เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

วันนี้เจอเหตุการณ์ ชายไทยถือปืนวิ่งอยู่บนทางเท้ากลางกรุง  ท่าทางกำลังจะเอาเรื่องใครก็ไม่รู้ วิ่งมาอยู่ข้างๆ แล้วมองหาเป้าหมายอยู่  สักพักเหมือนจะหาไม่เจอแล้วก็เก็บปืน วิ่งข้ามถนนไป  ก็ยังรู้สึกหวั่นๆตอนเขามายืนข้างๆ เพราะไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ อาจกลายเป็นเป้าหรือตัวประกันไปได้ถ้าเมายา หรือถ้าเขาจะยิงกับใครก็คงมีหวังจะได้รับสมนาคุณลูกหลงกันบ้าง 

ทำให้รู้สึกว่าในสถานะการณ์จริงที่เราไม่ได้เตรียมตัวมา หากต้องมีส่วนเกี่ยวข้องด้วยแล้ว  การควบคุมตัวเองไม่ให้ตื่นเต้นมากหรือ "นิ่ง" เพื่อจะได้ใช้ความคิด และทักษะในการใช้อาวุธใดๆ ป้องกันตัว เป็นสิ่งที่สำคัญมาก ถ้าต้องใช้ปืน ต้องทำได้ราบรื่นราวกับเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย ทั้งชักออกมา ขึ้นลำ เล็งและยิง โดยไม่ต้องก้มไปดูเลย เพราะตาต้องจับอยู่ที่สถานะการณ์ เพื่อประเมินและเตรียมตอบโต้เท่านั้น

ทุกท่านที่เคยผ่านสมรภูมิจริง จะมีประสบการณ์แบบนี้เยอะ ช่วยแนะนำเทคนิคการสยบ"ความตื่นเต้น" หน่อยได้ไหมครับ ขอบคุณครับ

เวลามีเรื่องตื่นเต้น ตกใจ...

ผมใช้รวบรวมสติไว้ที่ลมหายใจครับ...

หายใจเข้าลึกๆช้าๆ ใช้ประสาทสัมผัสให้ตื่นตัวเต็มที่...

แต่กำหนดลมหายใจเข้า-ออกไว้ครับ...;D

... ต้องอย่าละสายตา ต้องจับตาดูผู้นั้น ตลอด. เวลา
    ดูพฤติการณ์ของเขา
    มองหาที่กำบังตัว..  เลี่ยงออกห่าง. หรือเข้าหาที่กำบังนั้น.

    ต้องคุมจิตใจตัวเอง อย่าให้ตื่นเต้น..หายใจ ลึก ลึก อย่างหมอรุต บอกครับ.. :)
    อย่ากลัว. คนเราถ้ากลัว มันจะคุมสติไม่อยู่
    คิดอยู่แต่จะหนีถ่ายเดียว ไม่คิดจะสู้  มันจะกลายเป็นลนลาน.

    ต้องนำความกล้าออกมาแทน.. ท่านจะมีสติ ใจท่านจะนิ่งขึ้น ..
    ชีวิตนั้นมีค่าเท่ากัน  .. ต้องกล้าแลกกับมัน ..

    เมื่อต้องสวมนวม ต้องกล้าปล่อยหมัด .. อย่ากลัวเจ็บตัว..
    ถ้าคุณมีอาวุธปืน เเตรียมให้พร้อม  .. แต่โปรดอย่าแสดงอาวุธปืน อย่าให้ใครเห็น
    เพราะอาจจะเป็นการท้าทาย ให้ยิง.    และอาจให้เกิดความเข้าใจผิด.

