เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

เมื่อวันที่ ๔ พฤศจิกายน ๒๕๓๒  พายุใต้ฝุ่นเกย์พัดถล่ม อ.ปะทิว อ.ท่าเซาะ อ.เมือง จ.ชุมพร อ.บางสะพานน้อย อ.บางสะพาน จ.ประจวบฯ
บัดนี้ วันนี้ ครบรอบ ๒๐ ปีแล้วครับ
ในเหตุการณ์นี้ มีผู้เสียชีวิต ๔๔๖ คน บาดเจ็บ ๑๕๔ คน บ้านเรือนเสียหาย  ๓๘,๐๐๒ หลัง ประชาชนเดือดร้อน  ๑๕๓,๔๗๒ คน

ขอแสดงความเสียใจกับครอบครัวผู้เสียชีวิตด้วยนะครับ

     ครบยี่สิบปีแล้วหรือ ...... ผ่านไปรวดเร็วจัง  แต่ความเจ็บปวด ความสูญเสีย ยังคงฝังใจอยู่กับครอบครัวผู้ประสบเคราห์กรรมนี้

ต้องให้เพื่อนผมมาเล่า อยู่ในเวปนี้เหมือนกัน

ตอนนั้นยังเป็นวัยรุ่นอยู่เลยครับ... อยู่ ม.๒ หรือ ม.๓ จพไม่ได้แล้วครับ... จำได้แค่ว่าแถวบ้านช่วยกันบริจาคข้าวสารอาหารแห้งไปช่วยเหลือผู้ประสบภัยกันยกใหญ่เลยครับ...

ต้นมะพร้าวยังล้มเลย   ขออย่าให้เกิดขึ้นกับประเทศไทยอีกเลยครับ  ::014::

ช่วงนั้นลูกสาวคนโต เกิดพอดี ผมนั่งรถไฟไปติดพายุที่อำเภอนาบอน ไปต่อไม่ได้นอนต่อบนรถไฟสองคืน จนทนไม่ใหวขอติดรถทหารมาจนถึงทุ่งสง ทางขาดเป็นช่วงๆ ขากลับ

นั่งเครื่องบินกลับ มองลงไปข้างล่างช่วงจังหวัดชุมพร ต้นมพร้าวล้มเป็นหน้ากลอง เหมือนใครเอาไม่จิ้มฟันมาเททิ้ง ::012::

เร็วมากนะครับ วันเวลาไม่คอยท่าตอนนั้นผมพึ่งทำงานปีแรกแถวนครศรีธรรมราชพอดีครับ

ผมยังจำได้ดี พายุเกย์ กำลังเข้า ชุมพร - ประจวบ .. ผมขับเก๋งไปเที่ยว และพักนอนบังกาโล ที่ชายหาดปึกเตียน เพชรบุรี

ตื่นมา น้ำท่วมที่พัก ของที่วางไว้กับพื้นโดนน้ำท่วมหมด  รถยนต์จอดไว้บนที่สูง แต่ต้องรอบ ๆ ท่วมถึงไฟหน้า งานนี้ ต้องซักพรม  :OO

ตอนนั้นผมอยู่ม.ปลายครับ เป็นอาสาสมัครไปช่วยขุดโคลนที่อ.บ้านนาสาร น้ำพัดโคลนมาท่วมเมืองสูงถึงเอว

จำได้ไม่มีวันลืมเพราะกลับบ้านคืนนั้น โดนเปิดซิงเป็นครั้งแรกในชีวิต  ::005::

 :DDโอ้..จำได้เพราะพายุพัด  หรือจำได้เพราะโดนเปิดซิง ครับ :VOV: 

ผมจำได้แม่นเพราะเป็นครั้งแรกที่บ้านผมน้ำท่วมจนเกือบถึงเอว โรงเรียนต้องสั่งปิดเพราะน้ำท่วมสูงมาก  ขอแสดงความเสียใจกับครอบครัวที่ต้องสูญเสียด้วยครับ  ::014:: ::014::

