|
หัวข้อ: ผู้กองครับ..พาผมกลับบ้านที เริ่มหัวข้อโดย: Nat_usp ที่ ตุลาคม 30, 2010, 08:02:07 AM (http://www.bloggang.com/data/independent-infantry/picture/1144847460.jpg) "..ผู้กองครับ..พาผมกลับบ้านที.." * เรื่องนี้ผมย่อมาจากบทเขียนเรื่องเล่าชีวิตส่วนตัวของ พล.ต ผู้ช่วยฑูตทหารไทยประจำต่างประเทศท่านหนึ่ง ในหนังสือศิทย์เก่าของเวสพอยท์ภาคเอเชียแปซิฟิค ที่รวมเล่มอยู่ในหนังสือประจำปีของ ฟอร์ทลีเวนเวิร์ธ อ่านแล้วก็แล้วแต่วิจารณญาณของแต่ละคนนะครับ ผมเห็นว่ามันแปลกดีก็เลยเอามาถ่ายทอดให้อ่านกัน ที่ไม่เขียนชื่อท่านเจ้าของเรื่องนั้นเพราะ ด้วยหน้าที่และฐานะที่ท่านดำรงอยู่นั้นไม่เหมาะที่จะแพร่ไปในแง่นี้ *** เริ่มเลยละกันนะ *** * เมื่อห้าปีที่แล้ว ผมมีโอกาสได้ไปประเทศเวียดนาม จากคำเชิญของนายทหารระดับสูงของเวียดนาม การไปครั้งนี้เป็นการไปแบบส่วนตัวเป็นการตอบแทนที่ครั้งนายทหารเวียดนามผู้นั้นมาประเทศไทยและผม ก็คอยอำนวยความสะดวกให ้กับเขา เขาเลยอยากชวนผมไปเที่ยวบ้านเขาบ้าง * เมื่อไปถึงนั้น เขาพาผมเที่ยมชมสถานที่ต่างๆในหลายๆเมือง โดยเฉพาะเมืองที่ทหารไทยเคยมารบ ในสมัยสงครามเวียดนาม เช่น ลองถั่น โนนทรัค ฟุคโถ ฯลฯ รวมทั้งพาชมมิวเซี่ยมทางทหารต่างๆสถาพหมู่บ้าน อำเภอ ที่ทหารไทยเคยมาอยู่ ท่านนายพลท่านนั้นบอกกับผมว่า ยังคงสภาพเหมือนสมัยสงคราม แทบไม่เปลี่ยนแปลงเลย เมื่อมาชมแล้วก็พาให้นึกถึงฉากการรบต่างๆที่ทหารรุ่นหลังอย่างผมได้เพียงแค่ อ่านจากตำราและหนังสือต่างๆ ในใจคิดไปว่า ทหารไทยไม่น่าจะต้องมาตายที่นี่ ทั้งนายทหาร ทั้งนายสิบ ก็หลายร้อยคนอยู่ เกิดเมืองไทยแต่ต้องมาตายเพื่อบ้านอื่นเมืองอื่นแท้ๆ น่าสงสารจริงๆ ป่านนี้ดวงวิญญาณจะอยู่ที่ไหนหนอ ไทยหรือเวียดนาม พอคิดได้เท่านี้ก็เกิดลมพัดเย็นซู่แบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ท่านนายพลหันมามองหน้าผมแล้วบอกว่า วิญญาณทหารไทยคงดีใจที่มีทหารไทยเหมือนกันมาเยี่ยมพวกเขา คืนนั้นเป็นคืนสุดท้ายก่อนที่พรุ่งนี้ผมจะกลับเมืองไทยผมพักที่บ้าน รับรองที่ทางท่านนายพลจัดเตรียมไว้ให้ อยู่ในอำเภอลองถั่น จังหวัดเบียนหว่า ไม่ไกลจากสมรภูมิเดือดฟุคโถ เท่าไรนัก(ห่างประมาณ ๑๕-๒๕ กม.) คืนนั้นผมนอนไม่ค่อยหลับ จึงออกมายืนบริเวณนอกชานบ้านพักชั้นสอง เวลาประมาณ ตี ๑ กว่าๆได้มั้ง จู่ๆอากาศที่เย็นสบายกลับมีลมแรงเหมือนฝนจะตก