เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

ประเทศเล็กนิดเดียว ผ่านสงครามจนยับเยิน แต่ความสามัคคีของคนในชาติ นำพาให้ยิ่งใหญ่ได้  8)

วันที่ 08 ธันวาคม พ.ศ. 2553 เวลา 20:00:00 น.




 โดย โกวิท วงศ์สุรวัฒน์




เมื่อวันที่ 23 พฤศจิกายน พ.ศ.2553 เกาหลีเหนือระดมยิงปืนใหญ่มากกว่า 200 นัด เข้าเกาะยอนพยองของเกาหลีใต้ ทำให้พลเรือนได้รับบาดเจ็บ 3 คน และทำลายบ้านเรือนอีกหลายหลังคาเรือน นาวิกโยธินเกาหลีใต้เสียชีวิต 2 นาย การโจมตีของเกาหลีเหนือครั้งนี้ได้สร้างความตื่นตระหนกให้กับตลาดการเงินทั่วโลก สกุลเงินเอเชียหลายสกุลอ่อนค่าลงเมื่อเทียบกับสกุลยูโรและดอลลาร์สหรัฐ ในขณะเดียวกับที่ดัชนีของตลาดหลักทรัพย์ในทวีปเอเชียทุกประเทศก็ลดลงทันทีจากผลกระทบของการระดมยิงดังกล่าว

ข่าวนี้ทำให้ผู้เขียนระลึกถึงนายทหารอาวุโสที่ล่วงลับไปแล้วผู้เคยไปรบในสมรภูมิเกาหลีเมื่อหกสิบปีก่อนที่ท่านเล่าให้ฟังว่าเกาหลีใต้ทั้งประเทศนั้นยับเยินแบบว่าราบเป็นหน้ากลอง โดยเฉพาะกรุงเซอูล นครหลวงของเกาหลีใต้เนื่องจากเป็นสมรภูมิใหญ่ที่ทั้งฝ่ายเกาหลีเหนือสหรัฐอเมริกาและจีนแย่งชิงกันอยู่ไปมาเปลี่ยนมือกันยึดครองถึง 4 ครั้ง

จากสงครามเกาหลีคราวนั้นนายทหารไทยท่านนั้นเล่าเรื่องนี้ขณะที่น้ำตาท่านไหลออกมาเมื่อท่านได้มีโอกาสกลับมาเยือนเกาหลีอีกครั้งเมื่อหลายปีก่อนเนื่องจากท่านสะท้อนใจที่เห็นความเจริญรุ่งเรืองของเกาหลีใต้ที่สร้างขึ้นมาจากซากปรักหักพังของสงครามเมื่อเทียบกันกับประเทศไทยในขณะนั้นโดยท่านปรารภว่า

"เกาหลีใต้ทำได้เพราะเขาเอาจริง เขาใช้คนโดยดูจากความสามารถไม่ใช่จากเส้นสาย!"

ผู้เขียนฟังแล้วก็ออกจะรำคาญเนื่องจากฟังเรื่องคล้ายๆ แบบนี้จากทีดีอาร์ไอและนักวิชาการไทยส่วนใหญ่มาจนเบื่อ จนกระทั่งมีโอกาสได้อ่านรายงานที่ทำขึ้นใน พ.ศ.2537 ของคณะกรรมการที่ปรึกษาประธานาธิบดีทางด้านวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีที่ส่งให้อดีตประธานาธิบดีคิม แด จุง (เสียชีวิตแล้ว) มีใจความสำคัญว่า

