เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

สนทนาภาษาปืน => สนทนาภาษาปืน => ข้อความที่เริ่มโดย: Tee17 - รักพ่อหลวง ที่ ตุลาคม 12, 2005, 04:21:44 PM



หัวข้อ: ...มันไม่ได้เลวร้ายจนเกินไป...
เริ่มหัวข้อโดย: Tee17 - รักพ่อหลวง ที่ ตุลาคม 12, 2005, 04:21:44 PM
จดหมายถึงคุณพ่อคุณแม่ที่เคารพ.....                                           
       กราบเท้าคุณพ่อคุณแม่ที่เคารพ                                                 
                                                                           
       คุณพ่อคะ คุณแม่คะ                                                         
                                                                           
       เป็นอย่างไรบ้างสบายดีหรือเปล่าคะ                                           
                                                                           
       ผ่านมาเกือบครึ่งปีตั้งแต่หนูเข้ามาเรียนในกรุงเทพฯ                                 
                                                                           
       หนูไม่ได้ติดต่อคุณพ่อคุณแม่เลย                                                 
                                                                           
       หนูอยู่ที่นี่ สบายดี พี่มากเค้ารักหนู และดูแลหนูเป็นอย่างดี                             
                                                                           
       สงสัยหรือคะว่าพี่มากคือใคร                                                 
                                                                           
       จำได้มั้ยคะวันที่หนูจากคุณพ่อคุณแม่ที่สถานีรถทัวร์เข้ามาเรียนที่กรุงเทพฯ                   
                                                                           
       รถทัวร์ที่หนูนั่งมาเกิดอุบัติเหตุใกล้ปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ                         
                                                                           