ผมรู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมาอย่างประหลาด หันหลังกลับจะเดินเข้าห้อง พลันในหูแว่วได้ยินเสียงปืน เหมือนมีการยิงกันแว่วๆอยู่ไกล เสียงปืนดังเป็นชุดๆสลับด้วยเสียงวี๊ดของลูกระเบิด นาทีนั้นผมขาแข็ง ตัวชา ใจอยากเดินกลับเข้าห้อง แต่ขามันไม่ยอมเดิน แล้วสายตาที่มองเข้าไปในบ้าน ก็มองเห็นภาพสะท้อนจากกระจกเงาบานใหญ่ในห้อง ภาพทหารในชุดสนามสีเขียวจางๆนับได้ ๖ คนยืนถือปืน ทำท่าวันทยาวุธหน้ากระดานเรียงหกมองมาทางผม ทั้งหกยืนอยู่บนเนินสนามหญ้าหน้าบ้านพักผม หันหลังขวับหันไปมองทันที ไม่มี ไม่มีอะไรเลย มีแต่เนินสนามหญ้าว่างเปล่า ลมก็สงบบรรยากาศเงียบสนิท ไม่มีเสียงแมลงกลางคืน ไม่มีหมาหอน เงียบจนแทบจะได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้น * คืนนั้นผมสับสน ใจคิดถึงแต่เรื่องภาพที่เห็นในกระจก คิดไป เราเครียดรึเปล่า เราคิดถึงแต่ เรื่องสงครามในอดีตมากไปรึเปล่า ตาเลยฝาด แต่บอกตรงๆว่าภาพมันชัดเจน ชัดมากจนเห็นสีหน้า ของทหารทั้ง ๖ คนนั้นได้ทั้งที่ระยะไกลประมาณนั้น และยังสะท้อนจากกระจกอีก สีหน้าทุกคนเศร้าหมอง แต่ทุกคนท่าทางเข้มแข็ง ที่สำคัญคือ ทหารเวียดนามไม่ได้ใช้ปืนเอ็ม ๑๖ ผมนอนคิดพิจารณา จนหลับไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ แล้วก็ฝัน ในความฝันนั้น ผมรู้สึกว่ามันชัดเจนจนเหมือนตื่นอยู่ ในฝันนั้นผมแต่งชุดสนามเขียวสะพายปืนเฉียง ยืนอยู่ใต้ต้นตาล มีทหาร ๖ คนยืนเรียงหน้ากระดาน อยู่ตรงหน้าผม คนหัวแถวพูดกับผมว่า "..ผู้กองครับ พาพวกเรากลับบ้านที.. พวกเราอยู่ที่นี่มานานเหลือเกิน พวกเราหิวโหย ต้องต่อสู้กับพวกอื่นเพื่อรักษาฐานไว้ พวกเราต้องสู้กับมันทุกวันทุกคืน พวกเราไม่ยอมแพ้ แต่พวกเราอยากกลับบ้าน ที่นี่ไม่ใช่บ้านของเรา เรารอผู้กองมานานแล้ว.. ผู้กองเคยบอกพวกเราว่าผู้กองจะไม่ทิ้งพวกเรา.. " จากนั้นผมก็จำอะไรไม่ได้อีก ในฝันนั้นผมน้ำตาไหลรู้สึกเหมือนได้เจอเพื่อนเก่า เมื่อรู้สึกตัวตื่นมา น้ำตายังเปียกหน้าอยู่เลย**** * ตื่นมา ๗ โมงกว่า นั่งทบทวนความฝันเมื่อคืน ยิ่งสับสนหนัก เพราะสงสัยทำไม ในฝันทหารพวกนั้นเรียกผมว่าผู้กอง ทั้งที่ตอนนั้นผมเป็นพันเอก แต่ก็เริ่มเอ่ะใจ รู่สึกไม่ชอบมาพากลบางอย่าง จนกระทั่งท่านนายพลมารับเพื่อเลี้ยงอาหารเช้าและเพื่อไปส่งผมกลับที่สนามบิน ผมบอกท่านว่า เมื่อคืนผมนอนไม่ค่อยหลับ ฝันก็แปลก ท่านนายพลตอบผมว่า ผมเตรียมทุกอย่างไว้ให้คุณพาพวกเขากลับบ้านแล้ว