"เกาหลีใต้ได้ทุ่มเทชีวิตจิตใจและทรัพยากรทั้งมวลในการพัฒนาอุตสาหกรรมหนัก อันได้แก่ เหล็กกล้า การต่อเรือเดินสมุทรขนาดยักษ์ และอุตสาหกรรมการผลิตรถยนต์ซึ่งประสบผลสำเร็จอย่างงดงามโดยที่เกาหลีได้สร้างบริษัทต่อเรือเดินสมุทรที่ใหญ่ที่สุดในโลก (ขนาดเมืองกลาสโกว์ในสกอตแลนด์ของอังกฤษที่เคยเป็นศูนย์กลางการต่อเรือเดินสมุทรที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกมานับศตวรรษยังต้องล้มละลายกิจการต่อเรือโดยสิ้นเชิงในปัจจุบัน) และรถยนต์ยี่ห้อฮุนไดของเกาหลีใต้ก็ได้เข้าไปขายในตลาดอเมริกาได้สำเร็จโดยขณะที่ทำรายงานนี้ (พ.ศ.2537) รถยนต์ฮุนไดเป็นรถที่ขายดีที่สุดในประเทศแคนาดาคือขายได้ถึง 50,000 คัน (ปัจจุบันนี้ พ.ศ.2553 บริษัทรถยนต์ฮุนไดเป็นบริษัทที่ผลิตรถยนต์อันดับ 5 ของโลก)

ในขณะที่การผลิตรถยนต์ระดับโลกจนเป็นสิ่งที่ภาคภูมิใจที่สุดของชาวเกาหลีใต้แต่อุตสาหกรรมหนักเช่นการผลิตรถยนต์นี้เมื่อเปรียบเทียบกับอุตสาหกรรมวัฒนธรรม (Cultural Industry) ในรูปของการผลิตสื่อมวลชนชนิดต่างๆ แล้วดูจะเปรียบเทียบกันไม่ได้

 

ยกตัวอย่างที่ชัดแจ้งในขณะนั้น (พ.ศ.2537) ภาพยนตร์เรื่อง    "จูราสสิค    พาร์ค" ของฮอลลีวู้ด สหรัฐอเมริกาเรื่องทำรายได้เท่ากับเกาหลีใต้ต้องขายรถยนต์ฮุนไดถึง 1.5 ล้านคัน

ดังนั้น เกาหลีต้องหันมาให้ความสนใจอย่างจริงจังในการผลิตสื่อทางภาพยนตร์ ทีวี วิดีโอ และดนตรีเพื่อที่จะได้ชักนำมาซึ่งอุตสาหกรรมท่องเที่ยว อุตสาหกรรมการผลิตเครื่องสำอาง และศัลยกรรมพลาสติคเพื่อความงาม ฯลฯ ซึ่งรัฐบาลเกาหลีใต้ต้องให้การส่งเสริมและสนับสนุนทั้งรูปของเงินอุดหนุน การลดภาษีสำหรับผู้ประกอบการในอุตสาหกรรมวัฒนธรรม รวมขั้นตอนในกระบวนการของทางราชการให้เหลือน้อยที่สุด พร้อมทั้งขอความร่วมมือจากบริษัทข้ามชาติของเกาหลีอันได้แก่ แดวู ซัมซุง ฮุนได และแอล.จี. ให้ช่วยติดต่อเผยแพร่และเป็นตัวแทนในการแจกจ่ายภาพยนตร์ และรายการทีวี ในประเทศต่างๆ (ตอนแรกๆ ต้องจ่ายเงินให้ทดลองออกอากาศด้วยซ้ำไป)

ครับ! ความสำเร็จของแบรนด์เกาหลีเป็นความจริงที่ประจักษ์แจ้งอยู่ทั่วเอเชียแล้ว ที่บ้านเราเห็นๆ เกาหลีฟีเวอร์ในเมืองไทยนั้นจัดว่าน้อยมากนะครับเมื่อเทียบกับจีน ไต้หวัน ญี่ปุ่น อินเดีย และบรรดาประเทศไทยเอเชียกลางเช่นคาซักสถาน อุสเบกิซสถาน ฯลฯ รวมรายได้จากอุตสาหกรรมวัฒนธรรมของเกาหลีในปีที่แล้ว (พ.ศ.2552) ได้ถึง 11 พันล้านเหรียญสหรัฐ (ขออนุญาตไม่พรรณนาต่อไปเพราะไม่แน่ใจในเลขศูนย์ที่ตามหลังว่ามีกี่ศูนย์และโปรดอย่าลืมเอา 30 คูณด้วยเมื่อคิดเป็นเงินบาท)

