เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

อย่าด่วนตัดสินคนอื่น

เหตุการณ์วันนั้นแม้จะนานมาแล้ว แต่ก็ให้บทเรียนชีวิตแก่ผมมาก ลืมไม่ลง และทำให้ต้องระวังในการตัดสินใครต่อใครมากขึ้น

ผมจะเล่าให้ฟังดังนี้ มีคนรู้จักเอาช็อกโกแลตชั้นดีจากต่างประเทศมาฝาก 2 กล่อง ผมพิจารณาดูแล้วเห็นว่าไม่ควรกิน
เพราะจะทำให้เกิดโรคอ้วนและผลข้างเคียงอื่นได้มาก แต่นึกถึงเพื่อนลูกสองคนที่เขายังเด็กอยู่ ไม่อ้วน
จึงคิดว่าจะเอาช็อกโกแลตไปฝากเด็กทั้ง 2 คนนั้น

เย็นวันหนึ่งเลิกงานแล้วจึงไปหาเขา ระหว่างทางรถติดมาก โดยเฉพาะตรงสี่แยกหนึ่งรถติดยาวและฝนก็ตกพรำๆ
ผมเห็นเด็กขายพวงมาลัยสองคนเดินขายพวงมาลัยเพื่อที่จะขายให้คนที่อยู่ในรถ แต่ก็ไม่มีใครสนใจจะซื้อเพราะฝนตกพรำๆ ด้วย

ผมเห็นแล้วเกิดความสงสาร แต่ไม่ได้คิดอยากซื้อพวงมาลัยหรอก เพราะเคยคิดว่าการขายของบนพื้นถนนเป็นสิ่งที่ไม่ควรสนับสนุน
เพราะผิดกฎหมาย แต่ก็เข้าใจและเห็นใจคนยากจนที่เขาต้องการทำงานเพื่อเอาตัวรอด

ด้วยความสงสารจึงทำให้ผมเปลี่ยนใจจากการที่จะเอาช็อกโกแลตไปฝาก ลูกเพื่อนกลับคิดว่าลูกเพื่อนก็เคยมีโอกาสได้กินช็อกโกแลตดีๆ มาแล้ว ถ้าเราเอามาให้เด็กขายพวงมาลัย 2 คนนี้แทนจะดีกว่า เพราะเขาคงไม่มีโอกาสได้กินช็อกโกแลตดีๆ อย่างนั้นมาก่อน

คิดแล้วก็บีบแตรรถเบาๆ เรียกเด็กทั้งสองคนเข้ามา เขาดีใจนึกว่าจะซื้อพวงมาลัย แต่ผมบอกเขาว่าไม่ซื้อหรอกแต่ผมมีขนมสองกล่อง
เป็นของดี ไม่เสีย จะให้เขาคนละกล่องให้เขารับเอาไว้ไปกินได้

เขาหันหน้ามามองผมอย่างงงๆ และรับกล่องช็อกโกแลตไป ลืมขอบคุณด้วย ผมดีใจที่ได้ทำสิ่งดีๆ ที่ไม่ได้นึกมาก่อน สำเร็จแล้ว
นึกในใจว่าเด็กลืมขอบคุณเพราะคงงงๆ ก็ไม่ถือสา จึงขับรถต่อไป แต่เนื่องจากรถติดมากจึงขยับได้อีกนิดก็ต้องหยุด
ยังไม่ผ่านไฟแดงอยู่ดี ขณะที่รถติดอยู่นั้นผมเห็นเด็กทั้งสองคนวิ่งตรงเข้ามาอีก พร้อมทั้งชูพวงมาลัยในมือทั้งสองคน

