พิมพ์หน้านี้ - คำถามจากแม่

:) ต้นฉบับของบทความนี้มาจากไหนไม่ทราบ แต่อ่านแล้วรู้สึกดีๆ จึงนำมาแบ่งปันกันครับ....

คำถามจากแม่

แม่ของผมเคยถามผมว่า ส่วนไหนของร่างกายที่สำคัญที่สุด

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ผมได้ทายสิ่งที่ผมคิดว่ามันเป็นคำตอบที่ถูก

เมื่อตอนผมยังเป็นเด็กเล็ก
ผมเคยคิดว่าเสียงเป็นสิ่งที่สำคัญมากสำหรับเราในฐานะที่เป็นมนุษย์

ดังนั้น ผมจึงบอกแม่ว่า “มันคือ หู ผมไง”

แต่แม่บอกว่า “ไม่ใช่จ้ะ คนจำนวนมาก หูหนวก แต่ก็ยังอยู่ได้”

ลูกลองคิดดูไปก่อนนะ แล้วเร็วๆ นี้แม่จะถามลูกใหม่

หลายปีผ่านไปก่อนที่ แม่จะถามผมเรื่องนี้อีกครั้ง

ตั้งแต่ที่ผมทายผิดครั้งแรก ผมก็พยายามครุ่นคิดหาคำตอบที่ถูกต้องตลอดมา

และในตอนนี้ผมบอกกับแม่ว่า “การมองเห็น สำคัญมากสำหรับทุกๆ คนดังนั้นมันต้องเป็นตาของเราแน่เลย ที่สำคัญที่สุด”

แม่มองมาที่ผม และบอกกับผมว่า

“ลูกเรียนรู้ได้เร็วมากแต่ว่าคำตอบก็ยังไม่ถูกจ้ะ

เพราะว่า ยังมีคนอีกมากมายที่ตาบอดแต่ก็ยังอยู่ได้”

อึ้งไปอีกครั้ง แต่ผมก็ยังคงพยายามค้นคว้า หาความรู้ต่อมาอีกหลายปี

และแม่ก็ยังคงถามผมอีก หลายครั้ง และทุกครั้ง คำตอบของแม่ก็คือ

“ไม่ใช่จ้ะ แต่ลูกก็ฉลาดขึ้นทุกๆครั้ง นะจ๊ะ ลูกรัก”

จนเมื่อปีที่แล้ว ปู่ของผมตายลง ทุกคนในบ้านเศร้าใจกันมาก ทุกคนร้องไห้

แม้แต่พ่อของผมก็ร้องด้วย ผมจำได้ดีเพราะว่ามันเป็นเพียงครั้งที่สอง

ที่ผมเห็นพ่อร้องไห้ แม่มองมาที่ผม

ตอนที่เรากล่าวคำอำลาครั้งสุดท้ายต่อคุณปู่

แล้วแม่ก็ถามผมว่า “ลูกรู้หรือยังส่วนไหนของร่างกายเราสำคัญที่สุดลูกรัก”

ผมรู้สึกงุนงง ที่แม่ถามผมตอนนี้ ผมคิดตลอดมาว่าคำถามนี้เป็นเกมส์

ระหว่างผมกับแม่ แม่มองเห็นสีหน้ามึนของผม

และก็บอกว่าคำถามนี้สำคัญมากลูก

มันแสดงให้เห็นความจริง ในชีวิตของเรา

สำหรับอวัยวะต่างๆที่ลูกเคยบอกกับแม่ว่าสำคัญ ในอดีตที่ผ่านมา

และแม่ได้บอกกับลูกว่า มันผิดมาตลอด

พร้อมกันนั้นแม่ก็ได้ยกตัวอย่างให้ลูกฟังว่าทำไมมันถึงผิด

แต่ว่าวันนี้เป็นวันที่ลูกจะได้เรียนบทเรียนที่สำคัญที่สุด

แม่ ก้มลงมองมาที่ผม

ด้วยความรู้สึกลึกซึ้งอย่างที่แม่คนหนึ่งจะทำได้

ผมเห็นตาแม่เอ่อด้วยน้ำตา และแม่ก็พูดว่า

“ลูกรัก ส่วนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของลูกก็คือ บ่า จ้ะ”

ผมถามแม่ว่า “เป็นเพราะว่ามันคอยรองรับหัวของเราไว้ ใช่มั้ยครับ”

แม่ตอบว่า

“ไม่ใช่จ้ะ แต่เป็นเพราะว่ามันสามารถรองรับ ศีรษะของเพื่อนของเรา หรือคนที่เรารัก เมื่อยามที่เค้าร้องไห้”

คนเราทุกคนต้องการบ่าใครซักคนไว้คอยซบยามร้องให้

ในบางช่วงเวลาของชีวิต

ลูกรัก แม่เพียงแต่หวังว่า

ลูกจะมีเพื่อน และคนรักที่จะมีบ่าพร้อมที่จะให้ลูกซบตอนร้องไห้

ยามเมื่อลูกต้องการตรงนั้นเองที่ผมได้รู้ว่า สิ่งสำคัญที่สุดของร่างกายเรา

คือการไม่เห็นแก่ตัว และมันคือความรู้สึกร่วมรับรู้กับความเจ็บปวดของคนอื่น

คนเราอาจจะลืม สิ่งที่คุณพูด…….

คนเราอาจจะลืมสิ่งทีคุณทำ………

แต่ไม่มีใครลืม สิ่งที่ทำให้เค้า “รู้สึก” ได้……

เพื่อนที่ดีก็เหมือนดวงดาวบนท้องฟ้า….

คุณไม่ได้เห็นมันตลอดเวลาหรอก...

แต่คุณรู้ว่า พวกเค้าอยู่ที่ตรงนั้นกับคุณ ตลอดเวลา...

"ขอบคุณ" เพื่อนๆ ทุกคนที่เป็นเืพื่อนที่ดีต่อกันตั้งแต่วันเริ่มต้นรู้จักจนถึงวันนี้ไม่มีเปลี่ยนแปลง

:VOV:

เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

สนทนาภาษาปืน => หลังแนวยิง => ข้อความที่เริ่มโดย: วัฒน์ ที่ สิงหาคม 07, 2009, 01:17:38 AM