผมละเสียวครับ

ว่าจะไม่ตอบแต่พอเหลือบไปเห็นโลโก้ครูก็อดไม่ได้....................เอาน่าครู อย่าซีเครียด.....เครียดแล้วเยี่ยวเหลือง นกเขาไม่ขันนะครู :DD

ความคิดเห็นหมดยังครับ ผมจะได้เก็บไว้เป็นหลักฐาน เอ๊ย สถิติทีเดียวเลย เพื่อรอวันที่ต้องใช้ข้อมูลต่าง ๆ ที่ท่านเสนอมา :)

เรื่องการแก้ไขพรบ.อาวุธปืน ผมมองว่า เป็นเรื่องที่ต้องมีการประชุมหารือกันหลายฝ่าย และหาจุดที่เรียกว่ายอมรับได้ทุกฝ่ายครับ

ความเห็นส่วนตัวผมเห็นว่าพ.ร.บ อาวุธปืนฯโดยรวมมีข้อดีอยู่มากกว่าไม่ดี
กระทู้นี้ขึ้นต้นที่การแก้ไขตัวพ.ร.บ. ซึ่งน่าจะเป็นการเสนอให้ชัดแจ้งว่าอยากแก้มาตราใด-อย่างไร-เพราะอะไร

ผมกลับเห็นว่าตัว พ.ร.บ.นั้นรับได้ แต่ที่แย่มากๆกลับเป็นกฏกระทรวงและคำสั่งต่างๆที่มท.๑ในแต่ละยุคกำหนดขึ้นมา
มีทั้งกฏกระทรวงที่ล้าหลัง คำสั่งที่ไม่ชอบด้วยกฏหมาย และคำสั่งเหล่านี้เองกำหนดเรื่อง"ดุลพินิจ"ให้นายทะเบียนฯ

ทราบมาว่าแผนงานของมหาดไทย กำลังมีการเตรียมการปรับแก้กฏกระทรวงและคำสั่งต่างๆ
ไม่แน่ใจว่าภาคประชาชน จะได้รับการเปิดโอกาส ให้ได้เข้าไปมีส่วนร่วมแค่ไหน
ท่านbaborจขกท.คงต้องติดตามและเสนอให้ถึงมท.๑ครับ  ;)

 ;) ;) ;)

ผมขอแค่ให้ยกเลิกการควบคุมปืนกีฬาโดยเฉพาะปืนอัดลม ไม่ต้องนำเข้าผ่านร้านปืนและยกเว้นโควต้าสำหรับปืนกีฬาที่ใช้ดินปืนรวมทั้งกระสุน ทำให้ราคาลดลงเพื่อส่งเสริมกีฬายิงปืน