ผมคิดว่า เอ! เด็กสองคนนี้อยากจะขายพวงมาลัยมากจัง ให้ขนมไปแล้วยังอยากให้ซื้อพวงมาลัยอีก ใจหนึ่งรู้สึกหงุดหงิดรำคาญว่าน่าจะ
พอแล้ว ไม่น่าจะตื้อเรา แต่อีกใจก็สงสารอีกนั่นแหละ ไหนๆ ทำความดีแล้วลองช่วยซื้อพวงมาลัยเด็กอีกสักหน่อยคงไม่เป็นไร
จึงแง้มกระจกรถถามว่า จะขายพวงมาลัยอีกเหรอ ขายอย่างไร เด็กตอบว่า เขาไม่ขายพวงมาลัยให้ผมหรอก
แต่เขาจะเอาพวงมาลัยให้ผมคนละ 5 พวง เพราะผมให้ขนมเขา เขาก็อยากให้พวงมาลัยแก่ผม

ผมรู้สึกอึ้ง คิดไม่ถึง ดีใจกึ่งแปลกใจ บอกเขาไปว่าอยากอุดหนุนเขา ให้เขารับเงินไปด้วย เขาบอกว่าไม่รับเงินหรอก
ทีผมยังให้ขนมเขาได้ เขาก็อยากให้พวงมาลัยผมบ้างเป็นการตอบแทน ผมเข้าใจเขา รู้สึกผิดที่ตัดสินใจเกี่ยวกับเขาเร็วไป
นึกว่าเขาเห็นผมใจดีให้ขนมยังไม่พอ ยังอยากให้ซื้อพวงมาลัยอีก

ตกลงผมยอมรับพวงมาลัยจากเขาโดยขอรับจากเขาคนละพวง เรายิ้มให้กันตอนจากกันด้วยความสุขทั้งสองฝ่าย คืนนั้นผมกลับบ้าน
เอาพวงมาลัยสองพวงนั้นใส่พานกราบพระพุทธรูปที่บ้านด้วยความเบิกบานใจเป็นพิเศษ

เรื่องนี้ทำให้ความคิดว่าความกตัญญูกตเวทีมีได้จริง เห็นได้ทันตาเห็นด้วย และอย่าด่วนตัดสินพฤติกรรมของใครๆ เร็วเกินไป

ส่วนใหญ่มนุษย์จะตัดสินคนอื่นๆ เร็วไป เพราะดูจากพฤติกรรมภายนอก ซึ่งเป็นสิ่งไม่ควรและผิดพลาดได้ง่าย เช่น….

* อย่าตัดสินคนจน ว่าเขาต้องเป็นขโมยหรือขี้โกง
* อย่าตัดสินคนอื่นที่เรียนน้อยว่าเขาต้องโง่
* อย่าตัดสินคนที่แต่งกายเชยๆ และบุคลิกไม่ดี ว่าเป็นคนด้อยคุณภาพ
* อย่าตัดสินคนที่ไม่ทำงาน ว่าเขาเป็นคนขี้เกียจ
* อย่าตัดสินคนที่เขาไม่พูดกับเราว่าเขาเป็นคนหยิ่ง (เขาอาจจะหูหนวกไม่ได้ยินที่เราพูดก็ได้)
* อย่าตัดสินคนที่พูดห้วนๆ กิริยาห้าวๆ ว่าเป็นคนจิตใจกระด้าง ฯลฯ

ส่วนใหญ่เรามักตัดสินคนจากพฤติกรรมภายนอกที่เราไม่ชอบ เลยด่วนตัดสินว่า เขาไม่ดีหรือเป็นคนผิด
เราไม่มีสิทธ์ตัดสินใครๆ ว่าเขาไม่ดีหรือเป็นคนผิดหรอก เพราะเราไม่ใช่ผู้พิพากษา
เราน่าจะนึกเพียงว่า เราไม่ชอบบุคลิกและลักษณะบางอย่างของเขา… เท่านั้น
และเหตุการณ์จากเด็กชายขายพวงมาลัยสองคนนี้ คงทำให้ยิ่งต้องระมัดระวังในการ ตัดสินคนอื่นๆ ให้มากขึ้น.

