เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

อดีตที่ไม่หวนคืน ( เพ้อเจ้อให้ฟัง )

สมัยผมเด็กๆนะครับผมชอบทุกฤดูกาลเลยครับเพราะมันมีแต่ความสนุก

หน้าร้อน
ที่ชอบก็เพราะได้เล่นว่าวกับเพื่อนๆในตอนเย็น ไม่ก็เล่นปืนฉีดน้ำกัน ( ช่วงสงกรานต์ )
ได้กินทุเรียน ส่วนตอนกลางคืนคุณแม่มักทำส้มลอยแก้วเป็นของหวาน
ได้ไปเที่ยวบางแสนตอนปิดเทอม
ตอนกลางคืนได้ฟังเสียงแมลงร้องกล่อมเราจนหลับ ( น่าจะเป็นจิ้งหรีด ไม่ก็จั๊กจั่น )

หน้าฝน
ที่ชอบก็เพราะเวลาฝนตกใหม่ๆจะได้กลิ่นดินกลิ่นหญ้ามันหอมมากๆ
ได้ฟังเสียงฝนตก ได้ฟังเสียงอึ่งอ่าง , กบ , เขียดร้องกันระงม เพราะดีจริงๆ
วันไหนฝนตกจนน้ำท่วมก็ไปซื้อเรือป๊อกๆ มาเล่น ( ที่เป็นเรือสังกะสี เอาน้ำหยดใส่ท่อ แล้วจุดเทียนเผา )
ไม่ก็ไปช้อนลูกปลาเล่น แต่พ่อกับแม่มักห้ามเพราะกลัวจะโดนงูกัด


หน้าหนาว
ที่ชอบก็เพราะได้ใส่เสื้อหนาวไปอวดกันที่โรงเรียน
ได้ไล่จับแมงปอตัวใหญ่ๆสีแดง
ได้นอนซุกผ้าห่มสนุกดี 
คุณพ่อมักต้มน้ำขิงให้ทุกๆในบ้านได้กินกัน บางทีก็ซื้อเต้าฮวยมากิน
หน้าหนาวมักไม่ค่อยออกไปเล่นนอกบ้าน  จะนอนคุดคู้ห่มผ้าดูหนังสือการ์ตูนในวันหยุด

            สมัยนั้นรอบๆตัวมีแต่เรื่องน่าสนใจน่าสนุกสนานไปหมด

เอาหญ้าหัวไก่มาตีเล่นกันบ้าง ใครหัวหลุดก็แพ้ เล่นขี่ม้าส่งเมือง
ไม่ก็เอาทางมะพร้าวมาถักเป็นลูกตะกร้อลูกเล็กๆ เล่นได้แป๊บเดียวก็พังต้องถักใหม่
บางทีก็ถักเป็นตะขาบ เอามาอวดกันว่าใครทำได้สวยกว่ากัน
ถ้าในกลุ่มมีคนเยอะก็เล่นดีดลูกหิน แต่ผมไม่ชอบเพราะไม่ค่อยชนะ
วันไหนมีตังก็ไปซื้อผีพุ่งไต้ ( พลุ ) มาเล่นตอนเย็นๆ
ถ้าคึกๆก็พากันไปซื้อไม้ซางเอามาเป่าถั่วเขียวใส่กัน  ( เจ็บจริงๆ )

บางทีวันหยุดรวมกลุ่มกับเพื่อนแล้วเดินตะรอนๆไปตั้งแต่สายๆยันเกือบมืดค่ำ
สะเบียงคือมาม่าคนละห่อและลูกตะขบ , มะขาม , ฝรั่งขี้นก , มะเฟือง ตามรายทาง
เดินกันเพลินไปไกลจากละแวกบ้านหลายกิโลเมตร
จนผู้ใหญ่บางคนตะโกนถาม มีหลายแบบครับ ขอยกตัวอย่างสัก2-3แบบ

