สิบวันที่ลูกชายผมหายใจเองไม่ได้หลังคลอดต้องอยู่ในห้อง ICU มืดแปดด้าน ทำอะไรไม่ถูก ร้องไห้ทุกครั้งที่มองผ่านตู้อบอุหภูมิไปที่ลูกชายของผมมีสายระโยงระยางเต็มไปหมด เที่ยวโทรหาคนนั้นคนนี้เป็นบ้าเป็นหลัง ได้ทั้งพี่น้อง เพื่อนๆ และหลายๆท่านในเวปนี้เป็นกำลังใจ จนตอนนี้ลูกชายผมคือหลานของทุกๆคนในเวปนี้ไปแล้วครับ
ขอแชร์ประสบการณ์ที่ไม่อยากพานพบมั่งครับ...
...ลูกชายผม... เกิดมาไม่สามารถขับถ่ายเองได้... แพทย์ที่ รพ. ประจำจังหวัดก็ไม่ทราบสาเหตุ... ได้แต่สงสัยว่าท้องอืด... ก็ให้ยาฆ่าเชื้อ... เอ็กซ์เรย์หลายรอบ... ไม่ได้กินนมอยู่สิบเก้าวันเต็มๆ ญาติพี่น้องไม่ได้เห็นหน้า... เพราะห้องไอซียูเด็กนั้นให้เข้าได้เฉพาะพ่อกับแม่... ลูกร้องไห้ก็ต้องรีบวิ่งไปเปลี่ยนชุดเข้าไปอุ้มจนหลับ... เหนื่อยจนทนไม่ไหวก็ออกมาพัก... หลังมือทั้งสองข้าง... หลังเท้าทั้งสองข้าง... กับศีรษะอีกครึ่งนึง... โดนเข็มเจาะจนพรุน... เพื่อให้น้ำเกลือ... ช่วงนั้นรู้สึกสิ้นหวังมากครับ... กลัวว่าลูกจะไม่รอด...
...จนทนไม่ไหว... ขอย้าย รพ.แต่หมอไม่ยอม... เลยต้องใช้ทั้งการอ้อนวอนและกดดัน... แพทย์เจ้าของไข้ถึงได้ยอมให้ย้าย รพ. ผมเลยขอย้ายไปที่ รพ.ศรีนครินทร์... พอไปถึงปุ๊บ... แพทย์ฝึกหัดที่กำลังเข้าเวรได้มาตรวจ... ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที... ได้ข้อสัณนิษฐานว่า... ลำไส้ใหญ่ส่วนปลายไม่มีปมประสาท... ทำให้ลำไส้ไม่บีบตัว... แล้วพอส่งตรวจละเอียด... ก็พบว่าเป็นลำไส้ไม่มีปมประสาทเหมือนที่แพทย์ฝึกหัดบอก... ขณะที่ลูกนอนพักฟื้นร่างการเพราะอดอาหารเป็นเวลานาน... ผมกับภรรยาก็ต้องฝึกสวนถ่ายด้วยสายยาง... เพราะต้องทำให้ลูกวันละ ๒ ครั้ง... จนกว่าจะถึงกำหนดผ่าตัดใหญ่... ซึ่งก็ต้องรออีก ๕ เดือน... ตลอดระยะเวลา ๕ เดือนนั้น... ผมต้องเดินทางวันละร้อยกว่ากิโลเมตร... ทุกวัน... ช่วงนั้นน้ำมันดีเซลขึ้นไปแตะเกือบๆ ๔๐ บาท... ก็ต้องยอม... เพราะต้องอยู่กับภรรยาเพื่อดูแลลูก...
...ตอนนี้ลูกชายคนโตอายุได้ ๔ ขวบกว่าแล้วครับ...
ยินดีด้วยนะครับพี่ๆที่ลูกปลอดภัย ผมก็เป็นอีกคนหนึ่งที่อยากมีลูกแต่ตอนนี้ทำยังไงก็ยังไม่มาครับ
