เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

ถ้า....(แค่ถ้าเท่านั้นครับ ยังไม่เป็นจริงในเวลานี้)
หากผมซึ่งเป็นพลเรือน มีความจำเป็นต้องย้ายไปอยู่ในพื้นที่เสี่ยงภัยที่โจรผู้ร้ายนิยมใช้อาวุธสงคราม ผมต้องเตรียมตัวและทำตัวอย่างไรบ้าง จึงจะรับมือได้ (เอาเฉพาะคำแนะนำที่ถูกกฏหมายนะครับ)
1 ด้านร่างกาย (ฟิตแค่ไหนพอ)
2 ด้านจิตใจ (นิ่งระดับไหน ที่จะไม่สติแตก)
3 อาวุธ (เอาสั้นหนึ่ง ยาวหนึ่งก็พอ มากกว่านี้แบกไม่ไหว
4 ทักษะการใช้อาวุธ (ระดับไหนดี แชมป์สั้นชาวบ้าน หรือเป้าพลิก หรือ 5 นัด 8 วิ หรือ ไอพีเอสซี หรือ ไอดีพีเอ)

ข้อกำหนดในการพิจารณา
- เป็นชาย ตัวคนเดียว บ้านเดี่ยวชั้นเดียว นอกเขตเทศบาล รถยนต์ 1 จยย. 1 ทักษะการขับดีมาก
- อายุ 30-40 ปี
- สถานะการณ์รุนแรงคงที่ ไม่มากไม่น้อยกว่าในปัจจุบัน
- ระยะเวลา เอา 10 ปี ก็แล้วกัน

ปล. ถามเพราะอยากนำไปฝึกไว้ เพื่อปกป้องตนเอง ครอบครัว และเหนือสิ่งอื่นใด ก็คือประเทศชาติ ครับ มิได้มีเจตนาเป็นอย่างอื่น หากมีความไม่เหมาะสมประการใด กรุณาแจ้งให้ทราบด้วยครับ ยินดี ปรับปรุง แก้ไข หรือ ลบได้ ครับ

ตอบเฉพาะข้อ 4 ...

ปืนสั้นถืออยู่ในมือแล้ว... 1) ยกยิงนัดแรกได้พร้อมกับตะโกนเสียงดังๆ ไปด้วย เข้าขวดเป้าขนาดคนปรกติระยะ 15 เมตรก่อนสิ้นเสียงตะโกนครับ... 2) กำลังวิ่งหนีอยู่แล้วเอามือซ้ายเหนี่ยวเสา เหนี่ยวต้นไม้ หรือเหนี่ยวขอบประตู เหนี่ยวราวบันได ฯลฯ แว้งตัวยิงเข้าขวดเป้าขนาดคนปรกติระยะ 15 เมตรทันทีที่วาดปืนกลับทิศได้... หรือไม่เข้าขวดก็น่าจะไม่หลงไปไกล เพราะตั้งใจแค่กดหัวไม่ให้ตามเราสะดวกครับ...

ทั้งสองข้อข้างบน เล่นบ่อยๆ จะจับจังหวะมือเท้าได้ครับ... ข้อที่สองให้หัดระหว่างวิ่งจ๊อกกิ้งเหยาะๆ หัดใหม่หากไม่มีต้นไม้ให้เหนี่ยว ระวังขาพันกันล้มป้าบครับ... ไม่ฮา

เหมือนจะลงมา ๓ จชต. เลยนะครับ  ไม่ทราบว่าลงมาในพื้นที่ใด คุยหลังไมค์กันดีกว่าครับ  เผื่อมีอะไรจะได้แลกเปลี่ยนซึ่งกันและกัน :)

ยึดพื้นครับ   เอาสัก 20 - 30 -50 ครั้ง
แล้วค่อยลุกมาเข้าช่องยิง ครับ
บางครั้งนั้น ใจเอา แต่ ร่างกาย ไม่ไหว ครับ
ยามที่ แขนขา มันล้า  ยากที่จะทำให้ศูนย์ เข้าเป้าหมาย
แต่ถ้าเป็นบุคคล ให้อยู่ในรูปขวด  ก็โอเค ครับ
ยิ่งถ้า มีเพื่อนไปด้วย   ให้ช่วยขานเป้า จะยิ่งดี
ติดสัก 3 - 5 เป้า   ให้ขานเรียก จะทำให้ การแยกแยะ ดีขึ้น
ริมซ้าย ริมขวา กลาง  ซ้าย ขวา   อะไรแบบนี้ แหละครับ
เพราะถ้าเราติดเป้า  เรามักจะรู้ว่า เราจะยิงที่ตรงไหน
แต่ถ้า ให้คนอื่นขาน ก็เหมือนต้องเดาใจ นะครับ
ฝึกยิง ดับเบิ้ลแทรป ไปด้วยก็ได้

