เว็บบอร์ดสนทนาภาษาปืน

ได้ประสบการณ์หลากหลายครับ จากการที่อยู่ในวัด

ทำให้รู้ว่า....

คนเราท้ายที่สุด ก็อยู่คนเดียวจริงๆ - เพื่อนฝูงมากันยี่สิบ สามสิบ ตกเย็นหลังจากพิธี ไม่พบใครอีกเลย มีญาติ พ่อ แม่ พี่ น้อง
งานใหญ่โตไม่มีความหมาย กับการบวชพระเลย พบว่าสิ่งที่ควรยินดีที่สุดคือการมีโอกาสได้บวชมากกว่า

กินอะไร มันก็อิ่ม - เพราะหมดโอกาสที่จะเลือกกิน(ฉัน)ของที่ชอบ พบว่า สิ่งที่เราเคยมองว่ามันไม่อร่อย นั้น เป็นอคติล้วนๆ จริงๆแล้ว คิดไปเอง

อโหสิให้กัน เป็นยังไง -  บิณฑบาต วันที่สี่ของการบวช ผ่านหน้าบ้านรุ่นน้องที่เคย ชกต่อยกัน ถึงกับจะเอาให้ตาย
 (โดนท้าตี เพราะดูอ่อนสุดในกลุ่ม ตอนนั้นเข้าใจว่าเด็กมันหยาม ฟันศอกไปเจ็ดแผล แล้วก็รบกันเรื่อยๆจนจบ ม หก)
หมางหน้ากันมา สี่เกือบห้าปี เขามาใส่บาตร
จะไม่รู้ว่าจะจำกันได้มั้ย แต่ได้รับของกับเด็กคนนี้แล้วสบายใจ คิดว่า ให้มันจบๆไปเลยดีกว่า ไม่โกรธแล้ว
ทุกอย่าง อยู่ที่เราคิด จิตเราเหมือนลิง ต้องจับให้ให้ได้ คุมให้เป็น - อยากบุหรี่ แต่ตั้งใจว่า บวชจะเลิก ไปถามพระพี่เลี้ยง หลวงพ่อบอกว่า ท่านคิดว่าอยาก มันก็อยาก ความคิดท่านสั่ง มือมันก็จุดไฟ.... บัดนั้น จึงเลิกติดบุหรี่ ไม่รู้สึกอยากอีกเลย

คิดว่าบวชเก้าวัน ได้เท่านี้ ผมพอใจแล้วครับ ทำให้เข้าใจ (ตัวเอง) ขึ้นอีกมาก
แต่ก็ไม่ไช่ว่าจะละทุกอย่างได้นะครับ

เดี๋ยวมีภาคสอง เรื่องโปรดผมเลย...

สาธุ ::014:: +ครับ

อนุโมทนาด้วยครับ  ::014::  ขอให้การบวชครั้งนี้เป็นจุดหักเหนำชีวิตไปสู่ทางที่ดีขึ้น

ครับน่าเสียดายตอนที่ผมบวชมีเวลาน้อยไปหน่อยแค่  2  อาทิตย์  เพราะติดภาระหน้าที่

เรื่องเรียนต่อ  แต่ยังโชคดีที่ได้มีโอกาสไปฝึกวิปัสสนาอยู่เกือบ  1  อาทิตย์ 

ในช่วงท้ายของชีวิตถ้ามีโอกาสจะไปอยู่วัดอีกครั้งหนึ่งครับ  และถ้าปัจจัยต่างเอื้ออำนวย

อาจบวชอีกครั้งหนึ่งและอาจเป็นตลอดชีวิตครับ   :D  

เรื่องราวเร้นลับ ระหว่างอยู่วัด

หลังจากงานบวช เจ้าอาวาสที่เป็นพระอุปัชฌาย์
ไม่ได้กำหนดว่า ผมจะได้อยู่กุฎิไหน จึงให้ผมเลือกเอาระหว่าง กุฎิหลังที่ อยู่หลังศาลาใกล้พระพี่เลี้ยง และยังมองเห็นบ้านตัวเองด้วย
หรือจะอยู่ ในกุฎิ ที่อยู่ในเขตกุฎิ เจ้าอาวาส แต่เป็นที่เก็บของ พวกพัดลมในงานศพ พานต่างๆ

