เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

สืบเนื่องจากเมื่อเช้านี้ผมตั้งกระทู้เกี่ยวกับเรื่อง......ผีผี แล้วพอสายๆเวปปิดปรับปรุงมาเปิดใหม่อีกรอบกระทู้เรื่อง....ผีผี หายครับพี่-น้อง อาถรรพ์มีจริง (มันจะเกี่ยวกันมั้ยเนี่ย ;D) ขอตั้งใหม่อีกรอบนะครับ  ใครมีประสบการณ์เรื่อง...ผีผี เชิญชวนมาเล่าสู่กันฟังนะครับ

คาดว่าบางท่านเคยอ่านแล้วจากกระทู้ "พี่บุญขอมา" ;D

พูดถึงเรื่องเที่ยวป่า  ต้องมีเรื่อง  งู  เรื่อง ผี เข้ามาเกี่ยวข้องกันบ้าง แต่ตอนนี้ผมจะเล่าเรื่อง ผีๆ มาเล่าให้ฟัง แต่จริงๆเรื่องนี้เคยเล่า

มาครั้งหนึ่งนานแล้ว  แต่คิดว่าบางคนจะยังไม่เคยฟัง  ผมจะเล่าให้ฟังใหม่ก็แล้วกัน  มีอยู่มาวันหนึ่ง (ขึ้นแบบนิยายเลยครับ) พวก

เราได้ออกเที่ยวป่า  กันในตอนกลางคืน  ขณะที่เดิน คาดว่าจะเป็นเขตติดต่อกันระหว่าง สามอำเภอ  คืออำเภอเมืองปัตตานี อำเภอ

หนองจิก และ อำเภอยะรัง ตอนนั้นเราใช้ทั้งไฟฉาย และ ตะเกียงแบบถ่านแก๊ส  จังหวะนั้นช่วงที่เรากำลัง ฉายไฟอยู่  แสงไฟได้ไป

กระทบกับดวงตาคู่หนึ่ง  พวกเราต่างกระซิบกันว่า  น่าจะเป็น มูสัง (บางจังหวัดเรียก อีเห็น บางจังหวัดเรียก ชะมด ก็ทำความเข้าใจ

กันเองก็แล้วกันครับ) แต่ช่วงจังหวะนั้นไกลมากหากยิงไปแล้วกลัวจะไม่ถูก  เราจึงพยายามเดินเข้าไปให้ได้ระยะยิง  เหมือนกับว่า

มันรู้ ว่าเรายิงไม่ได้ ตามันก็สู้ไฟ  ไม่ยอมหลบ  หลังจากที่เราเข้าไปได้ระยะยิงแล้ว  ก็ยกปืนขึ้นเล็งเชื่อมั้ยครับ มันหลบตาทำให้ไม่

เห็น  แล้วมันก็เดินหนีไปพอเกินระยะยิง  มันก็หันมาสู้แสงไฟอีก  พอเราเดินเข้าไปได้ระยะมันก็หนีไปอีก  เป็นอย่างนี้หลายครั้ง จน

มันหายไปไม่เห็นตัว  พอถึงตอนนี้กว่าพวกเราจะรู้ตัว  ก็อยู่กลางดงไผ่เสียแล้ว  หาทางออก  หาเท่าไหร่ก็หาทางออกไม่เจอ พวก

เรานึกในใจ  ว่าโดนดีเข้าแล้ว  แต่ก็ยังโชคดีที่ตอนนั้น  เราแบ่งออกเป็นสองกลุ่ม เพื่อล้อมมัน กลุ่มที่เหลือยังโชคดีที่มีมีดติดตัวกัน

มา  จึงช่วยกันถางเป็นทางให้ออกกันมา  กว่าจะออกกันมาได้  ต่างคนต่างก็ได้เลือดกันซิบๆ  พอเช้าพวกเราก็ออกตรวจดูกัน  มัน

เป็นดงไผ่ดู ยังงัยๆ ก็ไม่น่าเดินเข้าไปได้โดยไม่โดนหนามไผ่เกี่ยวตัว  ขนาดทางที่เราถางกันเมื่อคืน  หากันตั้งนานกว่าจะเจอ  ทำ

ให้เราคิดกันว่า  เมื่อคืนต้องโดนดีกันแน่  ตั้งแต่นั้น  ป่านั้นพวกเราไม่กล้าไปกันอีกเลย  และมีอีกเรื่องหนึ่งที่พวกเราได้เจอกันแบบ

  จะๆ  วันนั้นพวกผมได้นั่งดื่มกันหลังบ้าน  ซึ่งตอนกลางวันได้มีทริป ล่าแย้ กันมา  จึงตั้งวงดื่มกินกันอยู่หลังบ้าน  ปืนก็ยังไม่ได้เก็บ

