เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

เขาดูกันยังไงว่าสวยงามทรงคุณค่า อย่างนั้นอย่างนี้ บางภาพจึงมีราคาเป็นร้อยเป็นพันล้าน
เช่นภาพดอกทานตะวันของแวนโกะ ผมดูแล้วก็เฉย ๆ ช่วยสอนวิธีดูหน่อยซีคับ

กระทู้นี้น่าสนใจมากครับ ;D ;D ;D สงสัยเหมือนกัน

มันก็คล้าย ๆ กับที่เรายกย่องว่าโคลท์ 1911 สภาพเดิม ๆ สวย ๆ มีความคลาสสิค......ยิ่งเป็นไพธอย สภาพผิดรอยัลบูล เดิม ๆ นี่เป็นความภาคภูมิใจของเจ้าของ.....หรือปืนอื่น ๆ ที่อยู่ในสภาพดี ครับ.....นานาจิตตัง....คนเราชอบไม่เหมื่อนกัน :D

อย่างนี้ต้องให้ อ. เฉลิมชัย  มาตอบ

แต่

เป็นคนละท่าน กับ อ. เฉลิมชัย นกไฟ นะครับ  ::005:: ::005::

น่าจะใช้บันไดไม้ไผ่ของผู้รับเหมาการไฟฟ้าภูมิภาค.... น่าจะพอกล้อมแกล้ม

พาดเข้าให้มั่นคง.... ค่อย ๆ ปีนขึ้นไป จนสุดขั้น  แล้วใช้เชือก ดึงรูปขึ้นไปดู.....

เพราะการขึ้นมาอยู่ในที่สูง ตาของเราก็จะสูงตาม  เราจะสามารถเสพงานศิลป์ขั้นสูงได้

ระวัง อย่าให้รูปตก ราคามันหลาย..

 ::007::   ::007::

 ::014::

พูดอย่างกับว่าให้ดูเป็นของเดิมกับของเก่า ;D ;D ;D  ไม่เน้นความพิเศษของภาพเลยเหรอ

มีนัยแอบแฝงหรือเปล่าครับ ;D ;D ;D  ตามไม่ทัน

ผมเป็นคนที่มีความสนใจ ในงานศิลป์มากครับ เพราะ เรียนทางด้านนี้มา จนจบ ป.ตรี เลย และตอนนี้กำลังจะเรียนต่อ ป.โท ด้านศิลปศาสตร์ ส่วนการมองภาพนั้น ก็จะได้ความรู้สึกถึงอารมณ์ที่ต่างกัน ในแต่ละภาพ เราก็ต้องเข้าใจถึงความหมายของภาพที่สื่อออกมา อย่างน้อย ก็คือความภาคภูมิใจในตัวเราที่ ได้สร้างผลงานขึ้นมานั่นเองครับ

"ปืน" ก็เหมือนกัน ก็นับว่าเป็นศิลปทางอาวุธที่ทรงคุณค่า ด้วยรูปร่าง รูปทรงที่สวยงาม  สิ่งนี้ล่ะครับ ที่ทำให้ผมเกิดความสนใจ และศึกษาเรื่องปืนมาตั้งแต่เด็ก จนเป็นผู้ใหญ่ (นี่สิ ! ที่ทำให้ชีวิตผม งานศิลป์ต่างๆ ภาพวาด ภาพถ่าย และ ปืน อยู่ควบคู่กับผม อย่างลงตัว) :~)
 

อาจจะเป็นภาพที่ท่านดูคนเดียวแล้วไม่รู้เรื่อง

เพื่อนท่านดูคนเดียวไม่รู้เรื่องไม่เข้าใจ

แต่เมื่อท่านและเพื่อนมายืนดูภาพเดียวกันแล้ว สามารถวิจารณ์ได้เป็นฉาก ๆ

ประมาณว่ามีที่มาอย่างไร ประวัติอย่างไร การลงสีเป็นอย่างไร

และแล้วก็พยักหน้าเข้าใจในภาพนั้น ด้วยกัน

แบบขำ ๆ นะครับ

ด้วยความเคารพครับ

ผมก็ชอบดูงานศิลป์ครับ ถ้ามีโอกาสเดินได้หลายวัน บางภาพ/ชิ้นต้องไปดูซ้ำหลายๆ รอบ หรือหากอปปี้เก็บไว้ (ขอโม้ - เด็กๆ รร. เคยส่งไปประกวดวาดรูปแข่งกับ รร. อื่นครับ)