 พื้นที่3จว.ชายแดนภาคใต้  ไม่ใช่สนามรบหรอกครับ 

ขอเล่นด้วยซิครับ....
เคยมีประสบการณ์เหมือนกัน เรื่องสติแตก แก้ได้ ด้วยการไปร่วมสถานการณ์กับเขาบ่อยๆ ความสติแตกก็จะลดลง เห็นเรื่องความตายเป็นเรื่องธรรมดาไปเองแหละครับ
....ครั้งแรกที่ร่วมสถานการณ์ ยอมรับความจริงเลยว่า เหงื่อแตก หายใจติดขัด มือสั่น มือเย็น จับปืนไม่ถูก กระวนกระวาย ปวดฉี่ ปวดอึ ชั่วโมงละหลายๆ ครั้ง พูดซ้ำๆ ซากๆ เหมือนคนบ้า ไม่มีผิด
บ่อยๆ ครั้งเข้า ก็ยืนดูดเป็บซี่ ก่อนเข้าร่วมกับเขาได้อย่างสบาย เพราะชินเสียแล้ว ดังนั้น ไปร่วมเสี่ยงตายบ่อยๆ ความกลัวก็จะหายไปเอง

เรื่องอาวุธ ปืนสั้นนั่นแหละ คล่องตัวที่สุดแล้ว ฝึกให้ชำนาญ ก็แล้วกัน ไม่ระบุยี่ห้อแล้ว เดี๋ยวเรื่องยาวอีก เอาตามถนัด ใช้ได้รวดเร็ว

เรื่องทักษะการใช้อาวุธ .........
เคยเห็นหน่วยที่เขาต้องทำงานตามลักษณะที่คุณถามแบบนี้แหละ แต่เป็นฝรั่งนะ
ระยะยิง เขายิงไม่เกิน 7 หลา  หรืออย่างมาก 15 หลา
เป้าซ้อมยิง ระยะ 7 หลา ใช้กระดาษ ความใหญ่โต ไม่เกิน กระดาษเอ4
เทคนิคของเขา ชักปุ๊บ ขึ้นลำปั๊บ ยิงปุ๊บ เลย  ยิงให้โดนกระดาษ
เขาชักจนเป็นสัญชาติญาน เลยครับ ผมว่า พอใช้ได้นะ
บางครั้งก็มือเดียว บางครั้งก็ยิงสองมือ เขาก็สามารถทำได้ดี พอๆ กัน
....เขาไม่เน้นกลุ่ม เอาเป็นว่า ชักออกมา ยิงให้เร็วที่สุด ให้กระสุน อยู่ในเอ4 ให้ครบ ก็เป็นใช้ได้

อย่าลืมหาพระดีๆสักองค์นะครับ ;Dจะได้คุ้มครองเราครับขอให้โชคดีครับ

ด้วยความเคารพครับ...

ผมอยู่สามจังหวัดชายแดนใต้...

ไม่ได้ทำอะไรพิเศษ เตรียมพร้อมและไม่ประมาทเท่านั้นเองครับ...

อาวุธที่ใช้ป้องกันตัวก็ไปซ้อมบ้างครับ คุ้ยเคยกับมันให้มากครับ....

ขอบคุณมากครับ.......

กันไว้ดีกว่าแก้เพราะถ้าแย่แล้วจะแก้ไม่ทัน  ถือว่าจขกท.เป็นผู้ที่มีความรอบคอบไม่ประมาทเป็นอย่างยิ่ง

ร่างกายคงต้องฟิตพอสมควรจึงจะใช้อาวุธได้คล่องแคล่วประกอบกับต้องมั่นทบทวนการใช้/ดูแลอาวุธอยู่เสมอ  ของพันนี้ถ้าไม่ฝึกแล้วยามเจอสถานการณ์จริงอาจจะเอ๋องงทำอะไรไม่ถูกไม่ทันการณ์ก็ได้ ....ทั้งหมดนี้ผมเทียบมาจากกีฬาipscนะครับ