ตัวผมใช้เวลาคิดอยู่สองวินาทีเท่านั้น คำตอบคือ อยู่ใกล้เจ้าอาวาสนี่แหละ อย่างน้อยๆก็เขตเดียวกัน ปลอดภัยแน่นอน

หากแต่ลืมไปว่า ไอ่หลังที่ผมจะอยู่นั้น อีกฝั่งมันคือศาลาสวดศพ ที่รั้วกุฏิเจ้าอาวาสไปบรรจบตรงนั้นพอ
หรือก็คือ นอนคั่นระหว่าง เจ้าอาวาส กับเมรุ กับศาลาสวดศพ

ตอนแรกยังไม่ซึ้ง คิดว่ามีที่จำวัดแล้ว พอตกเย็นเท่านั้นแหละ เดินไปเข้าห้องน้ำ อยากเขกหัวตัวเอง ว่ากูลืมไปได้ยังไงวะ
เมื่อเย็นวานยังเอาเรื่องเล่าผีเปรตหลังเมรุมาเล่าขู่เพื่อนอยู่เลย

แต่ตัวเองดันมานอนอยู่ข้างเมรุเองเสียอย่างนั้น.....
ถึงอย่างนั้น ก็ยังคิดว่า เรามาบวช จะไปใส่ใจกับเรื่องไม่เป็นเรื่องทำไมแล้วก็เข้าทำวัตรไปตามปกติ และก็คิดว่า ทำใจมาแล้วนิ

พอสักสามทุ่ม นอนไม่หลับประสาเด็กมหาลัย ที่ไม่เคยนอนก่อนห้าทุุ่ม
ลุกมาเข้าห้องน้ำ จุดบุหรี่ ตัวสุดท้ายที่ขอจากเพื่อนขึ้นสูบ ทำให้นึกถึงคำพูดของเพื่อนคนนี้ขึ้นมาใด้

"หลวงพี่ระวังใว้ คืนแรก เค้าจะมาลองของหลวงพี่ โดนแน่"
สูบไป มองดงมะพร้าวไป
(มะพร้าวดงนี้ เคยได้ยินเรื่องราวว่ามีคนเห็นผีเปตร เป็นผู้หญฺิงแหกใส้หลอกเด็ก แล้วตัวผมเห็นไอ้เด็กสองคนนี้วิ่งผ่านบ้านผมแล้วร้องว้ากกก กับตาด้วย)
เหม่อๆคิดถึงสิ่งที่มันพูดไว้ ตาก็มองสูงขึ้น สูงขึ้น จนไปจบที่ยอดมะพร้าว ยอดนึง
ทั้งดง ไอ้ยอดนี่มันไหวเอนอยู่ยอดเดียว
ต่ออีกภาคนะครับ เริ่มเครียดแล้ว

ครับ
สำหรับผม พระพี่เลี้ยง ท่านบอกว่า ตัวผมอายุเท่านี้คิดเรื่องเรียนไปก่อน.... จริงของท่านผมยังไม่พบเหตุที่จะทำให้คิดว่าจะบวชยาวเลย

ปล. ถ้าวันนึงพี่จะบวชอีกครั้งจริงๆ บอกหน่อยนะครับถ้ามีโอกาสจะไปอนุโมทนาบุญด้วย

ต่อเลยนะครับ
ก็ยืนมอง อยู่สักครึ่งนาที สังเกตเห็นมะพร้าวยอดนี้ไม่เห็นเขียวเลยเนอะ
สีมันแปลก ถึงแปลกมาก
แว้บนึง คิดว่าโดนเข้าแล้วไงผีเปรตในตำนาน เอากุแล้วไง
เท่านั้นแหละครับ คอแข็ง ขาแข็งความคิดเตลิดไปไกลแล้ว
คืนแรกก็เอาแล้วใช่มั้ย คุณผีเอ๋ย

ตอนนั้นนึกได้อย่างเดียวพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เราเป็นพระแล้วนะ

เอาก็เอาสิเจอเป็นเจอ วัดบ้านตัวเอง เดินเล่นในเมรุยังเคย อย่างมากก็ผีปู่ย่าตายายแถวบ้านนี่แหละ
จ้องครับ จ้องมันอย่างเดียว ถ้าวิ่งหนีคงคาใจไปตลอดชีวิตแน่
พอตาปรับชินกับความมืดได้เท่านั้นแหละ เห็นชัดๆเลยครับ

ยอดมะพร้าว ที่เพิ่งแทงยอดออกมาแค่นั้นแหละมันยังไม่คลี่จากกันดี ยิ่งดูยิ่งใช่ แสงไฟข้างทางมันกระทบแค่นั้นเอง
สรุปว่าวันแรกไม่มีอะไร ที่ใกล้เคียงคำว่าผีเลย.