       หลังเกิดอุบัติเหตุ                                                         
                                                                           
       มีคนมาล้อมหน้าล้อมหลังหนูเต็มไปหมดเลยค่ะ                                     
                                                                           
       และมีคนขโมยกระเป๋าเดินทางและกระเป๋าตังค์ไป                                 
                                                                           
       พี่มากเค้าเป็นเด็กปั๊มที่นั่นค่ะ                                                 
                                                                           
       พอรถชนกันเค้าก็เข้าไปช่วยปฐมพยาบาล                                         
                                                                           
       เราเจอกันที่นั่นค่ะคุณพ่อ พี่เค้าเป็นคนดีมาก                                       
                                                                           
       เราพูดคุยกันซักครู่ใหญ่                                                     
                                                                           
       รู้สึกถูกคอกันมาก คุณแม่ขา                                                   
                                                                           
       นี่แหละมั้งคะ ที่เรียกว่า รักแรกพบ                                             
                                                                           
       พอเค้ารู้ว่าหนูยังไม่มีที่พัก ไม่มีญาติในกรุงเทพฯ                                   
                                                                           
       และยังไม่รู้จะไปพักที่ไหน แถมยังบาดเจ็บจากอุบัติเหตุ                               
                                                                           
       พี่มากเลยชวนหนูไปอยู่ด้วยกันที่หอพักใกล้ ๆ ปั๊มน้ำมันนั้น                             
                                                                           
       ด้วยความตกใจและไม่มีที่พึ่งทำให้หนูรับปากพี่เค้าไปโดยไม่รู้ตัว                         
                                                                           
       แต่ว่าคุณพ่อคะ พี่มากเป็นคนดีมากค่ะ                                           
                                                                           
       เค้าไม่เคยแตะต้องตัวหนูเลย                                                 
                                                                           
       เราอยู่ด้วยกันประมาณ 2 เดือน                                               
                                                                           
       พี่มากจึงขอหนูแต่งงานค่ะ                                                   
                                                                           
       หนูขอโทษที่ไม่ได้บอกคุณพ่อคุณแม่ก่อน                                           
                                                                           
       แต่ด้วยความใกล้ชิดทำให้หนูไม่สามารถยั้งใจไว้ได้                                 
                                                                           
       จึงได้บอกตกลงพี่มากเค้าไป                                                 
                                                                           
       อภัยให้เรานะคะ นึกว่าเห็นแก่เด็กตาดำ ๆ                                       
                                                                           
       ที่จะเกิดมาดูโลกนี้อีกไม่นานเท่าไร                                             
                                                                           
       หนูกำลังมีหลานให้คุณแม่ค่ะ                                                   
                                                                           
       คาดว่าการเรียนเทอมแรกนี้คงต้องพักไว้ก่อน                                     
                                                                           
       หรือไม่ก็ต้องเลิกเรียนไปเลย                                                 
                                                                           
       เพราะว่าหนูคงต้องช่วยพี่มากหาเงินก่อนที่ท้องจะใหญ่ไปกว่านี้                         
                                                                           
       พอลูกคลอดแล้วก็คงต้องอยู่เลี้ยงลูกอีก                                           
                                                                           
       คงไปเรียนไม่ได้                                                         
                                                                           
       เงินทองก็หมดไปทุกวันๆ แต่หนูก็ยังสุขใจดีค่ะ                                     
                                                                           
       ไม่ต้องห่วง คุณพ่อคุณแม่อย่าโกรธหนูนะคะ                                       
                                                                           
       มันเป็นเรื่องสุดวิสัยจริงๆ                                                   
                                                                           
       แต่หนูคิดว่าคุณพ่อคุณแม่คงจะให้อภัย                                             
                                                                           
       เมื่อคลอดลูกแล้ว หนูจะพาพี่มากและลูกไปกราบเท้าคุณพ่อคุณแม่ที่บ้านนะคะ                 
                                                                           
       ที่หนูเขียนจดหมายมาหาคุณพ่อคุณแม่วันนี้                                         
                                                                           
       มีข่าวดีและข่าวร้ายมาบอกค่ะ                                                 
                                                                           
       ข่าวดีก็คือ ที่หนูเล่ามาทั้งหมดนั่น                                               
                                                                           
       เป็นเรื่องไม่จริงค่ะ หนูล้อเล่นค่ะ!!                                           
                                                                           
       ส่วนข่าวร้ายก็คือ เทอมแรกหนูสอบได้ F 3 วิชา D 2 วิชา                           
                                                                           
       และ C- อีก 1 วิชาเห็นมั้ยคะ                                               
                                                                           
       มันไม่ได้ร้ายแรงไปกว่าที่หนูเล่ามาตั้งแต่ต้นหรอก                                   
                                                                           
       ดีกว่าซะอีกจริงมั้ยคะ                                                       
                                                                           
       ฉะนั้น อย่าโกรธหนูนะคะ ด้วยรักและเคารพอย่างสูง                               
                                                                           
       หนูดา ที่รักของคุณพ่อคุณแม่                                                   
                                                                           
       ป.ล. เงินที่คุณพ่อให้มาหมดแล้วล่ะค่ะ                                           
                                                                           
       ถ้าคุณพ่อจะเห็นใจช่วยโอนเงินเข้าให้หนูด้วยนะคะ"                                 
                                                                           
                                                                           
                                                                           
                                                                           
                                                                           
                                                                           


หัวข้อ: Re: ...มันไม่ได้เลวร้ายจนเกินไป...
เริ่มหัวข้อโดย: Tee17 - รักพ่อหลวง ที่ ตุลาคม 12, 2005, 04:22:10 PM
       สวัสดีจ้ะ                                                               
                                                                           
       ลูกรักของพ่อ                                                             
                                                                           
       ที่ลูกเล่ามาทั้งหมดตั้งแต่แรกนั่นน่ะ ทำเอาพ่อใจไม่ดีไปเลยเชียว                                                 
                                                                           
       พ่ออ่านจดหมายลูกได้แค่ครึ่งเดียวก็โกรธจัดจนไม่ได้อ่านต่อ                           
                                                                           
       เพราะว่าบันดาลโทสะ ทำให้พ่อกับแม่ทะเลาะกันยกใหญ่                             
                                                                           
       แม่เค้าไม่เชื่อว่าเป็นเรื่องจริงเพราะเค้ารักลูกมาก                                 
                                                                           
       คิดว่าลูกคงจะไม่ทำให้เค้าผิดหวัง                                             
                                                                           
       แต่พ่อก็โมโหซะจนลืมตัวทะเลาะกับแม่อย่างแรง                                   
                                                                           
       ลูกก็รู้ว่าแม่ป่วยเป็นโรคหัวใจอยู่                                               
                                                                           
       พ่อผิดเองที่ไม่รู้จักคิด รู้จักยั้งความโกรธ                                         
                                                                           
       เราทะเลาะกันแรงมาก                                                     
                                                                           
       จนแม่เค้า......ล้มลง หัวใจวาย                                             
                                                                           
       ยาที่เคยมีอยู่ในบ้านก็หาไม่เจอ                                               
                                                                           
       พ่อพาแม่แกส่งโรงพยาบาลก็สายไปซะแล้ว                                       
                                                                           
       พ่อกำลังเศร้ามากคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น                                       
                                                                           
       มันเกิดจากพ่อไม่อ่านจดหมายของแกให้จบซะก่อน                                   
                                                                           
       แม่แก็เลยมีอันเป็นไป อ้อ พ่อมีข่าวดีและข่าวร้ายสำหรับลูก                           
                                                                           
       ข่าวดีคือแม่แกยังอยู่สบายดีไม่มีอะไร พ่อล้อเล่น                                   
                                                                           
       ข่าวร้ายคือแม่เค้าเสียไพ่ เลยไม่มีเงินส่งไปให้ลูก                                 
                                                                           
       แต่มันก็ยังดีกว่าที่แม่เค้าจะเป็นอะไรไปใช่ไหมล่ะ                                   
                                                                           
                                                                           
       ปล. หวังว่าลูกคงอ่านจดหมายจนจบนะ                                         
       ไม่ใช่ตกใจตะลีตะเหลือกไปฆ่าตัวตายซะก่อน                                     
                                                                           
