เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

ต้องขออนุญาตเว็บมาสเตอร์และเพื่อนสมาชิกฯทุกๆท่าน ที่ทำลากลิงค์เข้าไปดูรายละเอียดในหัวข้อกระทู้ของบอร์ดอื่นซึ่งกิจกรรมบางด้านอาจไม่เกี่ยวข้อง แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพียงเพื่อ เชิญชวน ร่วมแรงร่วมใจ หรือร่วมเดินทางไปให้ความสุขแก่พวกเค้า เด็กๆนักเรียนชาวกระเหรี่ยง โรงเรียนแม่ระเมิง สาขาห้องเรียนบ้านตอปล้าตี อ.ท่าสองยาง จังหวัดตาก

ลิงค์เข้าไปดูรายละเอียดครับ
http://www.weekendhobby.com/board/trooper/Question.asp?ID=13752

ครับขอบคุณมากครับ
บางมุมของสังคม  มันช่างมีความแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
เรื่องของเด็กๆนี่ ยังมีอีกเยอะ ที่ขาดโอกาส  อยู่ที่ใครไปรู้ไปเห็น แล้วมาร่วมกันมอง ร่วมแก้ ร่วมด้วยช่วยกัน

ครับ  นโยบายกับความเป็นจริงมันผิดกันเยอะครับ
การบริหารงานภายในโรงเรียน บางแห่งที่เล็กๆแทบจะเป็นไปโดยลำบาก เข้าหาหน่วยงานที่ควรให้ความดูแล ก็มักมีอะไรๆแฝงมาอยู่ในรูปผลประโยชน์บางอย่าง  และระบบการแย่งปัจจัยจากเด็กๆยังมีอีกเยอะครับ
ดังนั้นจะเห็นได้จากโรงเรียนมักต้องขอความช่วยเหลือกันอยู่บ่อยๆจากผู้ปกครองก็ดี หรือผู้มีน้ำจิตน้ำใจก็ดี มันบริสุทธิ์กว่า

ขอบคุณครับ ... :D

อาคารเรียนหลังหนึ่งใช้เงินเท่าไรในการสร้าง   งบประมาณหลักที่ได้รับมีอยู่เท่าไร  จำนวนโรงเรียนที่ต้องการอาคารจำนวนกี่โรง  งบประมาณสนับสนุนได้รับมาเท่าไร


สมมติ ปีนี้ได้รับเงินมาหนึ่งล้านบาท  สร้างอาคารละสองแสน  ได้เท่ากับห้าอาคาร  โรงเรียนในความรับผิดชอบมีสามสิบโรงก็เท่ากับปีนี้ได้ไปห้าโรง  และการรับงบประมาณต้องดูจากจำนวนเด็กนักเรียน เพราะไม่อย่างนั้นโรงเรียนใหญ่ ๆ จะบริหารงบประมาณลำบาก  เหมือนเรามีตังค์อยู่หนึ่งร้อยบาทต้องเลี้ยงดูลูกสิบคน กับ  เรามีตังค์อยู่หนึ่งร้อยบาทต้องเลี้ยงดูลูกสามคน


งบประมาณที่ได้มาต้องบริหารให้ทั่วถึง ซื้อหนังสือ ซื้ออุปกรณ์ อาหารกลางวัน ค่าซ่อมบำรุง  ค่าใช้จ่ายต่าง ๆ  ฯลฯ    เหมือนเราได้รับเงินเดือนเดือนละหลักพันบาท  หลักหมื่นบาท  หลักแสนบาท   การใช้จ่ายในการดำรงชีวิตจะต่างกัน  และนอกจากงบประมาณแล้วอยู่ที่วิสัยทัศน์ของผู้บริหารคนนั้นว่าจะเร่งสร้างเร่งพัฒนาในด้านใด  เหมือนคนเป็นนายกรัฐมนตรีนั่นแหละบางคนอยากพัฒนาด้านเทคโนโลยี  บางคนอยากพัฒนาด้านเกษตรกรรม  บางคนอยากพัฒนาด้านวิชาการ ฯลฯ


