เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

วันนี้คุยกะครูที่เริ่มทำงานปีแรก เป็นรุ่นน้องผมเอง
ได้รู้อะไรหลายอย่างเลย อยากเอาบทสนทนามาให้ดู

A  said: เบื่องาน
B said:บ่นเป็นรอบที 100
Asays: แต่เบื่อจริงๆ   ทำงานประกัน ยากมั๊ย
B said: พูดไม่ถูก คงจะยากแหละ  แต่คนทำได้ เราก็ทำได้ อิอิอิ
A  says: มีงานอะไรที่ไม่ต้องสัมพันธ์คน
B says: แม่บ้าน ดูแลบ้านตัวเอง
            อ่อนแอขนาดนั้นเชียว
A says:ตอนนี้ อ่อนแอมาก
B says: งั้นพักผ่อนเถอะ ไม่ต้องรีบหาอะไรทำหรอก
A  says: อยากหาอาชีพเสริม ที่ได้เงินเยอะ โดยที่ไม่ต้องสัมพันธ์คน
             อย่างเช่น เปิดร้านเหล้า
B says: เหอะๆ  งานบริการแบบนี้แหละเจอคนตลอด ไม่เจอได้ไง
A says: ก็จ้างคนชงดิ ไม่ต้องสัมพันธ์ด้วยตัวเอง
B says: ก็ดี
A says: อ้วกแตกก็แยกทาง
A says: เบื่อมาก สังคมแ_งแย่อ้ะพี่หมู
B says: ยังไงละ
A says: อาชีพครู แ_งไม่มีเกียรติไรเลย
            5เอ้ย เปนผอ. ขาย ใบจบ ขายเกรด รับไม่ได้อ้ะ
B says: ข้าราชการไทย
A says: พี่หมูคิดดู ตังเด็กอ้ะ แDกกันเข้าไป
            ตายห่อยไป ใช้หนีภาษีคนทั้งประเทศ
           ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด  Sารเลว
            แล้ว บังคับมันทุกอย่างเลย
             สีเสื้อ ทรงผม กระโปรง แต่งตัว
            แ_ง แล้วบอก เด็กไม่มีไอเดีย
           บังคับ กระทั่งครู  จะได้อะไร(บ่นเปนชุดเลย)

โรงเรียนที่รุ่นน้องเจ้าของกระทู้เขาทำงาน... เป็นโรงเรียนของรัฐบาลหรือเอกชนครับ... ติดใจตรงขายใบจบ+ขายเกรด... เรื่องแบบผมเองในฐานะครูผู้น้อยคนหนึ่งก็รับไม่ได้ครับ...

**********

...อยากจะให้ท่านเจ้าของกระทู้แนะนำให้รุ่นน้องของท่านอดทนต่อไป... เบื่อผู้บริหารคนปัจจุบันก็คิดซะว่า... เดี๋ยวเขาก็ไปแล้ว... ไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้า... เวลาคิดท้อแท้อะไร... ให้นึกถึงหน้าพ่อแม่ที่ส่งเรียน... ให้นึกถึงลูกศิษย์ตาดำๆ ปัจจุบันยังมืดมน... แต่ต่อไปฟ้าอาจจะสดใสครับ... ฟ้าหลังฝนย่อมงดงามเสมอครับ...

...ฝากกำลังใจให้รุ่นน้องท่านเจ้าของกระทู้ครับ... ::014::

  เรื่องจริงหรือว่าจะมาเล่าสนุกๆ  ขอร้องผมเองจบวิทยาลัยครู  วิชาชีพความเป็นครูผมมีมากพอ
อ่านกระทู้นี่แล้วฝากถามอ้ายA  หน่อยสิ munไม่รักอาชีพครูmun ไปเรียนไปสอบขวางชาวบ้านเขาทำไม
อย่าเอาวิชาชีพ...ไม่ว่าจะวิชาชีพอะไรมาดูหมิ่นดูแคลน

ทำไมเขาเบื่อหรือครับ เบื่อเพื่อนครูด้วยกันหรือเบื่อเด็กเล่าครับ... ถ้าเบื่อเพื่อนครูด้วยกันก็คงต้องย้ายโรงเรียนสอน...
แต่ถ้าเบื่อเด็กก็ทนเอาครับ ปีหน้าได้นักเรียนรุ่นใหม่ก็ภาวนาให้เด็กฉลาดกว่าปีนี้ครับ... ฮา