       รักลูกมากจ้ะ               


หัวข้อ: Re: ...มันไม่ได้เลวร้ายจนเกินไป...
เริ่มหัวข้อโดย: ekkawit ที่ ตุลาคม 12, 2005, 04:26:16 PM
ดูดีทั้งคู่นะ ;D ;D ;D


หัวข้อ: Re: ...มันไม่ได้เลวร้ายจนเกินไป...
เริ่มหัวข้อโดย: Mr_Watt ที่ ตุลาคม 12, 2005, 04:26:36 PM
 ;Dโห.......พอกันเลยพ่อลูกคู่นี้

ขอบคุณคุณตี๋ครับ นำมาเล่าให้คลายเครียดได้เยอะเลย มีนำมาเล่าอีกนะครับ


หัวข้อ: Re: ...มันไม่ได้เลวร้ายจนเกินไป...
เริ่มหัวข้อโดย: Don Quixote ที่ ตุลาคม 12, 2005, 04:26:54 PM
ก๊าก ก๊าก ก๊าก ขอบคุณมากครับ

เลยขอถือโอกาสนี้สอบถามความเห็นจากทุกท่าน

"มีตังค์แต่ไม่มี ป.3 กับมี ป.3 แต่ไม่มีตังค์" อย่างไหนแย่กว่ากันครับ?


หัวข้อ: Re: ...มันไม่ได้เลวร้ายจนเกินไป...
เริ่มหัวข้อโดย: Mr_Watt ที่ ตุลาคม 12, 2005, 04:29:20 PM
 ;Dมีตังส์แต่ไม่มี ป.3 ยังพอมีโอกาสได้ ป.4 นะครับ แต่ถ้ามี ป.3 ไม่มีตังส์สงสัยเรียนซ้ำชั้น รอทุนต่อไป


หัวข้อ: Re: ...มันไม่ได้เลวร้ายจนเกินไป...
เริ่มหัวข้อโดย: K@RN # รักในหลวง ที่ ตุลาคม 12, 2005, 04:30:31 PM
ก็ยังดีกว่าเป็นเรื่องแรก  :<< :<< :<<


หัวข้อ: Re: ...มันไม่ได้เลวร้ายจนเกินไป...
เริ่มหัวข้อโดย: หินเหล็กไฟ ที่ ตุลาคม 12, 2005, 04:30:38 PM
 ;D ;D โฮ้โห  ทันเกมส์ทันกันจริงๆ :D :D


หัวข้อ: Re: ...มันไม่ได้เลวร้ายจนเกินไป...
เริ่มหัวข้อโดย: จอยฮันเตอร์ ที่ ตุลาคม 12, 2005, 04:44:20 PM
ครอบครัวหรรษา :P


หัวข้อ: Re: ...มันไม่ได้เลวร้ายจนเกินไป...
เริ่มหัวข้อโดย: INTEND ที่ ตุลาคม 12, 2005, 05:25:16 PM
แสบจริง ๆ พ่อลูกคู่นี้ 555+ ;D ;D ;D


หัวข้อ: Re: ...มันไม่ได้เลวร้ายจนเกินไป...
เริ่มหัวข้อโดย: นายบอย ที่ ตุลาคม 12, 2005, 05:53:47 PM
นั่งหัวเราะอยู่คนเดียวเลยครับ  ;D ;D ;D


หัวข้อ: Re: ...มันไม่ได้เลวร้ายจนเกินไป...
เริ่มหัวข้อโดย: vichai01++รักในหลวง++ ที่ ตุลาคม 12, 2005, 05:57:59 PM
 ;D ;D ;D


หัวข้อ: Re: ...มันไม่ได้เลวร้ายจนเกินไป...
เริ่มหัวข้อโดย: mb154cm ที่ ตุลาคม 12, 2005, 10:11:27 PM
ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น :)


หัวข้อ: Re: ...มันไม่ได้เลวร้ายจนเกินไป...
เริ่มหัวข้อโดย: JJ-รักในหลวง ที่ ตุลาคม 12, 2005, 10:27:32 PM
สมแล้วที่เกิดมาเป็นพ่อลูกกัน

ผมเลือก มีตัง แต่ไม่มีป. 3 ครับ เพราะ ผมว่า ตัง หายากกว่า ป.3 นะ อิ อิ


หัวข้อ: Re: ...มันไม่ได้เลวร้ายจนเกินไป...
เริ่มหัวข้อโดย: visith ที่ ตุลาคม 12, 2005, 10:29:44 PM


"มีตังค์แต่ไม่มี ป.3 กับมี ป.3 แต่ไม่มีตังค์" อย่างไหนแย่กว่ากันครับ?