ที่มา : http://www.watprasopsuk.org/webboard/index.php?topic=1483.0 (http://www.watprasopsuk.org/webboard/index.php?topic=1483.0)

เป็นบทความที่ดีครับ มีบวกก็ต้องมีลบ ในร้านอาหารแห่งหนึ่ง ผมเคยเจอผู้ชายพเนจรมาขอเงินกินข้าวไอ้ด้วยความเห็นใจก็บอกไปว่าสั่งข้าวกินเลยเดี๋ยวจ่ายเอง เขาโยกโย้อ้างนู่น

อ้างนี่ไม่ยอมกินจะเงินอย่างเดียว ฝ่ายเราก็ยืนยันจะให้กินอย่างเดียว จนชายคนนั้นโมโห แล้วก็พูดว่า "ไอ้ควายกูขอเงินก็บังคับให้กินข้าวอยู่นั้นแหละ" แค่นั้นแหละครับน้องที่ไป

ด้วย ก็กระโดดใส่สะอ่วมเลย ;D

ถ้าเป็นเพื่อนในที่ทำงานต้องดูกันยาวๆครับ แต่ถ้าแป็ปๆก็ช่างเหอะไว้ก่อนครับ (ถ้าไม่กระทบกับผมมากนะครับ) ::014::

..เป็นเรื่องที่ดี ๆ ครับ..
..อยากให้มีแถว ถ.พระราม9 จัง..ตอนรถติดไฟแดง เจอเด็กวิ่งมาที่รถ.. :OO
..เอาน้ำฉีดใส่กระจกปั๊บ คว้าที่ปาดน้ำปาดที่กระจกหน้ารถปุ๊บ.. ::012::
..จะห้ามก็ห้ามไม่ทัน..เสร็จแล้วก็มายกมือไหว้ข้าง ๆ คนขับ.. ::004::
..อยากลงไปเตะเด็กเหลือเกิน.. ::005::

..(ขออนุญาตเพิ่มข้อความเดี๋ยวจะหาว่ารังแกเด็ก).. ::014::

..เพราะแกเล่นทำอยู่แค่ครึ่งบาน.. ::012::
..แถมทำเสร็จแล้วกระจกสกปรกกว่าเดิม.. ::009::
..ต้องใช้น้ำฉีดกระจกของรถล้างซ้ำ... ::004::

แยกนิด้าก็มีครับ แต่เป็นผู้ชายพิการขาขาดข้างนึง ถือไม้ค้ำเดินไปเดินมาบนถนนที่มีรถพลุกพล่านทั้งวันกับผ้าขี้ริ้วสะอาดๆแค่ผืนเดียว ไม่มีน้ำยาเช็ดด้วย เสร็จแล้วก็ยกมือไหว้เหมือนกัน ครั้งแรกผมก็ยังงงๆเลยไม่ได้ให้ ครั้งต่อมาถ้าเจอผมก็ให้บ้าง 10  20 บาทก็แล้วแต่จะมีอยู่

แยกพระรามเก้าเจอบ่อย คนพิการให้บ่อย ส่วนเด็กต้องรีบให้ก่อนมาเช็ดกระจกครับ ;D

ขอบคุณครับ.... ::002:: ::002::

ของผมไปกับเพื่อนเจอขายล็อตเตอรี่ เหลืออยุ่ชุดเดียวในแผง เพื่อนช่วยซื้อจะได้หมดๆ จะได้กลับบ้าน
ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำ แล้วออกมาขึ้นรถไปกับเพื่อน
คนขายล็อตเตอรี่ ที่ว่าขายหมดกลับบ้าน ยืนบนฟุตบาท ล้วงกระเป๋าเอาล็อตเตอรี่มาแปะแผงอีกชุดหนึ่ง...   :~) :~) :~)
 

เพื่อนผมเจอแบบพี่เลยครับ แต่เขานั่งกินข้าวจนหมด

กินหมดแล้วพูดว่า "ผมไปนะครับเสียเวลาทำมาหากิน" ..... :OO

              ขอบคุณครับที่สละเวลาเอื้อเฟื้อนำข้อมูลดีๆมาให้อ่านรับไป1แต้มครับ ;D
                                                                                                  ::014::