เข้าที่เข้าทางกัน  ขณะนั่งดื่มกันไปดื่มกันมา  ตาผมเกิดเหลือบไปเห็น  ดวงไฟดวงใหญ่  ขนาดเท่าลูกฟุตบอลเห็นจะได้  ตอนแรก

นึกว่าใครคงจุด ขี้ใต้  (เศษไม้ผสมยางใช้แบบคบเพลิง) ดูไปดูมามันไม่ใช่แล้วสิครับ  เพราะมันลอยได้  ลอยแบบสูงๆต่ำๆ พอนึก

ขึ้นมาได้ว่า น่าจะเป็นผีกระสือ  (พอดีตอนนั้นคงได้ที่แล้ว)  ก็บอกเพื่อนๆแล้ววิ่งไปเอาปืน  ถ้าเขาว่าผีกระสือ  ก็คือกลุ่มแก๊ส  แต่นี้

พอเราดักหน้า  มันก็หนีไปหลัง  พอเราไปดักหลังมันก็หนีไปหน้า  พอดีช่วงนั้นวิ่งไปวิ่งมาเกิดอาการเหนื่อยก็เลยไม่วิ่ง  ก็เลยขึ้นลำ

ยิงใส่เข้าไปในดวงไฟดวงนั้น  เผอิญในแม็กเราลืมโหลด  กระสุนพึ่งยิงได้ไม่กี่นัดก็หมด  แต่แปลกตรงที่ว่าพอเรายิงเข้าไป ผี

กระสือ  คงตกกะใจ ก็เลยปิดสวิทไฟหายไปเลย  เดินหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ  หลังจากที่เรายิงกันสนั่นลั่นบ้าน  บรรดาลุงๆพ่อๆก็ออก

มาว่ายิงอะไรกัน  พวกเราก็เล่าให้ฟัง  ท่านว่าไม่น่าเป็นไปได้  เพราะท่านอยู่กันมาตั้งนานก็ไม่เคยเห็น  เขาก็โทษว่าสงสัยพวกเรา

คงเมากัน  แต่ยังโชคดีที่เห็นกันหลายคน  ถ้าผมเห็นคนเดียวคง ซวยแน่ๆเลย ;D

ขอขอบคุณพี่ จอยฮันเตอร์ ที่มาช่วยเปิดเรื่องให้อีกครั้งนึงหลังจากที่เอาเรื่องนี้มาเขียนไว้เมื่อเช้าและได้หายไปโดยไม่ทราบสาเหตุ.....อาถรรพ์...สยองขวัญ..... :OO

   :OO :OO :OO...ผมไม่รู้........ผมไม่กลัว............ผมมีพระ.... :DD :DD :DD (รอบสอง ;D)

เข้ามาสยองกับพี่จอยอีกรอบครับ..............ปรือออออออออ

 :OOสยองครับ :OO

หวังว่าคงไม่.เฮี้ยน.กระทู้หายอีกนะครับ.อันนี้น่ากลัวกว่า... :~)

สยองครับพี่น่ากลัง :OO

 :OO :OO :OO

ทุกอย่างเป็นวิทยาศาสตร์ครับ
หากใจเราตั้งมั่น  กระทำทุกสิ่งด้วยความมีสติ


จากนิ้ว...กว่า 15 ปี ของเด็กเก็บศพ

เดี๋ยวจับไปมัดกับเสาแถวๆป่าช้าสะเลย ;D

คริ คริ อย่าให้ถึงขนาดนั้นเลยครับ พี่จอย
เดี๋ยวกางเกงเปียก

      เรื่องนี้เกิดขึ้นมาหลายปีแล้ว คาดว่าประมาณปี 2525-2526 สมัยนั้นการเดินทางขึ้น-ลง ระหว่างจังหวัดชายแดนภาคใต้ กับ กรุงเทพฯ เป็นถนนเพชรเกษม(ทล.4)

 ถนนหนทางก็เป็นถนนลาดยางสองเลน รถวิ่งสวนทางกัน เป็นไปอย่างลำบากส่วนใหญ่ผู้ใช้เส้นทางนี้ มักจะพักค้างคืนที่ จังหวัดชุมพร ที่ซึ่งเป็นที่มาของเรื่องสยอง

ขวัญ วันนั้นผมกับครอบครัว ได้เดินทางจากปัตตานี เดินทางขึ้นสู่กรุงเทพ มาถึงจังหวัดชุมพรเป็นเวลาพลบคำพอดี คุณพ่อจึงได้เปิดโรงแรมแห่งหนึ่งในจังหวัดชุมพร

