เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

 ::014:: สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก ทรงอธิบายในเรื่อง วิธีสร้างบุญบารมี ว่า อภัยทานนั้นเป็นทานที่สูงสุด สูงกว่าธรรมทานเสียอีก ตามเหตุผลดังนี้

            การให้ธรรมทาน แม้จะมากถึง ๑๐๐ ครั้ง ก็ยังได้บุญน้อยกว่าการให้ "อภัยทาน" แม้จะให้แต่เพียงครั้งเดียวก็ตาม การให้อภัยทาน ก็คือการไม่ผูกโกรธ ไม่อาฆาตจองเวร ไม่พยาบาทคิดร้ายผู้อื่นแม้แต่ศัตรู ซึ่งได้บุญกุศลแรงและสูงมากในฝ่ายทาน เพราะเป็นการบำเพ็ญเพียรเพื่อละ "โทสกิเลส" และเป็นการเจริญ "เมตตาพรหมวิหารธรรม" อันเป็นพรหมวิหารข้อหนึ่งในพรหมวิหาร ๔ ให้เกิดขึ้น อันพรหมวิหาร ๔ นั้น เป็นคุณธรรมที่เป็นองค์ธรรมของโยคีบุคคลที่บำเพ็ญฌานและวิปัสสนา ผู้ที่ทรงพรหมวิหาร ๔ ได้ย่อมเป็นผู้ทรงฌาน ซึ่งเมื่อเมตตาพรหมวิหารธรรมได้เกิดขึ้นแล้วเมื่อใด ก็ย่อมละเสียได้ซึ่ง "พยาบาท" ผู้นั้นจึงจะสามารถให้อภัยทานได้ การให้อภัยทานจึงเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนและยากเย็น จึงจัดเป็นทานที่สูงกว่าการให้ทานทั้งปวง

            อย่างไรก็ดี การให้อภัยทาน แม้จะมากเพียงใด แม้จะชนะการให้ทานอื่นๆทั้งมวล ผลบุญนั้นก็ยังอยู่ในระดับที่ต่ำกว่า "ฝ่ายศีล" เพราะเป็นการบำเพ็ญบารมีคนละขั้นต่างกัน


 :) การให้อภัยทาน...เป็นทานขั้นสูงสุด

การรู้จักขอโทษนั้นเป็นมารยาทอันดีงามสำหรับตัวผู้ทำเอง และเป็นการช่วยระงับหรือช่วยแก้โทสะของผู้ถูกกระทบกระทั่งให้เรียบร้อยด้วยดีในทางหนึ่ง หรือจะกล่าวว่าการขอโทษคือการพยายามป้องกันมิให้มีการผูกเวรกันก็ไม่ผิด

เพราะเมื่อผู้หนึ่งทำผิด อีกผู้หนึ่งเกิดโทสะเพราะถือความผิดนั้นเป็นความล่วงเกินกระทบกระทั่งถึงตน แม้ไม่อาจแก้โทสะนั้นได้ ความผูกโกรธหรือความผูกเวรก็ย่อมมีขึ้น ถ้าแก้โทสะนั้นได้ก็เท่ากับแก้ความผูกโกรธหรือผูกเวรได้ เป็นการสร้างอภัยทานขึ้นแทน อภัยทานก็คือการยกโทษให้ คือการไม่ถือความผิดหรือการล่วงเกินกระทบกระทั่งว่าเป็นโทษ

อันอภัยทานนี้เป็นคุณแก่ผู้ให้ ยิ่งกว่าแก่ผู้รับ
เช่นเดียวกับทานทั้งหลายเหมือนกัน
คืออภัยทานหรือการให้อภัยนี้ เมื่อเกิดขึ้นในใจผู้ใด
จะยังจิตใจของผู้นั้นให้ผ่องใสพ้นจากการกลุ้มรุมบดบังของโทสะ

โกรธแล้วหายโกรธเอง กับโกรธแล้วหายโกรธเพราะให้อภัย ไม่เหมือนกัน โกรธแล้วหายโกรธเองเป็นเรื่องธรรมดา ทุกสิ่งเมื่อเกิดแล้วต้องดับ ไม่เป็นการบริหารจิตแต่อย่างใด แต่โกรธแล้วหายโกรธเพราะคิดให้อภัย เป็นการบริหารจิตโดยตรง จะเป็นการยกระดับของจิตให้สูงขึ้น ดีขึ้น มีค่าขึ้น

ผู้ดูแลเห็นความสำคัญของจิต จึงควรมีสติทำความเพียรอบรมจิตให้คุ้นเคยต่อการให้อภัยไว้เสมอ เมื่อเกิดโทสะขึ้นในผู้ใดเพราะการปฏิบัติล้วงล้ำก้ำเกินเพียงใดก็ตาม พยายามมีสติพิจารณาหาทางให้อภัยทานเกิดขึ้นในใจให้ได้ ก่อนที่ความโกรธจะดับไปเสียเองก่อน

ทำได้เช่นนี้จะเป็นคุณแก่ตนเองมากมายนัก ไม่เพียงแต่จะทำให้มีโทสะลดน้อยลงเท่านั้น และเมื่อปล่อยให้ความโกรธดับไปเอง ก็มักหาดับไปหมดสิ้นไม่ เถ้าถ่านคือความผูกโกรธมักจะยังเหลืออยู่ และอาจกระพือความโกรธขึ้นอีกในจิตใจได้ในโอกาสต่อไป

ผู้อบรมจิตให้คุ้นเคยอยู่เสมอกับการให้อภัย
แม้จะไม่ได้รับการขอขมา ก็ย่อมอภัยให้ได้

ในทางตรงกันข้าม ผู้ไม่เคยอบรมจิตใจให้คุ้นเคยกับการให้อภัยเลย โกรธแล้วก็ให้หายเอง แม้ได้รับการขอขมาโทษ ก็อาจจะไม่อภัยให้ได้ เป็นเรื่องของการไม่ฝึกใจให้เคยชิน

อันใจนั้นฝึกได้ ไม่ใช่ฝึกไม่ได้ ฝึกอย่างไดก็จะเป็นอย่างนั้น ฝึกให้ดีก็จะดี ฝึกให้ร้ายก็จะร้าย...