ผมนั่งกินข้าวอยู่มีเด็กจรจัด มีขอตัง 5 บาท ผมเองก็กลัวว่า มันจะเอาไปซื้อกาวดม
ผมถามว่าจะเอาตังไปทำอะไร เค้าบอกว่า จะเอาไปกินข้าว ผมบอกว่า ผมไม่ให้ แต่ถ้าจะกินข้าว นั่งเลย
มากัน 2 คน ข้าวจานละ  30 บาท คนละ 2จาน   :~) :~)  รู้งี้ให้มัน 5บาทก็หมดเรื่อง   ::005:: ::005::  :~) :~)

นึกว่าพวกใจบุญที่แท้...... ::007::

                               ขอบคุณครับ

อย่างน้อยผมก็ได้รู้ครับ ว่า เค้า เอาเงินไปกินข้าว จริงๆ   เคยเจอแบบเสียอารมณ์สุดๆครับ ขอตังค์ไป กินข้าว แต่ เอาไปซื้อ กาวดมครับ
 แบบนั้นรับไม่ได้ ครับ   

        ขอบคุณครับผม ;D

จ้างให้ไม่เช็ดใช่ไหมครับ...ฮา... ::005::

ขอบคุณครับ   ::014::

ครับคุณหมอ ::005::

บางครั้งเราก็ด่วนตัดสินคนอื่น หรือคนอื่นก็ด่วนตัดสินเรา....ทำใจครับ

คุณศักดาครับ  เมื่อปลายเดือนตุลา 53 นี่เอง ที่บิ๊กซี ติวานนท์ ตอนใกล้เที่ยง

ผมยืนดูของอยู่ชั้นล่างใกล้ ๆ ศูนย์อาหาร มีเด็กคนหนึ่งมายืนสะกิดข้าง ๆ แล้วบอกว่า ลุง ๆ ขอตังค์ไปซื้อข้าวกินหน่อย

ผมก็เลยบอกว่า "นี่ไง ศูนย์อาหาร เข้าไปด้วยกัน ลุงก็หิวพอดี จะกินอะไรเดี๋ยวลุงเลี้ยง"

เด็กมันยืนสั่นหัวแล้วก็เดินหนีไป ผมก็เลยงงว่ามันหิวจริงหรือเปล่า หรืออาหารที่นั่นไม่อร่อย 

อย่าให้ครับให้มันลงแดงตายไปเลย   ::014::

คนเดียวกันครับ กับที่อยู่แยกคลองเตย แบบว่าคงเดินสาย

สุภาพสตรีในชุดกระโปรงผ้าฝ้ายเรียบๆ กับสามีของเธอในชุดสูทเนื้อผ้าธรรมดาๆ
ก้าวลงจากรถไฟในชานชาลาสถานีเมืองบอสตัน


ทั้งคู่ยืนรออย่างสงบอยู่หน้าสำนักงานอธิการบดีมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด
เลขานุการสาวดูออกในแว่บเดียวว่าสามีภรรยาซอมซ่อคู่นี้มาจากบ้านนอก
และไม่น่าจะมีธุระอะไรในมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดแห่งนี้

หล่อนขมวดคิ้ว
"เราต้องการพบท่านอธิการบดี" สามีกล่าวนุ่มนวล


"ท่านติดนัดตลอดทั้งวัน" เลขาฯ สะบัดเสียงเล็กน้อย


"งั้นเราจะรอ" ภรรยาตอบ


เป็นเวลาหลายชั่วโมงที่เลขานุการทำเป็นไม่สนใจ
โดยประมาณว่าทั้งคู่คงทนไม่ได้ และกลับไปเอง





...แต่หาเป็นเช่นนั้นไม่...
เลขาฯ สาวเริ่มไม่แน่ใจจึงเข้าไปเรียนท่านอธิการบดี


"พวกเขาคงแค่อยากพบท่านครู่เดียว แล้วก็จะกลับ" หล่อนอธิบาย

ท่านอธิการบดีถอนใจด้วยความเบื่อหน่ายแล้วก็พยักหน้าแบบเสียไม่ได้
ความจริงแล้วคนสำคัญระดับท่านอธิการบดีจะมีเวลาพบคนระดับนี้ได้อย่างไร?
... แต่ก็เถอะนะ ท่านคิด ...
ดีกว่าปล่อยให้คู่สามีภรรยาบ้านนอกป้วนเปี้ยนอยู่แถวนี้ให้ใครต่อใครมาเห็น