โดยเปิดสองห้อง ผมนอนกับน้องชายอีกห้องนึง หลังจากเช็คอินน์เรียบร้อย ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปเก็บของ โดยนัดกันไปกินข้าวต้มบริเวณด้านหน้าโรงแรม ตอนแรก

ที่เข้าไปในห้องพัก ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ ล้างหน้าล้างตาเสร็จก็ออกจากห้องพักโดยไม่ได้เปลี่ยนชุด หรือเปิดกระเป๋าเลย หลังจากอิ่มหนำสำราญทั้งอาหารและเครื่องดื่ม

เป็นเวลาประมาณหลังเที่ยงคืน จึงเดินทางกลับที่พัก โดยจำหมายเลขห้องได้คาดว่าไม่ผิด หลังจากเปิดห้องไปแล้วถึงผงะ จำได้ว่าไม่เหมือนกับห้องที่เราเปิดเข้าพัก

เหมือนตอนค่ำ สภาพในห้องเหมือนถูกรื้อค้นกระจัดกระจาย แต่กระเป๋าของเรายังอยู่ที่เดิม โดยไม่ถูกเคลื่อนย้ายใดๆ ตามผนังห้องมีลายมือคล้ายกับเขียนด้วยนิ้ว แต่สี

ที่เขียนเป็นสีแดงคล้ายเลือด เป็นการเขียนต่อว่าผู้หญิงที่ตนรัก เต็มไปหมดทั้งผนังสี่ด้าน จำได้อยู่ข้อความหนึ่งที่เขียน แสดงว่าคนเขียนคงไปดีแล้ว โดยเขียนว่า     

"ชาตินี้ขอลาก่อน" แค่นั้นแหละครับ คิดในใจว่าโดนดีแล้ว ต่างคนต่างคว้ากระเป๋าได้แผ่นแน๊บเลย วิ่งไปบอกที่เคาน์เตอร์ว่าขอเปลี่ยนห้อง

แทนที่มันจะถามเหตผล ดันถามว่า เห็นเหรอ :OO :OO :OO

  เอามั่งๆ   ของผมนี่ตอนไปทำงานที่ จ.น่าน  เวลาผมจะกลับบ้านที่ชัยภูมิผมจะต้องนั่งรถมาลงที่ อ.เด่นชัย เพื่อมาต่อรถอุบล-เชียงใหม่ ไปลงชัยภูมิ  เรื่องของเรื่องคือผมเป็นคนหลับยาก  รถวิ่งมาเกือบถึงพิษณุโลกผมก็ยังไม่หลับ  พอดีนั่งข้างหน้าต่างเหลือบไปเห็นลุงคนนึงวิ่งจ็อกกิ้งอยู่ข้างรถ  ตอนแรกก็ไม่สนใจหรอกอีกซักประมาณ10นาทีก็ยังเห็นแกวิ่งอยู่อีก   เท่านั้นแหละครับคลุมโปงโลดไม่กล้ามองไปนอกหน้าต่างอีกเลย  ขนงี้ลุกหัวเย็นวาบหนาวไปถึงไขสันหลัง   :~)














   อ้อลืมบอกไป  รถบัสที่ผมนั่งอยู่วิ่งน่าจะไม่ต่ำกว่า 100 กม.ต่อ ช.ม.  ที่สำคัญเกือบตีหนึงด้วยง่า.... :OO

 :OO :OO :OO

...สงสัยเพิ่งดูหนังเรื่อง Superman มาหรือเปล่าครับ  ;D

คล้ายกันเลยครับ ผมโดนกลางวันแสกๆเลย ตอนนั้นลงเขามาจาก "ดอยแม่สะลอง" เจอผู้หญิงแม้วคนหนึ่งเดินอยู่ข้างทาง จึงหันไปมอง พอไปได้อีกสักพักหนึ่ง เจออีก

ครับคนเดียวกันเลย ผมนึกในใจล่อกันกลางวันเลยหรือ :OO เพื่อนผมซึ่งเป็นคนเชียงรายเห็นผมนั่งนิ่ง จึงหันมาถามว่าผมเป็นอะไรเห็นเงียบ ผมจึงเล่าให้ฟังเรื่องที่เกิด

ขึ้น เพื่อนผมฟังเสร็จ





















ก็ด่าไอ้โง่แม้วเขาเดินลัดเขามา :~) :~)


