เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

จากคำพูดโดยรวมของกระทู้  กระสุน 9 มม. ไม่น่าที่จะเป็นกระสุนที่เหมาะกับการดวลปืน

ผมหมั่นใจ กระสุนไม่ว่าหน้าตัดขนาดไหนถ้าโดนมีออกอาการแน่(ไม่นับฉี่ยว)

แต่มีอยู่สิ่งหนึ่งที่เป็นปัญหาในจิตใต้สำนึกของผมเอง เมื่อเจอเหตุการณ์ที่ไม่ดีหรือกำลังจะเกิด

จะคิดไปเองโดยเสมอว่า ลูกขัดลำ,ลืมปลดเซฟ(ทำให้ช้ากว่า....)

,การเล็งสองตา ทำให้ไม่ได้ผลในความแม่นยำ(เหตุการณ์จริงไม่เคยได้เล็งแบบปั่นXในสนามเลย)

,ความคิดที่ว่ายิงไปแล้วยังไงก็ผิด(ต้องไปว่าความกันยาว...) 

แต่ในความเป็นจริงผมทำการฝึกฝนมาพอสมควร และเหตุการณ์ดั่งกล่าวก็ไม่เคยเกิดขึ้นเวลาอยู่ในสนามเลย(ลูกซ้อมขัดบ้าง แต่ลูกจริงไม่เคย)

*ด้วยความที่จิตใจของผมอ่อนแอเกินไป ทำให้การคิดการตัดสินใจช้าลงไปเยอะแต่ผมก็รักชอบที่จะทิ้งมันไปไม่ได้

**ผมยอมรับผมตอบกระทู้ด้วยความอับอาย และไม่รู้จะตั้งกระทู้ขึ้นมาดีหรือเปล่า(เพื่อตัวเอง)

มีท่านสมาชิคคนใดเป็นแบบผมบ้าง...

ผมก็ไม่เคยใช้ปืนเพื่อปัองกันชีวิต และปกติผมก็ไม่พกปืนครับ ไม่อยากใช้ด้วย  นอกจากจะทำธุระเกี่ยวกับเงิน

ถึงจะพกครับ แต่ก็ไม่คิดมากหากจะต้องใช้ครับ ใช้ไปเถอะครับ ถ้าจำเป็นจริง เราไม่ได้รังแกใคร

แต่ใช้เพื่อป้องกันชีวิตและทรัพย์สินเราเอง

 

น่าจะไม่ต่างกันเท่าใหรครับ  ผมแค่ไปซ้อมทีสนามยิงปืน  กว่าจะตัดสินใจเหนี่ยวไกได้...สั่นดอ้กแดก ๆ  ๆ   
นี่ถ้าเหตการเฉพาะหน้า  จะทำอย่างไร
แต่  สุดท้ายก็ต้องพกติดตัวไว้ก่อน  เวลาเดินทางไปทำงาน ครับ
ส่วนหนึ่งก็หวังเรื่องโชคชตา   (คุณสนธิ โดนไปเกือบร้อยนัด  ยังลุกขึ้นเดินปร๋อ)

สำหรับผม ซ้อมครับ ซ้อมยิงบ่อยๆจนเคยชินกับปืนและกระสุน เราก็จะมีความมั่นใจมากขึ้น
สำหรับปืนใช้ป้องกันตัว ผมจะซ้อมยิงเป้าที่ระยะ7-8หลาเป็นหลัก ยิงจนมั่นใจในปืนกระบอกนั้นๆ
แบบว่ายกปืนขึ้นมา มองผ่านศูนย์หน้า หรือไม่ต้องมองศูนย์ ต้องเข้าเป้ารูปคน ยิงจนมั่นใจแล้วผมถึงเก็บ

ผมก็เหมือนกันครับ เวลาเข้าสนามยิงปืน บางครั้งกว่าจะลั่นไกได้ก็เล่นเอาหัวใจสั่นๆ (มักจะเป็นเฉพาะนัดแรกๆ)  :OO

แต่พอยิงไปสักระยะ ก็จะกลับเป็นปกติ ไม่ตื่นเต้น  ::008::  แต่ถ้าเป็นในชีวิตจริง ที่จะต้องใช้ในสถานการณ์จริง แบบที่จวนตัวหรือคนร้ายมีอาวุธ

บุกเข้าบ้านพยายามฆ่า แบบนี้ ผมเชื่อว่าผมกล้าพอครับ  ::014::  แต่ตัวผมเองเชื่อว่า ผมไม่ได้รังแกใคร เป็นคนใจเย็น มีสตีมากพอ  

ปัญหาของท่าน จขกท.แยกออกได้เป็นประเด็นตามนี้ครับ...