แบบที่1 “เฮ้ยไอ้หนู บ้านอยู่แถวไหน จะมืดค่ำแล้วทำไมไม่กลับบ้าน เดี๋ยวซีอุยควักตับกินนะ”

แบบที่2 “มาจากไหนกันไอ้หนู ไม่ใช่เด็กแถวนี้ใช้ไหม  รีบกลับบ้านเลยลูกเดี๋ยวพ่อแม่เป็นห่วง”

แบบที่3 “เอ้าจะค่ำมืดอยู่แล้วไม่กลัวผีหรือไงเด็กพวกนี้  แถวนี้ผีดุนะจะบอกให้”

  สมัยก่อนผมว่าผู้คนเป็นมิตรมากกว่าสมัยนี้เยอะครับ

      ช่วงที่ผมเกิดเป็นช่วงเศรษฐกิจขาลงของครอบครัว ( สงสัยผมจะเป็นตัวซวย )
พี่ๆผมเอาข้าวพัดซีอิ้วไปกินที่โรงเรียนเกือบทุกวัน
บางช่วงพ่อกับแม่ผมก็ฝากพี่ชายกับพี่สาวไว้กับญาติๆ
แต่พาผมตะลอนๆไปด้วยมาพักตามโรงแรมต่างจังหวัด( ลพบุรี )
ที่จำได้ก็คือเงินทองฝืดเคืองคุณแม่ผมมักจะไปซื้อข้าวเหนียวกับเนื้อแดดเดียวมาเป็นมื้อกลางวันเสมอ
แต่ผมก็ชอบครับเพราะมันอร่อยมากๆทั้งเนื้อทั้งข้าวเหนียวห่อใบตอง พอแกะออกมานี่กลิ่นหอมมากๆเลยครับ
ถ้าวันไหนคุณพ่อผมมีตังก็จะพากันไปกินข้าวเย็นที่ร้านข้าวต้มแถวๆโรงแรมแหละครับ
พอเศรษฐกิจของทางครอบครัวเริ่มดีขึ้นก็ได้อยู่กับครบพร้อมหน้าทั้งพ่อแม่พี่ชายพี่สาวและตัวผม
แต่คุณพ่อต้องเดินทางไกลบ่อยๆ

สมัยก่อนผมมักตามคุณแม่ไปจ่ายตลาด ผมยังจำราคาข้าวของหลายๆอย่างๆได้แม่นยำ ยกตัวอย่างนะครับ
ชะอมกำละ  หกสลึง  ถ้ากำใหญ่ สิบสลึง , ปลาทูตัวใหญ่ ( 2ตัวต่อหนึ่งเข่ง ) ขาย2เข่งสิบบาท ,
ปลาทูตัวเล็ก ( 3ตัวต่อหนึ่งเข่ง ) ขาย3เข่งสิบบาท  , หอยแมงภู่ตัวใหญ่2กิโลฯสิบบาท / ตัวเล็ก3กิโลฯสิบบาท
ปูม้าสดๆกิโลฯละ10บาทเหมือนกัน
ปีกไก่ย่างไม้ละ สิบบาท  หนึ่งไม้มี3ปีก และคำว่าปีกนี่หมายถึงตั้งแต่ปลายปีกถึงโคนปีกเลยนะครับ ไม่ใช่ตัดโคนปีกออก

และที่ชอบมากๆคือหมูสะเต๊ะตรงซอบอุดมสุขเข้าไปจากปากซอยอยู่ขวามือ
บ้านผมไปอุดหนุนร้านนี้ตั้งแต่ไม้ละ ห้าสิบสตางค์  ถ้าซื้อกลับมากินที่บ้านก็จะสั่งครั้งละหนึ่งร้อยไม้ถึงสองร้อยไม้เผื่อเพื่อนบ้านด้วย   เดี๋ยวนี้ไม่ทราบว่าร้านนี้ยังอยู่หรือเปล่าเพราะผมไม่ได้กลับไปสิบเจ็ดปีแล้ว