แต่อย่างไรก็ตามคนที่แอบจ้องจะทำร้ายเรา  ย่อมจะมีโอกาสมากกว่าเราเป็นเรื่องธรรมดาสากล  ไม่งั้นคนระดับประธานาธิบดีก็คงไม่ถูกลอบสังหาร    คนที่ถูกจ้องจึงมีเปอร์เซ็นต์ที่จะถูกกระทำสูงมาก.....ดังนั้นคนที่มีหน้าที่เพื่อบ้านเมืองที่ไปอยู่ในท้องถิ่นหรือแม้คนในท้องถิ่นนั้นที่ถูกจ้องทำร้ายแต่ไม่ยอมอพยพหลบหนีไปไหน  จึงเป็นผู้เสียที่ควรนับถือและยกย่องในน้ำใจอย่างยิ่ง


ถ้าจำเป็นก็ต้องอยู่ก็ต้องสู้  แต่ถ้าเลือกได้ก็อยากให้นึกถึงคำพระที่ว่า..ปะฏิรูปะเทสะวาโส...

มีทริคเพิ่มเติมเล็กน้อย..ผมจำมาจากหนังสือต่างๆ
1.อย่าเดินทางไปกลับเส้นทางเดิมเป็นประจำ
2.เปลี่ยนยานพาหนะในการเดินทางบ่อยๆ
3.อย่าออก/เข้า บ้าน ที่ทำงาน  เป็นเวลาแน่นอน
4.ไม่ไปเที่ยวงานมหรสพ โดยเฉพาะยามค่ำคืน
5.ประตูหน้าต่างควรติดสัณญาณ
6.อย่านั่งตรงหน้าต่างและประตูที่เปิดไว้
7.ก่อนออกจากบ้านสังเกตดูให้ดี เมื่อเห็นว่าปลอดภัยแล้วจึงเปิดประตู
8.ก่อนจะสตาร์ทรถตรวจดูให้เรียบร้อยโดยรอบและล่าง
9.เมื่อขับรถออกไปต้องระแวดระวังทั้งด้านหน้า ด้านข้างและด้านหลัง..และพร้อมตลอดเวลา!
10.อย่าทำตัวให้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งคิดว่าเป็นพวกของอีกฝ่าย....ตรงนี้ต้องระวังมากๆโดยเฉพาะตามบ้านนอก  แค่เขาแกล้งแวะมาเยือนบ่อยๆก้แย่แล้วววว :OO


บุญรักษานะครับ  ผมเห็นใจจริงๆ
 ;D ;D ;D

ขอให้โชคดีครับ

ทำความรู้จักกับปืนตนเองให้ดีที่สุด มีสติตลอด หัดเป็นคนช่างสังเกตุ 8)

...ยิงปืนเป็น

ที่สำคัญ  สติ ครับ

ต้องมี สติ

ขอบคุณและแคล้วคลาดจากสิ่งไม่ดีทั้งปวงครับ

ระแวดระวัง อยู่ในสติ  มองโลกในแง่ร้ายไว้ก่อน ครับช่วงนี้
ที่เหลือ ก็ขอให้ พระคุ้มครองครับ

สติอยู่กะเนื้อกะตัว  ปืนอยู่กะมือครับ 

เห็นด้วยครับ   
ใช้สติ ตั้งอยู่ในความไม่ประมาทครับ

ขอบคุณทุกคำแนะนำครับ จะพยายามนำไปฝึกซ้อมให้มาก
หวังว่าทุกท่านคงไม่ต้องมานั่งอ่านข่าวของผมทางหน้าหนังสือพิมพ์นะครับ

 :) ยังไม่เคยตกอยู่ในสถาณการณ์แบบนั้นเหมือนกันครับ เลยไม่ทราบจะแนะนำประการใด แต่ขอให้อยู่รอดปลอดภัย คุณพระคุ้มครอง ฝีกสมาธิมากๆจะได้มีสติครับ

ฝึกการสังเกต สิ่งแวดล้อมรอบๆ ตัวเราครับ :) :) ;) ยินดีต้อนรับสู่ 3 จวต.ครับ :VOV:

อย่าคิดมากครับ

ขอให้โชคดีครับ

ส่วนตัวแล้วเรื่องสู้รบผมคงไม่ถนัด  แต่ก็ขอแนะนำพวกอุปกรณ์กันขโมยแบบเซ็นเซอร์เฉพาะคน  หรือกล้องวงจรปิดต่างๆ เอาไปติดตามทางเข้าจุดต่างๆพรางไว้ไม่ให้เห็น  เวลาเขาเข้ามาเราจะได้รู้ตัวก่อน   และตอนอยู่นอกบ้านก็คงต้องหาเพื่อนระวังหลังเพิ่มอีก1

พระคุ้มครองครับ :)

.ชอบคำนี้ครับ... ;D