ตอนนั้นผมอยู่ป.1น้ำป่าไหลเข้าท่วมที่บ้าน แม่ต้องอุ้มผมเดินผ่ากระแสน้ำมาส่งที่บ้านพักข้าราชการ ถัดมาก็เป็นวันลอยกระทงผมเลยลอยกระทงจากบนบ้านชั้นสอง

ขอไว้อาลัยกับครอบครัวผู้ประสบภัยด้วยครับ ::014::

ผมกลัวว่าครั้งต่อไปจะยิ่งหนักขึ้นเรื่อยๆ นะครับ ดูอย่างซึนามิสิครับ

   ปีนั้นเป็นปีแรกที่ย้ายมาอยู่ที่พระนครศรีอยุธยา ก็จำเหตุการณ์ได้ดีครับ เพราะวัดและชาวบ้านแถวที่ผมอยู่
ประกาศรับบริจาคสิ่งของ ข้าวสารอาหารแห้ง เสื้อผ้า และเงิน นำไปบริจาคให้กับผู้ประสบภัย โดยข้าวของที่
ได้รับบริจาคคราวนั้น เป็นจำนวนหลายคันรถปิคอัพ มีรถของมูลนิธินำไปมอบให้ถึงที่เลย และจุดเริ่มต้นครั้งนั้น
เองที่เริ่มสนใจวิทยุสื่อสาร และพัฒนามาจนกระทั่งทุกวันนี้ครับ

สิ่งที่ทำให้ผมสนใจวิทยุสื่อสารก็มาจากภัยพิบัตินี่เหมือนกันครับ

ก่อนเกิดพายุ ผมไปเที่ยวหาดชะอำกับเพื่อน สังเกตว่าคลื่นในทะเลสูงกว่าที่เคยเห็น  พอกลับมาถึงกรุงเทพ พายุก็เข้าครับ :-\

  หวนคิดถึงเรื่องร้ายๆในอดีตที่ผ่านมา  คนที่สูญเสียชีวิตในขณะนั้ดูจะไม่เจ็บเท่ากับญาติๆและคนที่ยังมีชีวิตอยู่   เราจากกันไกลคนละภพแต่จุดจบในจิตใจไม่มีวันลืมเลือน ::014::

พายุเกย์  ความเจ็บปวดที่ไม่มีวันลืม 
ผมเสียคนในครอบครัว ไปพร้อมกับเรือขนาดแทงค์แกอร์ของกิจการก๊าซธรรมชาติในอ่าวไทย เพราะเป็นทีมสุดท้ายร่วมกับกัปตัน ในการสื่อสารเข้าสู่ฝั่ง ก่อนสละเรือ.........

ก่อนเกิดพายุเป็นช่วงลงทะเบียนเรียนที่กำแพงแสนพอดี....ลงทะเบียนเสร็จก็หยุดยาวอีก 7 วัน

เลยชักชวนเพื่อนๆในภาควิชาเดียวกันไปเที่ยวสมุย....เพราะหนึ่งในกลุ่มเป็นคนสุราษฎร์

รวมตัวกันได้ 9 คนครับ....ไปขึ้นรถไฟที่นครปฐมช่วงเย็น....รถถึงสถานีพุนพินเช้ามืด

พ่อเพื่อนขับรถปิคอัพมารับเข้าไปที่อ.เมืองสุราษฏร์....แล้วเราก็ยึดรถขับไปท่าเรือเฟอร์รี่ที่ดอนสัก

ถึงสมุยคลื่นลมเริ่มแรง...แต่บางหาดพอเล่นได้...คืนแรกไม่มีอะไรครับ...มีแต่สาวญี่ปุ่น อิ อิ

เช้าดูทีวีทราบว่าพายุจะเข้าก็ยังไม่นึกกลัวอะไร....แต่เล่นน้ำทะเลไม่ได้แล้วครับคลื่นลมแรงมากฝนก็ตก

ช่วงบ่ายขึ้นเฟอร์รี่กลับมองไปทางทิศตะวันออกเห็นท้องฟ้าน่ากลัวมาก...ข่าวทางทีวีบอกว่าอาจจะ

ไปขึ้นฝั่งที่แหลมตะลุมพุก....พวกเราก็คิดว่าเราคงไม่โดนแล้ว....เย็นมาไปนั่งเผากุ้งปูกินที่บ่อกุ้งของ