[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

...555 ใช้ได้  ;D ;D

ประสบการณ์เรื่องผีของผม... เกิดเมื่อตอนฝึกภาคสนามของ รด. ปี 3 เมื่อ พ.ศ. 2538 ที่ อ.ปักธงชัย โคราช... คืนสุดท้ายของการฝึกเป็นการฝึกลาดตระเวณกลางคืน... ผมทำหน้าที่พลวิทยุ กองร้อยที่สอง(อยู่ตรงกลาง) เดินแถวเรียงเดี่ยวกันไปทั้งสามกองร้อย... พอกำลังขึ้นเขา... กองร้องที่หนึ่งขึ้นไปเกือบหมดแล้ว... รด. ในหมู่สุดท้ายของร้องหนึ่งก็เกิดปวดท้องขึ้นกระทันหัน... คาดว่าโรคกระเพาะกำเริบ... ผมเลยถูกสั่งให้วิทยุบอกให้ท้องสามกองร้อยหยุดพักชั่วคราว... ซักครูครูฝึกได้มาสมทบกัน... แล้วให้ รด. สองคนเดินไปสำรวจดู... ว่าพอจะมีทางหามคนเจ็บไปที่ถนนเพื่อให้รถมารับไปโรงพยาบาลได้รึเปล่า... ว่าแล้ว รด. สองคนนั้นก็เดินไป... พอถึงราวป่า... ต่างก็วิ่งกระเจิดกระเจิงกลับมา... ครูฝึกเลยถามว่าเป็นอะไร... ทั้งสองตอบพร้อมกัน... "ผีครับ" ... ครูฝึกเลยถามต่อว่า... ผีมันเป็นยังไง... ทั้งสองก็ตอบพร้อมกันว่า "มันคราง ฮือๆ ใส่ครับ" ทีนี้เป็นไงล่ะ... จะว่าหูฝาดพร้อมกันมันก็ไม่น่าจะเป็นไปได้... ครูฝึกเลยหันมาสั่ง... "ขอคนที่ไม่กลัวผีห้าคนไปดูซิ" ผมกับเพื่อนๆ อีกสองคนลูกออกมา... ได้แค่สามคน... กำลังจะเข้าไปดูตรงที่เจอผีหลอก... พอดีมองไปเห็นเงาตำคุ่มๆ เลยส่งไฟฉายดู... พบว่าเป็น รด.ร้อยหนึ่งทั้งสองคน...ครูฝึกเลยตะโกนถาม... พวกมรึงไปไหนมา... เสียงตอบแบบสั่นๆ ว่า... "ไปขี้มาครับ" ... สรุปเสียงที่ได้ยิน... เป็นเสียงที่ทั้งสองใช้กำลังภายในเบ่งอยู่... เนื่องจากท้องผูก...
...งานนั้นทั้งผีทั้งคน... เจอวิดพื้นไปคนละห้าสิบ...

ตอนเจอจริงก็ หัวโกร่น :OO   พอนานไปก็กลายเป็นเรื่องบันเทิงซะ  ;D

 ;D ไม่สนแล้วว่ามีจริงหรือไม่ สนแต่ว่าสนุกดีครับ ;D
 

 ของผมพื้นราบนี่ก้าบบบบ   :~) :~)    ไม่รู้จะวิ่งลัดตรงไหนมา   :OO

สมัยนายสมชายหนุ่มๆ ขับรถมาเมียเที่ยวแม่ฮ่องสอนขากลับทางแม่สอดด้วยความที่ออกจากแม่ฮ่องสอนช้าหน่อย มาดึกดื่นที่แถวปากทางขึ้นม่อนกระทิง(สมัยก่อนเป็นรีสอร์ตดังมาก)... ถามเมียไม่ยอมให้ขับรถต่อ ทั้งที่นายสมชายขับรถข้ามคืนเป็นเรื่องปรกติครับ...

ช่วงขาขึ้นม่อนกระทิง... ช่วงเลี้ยวเหลี่ยมเขาแคบๆ ทางลูกรังไฟหน้ารถยนต์ฉายไปโดนหน้าเด็กกระเหรี่ยงขาวว่อก ลอยต่อกันหลายหน้าเรียงแถวยาว... ไฟหน้ารถยนต์นายสมชายเปลี่ยนหลอดฮาโลเจ้นขาวนวลอยู่แล้ว พอไฟส่องเห็นไกลๆ เหมือนผีญี่ปุ่นหน้าขาว หรือผีจีนหน้าขาวว่อก ที่ตอนหลังหนังผีไทยชอบเอามาทำหน้าขาวมั่ง...

ต๊กใจแทบตาย... วาบไฟสูงใส่เป็นระยะพร้อมท่องอิติปิโสในใจหลายเที่ยวครับ พอเข้าใกล้ถึงเห็นตัวคน... จึงค่อยยังชั่ว...