พี่ๆ ลุงๆ ป๋าๆ ท่านใดมีเรื่องราวสนุกๆในอดีตช่วยเล่าให้ฟังบ้างนะครับ  เพื่อคนรุ่นหลังจะได้ทราบเรื่องราวไงครับ

ผมยังไม่แก่ครับพี่ เลยมีเรื่องในอดีตน้อยไม่เหมือน  พี่ปู  ครับ ................อิอิ






อะฟิ้วววววววววววววววว.............หายตัว(ด้วยความเคารพครับพี่ปู)

สงสัยจะไม่มีใครกล้าเล่า......หรอก ....... ::008:: ::008:: ::008::

เพราะกลัวถูกหาว่าแก่.... ::005:: ::005:: ::005::

อายุท่านก็ราวๆกับผม ชื่อณัฐพนธ์เหมือนกันอีกต่างหาก เด็กๆก็มีแต่เรื่องสนุกครับส่วนตอนนี้ต่างกันเพราะความรับผิดชอบมากขึ้น นึกถึงอดีตที่ผ่านมาแล้วก็มีความสุขไปอีกแบบนะครับ

ต่ออีกหน่อยครับ

สมัยเด็กๆไม่ค่อยได้กินขนมถุงสีสดสวยหรอกครับเพราะไม่ค่อยมีขาย ส่วนใหญ่กินขนมสดครับ
ก็ข้าวเหนียวหน้ากุ้ง , หน้ากะฉีก , หน้าปลาแห้ง , หน้าสังขยา
ขนมตาล , ขนมใส่ไส้ , ขนมกล้วย , ขนมถังแตก , ขนมเบื้อง
ก๋วยเตี๋ยวหลอด ( ขายเป็นถุง แถมไม้จิ้ม 2 ไม้   อิอิอิ  ) , ขนมครก ( 4ฝา1บาท )
ปลาหมึกบด , น้ำซาสี่ ( น้ำอะไรเอ่ย )

แหมพี่ ยังกะกระทู้เช็คอายุเลยนะ

ถูกต้องครับน้าโป้ง ....... เช่นเดียวกันเลย อิอิ

กินของขม ....... ชมเด็กสาว ........ เล่าความหลัง .......

เหล่านี้ต้องน้าไก่อู  น้ารัตต์ แล้วก็ ลุงรูญครับ ..... ใช่เลย

 ::005:: ::005:: ::005:: พี่ปูปล่อยไปอีกสามท่านเลยนะคราบ.......... ;D ;D ;D

ผมคงเกิดไม่ทันครับเพราะผมโตมาพร้อมๆกับกอฟล์ไมค์ ::006::


ครับผมมีวิธีโกงครับเวลาตอนเราตี พอฟันมือลงมาให้แอบเอานิ้วชี้โด่ออกมาแว่บนึงร้อยทั้งร้อยชนะแหงๆ  ฮ่า..ฮ่า..ฮ่า...แต่ระวังโดนเพื่อนไล่เตะ ::007::
สมัยก่อนต้องหนังกะติ๊กเหน็บตูดตระเวณหากระรอกมั่ง นกเอี้ยงมั่ง มาให้แม่ทำอาหารเย็น ผลก็คือโดนเอ็ดซะหูชาเลย  ;D
"ทำไม ที่บ้านมันอดอยากมากหรือไงหึ ถึงได้เที่ยวทำบาปทำกรรมอยู่ได้ทุกวัน ไม่โดนกิ่งมะยมคงไม่เลิกใช่มั้ยห๊า" ::013::

 ;D :VOV: ;) :~) :D~ ::005:: ::006:: ::007:: ::008:: ::009:: ::010:: ::011:: ::012:: ::013:: ::002:: ::003:: :<><> :DD :'( :-\ :-X :-[ :P >:( :D :VOV: :VOV: :VOV:
เข้ามาอ่านแล้วยิ้มครับ .. ;D
วันวานที่ผ่านมามันก็มีทุกรูปแบบล่ะครับ   ที่แน่ๆมันย้อนกลับไม่ได้เสียแล้ว  :~)