ฟัง ๆ ดู เหมือนคนคนเดียวเป็นคนกำหนดชะตาขององค์กรต่าง ๆ เลยใช่ไหม   และอีกปัญหาหนึ่งก็คือโรงเรียนระดับประถมศึกษา  โรงเรียนขยายโอกาสไม่สามารถนำระบบบุคลากรแบบมหาวิทยาลัยมาใช้ได้  เพราะติดอยู่ตรงตำแหน่งอัตราบุคลากรและงบประมาณ  ครูเลยต้องทำหน้าที่ธุรกรรมต่าง ๆ นอกเหนือจากงานการสอนได้  ในขณะที่ครูในระดับมหาวิทยาลัยจะเน้นการสอนกับครูประจำชั้นเป็นหลัก จึงสามารถพัฒนาขอบข่ายได้  แต่ระดับโรงเรียนพอครูสอนเสร็จก็ตอ้งทำหน้าที่ธุรกรรมต่าง ๆ ด้วย  ลองเปลี่ยนให้มีเจ้าหน้าที่ธุรการฝ่ายต่าง ๆ แทนที่จะใช้ครูทำดูซิ  ผมรับรองเลยว่าการศึกษาของไทยดีขึ้นแน่นอน  แต่ใช่ว่ากระทรวงศึกษาธิการจะไม่รู้ว่าครูต้องทำโน้นทำนี่  รู้แต่ไม่รู้ทำไมไม่ยอมแก้ปัญหา  และอีกอย่างก็คือไอ้พวกนักวิชาการทั้งหลายที่คอยเสนอแนะทั้งหลายนั้นแหละ  แทนที่จะถามคนปฏิบัติว่าดีไหมไม่ดีไหมไม่ถาม  คิดนะใคร ๆ ก็คิดได้เพราะคิดแล้วสั่งให้คนอื่นทำไม่ได้ทำเอง  นักวิชาการส่วนใหญ่จะเหมือนกับ FWD ที่สร้างปากกาเพื่อให้เขียนบนกระดาษได้บนอวกาศแทนที่จะใช้ดินสอเขียนนั่นแหละ  บางครั้งบางอยากทำเรื่องง่ายให้ยาก  เรื่องยาก ๆ กลับไม่คิดทำ


สรุปก็คือ แก้ พรบ.การศึกษาก่อน สำหรับความคิดเห็นผมถ้าอยากให้มีงบเพิ่มก็ให้ยุบโรงเรียนให้เหลือตำบลละ ๑ โรงก็พอ  โรงเรียนจะได้ใหญ่ขึ้นพัฒนากันได้เต็มที่ เพราะการคมนาคมสมัยนี้ไม่เหมือนสมัยก่อน  ส่วนในพื้นที่กันดารก็ที่ห่างไกลความเจริญจริง ๆ ก็ควรมีโรงเรียนไว้สำหรับประชากรที่นั่นแม้จะทำให้กลายเป็นตำบลหนึ่งมีมากกว่าหนึ่งโรงเรียน  แต่นั่นแหละจะเอาตำแหน่ง ผอ. โรงเรียนเล็ก ๆ ที่ถูกยุบมาจะให้บริหารอย่างไรในโรงเรียนเดียวแต่มีสอง ผอ.  ส่วนครูถ้าย้ายมารวมกันก็จะทำให้ครูทำงานได้เบาลง  เรียกง่าย ๆ ว่าทุ่มสุดตัวได้กว่าเดิม   เหมือนเราสร้างบ้านของเรามีคนงานห้าคน พอนำมาจากแคมป์อื่นอีกห้าคนรวมกันเป็นสิบคนก็จะทำให้ทำงานได้ดีขึ้น ส่วนคนคุมงานทั้งสองคนต้องตกลงกันว่าจะเอายังไง


แต่ต้องแก้ในมาตราอื่น ๆ ด้วย  เมื่อแก้กฎหมายแล้วเราก็ทำตามกฎหมาย  แต่ถ้าไม่แก้บางทีมันก็ติดข้อกฎหมายทำให้ทำอะไรที่ขัดแย้งต่อกฎหมายไม่ได้ เพราะมันคือระบบราชการซึ่งต้องยึดระเบียบเป๊ะ ๆ 


อย่าว่าแต่ พรบ. การศึกษาเลย   พรบ.อื่น ๆ  กฎหมายอื่น ๆ ที่สมควรแก้ไข  ไม่รู้เหมือนกันทำไมไม่แก้ไข พอมองไปมองมาก็ลงที่นักการเมืองอีก เพราะบางส่วนเข้าไปทำอย่างอื่นไม่ได้เข้าไปแก้ไขปัญหาทางที่แท้จริง