ขึ้นไปข้างบนแล้วจึงทราบว่าพวกเด็กกระเหรี่ยงเขาเดินลงเขาไปเที่ยวงานวัด... เป็นเรื่องปรกติครับ... ฮา

เป็นประสบการณ์ของแต่ละท่าน เรื่องของสภาพจิตใจเป็นส่วนสำคัญและเกี่ยวข้องกับสิ่งที่เล้นลับ พี่ๆ คงเคยได้อ่านหรือได้ยินมาว่าคนที่เพิ่งเสียชีวิตทำให้คนที่สนิทได้พบได้เห็นครับ

ไม่เชื่ออย่าลบหลู่
อยากเห็นต้องคลิ๊กเข้าไปดู ??? ระวังนะครับ
http://www.radaronline.com/features/images/2006/10/exorcist.jpg

-ผมเชื่อว่าผีมีจริง แต่ไม่เคยถูกผีหลอก เพื่อนมันแนะนำว่าอยากถูกผีหลอกสักทีใช่ไหม ให้มึง(ผม)ไปนอนที่ศาลาตั้งศพตามป่าช้าวัด รับรองไม่เกิน 5 วัดเจอดีแน่..โฮ.. ;D
-ธรรมชาติของผีมันกลัวดินปืนด้วย ยิ่งผีที่ตายมาด้วยปืนละก้อเข็ดขี้อ่อนขี้แก่ คนเล่นปืนจึงเลิกกลัวได้เลย ::)

เมื่อตอนเด็กๆผมกลัวมากครับ  ขนาดกลางดึกไปฉี่ประตูห้องน้ำไม่กล้าเปิด เลยยืนฉี่ใส่ประตูซะงั้น

พอโตขึ้นเฉยๆครับ แต่ไม่ดิ้นรนที่จะเจอ 
คิดว่าในโลกนี้ สิ่งที่เราคิดว่าไม่มีไม่ใช่    มันเป็นไปได้ทั้งนั้น ที่จะมีหรือเป็นไปได้

 ::)อ่านครับอ่าน...ติดตามตลอด...พอมีประสบการณ์บ้าง....แต่...ความเร็วในการจิ้ม 8 นาทีต่อคำ...จำเป็นต้องอ่านอย่างเดียวครับ ;)

  นี่ก็เป็นอีกเหตการณ์หนึ่ง ซึ่งผมเจอมากับตาตัวเอง จะว่าเป็นผีหรือตาลายหรือง่วง แล้วแต่จะใช้วิจารณญาณในการชม ;D  ในช่วงสมัยหนุ่มได้ใบอณุญาตขับขี่ใหม่ๆ มัก

จะชอบเดินทางเที่ยวบ่อย มีอยู่ครั้งหนึ่งเดินทางกลับจากกรุงเทพฯ ถึงจังหวัดสุราษฎร์ธานีค่ำพอดี เลยตกลงกันว่าพักที่สุราษฎร์ฯดีกว่า จึงตัดสินใจพักที่โรงแรมแห่งหนึ่ง

หลังจากเช็คอินน์แล้วก็ทะยอยกันขึ้นลิฟท์ เผอิญกลุ่มผมไปกันหลายคนลิฟท์ไม่พอเลยทะยอยกันขึ้น ลิฟท์เที่ยวแรกมี คุณแม่ อา น้องชาย และเพื่อนๆคุณแม่ พอลิฟท์

ขึ้นได้ไปประมาณชั้น2-3 เกิดไฟฟ้าดับ คนในลิฟท์ก็ตกใจร้องให้ช่วย  พวกเราจึงแจ้งที่เคาน์เตอร์ ทางนั้นบอกว่าเป็นอย่างนี้แหละเดี๋ยวไฟก็มา เราก็ถามเขาว่าทำไมไม่

เปิดไฟฉุกเฉิน เขาบอกว่าเจ้าหน้าที่ควบคุมไม่อยู่ไม่รู้ไปใหน เราก็รอสักพักจนทนไม่ใหวไปแจ้งเคาน์เตอร์อีก เคาน์เตอร์พูดแบบไม่พอใจว่าแค่นี้ไม่ตายหรอก สร้างความ

ไม่พอใจกลับพวกผมและแขกกลุ่มอื่นๆ ช่วงนั้นมีพี่ผู้ชายคนหนึ่งบอกว่าโรงแรมพูดอย่างนี้ได้งัย พร้อมกับวิ่งไปที่รถพร้อมทั้งเอาทีขันล้อรถมางัดประตูกัน โดยที่มีเจ้า