ผมงี้ตกใจแทบตกเก้าอี้ ท่านพูดต่อว่า นายทหารที่นี่โดนกันจนไม่มีใครกล้ามาพัก ผมเองก็เคย เขามาพูดซ้ำแล้วซ้ำอีกว่า เขาอยากกลับบ้าน ผมเลยคิดว่าถ้าคุณมาเวียดนาม ผมจะให้คุณมาพักที่นี่ เพื่อให้คุณซึ่งเป็นทหารไทยเหมือนพวกเขาได้สัมผัสและช่วยเหลือพวกเขา เราลองมาแล้วทุกวิธี ก่อนที่คุณจะมา แต่พวกเขาก็ไปไม่ได้ ซินแสอาจารย์ของผมท่านบอกว่า ดวงวิญญาณทหารไทยเหล่านี้ จิตยึดติดอยู่กับสัญญา ต้องให้พวกพ้องเขาเท่านั้นที่จะปลดปล่อยเขาได้ * สิ่งที่ท่านนายพลเตรียมไว้ให้คือ ธูปเทียน และรูปของทหารไทยทุกคนในหนังสือที่มาประจำที่ฐานนี้ โดยให้ผมตั้งจิตและเอ่ยเรียกชื่อทหารทุกคนในหนังสือ(เพราะเราไม่รู้ว่าคนไหน)ซึ่่งมีรายชื่อทหารทั้งหมด ๑๐๕ คน แต่ผมคัดเพราะผมจำได้จากในฝันว่า เป็นเป็นจ่าสิบเอก ๑ คน(คนนี้แหล่ะที่พูดกับผมในฝัน) สิบเอก ๒คน พลทหาร๓ คน ก็เลยเอ่ยแต่ชื่อ จ่าสิบเอก สิบเอก พลทหาร ซึ่งก็น้อยลงไปแยะ ระหว่างตั้งจิตอฐิษฐานอยู่นั้น ลมแบบเมื่อคืนมาอีกแล้วพัดเหมือนฝนจะตก สักพักก็สงบ ผมเห็นสีหน้าท่านนายพล และนายทหารเวียดนามท่านอื่นพออกพอใจกันถ้วนหน้า แล้วสิ่งที่เหมือนปาฎิหารย์ก็เกิดจนได้ อฐิษฐานเสร็จ ปักธูปลงบนดินปุ๊บ พอผมวางหนังสือ (เล่มขนาดสมุดโทรศัพท์)ลงบนโต๊ะ ลมพัดกรรโชกอย่างแรง หนังสือเปิดพรึบๆๆๆ พอลมสงบ ปรากฎว่าหน้าที่ลมพัดเปิดค้างอยู่นั้น คือหน้าที่บรรยายการรบในคืนที่ทั้ง๖เสียชีวิตไว้ เป็นภาษาเวียดนามว่า *เวลา ๗ โมงเช้า กำลังทหารไทย-อเมริกัน เข้าเคลียร์พื้นที่บริเวณปะทะ พบศพทหารไทย ๖ นาย เป็นเป็นจ่าสิบเอก ๑ นาย สิบเอก ๒ นายพลทหาร ๓ นาย บาดเจ็บสาหัส ๙ คน ศพเวียดกง ๙๕ ศพ และได้ทำการเคลื่อนย้ายศพทหารไทยทั้ง ๖ นาย มายังจุดบราโว่ ๑(ที่ๆผมยืนอยู่นี่เอง โอ้ว แทบช๊อคตอนนั้น) เพื่อเตรียมส่งขึ้น ฮ.ชีนุค ของอเมริกันกลับฐานแบร์แคท * เมื่อกลับเมืองไทยวันแรก ผมรีบค้นคว้าเรื่องการรบที่ฟุคโถอย่างละเอียด ผลคือ ใน ๙ คน ที่บาดเจ็บสาหัสในการรบมาราธอนกว่า ๘ ชั่วโมงนั้น(เวียดกงประมาณ ๖๐๐ คนเข้าโจมตีฐานทหารไทย ซึ่งมีกำลังเพียง ๘๕ นายตั้งแต่ ๔ ทุ่ม จนถึงตี ๕ ครึ่งจึงล่าถอยไป)มาเสียชีวิตที่โรงพยาบาลอีก ๑ คนคือ ผบ.