     รุ่นผมก็ประมาณหนังเรื่อง แฟนฉัน :D จำได้ตอนเด็กๆเคยไปดูหนังกางแปลง(ถ้าสะกดผิดขออภัยครับ)กับเพื่อนซี้(ตอนนี้เขาตายไปแล้ว)ดูยันเกือบเช้าเลยครับ

     พ่อต้องมาตามถึงกลับ ตอนเด็กกลัวประทัดมากแต่ตอนโตทำไมถึงได้ชอบปืนก็ไม่รู้

ของถูกดีนะครับพี่ อิอิ

 ;D ;D ขออนุญาตหวนหาความหลังด้วยคนนะครับ  ;D ;D

สมัยอยู่ประถม อุปกรณ์การเรียนที่มีในกระเป๋านอกเหนือจากสมุดดินสอก็คือหนังสติ๊กพร้อมกระสุนดินดำนี่ล่ะครับ เราเดินกลับบ้านผ่านป่าแทนที่จะเดินตามถนน ยิงนกหนูไปตามประสา ถ้าเป็นช่วงหน้าร้อนก็หาเม็ดมะขามเรียงกินกันจนปากดำ หรือไม่ก็แวะไปที่ต้นหว้าหลังวัดหาลูกหว้ากิน  ;D

เข้ามาฟัง..ลุงๆน้าๆคุยกันครับ...... ;D

ครับ...ปู่ ;D

...เกิดทันรุ่น..ซีอุย...น่าคิด ๆ ....:O
...นี่ถ้าไม่พูดถึง หญ้าหัวไก่ แทบจะลืมเลือนไปแล้ว...;D
...สมัยโน้น..เด็ก ตจว. ในยุคที่ยังไม่มีโทรทัศน์..มักจะมีความสุขตามประสา ๆ คล้าย ๆ กัน...

ขออนุญาตเพ้อเจ้อต่อครับ :D

จำได้ว่าสมัยก่อนพี่ชายผมจะเดินไปซื้อน้ำแข็งก้อนทุกๆเย็น
ถ้าตอนเช้าจะเป็นไม่คุณพ่อก็คุณแม่ผมเป็นคนไปซื้อ ( ถ้าจำไม่ผิดนะ )  เพราะที่บ้านไม่มีตู้เย็น
มีปัญญาซื้อตู้เย็นก็ตอนผมอยู่ ป.3 หรือ ป.4 นี่แหละครับ ( ประมาณปี 2526 หรือ 2527 ) ยี่ห้อซิงเกอร์
และที่สำคัญตอนนี้ยังใช้มันอยู่เลยครับ ไม่น่าเชื่อ

วิทยุทรานซิสเตอร์เครื่องแรกก็ประมานอนุบาลไม่ก็ ป.1 ครับ  ยี่ห้อ ธานินทร์   ซื้อที่สนามหลวง
ผมคิดว่าผมจำราคาได้ครับว่า 90 บาท
ซื้อมาก็ใช้คุ้มมากๆครับตอนเช้าฟังข่าว สายๆคุณแม่ฟังละคร ( ถ้าจำไม่ผิดก็คณะเกศทิพย์ )
เย็นๆจนถึงหัวค่ำ ผมกับพี่มานั่งฟังละครผีกัน ได้อารมณ์มากๆครับ ผมต้องคลุมโปงโผล่แต่หัวออกมาฟัง
( ถ้าจำไม่ผิดก็คณะกันตนา กับ คณะลูกนกฮูก )

