เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

            สำหรับ...ทุกคนที่ควรมีความรัก  มีความห่วงใยให้ต่อกัน !!!!!!!

นี่เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นในอเมริกา

 A man came out of his home to admire his new truck. To his puzzlement,
 his three-year-old son was happily hammering dents into the shiny paint of the truck.
ผู้ชายคนหนึ่งออกมาชื่นชมรถกระบะคันใหม่หน้าบ้าน
แต่แล้วก็ต้องเป็นเง็งเมื่อเห็นลูกชายวัย 3 ขวบของเขา
กำลังบันเทิงอยู่กับการเอาฆ้อนทุบให้รถบุบเล่น

 
The man ran to his son, knocked him away, hammered the little boy's hands
 into pulp as punishment.
เขาถลันไปที่ลูกชาย ผลักลูกกระเด็น
แล้วคว้าฆ้อนมาทุบมือลูกจนน่วมเป็นการลงโทษ

When the father calmed down, he rushed his son to the hospital.Although
 the doctor tried desperately to save the crushed bones, he finally had to amputate the fingers from both the boy's hands.
 พอหายสติแตก พ่อก็ตาลีตาเหลือกพาลูกไปโรงพยาบาล
แต่แม้ว่าหมอจะพยายามแบบสุดๆ แล้ว ก็ไม่สามารถกู้กระดูกที่แหลกเหลวกลับคืนมาได้จนสุดท้ายก็ต้องจำใจตัดนิ้วเด็กทิ้งจากทั้ง 2 มือ
 
When the boy woke up from the surgery & saw his bandaged stubs,
 he innocently said, " Daddy, I'm sorry about your truck." Then he asked,
 "but when are my fingers going to grow back?"
พอเด็กชายฟื้นจากการผ่าตัดและเห็นมือของเขาที่กลายเป็นตอกุดๆ พันผ้าพันแผล
เขาก็พูดกับพ่ออย่างใส ซื่อว่า
"พ่อครับ ผมขอโทษเรื่องรถกระบะของพ่อนะครับ" แล้วเขาก็ถามต่อว่า "ว่าแต่
เมื่อไหร่นิ้วของผมจะงอกใหม่อ่ะ?"
 
The father went home & committed suicide.
  พ่อกลับบ้าน แล้วก็ฆ่าตัวตาย
 
Think about this story the next time someone steps on your feet or u wish
 to take revenge.Think first before u lose your patience with someone u love.
 Trucks can be repaired.. Broken bones & hurt feelings often can't.
ครั้งต่อไปที่มีใครมาเหยียบเท้าเรา หรือเราคิดถึงการแก้แค้นเอาคืน
ขอให้คิดถึงเรื่องนี้นะ คิด ก่อนที่จะหมดความอดทนกับใครสักคนที่เรารัก รถกระบะซ่อมได้ ...
แต่กระดูกหัก & ใจเจ็บที่ ชอกช้ำน่ะ เยียวยาไม่ได้แล้ว
 
Too often we fail to recognise the difference between the person and
 the performance. We forget that forgiveness is greater than revenge.
 บ่อยครั้งที่เราลืมความแตกต่างระหว่างตัวบุคคลกับการกระทำ เราลืมไปว่า
การให้อภัยนั้น ยิ่งใหญ่กว่า การแก้แค้น
 
People make mistakes. We are allowed to make mistakes. But the actions
 we take while in a rage will haunt us forever.
 เป็นคนก็ต้องมีพลั้งพลาด คนเราทำผิดทำพลาดกันได้
แต่สิ่งที่เราทำขณะตกอยู่ในโทสะจริตนั้นจะตามหลอกหลอนเราไปตลอดกาล
 
Pause and ponder. Think before you act. Be patient. Forgive & forget.
 หยุดคิด ตรึกตรอง คิดก่อนทำ เย็นๆ ไว้ รู้จักอภัยและหัดลืม
 
Love one and all.
 รักให้ทั่วหน้าและทั่วหล้า
 
If you judge people, you have no time to love them.
 ถ้าเรามัวแต่คิดตัดสินคนอื่น (ว่าเขาเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ สมควรโดนอย่างนี้อย่างนั้น ฯลฯ)เราก็ไม่เหลือเวลาที่จะรักเขาได้เลย
 
 
 ขอบคุณที่รักกัน.