ร้อย ซึ่งมียศเป็นร้อยเอก และยิ่งค้นลงไปลึกๆแล้ว การนำศพทหารไทยทั้ง ๖ ออกจากเวียดนามนั้น ทำโดยทหารอเมริกันเพราะอเมริกันมอบเหรียญเชิดชูให้เป็นพิเศษเพราะเขายกย่องและทึ่งในความกล้าหาญ เลยตอบแทนด้วยการจัดส่งให้เป็นกรณีพิเศษ ซึ่งต่างจากทหารไทยทำเองเพราะจะมีพิธีเชิญดวงวิญญาณ กลับประเทศด้วยพระสงฆ์ แต่อเมริกันหวังดีเลยไม่ได้ทำ กรรมแท้ๆ นี่แหล่ะคงเป็นสาเหตุให้ดวง วิญญาณทหารหาญทั้ง ๖ ต้องทนทุกข์ติดอยู่ในสมรภูมิรบนานหลายสิบปี ตัวร้อยเอก ผบ.ร้อยนั้น มาตายทีหลังจึงได้ทำพิธีเชิญวิญญาณโดยพระสงฆ์ไทย ส่วนจะเกี่ยวข้องยังไงกับผมนั้น ผมคงไม่อยากคิดแล้ว คิดแค่ได้มารับเพื่อนกลับบ้านก็รู้สึกเป็นเกียรติเป็นสุขในใจเป็นล้นพ้นแล้ว ที่มา : http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=independent-infantry&date=12-04-2006&group=19&gblog=1 (http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=independent-infantry&date=12-04-2006&group=19&gblog=1) หัวข้อ: Re: ผู้กองครับ..พาผมกลับบ้านที เริ่มหัวข้อโดย: มะขิ่น ที่ ตุลาคม 30, 2010, 08:44:52 AM ผบ.ร้อยผสมของทหารไทยที่ทำการรบที่ฟุคโถ ...............คือท่าน พล.อ.ยุทธนา แย้มพันธุ์ คุณพ่อเพื่อนผมเอง เป็นผู้ที่นำอาวุธใหม่ของอเมริกันคือ ทุ่นระเบิดสังหารแบบบังคับทิศทาง(M18A1หรือที่เรียกว่าเคลโมว์มาย)มาใช้ในการตั้งรับทหารเวียดนามอย่างได้ผล เป็นครั้งแรก ...............
ท่านเกษียณราชการในตำแหน่ง ผู้ช่วย ผบ.ทบ. ..................ตอนเป็นแม่ทัพภาคที่ 4 ก็เคยประสบอุบัติเหตุ ฮ.ตก ได้รับบาดเจ็บสาหัส เป็นคุณพ่อที่น่ารักและคอยสั่งสอนพวกเราลูกๆที่เป็นเพื่อนร่วมรุ่นของลูกชายท่านเสมอๆและท่านก็เป็นเจ้าภาพคนหนึ่งในงานแต่งของผม ได้อ่านเรื่องราวที่เกี่ยวกับท่านอีก ทำให้ผมปลื้มใจครับ ขอบคุณเจ้าของกระทู้มากๆ หัวข้อ: Re: ผู้กองครับ..พาผมกลับบ้านที เริ่มหัวข้อโดย: ทิดเป้า ที่ ตุลาคม 30, 2010, 10:22:02 AM ::014::ขอบตุณครับ...ขนลุกเลย...+๑ ครับ
หัวข้อ: Re: ผู้กองครับ..พาผมกลับบ้านที เริ่มหัวข้อโดย: steam.รักในหลวง ที่ ตุลาคม 30, 2010, 10:25:11 AM ยังมีเรื่องราวอีกมากมายที่ยังรอการปลดปล่อย ขอบคุณเจ้าของเรื่องครับ
หัวข้อ: Re: ผู้กองครับ..พาผมกลับบ้านที เริ่มหัวข้อโดย: PU45™ ที่ ตุลาคม 30, 2010, 10:36:48 AM เยี่ยมเลยครับ ::002::
หัวข้อ: Re: ผู้กองครับ..พาผมกลับบ้านที เริ่มหัวข้อโดย: wharf 20d ที่ ตุลาคม 30, 2010, 10:39:40 AM เยี่ยมมากๆเลยครับ หากมีเรื่องราวดีๆเช่นนี้อีกโปรดนำเสนอให้ชาวเราเพื่อนพ้องน้องพี่รุ่นหลังได้รับชมรับฟังอีกนะครับ.... ::014:: หัวข้อ: Re: ผู้กองครับ..พาผมกลับบ้านที เริ่มหัวข้อโดย: Tanate(รักในหลวง) ที่ ตุลาคม 30, 2010, 10:58:33 AM ตอนผมอ่านจบ ผมคิดว่า เอ... แต่งเรื่องเอาหรือเปล่านะ