  ผมว่ายากครับท่านสมชาย(ฮา)  คนเราถ้าลองได้ดูถูกอาชีพตัวเองแล้ว  ไปทำอะไรก็ไม่มีทางเจริญหรอกครับ  คนที่เป็นคนมีความเป็นมนุษย์มีแต่เขาจะดิ้นรนเพื่อที่จะได้งานทำไม่ว่าจะเป็นงานอะไรก็ตาม  ที่สุจริตทำแล้วเลี้ยงตัวเองได้  ดำรงชีวิตอยู่ในสังคมได้พอสมควร  ไม่มีใครคิดแบบไอ้คุณบ้านี่หรอกครับ

        ทำงานทุกอย่างทุกตำแหน่ง มันไม่ราบรื่นไปทั้งหมดหรอก  ต้องมีอุปสรรคอยู่แล้วทางใดทางหนึ่ง

        ตัวเองทำงานนี้  หันไปมองงานที่คนอื่นทำแล้วคิดว่าดีกว่า ...... คนแบบนี้มักเป็นแบบที่ปู่แป๋งว่าไว้  สุดท้ายเอาตัวไม่รอด

เห็นด้วยครับ... ทุกอย่างถ้า"เล่น"มันก็ดูสนุกหมดแหละครับ...

แต่พอมาเป็น"อาชีพ"เข้าปุ๊บนี่มันต้องมีปัญหาทุกอาชีพแน่ๆ และห้ามดูถูกอาชีพตัวเองครับ...

เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งครับ  ::004:: ::004:: ::004::

เท่าที่ผมคุยกับน้องแล้วจับใจความดู
เค้าคงไม่ได้ดูถูกอาชีพหรอกครับ
เพราะที่มีวันนี้ได้เค้าก็ขอบคุณอาจารย์หลายท่าน(ไม่มีในบทสนทนา)
แต่คิดว่าคงน้อยใจมากกว่า
เพราะจบไปใหม่ๆก็อยากทำอะไรให้ดีๆ
แต่พอทำไปก็ติดโน่นติดนี่
ประกอบกับได้พบอะไรที่ไม่สมควร
เลยพูดประชดออกมาแบบนี้

ส่วนที่ถามว่าสอนที่โรงเรียนไหน
บอกได้แค่ว่าสอนใช้ทุนอยู่ครับ

  พอเถอะครับ 

ทุกอาชีพล้วนมีเกียรติด้วยกันทั้ังสิ้น หากไม่รักในอาชีพก็สามารถลาออกได้ แล้วไปหาอาชีพใหม่ที่ตนเองต้องการ ไม่เห็นยากเลยครับ ;D

รร. มัธยมฯ แถวบ้าน  มีสวนปาล์ม สวนยางของ รร. เอง  แต่จบบัดนี้ รั้ว รร. ยังไม่มีเลยครับ  รับปากกับผู้ปกครองว่าจะสร้างนับ 10 ปีมาแล้ว  เก็บเงินบำรุงเพิ่มทุกเทอม

ประชุมผู้ปกครอง พอถูกถามเรื่่องรายได้จากจากขายปาล์มน้ำมันและยางพารา ก็โยนไปคนโนน  โยนไปคนนี้    พอมีการประเมิน รร. จัดเลี้ยงผู้มาประเมินใหญ่โต 

เลี้ยงทั้งกลางวัน  ทั้งกลางคืน  กลัวจะประเมินไม่ผ่าน  ที่พูดไม่ได้ดูถูกอาชีพครู  แต่ควรจะมีการปรับปรุงให้ดีขึ้นอีก  สังคมไทยเป็นแบบนี้เยอะครับ  ::014::

ผมเข้าใจว่าเพื่อนของคุณพี่หมู  น้องเขาคงมีอุดมการณ์ครับ

แต่ติดที่เขาใจในระบบที่หวังไว้สูงไป

คิดว่ามันน่าจะดี ระบบไม่น่าจะเป็นเช่นนี้ 

เป็นกำลังใจให้ครับ   ::002::

ผมนึกถึงเนื้อเพลงนี้...