    ผมเพียงรู้สึก และเคยผ่านมาก็ ทำอย่างที่บอกนี้ แหละครับ.  :)

 

 ;) ว่าตามพี่Ro@d ครับ ประสบการณ์เพียบ... ;)

 ;D อย่างที่พี่โร๊ดบอกครับ สติ สำคัญที่สุดครับ ต้องคุมสติให้ได้ ;D
 ;D ผมเคยเห็นครั้งหนึ่งพอได้ยินเสียงปืน หมอนั่นดันทะลึ่งเอาปืนตัวเองออกมา ปรากฎว่าจากที่เขายิงขึ้นฟ้า กลับกลายเป็นว่าพอเขาเห็นปืนเขาก็เลยใช้หมอนั่นเป็นเป้าของเขาอย่างที่พี่โร๊ดบอกเลยครับ โชคดีที่ไม่โดน ถามหมอนั่นภายหลังบอกว่ากระสุนเฉี่ยววูบไป 3 นัด :OO ;D
 ;D ถ้าเคยได้อ่านหนังสือรวมเรื่องเหตุการณ์ของอยุบ ได้มีการพูดถึงการสอบถามผู้ที่อยู่หรือเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ใช้อาวุธปืน หลายคนบอกว่า เวลาที่เกิดเหตุการณ์หลายครั้งมีระยะเวลาเพียงไม่กี่วินาที แต่ผู้ประสบเหตุจะรู้สึกว่าเวลามันผ่านไปช้ากว่าความเป็นจริง หรือจะเป็นลักษณะคล้าย ๆ สโลว์โมชั่น ซึ่งเป็นจริงครับ ถ้าเรามีสติ ระยะเวลาสั้น ๆ เราสามารถคิดอะไรได้เยอะมาก ซึ่งผมคิดว่ามันเป็นสาเหตุที่ทำให้รู้สึกว่าระยะเวลาสั้น ๆ นั้นมันนานกว่าความเป็นจริงอย่างที่บอก ;D
 ;D สรุปว่า "สติ" ครับ ;D

สุดยอดครับ

เทคนิคผม    หายใจเข้าลึก ๆ    หายใจออกยาว ๆ   กำหนดจิตใจไว้ที่เหตุการณ์

วันหนึ่ง  ผมออกจากสนามยิงปืน  แถวถนนวิภาวดีรังสิต    เมียและลูกนั่งอยู่ด้วย

ผมขับรถขึ้นสะพานลอยสุทธิสาร     มีรถใครก็ไม่รู้   ปาดหน้าผมแล้วหยุด

ผมก็หยุดรถ    หลังรถคันนั้น    แล้วคอยระวังอยู่   ถ้าเขาลงมาทำอะไรมิดีมิร้าย

ผมคงต้องป้องกันชีวิตลูก  เมีย  และตนเอง    แต่อยากจะอธิบายว่า  การที่เขาทำเช่นนั้น

โง่บัดซบ    เนื่องจากถ้าจะหาเรื่องใคร    ในการขับรถแล้วปาดหน้ารถคนอื่นให้หยุด

ตัวเองจะเป็นเป้านิ่ง   เนื่องจากอยู่ด้านหลังรถของผู้อื่น    กว่าตนเองจะลงจากรถ

โดยสอยไปก่อนแล้ว        แต่คงจะมีอะไรดลจิตใจของเขา   เขาก็เลยขับรถจากไป

ผมก็ขับตามหลังไปเรื่อย ๆ     สักพักหนึ่ง    เขาก็แยกไป

โชคดีไปครับพี่ป้อม...

ไม่อย่างนั้นเจ้าของรถคันที่ปาดพี่คงเจ็บ...

พี่ก็คงมีเรื่องราว จบอย่างนี้ดีแล้วครับ...