พอคิดจบแค่นั้น ไฟตก คอมดับเลยครับ :OO ขอบคุณ จขกท. ที่เอาเรื่องดีๆมาให้อ่านครับ ::014:: หัวข้อ: Re: ผู้กองครับ..พาผมกลับบ้านที เริ่มหัวข้อโดย: พ่อน้องนะโม ที่ ตุลาคม 30, 2010, 11:09:40 AM ผมเคยอ่านบทความของคุณภูสิน ในเวป www.iseehistory.com (http://www.iseehistory.com) ของอาจารย์โรจน์
เป็นการต่อสู้ของทหารไทยในลาว(ทุ่งไหหิน) การรบนั้นเสียเปรียบทุกอย่าง แต่ทุกท่านก็ปฎิบัติหน้าที่ได้อย่างสุดยอดชายไทยชาติทหาร หลายท่านถูกจับเป็นเชลย แต่ท้ายสุดก็ได้กลับบ้านอย่างปลอดภัยครับ อ่านแล้วปลื้มครับ ::014:: หัวข้อ: Re: ผู้กองครับ..พาผมกลับบ้านที เริ่มหัวข้อโดย: terry ที่ ตุลาคม 30, 2010, 12:26:48 PM ขอบคุณครับ
หัวข้อ: Re: ผู้กองครับ..พาผมกลับบ้านที เริ่มหัวข้อโดย: SillyOldMan ที่ ตุลาคม 30, 2010, 12:34:13 PM เรานั่งอ่านกันเล่นๆ แต่มันเขียนด้วยชีวิตคนทั้งนั้นเลยเนาะ
เค้าเขียนสรุปมาแค่ทหารไทยรบอย่างกล้าหาญ แต่คนที่โดนชมว่ากล้าหาญ ตอนที่โดนยิงแผลเหวอะเหมือนโปะบะช่อนอนรอวินาทีตายอยู่นั่นต้องเจ็บชิหัยเลยแหละ หัวข้อ: Re: ผู้กองครับ..พาผมกลับบ้านที เริ่มหัวข้อโดย: TWC - รักในหลวง ที่ ตุลาคม 30, 2010, 02:03:12 PM +ให้เรื่องราวที่ดีๆครับ
หัวข้อ: Re: ผู้กองครับ..พาผมกลับบ้านที เริ่มหัวข้อโดย: Yoshiki_Silencer - รักในหลวง ที่ ตุลาคม 30, 2010, 03:31:47 PM ขอบคุณท่าน Nattapol - รักในหลวง ที่นำเรื่องราวดี ๆ มาให้พวกเราอ่านครับ
+ ๑ ให้กับความเสียสละและความกล้าหาญของทหารไทยที่ตั้งใจปฏิบัติหน้าที่จนตัวตายทุกยุค ทุกสมัยครับ ::002:: หัวข้อ: Re: ผู้กองครับ..พาผมกลับบ้านที เริ่มหัวข้อโดย: Nat_usp ที่ ตุลาคม 30, 2010, 03:48:25 PM ดีใจที่เพื่อนๆพี่ๆชอบเนื้อเรื่องครับ ยังจำประโยคทองได้ไหมครับ Leave no man behind หัวข้อ: Re: ผู้กองครับ..พาผมกลับบ้านที เริ่มหัวข้อโดย: rute - รักในหลวง ที่ ตุลาคม 30, 2010, 03:54:07 PM ::014:: ขอคารวะแด่นักรบผู้กล้าทุกนายครับ... ::014::
หัวข้อ: Re: ผู้กองครับ..พาผมกลับบ้านที เริ่มหัวข้อโดย: M 60 - 7 รักในหลวง ที่ ตุลาคม 30, 2010, 04:54:53 PM ขอดวงวิญญาณทหารกล้าสู่สุคติด้วยเทอญ ::014::