.. เมื่อชีวิต ยังรักที่จะฝัน
และบอกกับใจ ทุกวันที่ผ่านมา
ด้วยปีกแห่งฝัน จะโบนบินไปถึงฟ้า
หวังจะไปให้ถึงในซักวัน
กว่าชีวิต จะพ้นไปอีกวัน
อีกกี่ความฝัน ที่ฉันจะไขว่คว้า
อีกกี่คำถาม ที่รอคอย การค้นหา
แล้วถึงรู้ว่ามัน ไม่มีจริง
โลกแห่งความจริง
ฉันเป็นเหมือนคนตาบอด
โลกแห่งความฝัน
ฉันมองเห็นวันสดใส
แต่ในวันนี้ โลกแห่งความฝัน
ทอดทิ้งฉัน ไปไหน
โลกไม่สดใส เหมือนวันก่อน
กว่าจะรู้ ชีวิตคืออะไร
กว่าจะรู้ หัวใจคงอ่อนล้า
เฝ้ารอความฝัน
ให้ตกตะกอนช้า ช้า
เพื่อให้ฝันชัดเจน และเป็นจริง


.. โลกแห่งความจริง
ฉันเป็นเหมือนคนตาบอด
โลกแห่งความฝัน
ฉันมองเห็นวันสดใส
แต่ในวันนี้ โลกแห่งความฝัน
ทอดทิ้งฉัน ไปไหน
โลกไม่สดใส เหมือนวันก่อน
กว่าจะรู้ ชีวิตคืออะไร
กว่าจะรู้ หัวใจคงอ่อนล้า
เฝ้ารอความฝัน
ให้ตกตะกอนช้า ช้า
เพื่อให้ฝันชัดเจน และเป็นจริง

ไม่พอใจก็ลาออกเลยครับ ทัศนคติติดลบขนาดนี้อยู่ไปก็ถ่วงความเจริญทั้งของตัวเองและองค์กร

ถ้าไม่ลาออกก็เลิกบ่นแล้วก้มหน้าก้มตาทำให้มันดีขึ้น

อยากสอนหนังสือเงินเดือนสูงๆ ลองมาสอบเข้าสอนรร.ลูกผมก็ได้ครับ ครูที่นี่ไว้ผมโมฮ็อกก็มี จำได้ลางๆว่าครูสอนระดับอนุบาลเงินเดือน+ค่าสอนพิเศษเกือบๆ4หมื่น ..... ระดับสูงกว่านั้นก็เพิ่มขึ้นไปอีก ถ้ามีความเชี่ยวชาญพิเศษ สามารถสอนเสริมพิเศษได้ โรงเรียนให้ใช้สถานที่ฟรี ไม่หักรายได้ จัดหาอุปกรณ์ให้ด้วย

แต่จะถูกประเมินกันทุกเดือน มีครูถูกให้ออกทุกเดือน

ผู้ปกครองร่วมกันลงชื่อร้องเรียนเลยครับ  หากเป็นแค่แนวคิดการแก้ไขย่อมไม่เกิดขึ้น  หากลงมือปฏิบัติย่อมได้เห็นการแก้ไข