ท่านเชิดหน้าอย่างทรงเกียรติใส่ทั้งคู่

ภรรยากล่าวขึ้น *"ลูกชายของเราเคยเรียนในฮาร์วาร์ด 1 ปี เขารักฮาร์วาร์ดมาก
และเขาก็มีความสุขที่นี่อย่างยิ่ง แต่เมื่อปีที่แล้ว เขาได้ประสบอุบัติเหตุและเสียชีวิต
สามีกับดิฉันจึงอยากทำอะไรสักอย่างไว้เป็นที่ระลึกถึงเขาในมหาวิทยาลัยแห่งนี้



ท่านอธิการไม่รู้สึกร่วมกับคำพูดเหล่านั้นแต่อย่างใด
"คุณผู้หญิง เราไม่สามารถสร้างรูปปั้นให้กับทุกคนที่เคยเรียนฮาร์วาร์ดแล้วตายไปหรอกนะ
ถ้าปล่อยให้เป็นอย่างนั้น ที่นี่คงดูไม่ต่างไปจากสุสานแน่"


"โอ...ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ ท่านอธิการบดี" ภรรยารีบอธิบาย
เราไม่ได้ต้องการจะสร้างรูปปั้น แต่เราคิดว่าเราจะสร้างตึกให้ฮาร์วาร์ดต่างหาก"



ท่านอธิการกรอกตาไปมา เขามองไปที่ชุดผ้าฝ้าย  กับสูทบ้านนอก


"สร้างตึก! พวกคุณรู้ไหมว่าต้องใช้เงินเท่าไรในการสร้างตึกสักหลังหนึ่ง
คุณรู้ไหม?...เราใช้เงินไปมากกว่า 7.5   ล้านดอลลาร์ในตอนเริ่มก่อตั้งฮาร์วาร์ดนี่"

ภรรยาเงียบ ไปครู่ใหญ่
ท่านอธิการบดีรู้สึกโล่งอก  ในที่สุดสามีภรรยาคู่นี้ก็จะต้องถูกกำจัดให้ไปเสียที


แล้วภรรยาก็หันมาพูดกับสามีเบาๆว่า
"ในการสร้างมหาวิทยาลัย ใช้เงินแค่นี้เองน่ะหรือ?
แล้วทำไมเราไม่สร้างมหาวิทยาลัยของเราเองสักแห่งหนึ่งล่ะ?"
 
สามีผงกศีรษะ


สีหน้าท่านอธิการเต็มไปด้วยความงงงวยสุดขีด!


จากนั้น...นาย และนาง ลีแลนด์ สแตนฟอร์ด ก็เดินทางไปยัง
พาโลอัลโต ในแคลิฟอร์เนีย
ที่ๆ ต่อมา...พวกเขาได้ก่อตั้งมหาวิทยาลัยภายใต้นามสกุลของครอบครัว
เพื่อเป็นอนุสรณ์แก่ลูกชายที่ฮาร์วาร์ดไม่เคยเห็นคุณค่า

เอามาจากต๋วยตูน ใช้หรือเปล่าครับ  จำได้เคยอ่าน

 ::005::มีคนรู้จ้กคนนึง รถมีอุบัติเหตุ...คู่กรณี(เป็นฝ่ายผิด) บอกเค้าว่า "อย่าเพิ่งแจ้งประกัน ผมขอคุยกับนายคุณก่อน"...เรื่องนี้ เป็นเรื่องตลกในวงเหล้าหลายปี...ว่า ก่อนขับเบ๊นซ์ ให้ส่องกระจกดูหน้าตัวเองก่อน

..เคยเจอครับ...แต่ไม่โดนด่า..


..เขาคงรำคาญ...แล้วเดินหนีเลย.. ::005::

โดน ซะ ;D ;D ;D สงสัยจะเอาเงินไปใช้อย่างอื่น

เรื่องนี้ไม่จริงครับ....http://www.stanford.edu/about/history/ (http://www.stanford.edu/about/history/)

อ่านสองรอบถึงจะเข้าใจ ::007::+1สะ