ถ้าวิทยุเทปเครื่องแรกก็มีโอกาสได้สัมผัสตอน ป.3 ครับยี่ห้อ ซันโย

ส่วนพัดลมจำได้ว่ามีใช้ตอนผมเริ่มเข้าอนุบาลแล้ว เป็นยี่ห้อ เนชันแนล  ซื้อจากโรงรับจำนำหน้าปากซอย
ใบพัดลมเป็นอลูมิเนียม ไม่ใช่พลาสติกเหมือนปัจจุบัน

และมาถึงที่สำคัญครับทีวีขาวดำเครื่องแรก ซื้อจากโรงรับจำนำหน้าปากซอยอีกแล้วครับแต่ซื้อตอนไหนผมจำไม่ได้   ยี่ห้อ ซันโย   เวลาเปลี่ยนช่องต้องหมุนตรงลูกบิดเอา 

ทีวีสีเครื่องแรกก็ ธานินทร์ ซื้อตอนผมอยู่ ป.3 ครับใช้ได้ปีเดียวก็เอาไปฝากไว้ที่โรงรับจำนำหน้าปากซอยแล้วก็ไม่มีโอกาสเห็นมันอีกเลยครับ 

         พูดถึงเรื่องเก่า ตอนนี้ยังมีละครวิทยุอยู่หรือเปล่าครับ

อย่ามาหลอกให้เล่าความหลังเลย...เพราะผมยังหนุ่มอยู่... ;D จำได้อย่างเดียวก็คือนั่งจิ๊บหน้ากบเข้าป่าไปที่ปางไม้กับพ่อแถวๆ แก่งเสือเต้น และบางครั้งก็ขึ้นหลังช้างไปกับควาญช้างเพื่อไปดูพวกเขาลากไม้สักลงมาจากเขา.... ::002::

คุณ Nattapol เล่าซะเห็นภาพเชียว  ทำให้ผมนึกไปถึงสมัยเป็นเด็กเลย  สมัยนั้นได้สตางค์ไปกินขนมที่โรงเรียนแค่วันละ 50 สตางค์บ้าง 1 บาทบ้างถ้าวันไหนได้ 1 บาทก็จะไม่ห่อข้าวไปกินที่โรงเรียน  เพราะจะไปซื้อก๋วยจั้บที่โรงเรียนเขาขายชามละ  50  สตางค์เองครับใส่ไข่ด้วยครึ่งฟอง  ชามใหญ่นะครับบางวันกินเกือบไม่หมดอร่อยด้วย  แต่วันไหนต้องห่อข้าวไปกินก็จะต้องแอบเพื่อนเพราะมันชอบแอบดูกับข้าวแล้วมันก็จะเอามาล้อ  พอโตขึ้นมาไปเห็นหม้ออวยที่ใส่ข้าวไปกินที่โรงเรียน  เอ๊ะ เรากินอิ่มได้ยังไงหม้อใบนิดเดียว  แต่เดี๋ยวนี้หาหม้อใบนั้นไมเจอซะแล้วว่าจะเก็บไว้ดูตอนแก่(กว่านี้)ซะหน่อย  พอประมาณเดือนตุลาคม - เดือนธันวาคม  ถึงฤดูกาลเล่นว่าวต้องเก็บเงินค่าขนมบางส่วนเพื่อรวบรวมไว้ซื้อเชือกป่านและกระดาษแก้วสำหรับทำว่าวแล้วให้พ่อทำว่าวให้  ตอนโตขึ้นมาตอนที่ผมแต่งงาน  ผมจำได้แม่นยำว่าซื้อทองไปแต่งงานราคาทองคำตอนนั้นบาทละ  800.-บาทเอง  ประมาณปี พ.ศ.  25--  เดี๋ยวนี้ขึ้นไปเท่าไรแล้วก็ไม่รู้

ผมคนบ้านนอก  เจอมาหมดครับ

ตอนเด็กๆในหมู่บ้านยังไม่มีขนม-ลูกอมขาย ก็หาของกินตามประสาเด็กบ้านนอก มะขามลูกอ่อนๆจิ้มพริกเกลือ มะขามเทศ

