ภูมิใจอาหารไทยอิสานไปไกลถึงอเมริกา เชื่อว่า เขาทำได้ดี ไม่แพ้ต้นตำหรับครับ...เท่าที่ผมรู้จัก ได้ทำงานร่วมกับฟารั้ง เขาจะตั้งใจ ไม่อายที่จะเรียนรู้ ถาม ปฏิบัติ ไม่ละเลยรายละเอียด สิ่งเล็กๆน้อยที่เรามองข้ามไป เช่น
ฟารั้งคนนึงหลังจากที่ผมพาไปดูมวยไทย ก็รบเร้าผมให้พาไปเรียน ผมพาไปฝากกับค่ายมวยที่รู้จักกัน ...1 อาทิตย์ผ่านไปผมถามว่า เรียนถึงไหนแล้ว เขาตอบว่า กำลังเตรียมร่างกาย วิ่ง กระโดดเชือก ...วีคหน้า จะฝึกไหว้ครู ...ผมบอกว่า ไม่จำเป็นหรอก...ไม่ได้ขึ้นชกบนเวที...เขาย้อนผมว่า ผมเคยบอกว่าการไหว้ครู เป็นการอบอุ่นร่างกาย ทำสมาธิก่อนชก จะไม่จำเป็นได้ไง...ผมอึ้ง
อีกรายนึง นั่งกินเหล้าอยู่ดีๆ ...น้องนางอาชีพพืเศษเดินผ่านมา พวกลุกขึ้นยืน ยกมือไหว้ สวัสดียามเย็นเฉยเลย...พอเพื่อนไทยแซว เขาบอกว่า เขาทำตามวัฒนธรรมไทยที่ศึกษาก่อนมาทำงาน.....ผมอึ้ง
อีกราย เช่าบ้านอยู่กับเมียอิสาน ตอนเลิกงาน เขาจะเก็บเศษไม้เล็กๆ มัดหิ้วกลับ บอกว่าจะเอาไปให้เมียทำฟืนนึ่งข้าว...แถมสะพายกระติ๊บข้าวเหนียว หมกปลาซิวมากินในที่ทำงานด้วย....เจ้านี่ทำอาหารอิสานได้หลายอย่าง และแซบเหมือนต้นตำหรับ...เมียเขาบอกว่า เวลาทำกับข้าวเขาจะดูวิธีทำ ถาม-ชั่ง-จดบันทึก แล้วทำตามขั้นตอนอย่างละเอียดยิบ ไม่ผิดเพี้ยน ...ฝึกแม้กระทั่งท่าถือสาก... เจ้านี่ไม่กลับบ้าน ปักหลักอยู่เมืองไทยแล้ว
น่าสังเกตอยู่อย่าง ...เมียฟารั้งแต่ละคน ...ตัวเล็กๆดำ ออดปอดแอดแปด ดั้งแหมบๆ...ประเภทขาวๆ อวบๆ อึ๋มๆ ไม่ค่อยเจอ
คุยเรื่องฝรั่งขายส้มตำไก่ย่าง...ผมออกทะเล นินทาฝรั่งไปแล้ว