สำหรับผอเองคิดว่าผลงานที่กลายเป็นของคลากสิกมีลักษณะอย่างใดอย่างหนึ่งหรือหลายอย่างดังนี้

1. เป็นงานที่ทำได้ยาก
2. เป็นการนำเสนอในรูปแบบใหม่
3. เป็นการนำสื่อสารสิ่งใหม่ๆ
4. เป็นสิ่งใหม่ในแง่มุมอื่น

อย่างไรก็ตามผลงานใดๆ อาจไม่เป็นงานศิลป์ชั้นยอดเมื่อทำเสร็จ อาจต้องผ่านไปอีกหลายร้อยปี หรือในอนาคตกว่าผู้คนจะยอมรับก็ได้นะครับ บางทีก็นานจนเพิ่มคุณค่าทางประวัติศาสตร์เข้าไปด้วย

แต่ที่น่าสนใจคืองานของ "ศิลปิน" ที่มีชื่อแล้วถึงแม้จะเปลี่ยนคุณสมบัติไป แต่ก็มักได้รับการยอมรับอยู่ ต่างจากงานทางการบันเทิง เช่น เพลง หนัสือ ถ้าผลงานเริ่มห่วยคนก็เลิกอุดหนุน

ส่วนตัวผมคิดว่าเป็นสิ่งที่แบ่งระหว่าง "ศิลปินจริงๆ" กับ "ศิลปินหากิน"

 :D
ถ้าอยากเสพศิลปะจริงๆ
ผมว่าไปร้านหนังสือ หรือไปห้องสมุดมหาวิทยาลัยเถอะครับ นี้เป็นลิงค์ของศูนย์หนังสือจุฬา ในหนังสือหมวดศิลปะ
http://www.chulabook.com/cgi-bin/main/2007/browse.asp?lower=1700&upper=1800

แต่ถ้าไม่อยากเสียเวลาเดินทาง หรือเสียเงิน  ลองค้นดูในอินเตอร์เนตนี่แหละครับ มีข้อมูลให้ศึกษามหาศาล

ผมว่าถ้าเราพอรู้หลักองค์ประกอบศิลป์  รู้ประวัติศาสตร์ศิลปะ  รู้จักศิลปิน  รู้ว่าเขาทำงานประเภทไหน แล้วดูงานมากๆ  เราจะรับรสของศิลปะได้ดีขึ้น
การดูงานมากๆ นั้น  เนื่องจากเรามีเวลาในชีวิตจำกัด  เราเลือกหยิบงานที่ในวงการเขายกย่องว่าเป็น มาสเตอร์พีซ มาดูก่อน  จะช่วยให้เราเข้าถึงได้เร็วขึ้นโดยไม่เสียเวลาไปกับขยะมากเกินไปนัก  (ขยะมีทุกวงการนะครับ)
พอจับทางได้แล้วเราก็คงเลือกได้ว่าอะไรเป็นของโปรดของเรา  เราก็ไปใช้เวลากับแนวนั้นมากขึ้น
ต้องเปิดใจให้กว้าง  และอย่าพยายามบีบคั้นตัวเอง  หรือคิดว่าตัวเองโง่นะครับ  เดี๋ยวจะไม่สนุก

ดูยังไงก็ดูไม่ถึงครับ....ว่ามันพิสดารอย่างไร...เห็นแล้ว..ก็เหมือน ๆ กับ รูปที่ลูก ๆ ผมหัดวาดครับ... ::005::

ติดกับ.........  ;D

แวนโก๊ะ... เป็นศิลปินชั้นสูง (หมายถึงชื่อเสียง และราคาผลงาน....)

เรา... หมายถึงผม เป็นพวกเสพงานศิลป์ชั้นต่ำ..... เช่น ภาพโป๊ะ.... ภาพเปลือยของเพศตรงกันข้าม.....

หากต้องการเสพงานขั้นสูง ย่อมเป็นไปไม่ได้.....  เราไม่ละเมียดพอ เข้าไม่ถึง ไม่เข้าใจ ไก่ได้พลอย ฯลฯ....

ภาษาตลาด ว่า....ตาต่ำ.......

ส่วนบันไดของผู้รับเหมาการไฟฟ้าฯ นั้น สูงมาก สูงจน ยังสงสัย ว่า ใครมันจะกล้าขึ้นไป (นี่พูดถึงแถวบ้านผมนะ)

ฉะนั้น การจะให้ตาเราสูง (คือ ตาไม่ต่ำ หรือหายตาต่ำ..) เราต้องพาตาขึ้นไปอยู่ที่สูง สูงขนาดไหน......