หน้าที่โรงแรมออกมาโวยวาย แต่ก็ไม่มีใครสนใจ หลังจากที่ช่วยกันได้แล้ว พวกเราจึงต่อว่าโรงแรมเตี้ยๆแบบนี้กรูไม่พักแล้ว พวกเราจึงตกลงกันว่าเดินทางต่อไปพักที่

นครศรีธรรมราชดีกว่า ผมจึงขับรถออกมา ช่วงระหว่างทางที่เกิดเรื่อง ประมาณ 2 - 3 ทุ่ม ช่วงนั้นอยู่ระหว่างอำเภอขนอม - สิชล ผมสังเกตุเห็นมีคนเดินอยู่ข้างทาง ใส่

เสื้อผ้าชุดดำทั้งชุด ในใจคิดว่าใส่ชุดอย่างนี้แล้วมาเดินข้างถนนมันอันตราย แต่ก็คิดว่าเขาคงมาจากงานศพ ผมจึงต๊ะไฟสูงเพื่อให้เขาเห็นว่ารถมา ได้ผลครับเขาก็หันมา

มอง ช่วงจังหวะที่ผมขับรถกำลังจะถึงเขาพอดี เขากระโดดมาขวางหน้ารถทันที ด้วยความตกใจอย่างสุดขีดผมได้เหยียบเบรคอย่างแรง รถผมเป็นกระบะแบบต่อหลังคา

พวกที่นั่งอยู่ด้านหลังกลิ้งมาชนด้านหน้ารถอย่างแรง จังหวะนั้นผมว่ายังงัยๆก็ต้องชนแน่นอน ด้วยความตกใจผมปิดตาตอนใหนไม่ทราบ มานึกเอะใจทำไมมันเงียบจัง

จึงลืมตาขึ้นมาช่วงนั้นรถเริ่มเสียหลักออกทางขวานิดหน่อย จึงดึงกลับจังหวะนั้นรถสิบล้อสวนมาพอดี หากผมยังหลับตาอยู่หรือไม่รีบดึงรถกลับ มีหวังเละกันอยู่ตรงนั้น

หลังจากที่หายตกใจกัน คุณพ่อที่นั่งอยู่ด้านหน้าถามว่าเป็นอะไร ผมจึงย้อนถามคุณพ่อว่าเห็นอะไรหรือปล่าว ท่านคงเอะใจเลยถามผมว่าขับใหวมั้ยไม่ต้องพูดขับต่อไป

พอไปถึงโรงแรมที่ นครฯ พวกเราจึงซักถามกันเรื่องนี้ ช่วงที่เราคุยกันก็มีพวกเซลล์ที่มาพักก็มายืนฟังกัน เขาบอกว่าพวกเราโชคดีมาก ตรงนั้นชนกันบ่อย หากผมหักหลบ

ออกขวา ก็ลงเหว และที่ตรงนั้นความที่เกิดอุบัติเหตุบ่อย เขาได้สร้างศาลเล็กๆอยู่ตรงนั้น ;D