        ทำภาระกิจของตัวเองให้ดีที่สุด(หรือยัง ครับ)
ทุกวันนี้ผมทำงานเพื่อเด็ก(จริง ๆ )โดยไม่สนใจเรื่องอื่น ๆ
๖ ปีที่ผ่านมา  งานด้านดนตรีเริ่มต้นจาก ๐ วันผมย้ายมา
หิ้วแตรทรัมเป็ตเก่า ๆ มา ๑ ตัว  ไปคุ้ยดูในห้องเจอเครื่องดนตรีเก่า ๆ
ที่ตั้งแต่ได้รับจัดสรรมาไม่เคยใช้  นำมาซ่อมเช็ดถูปรับจูน ทำความสะอาด
ทำมันเท่าที่มีจนสังคมเห็นความตั้งใจจริง  เริ่มได้เงินสนับสนุนมาเรื่อย ๆ
จนครั้งสุดท้ายได้มา ๑ ล้านบาท(อย่านึกว่ามากสำหรับงานดนตรี)
ระยะเวลา ๓ ปีเศษ วงลูกทุ่งเราเข้าแข่งขันทุกรายการใหญ่ ๆ ได้ระดับ
ที่ ๒ -๓ ของภาคใต้สองสามปีติดต่อกัน หรือแม้แต่ในกทม.
สุดท้ายรวมรวมผลงานเข้าออดิชั่นรายการชิงช้าสวรรค์ ถึงแม้
จะแพ้แต่ก็ภูมืใจที่สามารถไปถึงระดับนั้นได้  และได้เห็นระบบธุระกิจ
ของรายการ  มันไม่เหมือนภาพที่เราเห็น  มีอะไรมากมายกว่านั้น  โปรดิวเซอร์ใหญ่ที่สุด
(รายการนี่ไม่ใช่วงใหนสมัครไปเขารับหมดนะครับ  เขาต้องคัดเลือกอีกที)
        ระยะเวลาเพียงไม่กี่ปี  แต่เบื้องหลังมันคือ
ความทุ่มเทชนิดสุด ๆ บ่อยครั้งที่กิน-นอน ที่โรงเรียนทั้งครูทั้งเด็ก
วันธรรมดา ๗.๒๐ ถึงที่ทำงาน  กลับบ้านก่อน ๕ โมงเย็นนี่นับครั้งได้
หรือแม้แต่วันหยุด(เช่นวันนี้  ใกล้ตัวที่สุด  กำลังจะพาวงโยฯไปงานพระราชพิธีฯ)
ไม่ต้องพูดถึงเพื่อนร่วมงาน  มีทุกประเภท  ชนิดที่น่าเสียดายเงินภาษีประชาชน
มีเยอะ  แม้แต่ฝ่ายบริหาร
        ตลอดระยะเวลาที่ทำมา  "ไม่เคยได้ ความดีความชอบ ๒ ขั้น"
พวกบางคนประเภทขนหน้าแข้งติดปาก ได้ไป ๓ หนแล้ว
ความดีความชอบของผมคือลูกศิษย์  ที่ประสบความสำเร็จ
ในด้านดนตรี  และลูกศิษย์ทุกคนที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขรักครูเรียกว่ารองลงมาจากพ่อแม่ของเขา
        ทำหน้าที่ในส่วนของเราดีที่สุด หรือยังครับ
ที่สังคมที่ทำงานมันป่วนเพราะหน้าที่ของตน
ยังทำไม่เต็มที่  แล้วดันไปมองแต่ความบกพร่องของคนอื่น
แล้วสุดท้ายก็พาลไปโทษระบบ  ระบบมันดีอยู่แล้ว  คนต่างหากที่ทำให้ระบบเสีย
        ป.ล.ผมก็ต้องใช้ความอดทนในการทำงาน  ทนมา ๒๐ ปีแล้ว 
ว่าจะทนต่อ อีกสัก ๕-๖ ปี ถ้าทนได้ก็ทนต่อไปอีก  ไม่ไหวจริง ๆ ก็ลาออก
ขออภัยที่พิมพ์ยาว  คันปากครับ

เข้ามาดูท่าน สว. ชี้แนะครับ :D

::002:: ::002:: ::002:: ::002::
 ::014::

ขอกราบงามๆสักทีเถอะครับครู  ::014::

บางที่ผมก็"บ่น"ในอาชีพที่ผมทำนะ..แต่..."ทำ"    ได้ดิบได้ดีก็อาชีพนี้..บ่นบ้างจะเป็นไร ว่าแล้วไปล้างจานดีกว่า ;D

บอกน้องเขาอย่าพึ่งท้อครับ ผอ.อยู่กับเราไม่นานหรอกครับ สักวันหนึ่งเขาก็ย้ายคนที่จะอยู่ต่อก็คือเรา ถ้าท้อมากๆก่อนลาออกลองไปหางานหใม่ดูก่อนครับ แล้วจะรู้ว่างานเดี๋ยวนี้มันหายากขนาดไหน ยกเว้นว่าไปทำงานอิสระเลยไม่ต้องห่วงครับตำแหน่งน้องเขาที่ว่างน่ะมีคนรออีกเพียบ

Everyone can make the good day, everyday. ::014::

 ::005::ฝาหรั่งมาแต่ทางใดน้อ...ไปทุกกระทู้เลย

ตอนเน้.....โพดทายด้าย..ย....แล่ว..ว.ว...  ;D

ทำภาระกิจของตัวเองให้ดีที่สุด(หรือยัง ครับ)
ทุกวันนี้ผมทำงานเพื่อเด็ก(จริง ๆ )โดยไม่สนใจเรื่องอื่น ๆ
๖ ปีที่ผ่านมา 

งานด้านดนตรีเริ่มต้นจาก ๐ วันผมย้ายมา

หิ้วแตรทรัมเป็ตเก่า ๆ มา ๑ ตัว  ไปคุ้ยดูในห้องเจอเครื่องดนตรีเก่า ๆ
ที่ตั้งแต่ได้รับจัดสรรมาไม่เคยใช้  นำมาซ่อมเช็ดถูปรับจูน ทำความสะอาด
ทำมันเท่าที่  มีจนสังคมเห็นความตั้งใจจริง 