วันที่สอง
สี่ทุ่ม สิบเอ็ดนาที ลองนั่งสมาธิคนเดียวในกุฏิ
หลับตาไปสักแปป ยุบหนอ พองหนอ
ได้ยินเสียงลากเท้า แซก แซก เงียบ สักแปป เอาล่ะ แซก แซก เงียบอีกแล้ว
คิดว่าเอาแล้ว คราวนี้ มาเดินวนรอบชัวร์ๆ
ผมก็เลิกนับยุบหนอ พองหนอเป็นหลับตาเฉยๆ
นับ หนึ่ง สอง สาม ลืมตา มองด้านหน้าเลย ไม่มีอะไร เป็นหน้าต่างใสๆ
หันหลังมอง หน้าต่างทุกบาน ไม่มีอะไรเลย
เสียงมันยังไม่หยุดด้วย
เหลือบมองปลายเท้า อ์อ สังฆทาน พระรูปก่อนมาจำวัด ยังไม่ได้แกะ เลย
ปลายยอดมันเป็นพลาสติกโดนพัดลมพัดเป็นจังหวะๆ คิดไปเองแท้ๆ

จิตเราช่างปรุงแต่งเหลือเกินครับ ถึงผมจะเชื่อว่าอะไรที่พิสูจน์ไม่ได้แต่มีจริง
ผมก็ไม่เคยเจอจะจะสักครั้ง และก็คิดว่าไม่เจอดีกว่า
สิ่งที่ผมได้มาจากการบวชและคิดว่าลำบากที่สุด คือ การอยู่กับความคิดตัวเองคนเดียว การตัดใจทำอะไรบางอย่างเพื่อก้าวข้ามมันไป
และคิดว่าน่ากลัวกว่าผี นั่น คือ ใจตัวเอง

มีอะไรเชิญแบ่งปันกันเต็มที่เลยครับ

        อนุโมทนาด้วย ครับ
สมัยบวช ลาบวช ๑ พรรษา
แต่พอครบวันลาแล้ว  ผมยังไม่ยอมสึก
ต้องกลับไปลากิจต่ออีก ๒ อาทิตย์ ครับ

อนุโมทนา ครับ

ขออนุโมทนากับการบวชครั้งนี้ด้วย ครับ

สาธุ.....ผมบวชแค่ 9 วันเอง. :~) :~) :~)

       แล้วตกลงว่าเลิกหรือไม่เลิกครับ  ;D


     ผมเองเพิ่งจะลาสิกขามาได้ เกือบสามเดือนแล้ว ก็ยังคิดถึงวัดอยู่นะครับ สมัยหนุ่มๆ ไม่เคยมีความคิดที่จะบวชเลย กลัวว่าบวชแล้วออกมาจะเปลี่ยนนิสัย กลัวจะเลิกเหล้าเลิกบุหรี่ แต่จริงๆแล้วผมเลิกสองอย่านี้ก่อนบวชได้ตั้งนานครับ และในปีๆนึง ผมรักษาศีลได้ครบห้าข้อมากกว่า 360 วัน ครับ ก็เลยตั้งจะว่าจะบวชดูสักหน่อย
        ตอนแรกตั้งใจว่าจะบวชสักเดือนนึง(ที่วัดบังคับว่าอย่างน้อยต้อง 15 วัน) เอาเข้าจริงๆ งานก็บังคับว่า ได้แค่ 21 วัน วันสึกออกมา เข้าบ้านปุ๊บก็ออกไปทำงานต่อปั๊บเลย
 ทุกวันนี้คิดอย่างเดียวว่า ถ้าได้บวชอีก อยู่ยาวแน่นอนครับ และก็บอกกับพระอาจารย์แล้วว่า ถ้าผมได้เข้ามาบวชอีกที พวกเณรที่เข้ามาบวชใหม่นี่ ผมขอดูแลเองนะครับ
            ตอนที่บวชอยู่ ผมได้ดูคนนึง เฮี้ยวแบบสุดๆ พระส่วนมากก็ไม่เคยเลี้ยงเด็กไม่เคยมีครอบครัวมาก่อน เจอผมลูกชายสองเข้าไปก็เอาอยู่เลย
   ส่วนเรื่องผีเรื่องสางนี่ เลิกกลัวตั้งแต่ตอนหนีเที่ยวกลางคืนสมัยวัยรุ่นแล้ว มาเลิกกลัวเด็ดขาดเอาก็ตอนมีเมียแหละครับ  ::014::