เรื่องของผมมีอยู่ว่า เมื่อตอนผมอยู่ ป.สี่ ผมอยู่โรงเรียนประจำ อยู่แถวรามอินทราก็น่าจะประมาณยี่สิบกว่าปีครับ ในโรงนอนก็จะมีเตียงสองชั้นเรียงเป็นแถวตามยาว ตัวผมอยู่หอพักชายเล็ก อนุบาลถึง ป.หก มีครูผู้หญิงดูแลพวกเราจะเรียกว่า มิส มีอยู่คืนหนึ่งผมนอนอยู่ตัวผมเองจะนอนอยู่ชั้นบนของเตียงสองชั้นริมสุดท้ายของแถว ถัดลงมาก็จะเป็นเตียงชั้นเดียวแต่จะเป็นมิสผู้ดูแลนอน มิสคนนี้ยังสาวครับตอนนั้นอายุก็น่าจะประมาณ ยี่สิบห้าราวๆนี้ ผมยาวจัดว่าสวย ผมนอนหลับไปมารู้สึกตัวตอนดึกลืมตามาก็มองนาฬิกาเป็นเวลา ตีสองครับ และมองลงไปเตียงที่มิสนอนอยู่ ก็แทบช็อคเพราะภาพที่เห็นเป็นผู้หญิงนอนคว่ำหน้าผมยาวเลยเท้าเลยเตียงลงมาใส่ชุดขาว ผมตกใจมากแต่ก็พยายามเพ็งและขยี้ตามองอีกทีก็ยังเหมือนเดิม อยู่ใกล้มากครับ ผมจึงตัดสินใจวิ่งลงจากบันไดเตียงสองชั้นข้ามไปอีกฝั่งนอนกับเพื่อนจนถึงเช้า ตื่นเช้ามาผมโดน มิสอีกคนที่เป็นหัวหน้าหอทำโทษครับ ยังไม่จบครับคืนที่สองผมนอนตื่นขึ้นมาอีกครับแล้วก็เวลาเดิมเลยครับ ตีสอง เมื่อก่อนก็ไม่เคยตื่นกลางดึกนะครับ คราวนี้ผมก็ค่อยๆหันมองช้าๆภาพที่เห็นเหมือนเมื่อคืนเลยครับชุดขาวผมยาวมากเลยเตียงลงมาดูจากสายตาน่าจะประมาณสามเมตร วิ่งอีกแล้วครับไปนอนกับเพื่อนคนเดิม ตอนเช้ามาผมก็โดนทำโทษอีก ผมเล่าให้เพื่อนสนิทฟังเพื่อนบอกว่าให้ถาม มิสคนที่นอนตรงนั้นเลย ผมจึงเข้าไปถามครับเล่าเหตุการให้มิสคนสวยฟังทุกอย่างที่ผมเจอ พอผมเล่าจบ มิสยิ้มแบบเย็นๆครับแล้วบอกผมคำเดียวว่าบ้าเหรอ....                                      ปล.เรื่องนี้ผ่านมาแล้วเป็นยี่สิบกว่าปีผมก็เชื่อสนิทใจครับว่าผมไม่ได้ตาฝาดแน่ๆเพราะเจ้าน้องชายผมก็เรียนอยู่ที่นั้นอยู่ประจำเหมือนกันมันอยู่ประมาณ ป.หนึ่ง ผมไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้มันฟังเลยครับจนมาเมื่อสองสามปีก่อนก็มาคุยกันเรื่องตอนสมัยเด็กๆ มันเล่าให้ผมฟังว่าตอนอยู่หอเคยเจอผี ผมถามว่าเจอยังไง มันบอกว่ามีคืนหนึ่งมันตื่นมากลางดึกปวดฉี่ก็เลยเดินไปห้องน้ำพอเดินไปถึงหน้าห้องน้ำเจอผู้หญิงชุดขาวผมยาวลงมาถึงพื้นยืนหันหลังให้อยู่ เจ้าน้องชายผมบอกจะร้องแต่ร้องไม่ออกไม่มีเสียงขาหมดแรง ค่อยๆถอยแล้วก็วิ่งไม่คิดชีวิตเลยครับ ผมฟังแล้วขนลุกถึงหัวเลย.....

ไม่น่าแวะเข้ามาอ่านเลย.....ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆคืนนี้เปิดไฟทั้งคืนหล่าวเรา   :OO :OO :OO

ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ ...มีจริง ๆ ครับ...เคยเจอมาแล้ว...ใครว่าผีไม่มีในโลก ผมเถียง...หัวชนฝาเลยครับ...จับไข้..เกือบ ๓ วัน...

....ผมเชื่อว่าวิญญาณมีจริง...แต่ก็ไม่เคยเจอซักครั้ง...หรือว่าโชคยังดีอยู่...สมัยอยู่ที่พล.ร.9 ...กลับเข้าค่ายหลังเที่ยงคืนเสมอๆ...แถวนั้นเป็นสนามรบเก่า(ทุ่งลาดหญ้า)...มีคนตายเป็นพันๆคน...เคยมีบางคนนอนๆอย่จะได้ยินเสียงรบพุ่งกัน...เสียงมโหรี...เสมอๆ...ผมเดินตัดทุ่งเข้าค่ายคนเดียวไม่เคยเจออะไรครับ...เพียงแต่รู้สึกวูบๆเย็นๆเท่านั้นเอง... ;D

ไม่เล่าให้ฟังบ้างหรือครับ ;D

 :OO..........................................มีรูปผีมาให้ชมกันครับพี่น้อง.......................................... :OO
























........................................มีใครมองเห็นผีบ้างครับ...ถ้ามองเห็นแสดงว่าโดนผีหลอกแล้ว...เฮอ เฮอ  :OO.............................

แต่ละเรื่องของพี่จอย สยองๆทั้งนั้นเลยครับ น่าจะรวมเล่มส่งไปขายตามหนังสือนะครับพี่จอย :VOV:

ปรืออออ................ :OO :OO :OO

ไม่เคยเจอผี...เคยเจอแต่มนุษย์ต่างดาว...จริงๆไม่ได้โม้ :~) ...มันมาศึกษาโลกเราตั้งนานแล้วรอวันยึดโลกเราเท่านั้น :~)....