เล่นตามประสา หาปลากัดในหนองน้ำ ยิงนก หาส่องกบตามทุ่งนาตอนกลางคืน ตกปลาตามคลองใกล้บ้านครับ

ทันใช้ตะเกียงใส่น้ำมันก๊าดดวงเล็กๆเขม่าเยอะๆ  ไฟฟ้ายังไม่เข้า ดูทีวีขาวดำด้วยไฟจากหม้อแบต จำได้ว่าฮิตาชิ เปิดปุ๊บ ติดปั๊บ

แสงสว่างหลังจากใช้ตะเกียงก็มาใช้ไฟจากหลอดฟลูออเรสเซนต์จากไฟหม้อแบทเช่นกัน.....เป็นสิ่งที่ตื่นเต้นมากๆ

มาม่าได้กินเอาตอน 4-5 ขวบ จำได้ว่าเพื่อนกินเส้นมาม่าหมดแล้วเอาน้ำมาม่ามาให้กิน รู้สึกว่าอร่อยมากๆ ความรู้สึกนี้ติดมาจนถึงวันนี้

เป็นคนที่ชอบกินม่าม่า.....ลูกครูประชาบาลจนๆ  แค่นี้ก็ดีที่สุดแล้วในตอนนั้น

    ฝากถึงเพื่อนๆทางใต้ซักเพลงนะครับ

สั่งน้อง ( A )
เอกชัย ศรีวิชัย
A

..เออ.เอ้อ.เอ่อ.เอ้ย.
.เฝ้ารำพึงถึงสาวใต้
ใจจะขาด
เธอนิราศจากมา
เวลาผ่าน..
เรียงน้ำถ้อยร้อยกลอน
ยังหย่อนยาน
ถึงตาหวานเมืองกรุง
มุ่งของ...ชาย
NICK KARAOKE....>>>
น้องมาหาของแพง
แสงสีสรรค์
นึกถึงวัน พี่สั่ง มั่งน้องหนา
จิ้งจังคลุ้งกุ้งแห้ง
แกงพุงปลา
ลืมหัวขาชายหนำ ยำหัวทือ
ลืมปูนา ปลาคลัก
ในปลักหนอง
ลืมตอดอง
หนางเปรี้ยว แล้วเชียวหรือ
ลืมบิ้งนาหญ้ารก ทั้งกกปรือ
ลืมฝามือ
ที่แฉก แตกเป็นปอม
ลืมโคมร้าย ใช้คั่ว ลูกหัวครก
ลืมกล้วยหมก ไฟถ่าน
ทั้งหวานหอม
ลืมอ้ายโหนด
ยอดเขายาว ที่เขารอม
ไถจนผอม เฒ่าแก่
เหลือแต่โครง
ลืมจอบขุด จู้จี้ จีหอยกาบ
ลืมในมาบ เกลือกตม
งมหอยโข่ง
ลืมยางยูง สูงสุด
ขุดเป็นโพลง
เคยพาดโอ่ง เหน็บจุก
คลุกขี้ชัน
ลืมรสแกง ปลาคั่ว
เหนาะบัวบก
ลืมคบหมก มดแดง
ปลายแสงขัณฑ์
ลืมยาร่วง ด้วงสาคู ปูจมลัน
เราเคยควั้น เชือกวัว
หัวนอกชาน
ลืมแกงเผ็ด เห็ดแครง
แหยงขี้ไก่ เอ้อ.....เอ้ย
ลืมแกงเผ็ด เห็ดแครง
แหยงขี้ไก่
ลืมโพงไซ เชงเลง
ลืมเพล้งสาร
ลืมบอกรัง ลืมไห ใส่น้ำตาล
ลืมรสหมาน
เหรียงเพาะ เนียงต่อทง
ลืมย่านนาง
กลางเที่ยง เลียงขี้เหล็ก
ชุมเห็ดเล็ก
ทอดกุ้ง บ้านลุงสงค์
ลืมเห็ดเหม็ด ป่าไผ ลืมไหลจง 
ลืมกริชคง ต้มจุ้ม ลูกหลุมพี
พร่ำจำเรียง
เสียงสังข์ เฝ้าสั่งฝาก
คำคนยาก ลูกทุ่ง สู่กรุงศรี
งานด้านการ ศึกษา ข้างหน้ามี
ทั้งแม่พี่ น้องพ่อ
..เฝ้ารอนาง