กินใจ ขอบคุณครับ ...
เหมือนตะปู ที่เรา ตอกใส่ฝาผนัง
แม้จะถอนออกมา แต่ ที่ฝาผนัง ก็ยังคงมีร่องรอย เหลืออยู่ ...

ใช่เลยเจ้าค่ะ

เยี่ยมเลยครับ ท่านเจ้าของกระทู้ ชอบประโยคที่ว่า " ถ้าเรามัวแต่คิดตัดสินคนอื่น (ว่าเขาเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ สมควรโดนอย่างนี้อย่างนั้น ฯลฯ)เราก็ไม่เหลือเวลาที่จะรักเขาได้เลย" เป็นคำพูดโดนใจจริงๆ

สอดคล้องกับคำพูดว่าที่ จงอย่าตัดสินผู้อื่น เมื่อท่านบอกพี่น้องว่ามีกิ่งไม้อยู่ในตาของพี่น้องของท่าน แต่ท่านกลับมีซุงทั้งท่อนอยู่ในตาของท่าน จงชักซุงทั้งท่อนของจากตาของท่านก่อน เพื่อที่จะได้มองผู้อื่นได้อย่างถูกต้อง จงอย่าตัดสินผู้อื่น เพื่อท่านจะได้ไม่ถูกตัดสิน"

ขอพระอวยพรทุกท่านครับผม

       อย่างนี้ต้องบอกว่าการจะกระทำสิ่งใดควรจะทำอย่างมีสติครับ 8) 8) 8)

เข้ามาอ่านแล้ว ดีครับ

ดีมากๆครับ เวลาโกรธ ผมจะพยายามนึกถึงเรื่องนี้
รักให้ทั่วหน้าและทั่วหล้า 
ผมชอบคำนี้มาก จะบอกภรรยาที่บ้าน ว่าผมทำตามข้อเขียนดีๆจากเว๊ปปืนนี้

good story but probably not a true story

อ่านแล้วอึ้งครับ สติตัวเดียวครับควบคุมยากมาก

ความรู้สึกดีๆ กับ อารมณ์เพียงชั่ววูบ  :-\

 ;D ผมเคยอ่านเรื่องหนึ่งจากฟอร์เวิร์ดเมล์เหมือนกัน จำได้คร่าว ๆ ว่า ;D

  ;D พ่อ มีหนังสือที่มีค่าและราคาแพงสะสมไว้หลายเล่ม วันหนึ่ง ลูกชายวัยซนเอาหนังสือที่มีราคาแพงที่สุดมาเขียนเล่นจนเลอะ แต่พ่อทำแค่หยิบหนังสือเล่มนั้นขึ้นมา และเขียนกำกับลงไปบนร่องรอยความซนของลูกชายว่า "นี่คือลายมือของ....ในวัย...ขวบ" จากหนังสือราคาแพงที่เกือบจะหมดค่าด้วยความซน กลับมีคุณค่าขึ้นมาอีกครั้งได้ ;D

กินใจดีขรับ

...รับทราบครับ  8)

ยอดเยี่ยมครับ........... :VOV:

******รู้จักให้อภัย และหัดลืม******

เรื่องบางเรื่อง  ถ้าไม่ลืม  ก็ไม่จบ มีต่อครับ....
เปรียบเหมือนก้อนหิน ถ้าเรากำ ก็จะเจ็บ ต่อไป  เขวี้ยงไปไกล ๆ ก็จบ ไม่เจ็บ ไม่จำ
เก็บไว้ ในใจ ลึกสุดใจ .....
เหมือนไม่มีอะไร .....

เยี่ยม.....

เรื่องดีที่น่ารับฟังและมีข้อคิดคับ...

แต่ในฐานะที่คอยตัดอวัยวะของชาวบ้านชาวช่อง...

ผมคิดเหมือนพี่เจษคับ...;D

อืม.......