เริ่มได้เงินสนับสนุนมาเรื่อย ๆ
จนครั้งสุดท้ายได้มา ๑ ล้านบาท(อย่านึกว่ามากสำหรับงานดนตรี)
ระยะเวลา ๓ ปีเศษ วงลูกทุ่งเราเข้าแข่งขันทุกรายการใหญ่ ๆ ได้ระดับ
ที่ ๒ -๓ ของภาคใต้สองสามปีติดต่อกัน หรือแม้แต่ในกทม.
สุดท้ายรวมรวมผลงานเข้าออดิชั่นรายการชิงช้าสวรรค์ ถึงแม้
จะแพ้แต่ก็ภูมืใจที่สามารถไปถึงระดับนั้นได้  และได้เห็นระบบธุระกิจ
ของรายการ  มันไม่เหมือนภาพที่เราเห็น  มีอะไรมากมายกว่านั้น  โปรดิวเซอร์ใหญ่ที่สุด
(รายการนี่ไม่ใช่วงใหนสมัครไปเขารับหมดนะครับ  เขาต้องคัดเลือกอีกที)

        ระยะเวลาเพียงไม่กี่ปี  แต่เบื้องหลังมันคือ
ความทุ่มเทชนิดสุด ๆ บ่อยครั้งที่กิน-นอน ที่โรงเรียนทั้งครูทั้งเด็ก
วันธรรมดา ๗.๒๐ ถึงที่ทำงาน  กลับบ้านก่อน ๕ โมงเย็นนี่นับครั้งได้
หรือแม้แต่วันหยุด

(เช่นวันนี้  ใกล้ตัวที่สุด  กำลังจะพาวงโยฯไปงานพระราชพิธีฯ)
ไม่ต้องพูดถึงเพื่อนร่วมงาน  มีทุกประเภท  ชนิดที่น่าเสียดายเงินภาษีประชาชน
มีเยอะ  แม้แต่ฝ่ายบริหาร

        ตลอดระยะเวลาที่ทำมา  "ไม่เคยได้ ความดีความชอบ ๒ ขั้น"

พวกบางคนประเภทขนหน้าแข้งติดปาก ได้ไป ๓ หนแล้ว
ความดีความชอบของผมคือลูกศิษย์  ที่ประสบความสำเร็จ
ในด้านดนตรี

 และลูกศิษย์ทุกคนที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขรักครูเรียกว่ารองลงมาจากพ่อแม่ของเขา

        ทำหน้าที่ในส่วนของเราดีที่สุด หรือยังครับ
ที่สังคมที่ทำงานมันป่วนเพราะหน้าที่ของตน
ยังทำไม่เต็มที่  แล้วดันไปมองแต่ความบกพร่องของคนอื่น
\แล้วสุดท้ายก็พาลไปโทษระบบ  ระบบมันดีอยู่แล้ว  คนต่างหากที่ทำให้ระบบเสีย

        ป.ล.ผมก็ต้องใช้ความอดทนในการทำงาน  ทนมา ๒๐ ปีแล้ว 
ว่าจะทนต่อ อีกสัก ๕-๖ ปี ถ้าทนได้ก็ทนต่อไปอีก  ไม่ไหวจริง ๆ ก็ลาออก
ขออภัยที่พิมพ์ยาว  คันปากครับ

สุดยอด ครับ คน (ครู) แบบนี้ ยังมีตัวตน ในโลกอยู่     นับถือ ครับ

ทำทนในสิ่งที่ดี... ดีกว่าจำทนในสิ่งที่เลวครับ..

การทำดีของพี่  จะได้ดีกลับมา...  อาจจะไม่ใช่ลาภ ยศ

แต่ที่พี่ได้ คือคำสรรเสริญ... ซึ่งจะก่อเกิด บารมี...