 :'( ...มี ป.3 แต่ไม่มีตังค์...ชีช้ำกว่าครับ.... :~)  :~)  :D~  :D~


หัวข้อ: Re: ...มันไม่ได้เลวร้ายจนเกินไป...
เริ่มหัวข้อโดย: Nakin ที่ ตุลาคม 12, 2005, 10:39:34 PM

    มีตังค์   ดีกว่า .... ผมว่า     ;D


หัวข้อ: Re: ...มันไม่ได้เลวร้ายจนเกินไป...
เริ่มหัวข้อโดย: Ro@d - รักในหลวง ที่ ตุลาคม 12, 2005, 11:37:21 PM
 :).. อาการเดียวกับเมื่อ กับ ๒ ปีก่อน.. อดหัวเราะไม่ได้.. ;D


หัวข้อ: Re: ...มันไม่ได้เลวร้ายจนเกินไป...
เริ่มหัวข้อโดย: ไม่ค่อยแม่น รักในหลวง ที่ ตุลาคม 12, 2005, 11:40:26 PM
ขอมีตังค์ใว้ก่อนครับ ป.3 ขอไม่ยาก ถ้าไม่ให้ก็ขอใหม่ จนกว่าจะเบื่อหน้าผม ;D


หัวข้อ: Re: ...มันไม่ได้เลวร้ายจนเกินไป...
เริ่มหัวข้อโดย: ek_suwat ที่ ตุลาคม 13, 2005, 02:27:51 AM
.................พ่อลูกชู้ชื่น................


หัวข้อ: Re: ...มันไม่ได้เลวร้ายจนเกินไป...
เริ่มหัวข้อโดย: fasty ที่ ตุลาคม 13, 2005, 02:36:39 AM
ชาติหน้าฉันใด ขอให้ทั้งสองเป็นพ่อ-ลูกกันอีก :~) :~) :~)


หัวข้อ: Re: ...มันไม่ได้เลวร้ายจนเกินไป...
เริ่มหัวข้อโดย: นายป๋อง ที่ ตุลาคม 13, 2005, 04:13:31 AM
..เล่นกันจนเกินงาม..ทั้งพ่อทั้งลูก...
..ประมาณปี 45 เคยมี ป.3 ราคา cz, สี่หมื่นกว่าๆ (โทรถามราคา) ตังค์ไม่พอเลยปล่อยให้หมดอายุไปซะเฉยๆ..
..ท่านคิดว่าอันไหนน่าช้ำใจกว่ากัน.. ??? ???


หัวข้อ: Re: ...มันไม่ได้เลวร้ายจนเกินไป...
เริ่มหัวข้อโดย: โจ ™ ที่ ตุลาคม 13, 2005, 08:20:55 AM
เชื้อไม่ทิ้งแถว 

ทิ้งใจความสำคัญไว้ตอนท้าย  เหมือนเมล์ลูกโซ่ 


หัวข้อ: Re: ...มันไม่ได้เลวร้ายจนเกินไป...
เริ่มหัวข้อโดย: yod - รักในหลวง ครับ ที่ ตุลาคม 13, 2005, 10:06:17 AM
..ประมาณปี 45 เคยมี ป.3 ราคา cz, สี่หมื่นกว่าๆ (โทรถามราคา) ตังค์ไม่พอเลยปล่อยให้หมดอายุไปซะเฉยๆ..

ไม่ขอ ต่ออายุ ป.3 ล่ะครับ   ยืดไปได้อีก...........


หัวข้อ: Re: ...มันไม่ได้เลวร้ายจนเกินไป...
เริ่มหัวข้อโดย: korn ที่ ตุลาคม 13, 2005, 10:14:30 AM
ถึงพริกถึงขิง


หัวข้อ: Re: ...มันไม่ได้เลวร้ายจนเกินไป...
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่ง_รักในหลวงมากครับ ที่ ตุลาคม 13, 2005, 02:32:45 PM
             ;D  ลูกไม้โหล่นไม่ไกลต้น  ;D   อ่านแล้วไม่เครียดดีครับ :D