เล่ามาเลยครับ ปูเสื่อรอแล้ว..................^^

 ;)แถวบ้านผม มนุษย์ต่างด้าวเพียบเลย

เคยเจอบีเอ็มเอ็กซ์ ปั่นแข่งกะมอเตอร์ไซด์ ซีบีอาร์400ซีซี ตรงผ่านนาเกลือ
กำลังเข้าบางละมุง(ตรงปากซอยเข้าวัดบางละมุง)

มอเตอร์ไซด์ ความเร็วอยู่ที่เกิน140 เล็กน้อย....

เพื่อนหลายๆคนเขากลัวคุณซับเวลาองค์ลง มากกว่ากลัวผีอีกนะ :OO

ธรรมดาท่านซับ ผมยังเคยวิ่งแข่งกับเครื่องบินเลย ;D

 ;D ;D ;D

มาร่วมรอครับ ซื้อเบียร์มาแล้วด้วย จะไปทำกับแกล้มพลางๆ

คุณซับเลี้ยงกุมารไว้เยอะครับพี่บุญ

งั้นรบกวนถามน้าต่อหน่อยครับ ผีญี่ปุ่นที่ไปเจอมาเมื่อสองเดือนก่อนเป็นไงมั่งครับ ...... แหะ แหะ

......แม้แต่ผียังปั่นรถหนีตาซับเลย...เวรกรรม...

(http://img71.imageshack.us/img71/9080/picture122tv8.jpg)

.....ผมเจอแบบนี้ตอนดึกๆ..ก็วิ่งเหมือนกันแหละครับ... :OO

       ธ่อออออ.........ไม่น่าเลยเด็กต้ายคนนี้

น่ากลัวมากครับพี่ปู...ตัวงี้ขาวซีด..ผมเจอตอนสภาพกึ่งเคลิ้มกึ่งเมา..จะว่าเป็นเพราะสาเกก็ไม่แน่..
หลอกหลอนผมอยู่สองสามชั่วโมง...มาตกใจตอนผีอีกตัวมาเก็บตังไปนี่แหล่ะ

 :VOV: :VOV: :VOV:.............อยากโดนผีหลอกมั่งแล้วละคราบ.............อิอิ

ผมไม่อยากเจอครับ

วิญญาณมีจริง ผมเห็นเวลาจิตว่าง ไม่เคยโดนหลอกครับ

ตกลงเขามาให้คุณลุงเห็นแบบใหนครับ :OO

ผมก็ว่าเชื่อว่าวิญญาณมีจริง แต่อาจจะอยู่อีกมิติหนึ่ง

คุณอาSundanceมีประสพการณ์เกี่ยวกับเรื่องนี้มากครับ..พี่จอย..ลองให้คุณอาเล่าเรื่องโทรศัพท์สิครับ..

ผมมีความเชื่อว่า วิญญาณ  หรือบางท่านเรียกว่า ผี มีจริง.
และเคยสัมผัส มาบ้าง.

การมีอยู่ หรือไม่ . ก็ไม่ได้ทำให้เกิดอิทธิพล. ต่อตัวผมเลยสักนิด เพราะเป็นคนไม่กลัวผี
เรื่องการกลัวผี สางนางไม้  เป็นความเชื่อ อาจจะมีผลมาก กับท่านที่ประสาทอ่อน ..

ความกลัวเป็นเรื่องของ อารมณ์ ความรู้สึก .. เมื่อเกิดขึ้นกับใคร ถ้าไม่รู้ตัว เขาคนนั้นจะเป็นคนที่
ขาดเหตุผล.  จะยกอะไร มาสนับสนุนความกลัว ..อธิบายกับตัวเขาเองได้ทั้งหมด 
ยกเว้นเหตุผล ความเป็นเหตุเป็นผล เท่านั้น.  ;D

ผมเคย ขับรถ Off Ro@d  เข้าไปนอน ตามป่าลึก เพียงลำพัง คนเดียว คันเดียวบ่อยครั้ง.
มีแต่ ๙ มม. + .๔๕ + ไฟฉายแรงสูง   เป็นเพื่อน เท่านั้น.
ก่อนนอน สังเกตุภูมิประเทศ . ต้นไม้รอบตัว..   มีบ้างก็ระแวงเรื่องคน .

อาการที่เรียกว่าเห็นผีนั้น .. จะต้องมีแสงสลัว และเสียงลมพัดเข้ามาเกี่ยวข้องกับต้นไม้ ทุกครั้ง.
ผมไม่กลัวผี หรือวิญญาณใด ทั้งนั้น และก็ไม่เคยกระทำล่วงเกิน .. เพื่อพิสูจน์การมีอยู่..  :OO
แต่ถึงขนาดทราบประวัติก่อน  ก็จะจุดธูปขอขมาเจ้าที่ เจ้าทางไว้  ก่อน. ครับ.  ;D