ก็ขนาดสุดบันไดผู้รับเหมาฯ คงจะพอ.....

ถ้าสุด ๆ แล้ว ยังเสพไม่ซึ้ง หรือยังไม่เข้าใจ....

ก็กลับลงมาซะ  แล้วหันไปเสพงานศิลป์ชั้นต่ำของเราต่อไป..... ::007::

ฝากเวป artrenewal.org ครับ

ผมก็ชอบเดินดูรูปเขียนตามหอศิลป์หากมีโอกาศ... ชอบดูวัด... ดูไม่รู้เรื่องหรอกครับ แต่ชอบ... ;D ;D ;D

เมื่อก่อนสิงในคาเฟ่    ผมก็ว่านั่งดูนักร้องทั้งเต้นทั้งร้องมันก็...ศิลป์คือกัน

เท่าที่เคยได้ยินมา ความดังของภาพอยู่ที่เรื่องราวที่มาของภาพนั้นๆ คนสนใจเรื่องราวของภาพมากกว่าตัวภาพเขียนเองซะอีก มีจิตรกรอยู่2ประเภท

มีชื่อเสียงตอนที่ยังมีชีวิตกับหลังเสียชีวิต แวนโกะเป็นแบบหลังครับ ของภาพโมเน่ดูสบายตาสบายใจกว่า

นึกว่าหมายถึงพวกไฮโซ ที่ขึ้นสูงได้แต่ก็ไม่มีความรู้จริง และก็ยังได้เออออห่อหมกไปเพราะได้เดินขึ้นไปคุยบนชั้นเดียวกัน ;D ;D ;D พอใช้ได้

มุมมองของผมศิลปะไม่มีถูกไม่มีผิดไม่มีกฏเกณฑ์เป็นเรื่องของการตอบสนองความรู้สึกระเอียดอ่อน ผู้ที่รังสรรค์มันขึ้นมาต้องเป็นสัตว์โลกที่มีสมองล้ำเลิศ...เป็นเส้นแบ่งระหว่างมนุษย์กับสัตว์อื่นๆกระมัง

ผมนิยมเสพย์ศิลปะแขนงอื่นๆมากว่าภาพจึงมิค่อยเห็นในราคาหรือมูลค่าของภาพวาดนัก

ผมว่า การมองภาพ(คนหัวใจศิลปะ) เขาจะมองแล้วสามารถสื่อความหมายได้  รับรู้ถึงความหมาย เข้าใจในรายละเอียด บางครั้งผมก็มองว่า ภาพวาดแต่ละภาพนั้น ยังมีคติสอนใจ ปลูกฝัง จรรโลงใจ ของคนเราในทางที่ดีนะครับ สิ่งนี้ ได้ทำให้ผมเข้าใจ และเห็นคุณค่าของงานศิลปะมากขึ้น ถ้าเรามีความเข้าใจ และรู้ถึงคุณค่าที่แท้จริง ซึ่งผมเองก็เรียนจบทางด้านนี้มา และก็ต้องการที่จะพร้อมเดินหน้าศึกษาต่อด้วยครับ :VOV:

สุดยอด

:o...โห..เฮียเล็ก....  ::008::......

ชอบดูค่ะ ภาพศิลป์ ภาพวาด หรือภาพถ่าย แต่มองดูแค่ว่ามันสวย ไม่สวย คนวาดหรือคนถ่ายต้องการสื่ออะไร มองออกบ้าง ไม่ออกบ้าง

ภาพบางภาพสื่อออกมาเข้าใจง่าย มองดูก็รู้ความหมายทันที บางภาพก็มองไปเถอะ มองไม่ออกว่าจะสื่ออะไร

ภาพบางภาพก็ออกมาจากจินตนาการของผู้รังสรรค์ภาพมาก(เกินไป)

อาจเป็นเพราะว่าเราตาไม่ถึงจริงๆ  :D

จริงๆแล้วป้าหน่อยเป็นแฟนคลับ อ.เฉลิมชัย คริๆๆ

ดูด้วยตา สื่อความหมายของสารที่ศิลปินสื่อมาด้วยหัวใจ แล้วซึบซับความงดงามของวิธีการสื่อสารนั้นด้วยวิญญาณครับ

แบบว่าเซ้นต์ไม่ถึงครับ...... ;D ;D