หัวข้อ: Re: ผู้กองครับ..พาผมกลับบ้านที เริ่มหัวข้อโดย: ขุนช้าง-รักในหลวงและสมเด็จพระเทพ ที่ ตุลาคม 30, 2010, 04:57:57 PM ::014:: ::014:: ::014:: ::014::
หัวข้อ: Re: ผู้กองครับ..พาผมกลับบ้านที เริ่มหัวข้อโดย: PATH@R ที่ ตุลาคม 30, 2010, 07:22:00 PM + 1ให้ครับ ::014:: ::014:: ::014::
หัวข้อ: Re: ผู้กองครับ..พาผมกลับบ้านที เริ่มหัวข้อโดย: ค..ควาย...ใส่ชฎา ที่ ตุลาคม 30, 2010, 08:03:20 PM Ha Ha ยายอ่านทีไร "ขนลุกทุกที" อ่ะคร๊า
ยายชอบพวกท่านเหล่านี้ เป็น"ทหารอาชีพ" ไม่ได้มีอาชีพ เป็น "ทหาร" จริง จริง น๊ะคร๊า หัวข้อ: Re: ผู้กองครับ..พาผมกลับบ้านที เริ่มหัวข้อโดย: พญาจงอาง +รักในหลวง+ ที่ ตุลาคม 30, 2010, 08:06:43 PM อ่านแล้วนึกถึงคำพูดของผู้นำกองพันในสมรภูมิหุบเขานาตรัง ท่านผู้พันมัวร์ ท่านกล่าวว่า"ข้าพเจ้าจะเป็นคนแรกที่เหยียบเท้าลงบนทุ่ง และจะเป็นคนสุดท้ายที่ก้าวออกจากทุ่ง เราจะไม่ทิ้งใครไว้ข้างหลัง ทุกๆคนต้องได้กลับบ้านพร้อมกันไม่ว่าจะอยู่สภาพใด" ::002:: ::004:: ::012::
หัวข้อ: Re: ผู้กองครับ..พาผมกลับบ้านที เริ่มหัวข้อโดย: RMAY ที่ ตุลาคม 30, 2010, 08:13:44 PM ขอบคุณครับ ::014::
+1ให้ ครับ ::014:: หัวข้อ: Re: ผู้กองครับ..พาผมกลับบ้านที เริ่มหัวข้อโดย: มะเอ็ม ที่ ตุลาคม 31, 2010, 01:30:37 AM good ::014::
หัวข้อ: Re: ผู้กองครับ..พาผมกลับบ้านที เริ่มหัวข้อโดย: JJ-รักในหลวง ที่ ตุลาคม 31, 2010, 07:04:14 AM ขอบคุณครับ นำเรื่องดีๆ มาให้อ่าน
หัวข้อ: Re: ผู้กองครับ..พาผมกลับบ้านที เริ่มหัวข้อโดย: ป๊อกแมน ที่ ตุลาคม 31, 2010, 08:44:14 AM ขอบคุณมากครับ ได้อ่านแล้วก็รู้สึกยินดีครับ
หัวข้อ: Re: ผู้กองครับ..พาผมกลับบ้านที เริ่มหัวข้อโดย: wirat ที่ ตุลาคม 31, 2010, 10:35:56 AM ผมขอชื่นชมในความกล้าหาญครับ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆครับ หัวข้อ: Re: ผู้กองครับ..พาผมกลับบ้านที เริ่มหัวข้อโดย: อ้วน 008 รักในหลวง ที่ ตุลาคม 31, 2010, 10:47:18 AM คิดถึงทหารกล้า และ+1ขอบคุณเจ้าของกระทู้ครับ
หัวข้อ: Re: ผู้กองครับ..พาผมกลับบ้านที เริ่มหัวข้อโดย: ภูปทุม-รักในหลวง ที่ ตุลาคม 31, 2010, 11:03:16 AM เยี่ยมยอดครับ +1 ::014:: หัวข้อ: Re: ผู้กองครับ..พาผมกลับบ้านที เริ่มหัวข้อโดย: Ro@d - รักในหลวง ที่ ตุลาคม 31, 2010, 11:52:54 AM ขอบคุณมากครับ + ๑ ให้ จขกท. ครับ.