เพื่อน....ฝนตกหนักมากๆไม่หยุด....ข่าวออกมาใหม่ว่าอาจจะไปขึ้นแถวๆชุมพร....พวกเราชักหวั่นๆครับ

รุ่งเช้าทราบว่าขึ้นที่ท่าแซะชุมพร....พวกเราก็ขึ้นรถทัวร์จะกลับนครปฐมครับ...ทางบริษัททัวร์ก็แจ้งว่า

รถไปได้....สุดท้ายเจอน้ำพัดถนนขาดช่วงก่อนถึงท่าแซะ....รถติดทั้งขาขึ้นขาล่องยาวเป็นสิบๆกิโล

พวกผมต้องเดินเท้าข้ามน้ำผ่านรถต่างๆที่จอดบนถนนไปเป็นระยะทางเกือบ 10 กม.ระหว่างทางเห็น

หลายๆอย่างทั้งศพ,สภาพบ้านเรือน,สวนมะพร้าวที่ถูกถอนโคนแล้วน่าอนาถใจครับ...เกือบถูกน้ำซัด

ก็หลายครั้ง....หวาดเสียวที่สุดก็ตอนที่ข้ามน้ำแล้วโดนซากหมูลอยมาชน...ดีที่มีเชือกมะนิลาให้ยึด

ไม่งั้นก็คงจะรอดยากครับเพราะข้างทางน้ำลึกท่วมรถตู้คอนเทนเนอร์....ทั้งหมดเลี้ยงท้องด้วยข้าวสุก

ของชาวรถบรรทุก...กับข้าวมีแค่เพียงน้ำปลากับไข่ต้มครึ่งลูกเท่านั้นครับ

..อืมม..20..ปีแล้วหรือ.เร็วจัง... ::004::

 ขอบคุณ ทุกทานที่ ได้แลกเปลี่ยนประสบการณ์ ในเรื่องพายุเกย์ 
ในส่วนของผม
ผมอาศัยอยู่บ้านคุณตา (ตำบลชุมโค อ.ปะทิว  จ.ชุมพร) บ้านมีลักษณะเป็นบ้านไม้ ๒ ชั้น ใต้ถุนสูง   เหตุการณ์ตอนเช้าวันที่ ๔ พ.ย. ๓๒  เวลาประมาณ ๐๘.๐๐ น. ลมพัดแรงมาก จนหลังคาบ้านปลิวหมดทั้งหลัง  ผมลงมาจากชั้น ๒ ของบ้าน  ตอนนั้น ตา ยาย น้า และหลานอีกสองคน ไม่ทราบว่าอยู่ที่ไหนกัน ลมแรงและฝนตกหนักมากๆ  ทัศนวิสัย การมองในระยะ ๕  เมตรไม่เห็น  ต้นมะพร้าวโค่นล้มทับบ้าน  ผมหนีออกจากบ้านไปอยู่ที่จอมปลวก ห่างจากบ้าน ๑๐๐ เมตร  จนถึงเวลาประมาณ ๑๓.๐๐ น. ก็รู้สึกว่าความแรงลมลดลง  ผมเดินกลับบ้าน  บ้านทั้งหลังหายไปทั้งหลังไม่เหลืออะไรให้ทราบว่าเป็นบ้านเลย   แต่ยังโชคดีมาก ที่คนในครอบครัวไม่มีใครไปอะไรมาก  มีแต่คุณตาที่กระเบื้องบาดที่ขา  ส่วนผมก็แค่หัวแตกครับ    เป็นเหตุการณ์ที่จำไม่ลืมอีกเรื่องหนึ่ง

 ::014::ปีนั้น ผมมาทำงานที่ระยองแล้ว...มีเพื่อนเป็นโฟร์แมนอยู่ บ.ชิโน-ไทย... เป็น บ.รับเหมา สร้างโรงงานที่ผมทำงานอยู่...เขากลับบ้านในช่วงนั้น ...และ หายไปพร้อมกับพายุ....ไม่มีใครทราบข่าวคราวของเขาเลย