                ขอบคุณครับอา  ......  ตอนนี้รู้สึกเหมือนตัวเองโกรธใครไม่เป็นแล้ว

ขอบคุณมากครับ คุณวัฒน์ + ๑ ให้ครับ ..  ::014::

ขอบคุณครับ  พี่ วัฒน์...

 :VOV:
ครับ
ขอบคุณครับ
 :VOV:

ขอบคุณครับ

ขอบคุณครับลุงวัฒน์ ...  ::014:: ::014:: ::014::

อ่านแล้วดีมากเลยค่ะอาวัฒน์  ::014::

ถ้ารู้จักอภัยทาน.........เสื้อสีทั้งหลายคงจะผสมกลมกลืนกัน

  + ครับพี่ วัตน์  ผมชอบที่จะคิดแบบนี้

    ช่วงหนึ่งของชีวิตผมเคยที่หมดหนทาง คิดแม้แต่ทำเรื่องไม่ดีที่สุด

แต่เหมือนมันมีชั่วแว๊ปเดียว ลูกคนเล็กตื่นมาเตือนสติ  ผมเปลี่ยนความคิดใหม่

ใครจะทำร้ายผมแบบไหน ปล่อยเขาทำ  ผมก็แก้ไปตามเรื่อง เชื่อยู่อย่างว่าถ้าเรา

รู้จักคิดดี ทำดี  ไม่ผูกจิตอาฆาต สุดท้ายเขาจะแพ้ด้วยใจเขาเอง

ทุกวันนี้ปัญหาต่าง ๆ มันผ่านได้ได้ด้วยดี  ผมทำบุญแผ่เมตตา  อุทิศส่วนกุศล

ให้กับเจ้ากรรมนายเวร  พร้อม ๆกับพยายามรวบรวมสติค่อย ๆ คิดแก้ปัญหา   

ณ. วันนี้ คนที่เคยคิดไม่ดีกับผม เขาก็แพ้ภัยตัวเอง เพราะความคิดที่ไม่ดีของเขาเอง

ส่วนผมยังอยู่ได้อย่างมีความสุขตามอัตภาพ

 ::014::

+1 ครับท่านวัฒน์...::014::

ขอบคุณมากครับ...

ผมอยากถามครับ...

การกรวดน้ำอุทิศส่วนกุศลนี่ถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของการอภัยทานด้วยไหมครับ...:D

ขอบพระคุณครับพี่วัฒน์  ::014:: ::002::

 ::014:: ขอบคุณครับ คุณหมอ

การกรวดน้ำอุทิศส่วนกุศลนี่ไม่ถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของการอภัยทานครับ

การกรวดน้ำ นั้นคือ การแผ่ส่วนบุญ อุทิศส่วนกุศล

ผู้จะอุทิศส่วนกุศลนั้นจะต้องทำบุญทำกุศลให้เกิดขึ้นก่อน เมื่อกุศลเกิดขึ้นแล้วจึงอุทิศให้แก่ผู้ล่วงลับไปแล้ว การอุทิศส่วนกุศลนี้เป็นบุญของผู้กระทำอย่างหนึ่งในบุญกริยาวัตถุ10 ประการ นั่นคือ ปัตติทานมัย ได้แก่บุญสำเร็จด้วยการให้ส่วนบุญ หรือบุญสำเร็จด้วยการอุทิศส่วนกุศล

สำหรับผู้ล่วงลับไปแล้ว ถ้าอยู่ในฐานะที่รับส่วนบุญได้เมื่อมีผู้อุทิศส่วนกุศลมาให้ ก็จะยินดีปลาบปลื้มใจพร้อมกับกล่าวคำ อนุโมทนาสาธุ ก็จะได้รับผลบุญที่เขาอุทิศมาให้ และเกิดผลบุญที่ได้รับอนุโมทนา

การอุทิศส่วนกุศล ก็เป็นบุญอย่างหนึ่งของผู้กระทำ และการอนุโมทนาส่วนกุศล ก็เป็นบุญอย่างหนึ่งของผู้ที่ได้รับ

 ::014:: ฟังท่าน ว.วชิรเมธี ธรรมะบรรบาย เรื่อง การกรวดน้ำ
ในรายการ พุทธประทีป ทางช่อง 5 ออกอากาศวันอาทิตย์ที่ 22 เมษายน 2550 เวลา 06.00-06.30 น.
ที่นี่ครับ http://www.tamdee.net/dhamma/play.asp?QID=500 (http://www.tamdee.net/dhamma/play.asp?QID=500)

อะไรพี่วัฒน์ก็ไม่ถือ แต่มาเรียก"อา"พี่วัฒน์บอกอภัยให้ไม่ได้  ::005::

    งั้น...ขอบคุณครับพี่วัฒน์

...การให้อภัยแม้จะไม่ได้รับการขอขมา ก็ย่อมอภัยให้ได้...

...ขอบคุณครับ... อ่านแล้ว ...รู้สึกดีกับประโยคนี้จริง ๆ ... ::014::

ขอบคุณครับคุณวัฒน์สำหรับบทความดีๆ
+1ครับ