ขอคารวะ ทหารหาญ.. ณ.ที่ตรงนี้ เป็นอีกแห่งที่ไม่ลืมเลือนท่าน สายลม ที่พัดหวล ยามดึก ทำให้ใจคำนึงถึงท่านผู้กล้า ครับ ::014:: หัวข้อ: Re: ผู้กองครับ..พาผมกลับบ้านที เริ่มหัวข้อโดย: VR-รักในหลวง ที่ ตุลาคม 31, 2010, 01:15:38 PM ขอดวงวิญญาณทหารกล้าสู่สุคติด้วยเทอญ ::014:: ::014:: ::014::หัวข้อ: Re: ผู้กองครับ..พาผมกลับบ้านที เริ่มหัวข้อโดย: youngnoi7474 ที่ ตุลาคม 31, 2010, 02:27:25 PM ขอบพระคุณท่านNattapol มากครับ ::014::
และขอคารวะดวงวิญญาณทหารกล้าทุกท่านครับ ::014:: ::014:: ::014:: หัวข้อ: Re: ผู้กองครับ..พาผมกลับบ้านที เริ่มหัวข้อโดย: จอยฮันเตอร์ ที่ พฤศจิกายน 01, 2010, 12:23:08 PM ผมคิดว่ายังมีอีกหลายท่านที่ยังไม่ได้กลับบ้าน ::004::
หัวข้อ: Re: ผู้กองครับ..พาผมกลับบ้านที เริ่มหัวข้อโดย: INFANTRY - LONG LIVE THE KING ที่ พฤศจิกายน 03, 2010, 11:58:11 AM ยังมีอีกหลายสมรภูมิ หลายพื้นที่การรบ
ทั้งที่เคยเกิดขึ้นมาแล้วในอดีต หรือกำลังดำเนินอยู่ในปัจจุบัน ยังมี...ผู้เสียสละเหล่านี้...อยู่อีกมาก ทั้งนายทหาร นายสิบ หรือแม้แต่น้องๆพลทหาร ที่ไม่มีใครได้รับรู้ หรือกล่าวถึง...นั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่ เรา...ถูกปลูกฝังให้...ภักดีต่อประเทศชาติ และราชบัลลังก์... ด้วยการปิดทองหลังพระ... ทหาร...ก็คือ...พี่น้องประชาชนคนไทยนี่แหล่ครับ... แล้วผมก็เชื่อว่า...หากเพื่อนๆพี่ๆในนี้...ได้เข้าไปรับใช้ชาติ ก็คง...ปฏิบัติในวิถีของทหาร...เช่นเดียวกันกับ...ทหารกล้าเหล่านี้ครับ ด้วยความเคารพครับ.... หัวข้อ: Re: ผู้กองครับ..พาผมกลับบ้านที เริ่มหัวข้อโดย: โป้ง*กันบอย - รักในหลวง ที่ พฤศจิกายน 03, 2010, 12:18:57 PM ::014::
หัวข้อ: Re: ผู้กองครับ..พาผมกลับบ้านที เริ่มหัวข้อโดย: คนแปลกหน้า - รักในหลวง ที่ พฤศจิกายน 03, 2010, 11:15:09 PM ขอบคุณครับ ที่นำเรื่องราวดีๆมาให้อ่าน
หัวข้อ: Re: ผู้กองครับ..พาผมกลับบ้านที เริ่มหัวข้อโดย: nine รักในหลวง ที่ พฤศจิกายน 04, 2010, 10:10:52 AM ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆครับ
หัวข้อ: Re: ผู้กองครับ..พาผมกลับบ้านที เริ่มหัวข้อโดย: Choro - รักในหลวง ที่ พฤศจิกายน 04, 2010, 12:35:40 PM ::014:: ขนาดเสียชีวิตไปแล้วแต่หน้าที่ก็ยังคงอยู่ ::014::
หัวข้อ: Re: ผู้กองครับ..พาผมกลับบ้านที เริ่มหัวข้อโดย: Aek007 - รักในหลวง ที่ พฤศจิกายน 04, 2010, 01:06:11 PM ::014:: ขอคารวะ ท่านผู้กล้าที่ทำหน้าที่เพื่อชาติไทย ท่านได้กลับบ้านแล้ว ขอให้วิญญาณท่านสู่สุขคติด้วยเทอญ ::014::
|