ฟังเพลงนี้ทีไร นึกถึงตอนเด็กๆดุกครั้งครับ.....

มาเล่าต่อครับ

ช่วงที่คุณพ่อผมพอจะรุ่งๆอยู่บ้าง
พอถึงวันหยุดจะขับรถพาครอบครัวมาเที่ยวที่อยุธยา ( ตอนนั้นผมอยู่สมุทรปราการ )
ถนนยังเป็น2เลนสวนกันอยู่  ขาไปจะแวะซื้อไก่อบฟางแถวๆรังสิต ราคา3ตัว 100 บาทครับ ผมจำได้
พอมาถึงด่านเก็บเงินก็จะซื้อฝักบัวเอามากินเล่นกันครับราคาก็ 3 กำ 10 บาท ( แกะเม็ดบัวมากินกัน )

ก่อนเข้าตัวเมืองก็จะมีนมวัวสดๆขายริมข้างทาง ซื้อกลับมาบ้านเอาต้มอีกทีหอมมากๆครับ
มาถึงอยุธยาก็มาที่บ้านป้าของผมละครับเมื่อก่อนป้าผมเป็นแม้ค้าขายไก่ทอดอยู่ตลาดเจ้าพรหม
แต่บ้านอยู่ที่หลังวัดมงคลบพิตร
ไก่ทอดของป้าผมไม่มีใครเหมือน  ทอดที่บ้านแล้วมาขายที่ตลาด
นอกจากไก่ทอดแล้วก็มีลาบหมู , ไส้อั่ว , กากหมูทอด แล้วก็ข้าวเหนียว
ตอนนี้ป้าผมหลับไม่ตื่นมา10กว่าปีแล้วครับ

พอขากลับก็แวะซื้อข้าวเกรียบกุ้งและก็ของอื่นๆที่แถวๆวัดมงคลบพิตรครับ
แล้วก็แวะซื้อแตงโมที่รังสิต จากนั้นเด็กๆอย่างผมก็หลับยาวครับไปตื่นอีกทีเมื่อใกล้ถึงบ้านเลย

ยานพาหนะที่ใช้ก็ รถกระบะ ( ไม่มีแค็ปหรอกครับ ) ยี่ห้อฟอร์ด เครื่องเบนซิน สีขาวติดหลังคาผ้าใบ
ไม่มีแอร์ครับ มีแต่หูช้างครับ 

ผมใช้คันกระสุนยิงแทนหนังสติ๊ก แรงกว่าเยอะ โดนทีเดียวจอดเลย มันเป็นอาวุธโบราณ (พ่อทำให้)
แต่กว่าจะยิงเป็น ก็ยิงโดนหัวแม่มือตัวเองเขียวเป็นอาทิตย์เลย
เดี๋ยวนี้ไม่เคยเห็นคันกระสุนอีกเลย  คิดถึงจัง......ลูกชำมะเลียง ลูกหว้าก็ไม่ค่อยเห็นแล้วครับ

        อิ๊ อิ๊ อิ๊ ....... แอบฟังผู้อาวุโสท่านคุยกัน ....... อิอิอิ

อ้าว ลุงปู
อีก 1 แต้ม

 ::005::  ::005::  ;D  ;D

คนเล่าเหลืออีกสองอย่างคือ กินของขม กับชมเด็กสาวครับ
ขอบคุณครับ