สาูธุ สาธุ สาธุ   ::014:: ::014:: ::014::

ตอนผมบวชคืนแรกหลังทำวัตรเย็นเสร็จ หลวงพ่อถามผมว่า "จะให้เณรไปนอนเป็นเพื่อนมั้ย?" แต่ก็ทำใจแข็งปฏิเสธไปครับ..
พอเข้านอนนอนนอนอย่างไรก็ไม่หลับก็เลยลุกขึ้นมาจุดเทียนสวดมนต์ ห้องที่ผมนอนเป็นห้องสมุดของวัด(นอนคนเดียว) ทีนี้หมาเจ้ากรรมก็ดันมาเห่ามาหอนใกล้ๆ..เอาล่ะสิ
ในใจนึกไปต่างๆนาๆ..แต่สุดท้ายก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น..ที่สำคัญ มีพระพุทธรูปองค์เบ้อเริ่มตั้งอยู่ในห้องที่ผมนอนด้วยก็เลยสบายใจครับ..สรุป..ถ้าใจเรามั่นคงพอก็ผ่านไปได้ครับ..
อ้อ..ผมบวชแบบเรียบง่ายไม่มีพิธีรีตองอะไรครับ เข้าโบสถ์เลย ไม่มีงานเลี้ยง มีแต่ญาติสนิทๆที่มาครับ.. ::014::

สวัสดีครับ ช่วงก่อนที่ผมและเพื่อนจะบวช ได้ไปเที่ยวที่วัดสวนโมข์ จ.สุราษฎร์ฯ  ได้มัโอกาส

พบท่านพุทธธาส ท่านได้กล่าวเตือนกับผม และเพื่อนว่า "กับแค่ใบยายังเอาชนะมันไม่ได้

จะนับประสาอะไรที่จะคิดบวชเรียน" ทำให้ผม และเพื่อนเลิกบุหรี่ตั้งแต่วันนั้นจนถึงเดียวนี้ครับ

+1ให้เพราะตัวแดง
ส่วนตัวเขียว เอาใจช่วยให้เลิกได้ตลอดไปครับ...อย่าเผลอให้ความเคยตัว หรือความเกรงใจเพื่อนที่ยื่นให้แล้วกัน อุตส่าห์เลิกได้แล้ว ::002::

ศาสนา เป็นความเชื่อ และเกี่ยวข้องกับจิต

ต้องเรียนรู้ ต้องฝึกฝน

สาธุกับทุกท่าน ที่ได้เจอกับสิ่งที่ดีกับชีวิต............

                           เรียกว่าอิ่มบุญ  .......  ขออานุโมทนาสาธุครับ  ::014::

ขออนุโมทนาบุญด้วยครับ

สาธุ ขออนุโมทนากับท่านจขกท.ด้วยครับ ผมก็เพิ่งบวชเมื่อต้นปีนี้เองครับ บวชอยู่ 20 วัน ได้ประสบการณ์และแนวทางปฏิบัติตัวดีๆหลายอย่างครับ  :D

              ตอนที่ผมบวชผมลาบวช 1 พรรษา ได้เจอเรื่องแปลกๆมาพอสมควรเหมือนกัน ได้รู้ได้เห็นอะไรหลายอย่าง แต่เหนือสิ่งอื่นใดได้เห็นน้ำตาของความดีใจของพ่อกับแม่ ภาพนั้นยังติดตาอยู่เสมอครับ  ;D

ขออนุโมทนาด้วยคนครับ สาธุ  ::014::

ผมเคยไปนั่งปัจเวกขณ์ที่ศาลาตั้งศพในป่าช้าครับ นั่งในมุ้ง(กางมุ้งไว้ตั้งแต่ตอนเย็น) หลับตาให้จิตเป็นสมาธิ จุดเทียนไขอันเท่าหัวแม่มือจนเทียนเกือบหมดเล่ม ..ไม่พบเห็นอะไร..แต่จีวรเปียกหมดเลย(โฮ)