ประเทศไทยเลยเป็นอย่างทุกวันนี้ก็เพราะกฎหมายยังไม่ได้รับการแก้ไขพัฒนาในหลาย ๆ ฉบับไปในทางที่ควรจะเป็น


เฮ้อ  คุยไปก็เท่านั้น  เพราะคนที่มีอำนาจไม่ได้มาเห็น  ไม่ได้มาอ่าน  ไม่ได้นำไปแก้  เหมือนเป่าสากเลยนิ ::007::  และผมพูดเท่าที่ผมไม่รู้เรื่องต่าง ๆ ในทุก ๆ ด้านของปัญหา ซึ่งถ้าผมรู้ผมอาจไม่พูดอย่างนี้ ::005::

เรื่องแบบนี้บางทีต้องทำกันเองให้พวกผู้ใหญ่หรือคนที่มีอำนาจจัดการตรงนั้นให้อายไปซะบ้างเช่นการทำถนน ทำโรงโถงไว้ให้นร.นั่งเรียน ซ่อมหลังคาฯลฯ บางครั้งรอกันไม่ไหว ชาวบ้าน หรือคนที่มีน้ำใจเข้าไปทำกันเอง
แต่ทำหลายๆครั้งไป พวกเขา[พวกผู้ใหญ่หรือคนที่มีอำนาจจัดการตรงนั้น]ยิ่งได้ใจ...................

ขอบคุณค่ะ   ::002::

โรงเรียนเล็กๆ ยิงเสียเปรียบ ทั้งด้านงบประมาณ และการสนับสนุนครับ
บางครั้ง นโยบาย กับความเป็นจริงก็ต่างกันเยอะครับ

ต้องขอขอบคุณในน้ำใจและแง่คิดของสมาชิก อวป.ทุกๆท่านด้วยคาวมเคารพ

ผมเองก็ประสบการณ์ไม่มากเกี่ยวกับเรื่องสิ่งของที่จะบริจาคให้เด็กฯ แต่เท่าที่นึกๆดู ทำบ้างไม่ทำบ้าง..ว่างก็เอาของไปให้ตั้งแต่สมัยยังเจ้าหน้าฯบริษัทแถวภาคตะวันออก จากนั้นก็ติดนิสัยเรื่อยมา..

สองปีที่ผ่านมาผมเสียลูกชายคนเดียวในวัยเพียงสี่ขวบกว่าๆด้วยอุบัติเหตุ ทำให้รู้สึกทุกข์ แต่ก็มีความสุขเมื่อได้ออกไปให้สิ่งของแก่เด็กๆเหล่านั้น คิดว่าคงต้องทำลักษณะนี้ไปอีกนาน ทำเท่าที่เราพอจะมีแรง มีกำลัง

ส่วนเรื่องของภาครัฐจะอย่างไรก็ตาม.. การที่เราเป็นอีกทางเลือกหนึ่ง ก็เหมือนกับแรงเสริม

ลิงค์ไปอ่านบทสัมภาษณ์ของอาจารย์สมศักดิ์ วุฒิสัตย์ ที่ปัจจุบันเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนบ้านแม่ระเมิงพร้อมกับสาขาห้องเรียนที่เปิดสอนอีกหลายแห่ง
http://www.namjai.com/webboard/aspboard_Question.asp?GID=469

ภาพเหล่านี้ผมเห็นบ่อยมากเมื่อ45-*ที่ผ่านมาเพราะต้องตัดต่อภาพวิดีโอที่มีทีมงานไปค้างในพื้นที่ถ่ายมาให
้เคยแพร่ภาพทางโทรทัศน์และเคเบิลก็บ่อย..จนถึงวันนี้ก็ยังเห็นภาพเดิม...คนตัวเล็กๆอย่างผมก็ได้แต่เป็นสื่อเผยแพร่..
ผู้ที่มีอำนาจก็คงได้รับชม...มาถึงวันนี้ก็เหมือนเดิม ผมพูดไม่ออกครับ
ขอแค่ให้คุณครูที่นั่นมีกำลังใจต่อสู้เพื่อปลูกฝังรากเหง้าแห่งภูมิปัญญาและความดีงามกันต่อไป

เรียนพี่มานิตย์ครับ

ยังยืนยันเหมือนที่คุยกันไว้ที่บ้านโน้น

รถผมพร้อมบรรทุกถังครับ

แต่รถผมไม่มีวินซ์นะพี่ ;D