๑.ลูกขัดลำ กรณีนี้แสดงว่ายิงนัดแรกออกไปแล้วนัดต่อมาขัดลำ...

การแก้ไข... ดูแลรักษาอาวุธปืนอย่างสม่ำเสมอ เลือกแม็กกาซีนที่สปริงไม่มีปัญหา เลือกกระสุนที่ไว้ใจได้ หมั่นฝึกซ้อมยิงปืนโดยเฉพาะอย่างยิ่งการกริปปืน...

๒.ลืมปลดเซฟ กรณีนี้อยู่ที่ตัวท่าน จขกท.เอง...

การแก้ไข... เลือกอาวุธปืนที่ไม่มีคันเซฟ หมั่นฝึกซ้อมขึ้นลำเร็วแทนการขึ้นลำเอาลูกไว้ในรังเพลิงแล้วใส่เซฟ ตั้งสติไว้เสมอ...
 
๓.การเล็งสองตา ทำให้ไม่ได้ผลในความแม่นยำ(เหตุการณ์จริงไม่เคยได้เล็งแบบปั่นXในสนามเลย)...กรณีนี้เป็นเรื่องส่วนบุคคลครับ...

การแก้ไข...หมั่นฝึกซ้อมทั้งยิงแห้งและยิงจริงด้วยการลืมตาทั้งสองข้างประจำ เวลาฝึกซ้อมยิงเป้าอาจใช้สติกเกอร์ปิดแว่นตาเพื่อบังตาข้างที่ไม่ถนัดแทนการหลับตาข้างเดียวครับ...

๔.ความคิดที่ว่ายิงไปแล้วยังไงก็ผิด(ต้องไปว่าความกันยาว...)...กรณีสุดท้ายพูดไม่ออกบอกไม่ถูกครับ...

ระบบที่เราใช้อยู่เป็นระบบกล่าวหาครับ คือให้คิดว่าผู้ต้องสงสัยผิดไว้ก่อน จนกว่าจะหาข้อพิสูจน์ได้...

ดังนั้นข้อสุดท้ายนี้ตัวใครตัวมันครับ...ฮา...::005::  

         เวลาเรียนให้ตั้งใจด้วย มั่น ไม่ใช่ หมั่น  ::007::

ยังไงก็ไม่เหมือนครับ

ก่อนอื่นเลย ขอบคุณทุกท่าน

จากข้อ1 ลูกขัดนัดต่อไปผมไม่ค่อยคิดมาก ผมกลัวว่าลูกมันจะขัดลำตั้งแต่ขึ้นลำ(มีโอกาศที่จะเป็นรึเปล่าครับ)แบบลูกซ้อม

ไอข้อสุดท้ายนี้แหละครับ...ปัญหาหลักเลย กว่าจะพิสูจน์ได้ใครถูกใครผิดก็ยาวละครับเผลอๆดันผิดจริงขึ้นมาซวยหนักเข้าไปอีก 

ใจก็กลัวความผิดที่จะได้รับบ้าง กลัวโดนยึด อวป.บ้าง คิดซะต่างๆนาๆ

ส่วนตัวผมก็ซ้อมยิงระยะไม่เกิน7เมตรครับ  เวลายิงจะใช้ศูนย์หน้าเป็นหลักแต่บางครั้งใช้ความเคยชิน

ยิงแห้งบ่อยๆครับ... เย้

ระยะ 7 เมตร ลองลั่นไกเมื่อยอดศูนย์หน้าแตะท้องน้อยครับ... ยิงไม่กี่นัดก็พอทราบว่าลูกปืนลอยขึ้นสูงแค่ไหน เมื่อยอดศูนย์แตะท้องน้อยสูงต่ำแค่ไหนครับ...

โดยส่วนมากนัดแรกจะได้ตามเป้าหมายที่กำหนดครับ ส่วนนัดต่อไปจะขึ้นไปอยู่เกือบบริเวณต่ำกว่าลำคอ และมีบางครั้งที่อยู่ต่ำกว่าท้องน้อยไม่เกิน2นัด จากทั้งหมด7นัด (ได้เล็งแค่นัดแรกนัดต่อไปกดแบบความเคยชินไม่มองศูนย์)