ขอเป็นกำลังใจให้สู้ต่อไปครับ  และผมเชื่อว่าพี่ทำมาได้ 20 ปี  ไม่มีอะไรที่ต้องถอยแล้วครับ... ::002::

ขอบคุณทุกความเห็นครับ
และขอบคุณเป็นอย่างยิ่งกับคำแนะนำต่างๆ
ผมจะนำไปถ่ายทอดให้กับน้องคนนี้อีกทอดหนึ่ง
หวังเป็นอย่างยิ่งว่า จะก่อประโยชน์ให้กับทุกคนได้

คิดว่าหลายๆความเห็นเป็นประโยชน์อย่างยิ่งครับ

ขอคาราวะทุกความเห็น..........เยี่ยมครับ.......... +  ::002:: ::002:: ::014:: ::014:: ::014:: ::014::

ผมในฐานะเรือจ้างคนหนึ่ง ที่ทำงานมาประมาณ 12 ปี บอกได้ว่าที่อยู่ได้อยู่ถึงปัจจุบันนี้ เพราะมีลูกศิษย์เป็นกำลังใจที่สำคัญ เมื่อเห็นพัฒนาการของคนที่เราฝึกปรือฟูมฟัก มันก็มีความสุข แต่เมื่อหันมามองระบบมันก็เหมือนน้องเขาว่า ผู้บริหารมักมีทัศนคติที่ล้าหลังกว่าเด็กใหม่ๆ มุ่งเน้นที่แต่เปลือกหรือวัตถุที่มองเห็นได้ เช่นการแต่งกายประเภทที่ใส่เสื้อคลุมผูกเน็คไทด์ มองเหมือนคนขับมอไชด์ส่งเอกสารในกทม. แล้วชอบบังคับให้คนอื่นแต่งเหมือนตัวเอง ทั้งๆ ที่มันร้อนและไม่ได้นั่งห้องแอร์เหมือนพวกท่านๆ ทั้งหลาย ทั้งผอ. และผู้ช่วยผอ. ก็ไม่ได้ทำการสอน เอาแต่ทำงานอื่นๆ ที่บอกว่ายุ่งไม่มีเวลาสอน  แต่เรื่องการเรียนการสอนวัสดุต่างๆ ที่เกี่ยวกับพัฒนาการศึกษามักละเลย เมื่อผมมาทำงานใหม่ๆ ไปช่วยคุมกีฬาต้องควักกระเป๋าเงินตัวเองซื้อรองเท้าให้นักฟุตบอลทั้งทีม คิดเป็นเงินแล้วก็เกือบครึ่งของเงินเดือน วันที่ได้แชมป์มีใครก็ไม่รู้มาเกี่ยวหนองดองยุ่งเต็มไปหมด วันที่เราฝึกซ้อมเลี้ยงดูนักกีฬาไม่มีใครสนใจม้านอกสายตา ไปขอสนับสนุนจากผู้บริหารก็เฉย จึงขอบอกผู้ที่ทำงานใหม่ๆ ว่าอย่าไปคาดหวังกับผู้บริหาร ปัจจุบันมักไม่ใช่คนดีมีความสามารถเหมือนเมื่อก่อน แต่ที่เป็นได้เพราะเหตุผลการเมือง ประจบประแจงเก่ง ฉวยโอกาสเอาผลงานเป็นของตนเอง ไปรายงานเจ้านาย  ขอให้น้องมองเด็กเป็นสำคัญ แล้วจะมีความสุขกับการทำงาน

เป็นผู้น้อยก็ต้องอดทนไปก่อนล่ะครับ อดทนทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุดหรือหากทนไม่ไหวจริงๆก็ลองหาทางขอลาเรียนต่อไปก่อนครับ  ถ้าคนดีๆท้อใจลาออกไปหมดแล้วใครจะดูแล อบรมสั่งสอนลูกหลานของเราล่ะครับ 

ทุกวันนี้ผมก็ขอลาศึกษาต่ออยู่ กว่าจะกลับไปก็คงเปลี่ยนผู้บริหารชุดใหม่ไปแล้วครับ

ขอบคุณครูทั้งสองท่านครับ มีประโยชน์ที่เดียวกับความเห็นของท่าน

         อ้อ...ที่ผมบุกเรื่องงานสุด ๆ
เพราะผมแต่งงานแล้วไม่มีลูกครับ 
จึงทุ่มเท ทั้งแรงกาย  แรงใจ  ความรัก  เต็มที่
ดังนั้นคงไม่เกินจริง  ที่บอกว่าเขารักรองจากพ่อแม่
เมื่อมีปัญหาในบางเรื่อง  เขาปรึกษาผมก่อนพ่อแม่เสียอีก 
        พวกที่จบไปแล้ว  กลับบ้านก็จะแวะเวียน
มาเยี่ยม  ดีใจที่ได้เห็นเขาเติบโตตั้งแต่ตัวเล็ก ๆ
จนเป็นหนุ่มเป็นสาว

ถ้าเบื่อก็ลาออกสิครับ คนที่เขาอยากเป็นครูมีอีกตั้งเยอะ