หัวใจของความสำเร็จอย่างใหญ่หลวงของอุตสาหกรรม วัฒนธรรมของเกาหลีใต้อยู่ที่หลักการข้อเดียวครับ! คือ

"ไม่เล่นพวก พิจารณาคัดเลือกเพื่อส่งเสริมกันด้วยความสามารถโดยปราศจากการใช้เส้นสาย"

ยกตัวอย่างเรน หรือ บี นักร้องชาวเกาหลีใต้แนวอาร์แอนด์บีและป๊อป เป็นนักแสดง จากละครเรื่อง ฟูลเฮาส์ หรือ สะดุดรัก...ที่พักใจ ถูกจัดอันดับให้เป็น 1 ใน 100 ของผู้ทรงอิทธิพลโดยนิตยสารไทม์ เป็นเวลาถึง 2 ปีซ้อน รวมถึงยังถูกจัดอันดับให้เป็น 1 ใน 50 คนที่หน้าตาดีที่สุดในโลกโดยนิตยสารฉบับเดียวกัน

เรนเริ่มสนใจในเพลงแนวอาร์แอนด์บี และฮิพฮอพตั้งแต่ตอนอยู่ ป.6 ซึ่งเขาเป็นพวกบ้าเต้นและร้องเพลง ชอบแสดงแบบขอให้มีคนดูและมีที่ว่างเถอะ เขาจะไปเต้นและร้องเพลงตามหน้าโรงหนัง ศูนย์การค้า ฯลฯ

จนกระทั่งแมวมองเห็นความสามารถจึงถูกนำไปเจียระไนจนโด่งดังในขณะนี้ ซึ่งเป็นเรื่องฝีมือแท้ๆ แบบของจริง

ไม่ใช่ของปลอมที่หลับหูหลับตาโปรโมตกันไปเนื่องจากมีเส้นสายเหมือนบางประเทศที่พยายามลอกเลียนแบบวิธีการของเกาหลี

http://www.matichon.co.th/news_detail.php?newsid=1291801669&grpid=&catid=02&subcatid=0207 (http://www.matichon.co.th/news_detail.php?newsid=1291801669&grpid=&catid=02&subcatid=0207)

 

ฮา...

นายสมชายนึกถึง AF เมืองไทยครับ, ร้องเพลงเสียงน๊องแน๊งๆไปเรื่อย เลยเลิกดู...

ระบบอุปถัมป์ มันฝังรากลึกในสังคมไทยมานานครับ

มองย้อนประวัติศาสตร์ประเทศที่เจริญย่านเอเซียส่วนใหญ่ดำเนินอุตสาหกรรมแบบนโยบายเลียนแบบ สมัยเมื่อ 40 กว่าปีที่แล้วมีใครยอมรับสินค้าจากญี่ปุ่นบ้าง ทุกวันนี้สินค้าญี่ปุ่นอยู่แนวหน้าขายแข่งกับอเมริกา และยุโรป เช่นเดียวกับเกาหลีใต้ และจีนในปัจจุบัน   

คนไทยเราถนัดแต่เฉพาะ ดัดแปลงครับ

 + 1 ครับท่านเบิ้ม

 อ่านแล้วได้แนวคิดดีครับ แต่คงใช้อะไรกับบ้านเราไม่ได้

บ้านเรายึดประโยชน์ส่วนตนเป็นหลักในทุกๆวงการ กรรมเวรก็เลยเป็นของลูกหลานไทยเราๆนี่แหละ

เคยรู้จักคนงานร้านก๋วยเตี๋ยวเป็นคนเกาหลีได้เมียไทย  เขาว่าประเทศเขาอดอยากมาก  ต้นปีนี้ไปเที่ยวเกาหลีไม่ธรรมดาครับ  บ้านเราไม่เป็นไรไปแบบช้าๆนี้แหละรอมี10Gทีเดียวก็ได้