เข้ามาอ่านดู..แต่ละท่านให้ข้อคิดได้ดีมากๆครับ.เหตุการจริงๆคง.สั่น.มากๆเลยนะครับ.. ;D

ขอบคุณพี่ Ro@d มากครับ..อ่านแล้วได้ข้อคิดดีๆหลายอย่างครับผม ;) ;)

ขอบคุณพี่ Ro@d และท่านรองป้อมครับ ได้ข้อคิดไปเตือนสติ

ขอบคุณครับ  :)

อืม.. สติ ครับ แต่ฝึกยากน่าดูเวลาน่าสิ่วหน้าขวาน   แค่รถเฉี่ยวกันผมยังโกรธตัวสั่นเลย โทรเรียกประกันอย่างเดียว
ไม่กล้าคุยกับคู่กรณีกลัวระงับอารมณ์ไม่อยู่   ทำให้นึกถึงตอนที่จำเป็นต้องใช้ปืนจะควบคุมร่างกายได้ขนาดไหน
ถ้าละความกลัว ความโกรธ และความตื่นเต้นได้ก็คงจะดีนะครับ

เป็นใครก็ตื่นเต้นกันทั้งนั้นแหละครับ  ถ้าไม่กลัวอย่างเดียว  อย่างอื่นจะตามมาหมด  ต้องคิดว่าคุณเป็นพระเอก  เก่งที่สุดในแผ่นดิน  มองหาทางหนีทีไล่ใว้บ้างก็ดี (เผื่อเป็นพระเอกไม่ได้ ;D ;D)

... เรื่องที่ รองฯป้อม เล่านั้น. ผมเองก็อยู่ด้วย.   วันนั้น เพิ่งออกจาก  ร.๑ รอ.
    จะไปต่อที่ ศรภ. มีเพื่อนคอปืน ขับตามไป ๔-๕ คัน

    แอ็คคอร์ด ปี ๒๐๐๐ .. สีออกเขียว .. จอดขวาง หน้ารถ รองฯป้อม บนลอยสุทธิสาร .
    ผมขับ ตามหลัง ต้องขับแซงซ้าย ไปจอดชิดขอบซ้าย พอให้รถที่ตามหลังผ่านไปได้
    แต่ตอนนั้นรถไม่มาก .. เขาจอดปิดทางอยู่ราว ๑๐-๑๕  วิ ..

    ผมเล็งอยู่แล้ว ว่า จะมีอะไรไหม .. งง เหมือนกันว่า นี่ มันอะไรกัน ครับ.  :)

แสดงว่าชะตามันยังไม่ถึงฆาต ;D ผมเคยเจอเหตุการณืที่จะต้องใช้ปืนอยู่สองครั้ง
ครั้งที่หนึ่ง คนงานก่อสร้างเมาแล้วไล่ตีชาวบ้าน แล้วจะวิ่งมาตีพ่อตาซึ่งอยู่หน้าบ้าน ตอนนั้นถือ 5906 อยู่และร้องบอกพ่อตาให้วิ่งเข้าบ้าน แล้วคนงานมันก็วิ่งตามมา แต่ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมยิงขึ้นฟ้าเลยรอดเรื่องคดีไป
ครั้งที่สอง เพิ่งเกิดขึ้นได้ไม่กี่วัน ลูกสาววิ่งขึ้นมาบอกว่ายามไล่จับขโมยอยู่ข้างบ้าน จึงงัด เอส 70 พร้อมขึ้นลำวิ่งไล่ตามขโมยไปด้วย แต่มันไวมากไม่รู้หนีเข้าไปบ้านหลังใหน(บางหลังยังไม่มีคนเข้าอยู่) ตอนที่กำลังเดินหาขโมยยามเดินตามหลังเพียบ หาอยู่นานไม่เจอ ;D

ขอบคุณพี่ Ro@d  ครับ :)  ถึงเวลาจริง ๆไม่รู้ผมจะทำได้หรือเปล่าครับ

เคยเจอ คล้าย ๆท่านรอง ป้อม ครับ ขับมาปาดหน้า บังเราหลบมัน ๆ ก็ปิดเลน

ก็เลย ออนไว้รอ สักพักคงคิดได้ ก็เลยขับเร็วหายไป ..ใจไม่ค่อยดีกลัวว่าต้องยิง

น่ะครับ...