นับตั้งแต่ผมเข้ามาใช้ชีวิต ในโลกเหลี่ยมๆดิจิตอลแห่ง แม้วตริกซ์!! นี่ได้5-6 ปี (ตั้งแต่พี่เค้าเข้ามาน่ะแหละ)........
ดูเหมือน ว่า ณ ที่แห่งนี้ มันขาดร้านอาหารหู ดีๆ ให้เสพย์ซะนี่กระไร หันไปทางไหนก็เจอแต่ร้านอาหารประเภท จั๊งเคอะฟู๊ดโหลยโท่ย มลพิษทางเสียงที่เหมาะจะเอาไว้ดูมากกว่ากิน.......เบื่อปนเซ็งอย่างแรงหลายๆฟ่ะ ฉะนั้น ก่อนจะมีไขมันเลวอุดตันในแก้วหูมากกว่านี้....ผมควรจะแวะเข้าไป โซ้ยตัวโน้ต กับร้านอาหารเจ้าเก่า ที่กลับมาเปิดทำการอีกครั้ง หลังแตกสาขาแล้ว ไม่ค่อยรุ่งไปหลายปี เหอๆ 555....
แน่นอนครับ ร้านอาหารร็อกไทยๆรสจัดฝีมือระดับ 7 ดาวเหนือ จะเป็นไผไปบ่ได้นอกจาก ไห..เหล็ก..ฟินโภชนา.....อ้าซซซซ...พร้อมเสริฟอาหารจานร็อกให้ผมแล้ว ด้วย 10 เมนูทะลวงหู ณ บัด นี้...นี้..นี้...นี้....
อ๊างงค์!..(กรุณาทำเสียงแบบดาราAV)...ว่าแล้ว สาวเสิร์ฟนางแมวยั่วสวาทก็เยื้องย่าง ป้อน ออเดิร์ฟจานแรก เข้าโสตประสาทเกล้ากระผม..สิบปากว่า Riff หนักแน่น จังหวะ medium rare สไตล์โก๋เฮฟวี่ปี 80 ชวนให้คิดถึงรสชาติอันคุ้นลิ้น เนื้อร้องทักทายด้วยอารมณ์ ขี้เล่น แต่ไม่เล่นขี้ ปรุงรสชาติให้ทานง่าย ด้วยภาษาวัยรุ่นเสียดายที่ยังดู กั๊กๆไม่สุด อาจไม่กลมกล่อมเหมือนตอนท็อปฟอร์ม แต่ก็ถือว่า ชื่นใจสำหรับแฟนเก่า...เข้าสู่ Main Course ของจริง ศรัทธา ยอดเยี่ยมลงตัว สมควรเป็นเพลงเปิดตัวอย่างแรง พ่อครัวหัวโป่ง(น่าจะเก่งกว่าหัวป่าก์) โชว์ฝีมือปรุงคำร้องระดับ 5 ดาว คัดเนื้อร้องสันนอกชั้นดี วัตถุดิบเปี่ยมคุณค่า แต่ปรุงรสออกมาฟังง่ายอร่อยหู ดนตรีอลังการแบบไม่เว่อร์ ด้วยเสียง Keyboard+Synth โอบอุ้มเมโลดี้หวานหู พ่วงด้วย กีตาร์Solo สั้นๆ แต่ข้นคลั่กด้วยอารมณ์ เมนูถัดมา ฉันไม่ใช่ (ที่ระบาย...) หัวเพลงรสออกเค็มนำด้วย lead guitar งามๆ เพลงนี้เสียงกีตาร์น่าฟังมาก โดยเฉพาะการหยอดน้ำจิ้มลูก Harmonic คลอเคลียกับท่อนร้องและ Rhythm แน่นๆ ตอนเปลี่ยนจังหวะเข้า Soloกลางเพลง Rock เท่ได้ใจจริงๆ เนื้อร้องออกรสฝาดไปนิด...แต่ก็ยังน่าฟัง ต่อทันทีกันจานที่ 4 ลุย Rockจานใหญ่ เนื้อแน่นๆ แถมติดมันเพียบ บ่งบอกความเป็น ไห-เหล็ก-ฟิน ได้ชัดเจน โดยเฉพาะท่อนHook ดนตรีโชว์เก๋าแบบเนียนๆ สมเป็นรุ่นใหญ่ที่หนังเหนียว ที่เด็กละอ่อนเคี้ยวไม่เข้าง่ายๆ Solo เผ็ดจัด แต่แซ่บหลายว่ะ! มาถึงของหวานล้างหูกันบ้าง สัญญา เพลงชั้นดีที่ไม่ควรพลาด ขอแนะนำให้ใช้สมองฟังเนื้อ ใช้ใจฟังทำนอง บางทีคุณอาจต้อง....น้ำตาซึม Solo คู่ กรีดกรายโคตรๆ สำเนียงชวนนึกถึง Joe Satriani ช่างห่างไกลกับขนมหวานหลอกเด็กตามจั๊งค์ฟู๊ด ที่กระหน่ำโปรโมทในทีวี เพราะของหวานจานนี้ มีผักแซม แถมเปี่ยมคุณค่าทางอาหารว่ะ!
ครึ่งทางผ่านไป หนังหูและแก้วหูยังไม่ตึง...ก็ต้อง Rock กันต่อ วันที่ยิ่งใหญ่ กลับมาสะเทือนกระดูก ค้อน-ทั่ง-โกลน อีกรอบ พลังRock คละคลุ้งส่งกลิ่นตั้งแต่ Riff ท่อนแรก กีตาร์โหยหวนคลอเคลียตอดเล็กตอดน้อย คอยลวนลามเนื้อร้อง ซึ่งทำหน้าที่เหมือนวิตามิน เสริมสร้างกำลังใจชั้นดี เมนูที่ 7 อธรรม ทั้งหนักและทั้งหน่วง Riff กีตาร์ยานต่ำ สไตล์ Black Sabbath พ่อครัวหัวโป่ง ร้องรัวซะจนดูเหมือน Rap ฟังแล้วชวนนึกถึงร้านอารหารพระอาทิตย์ (The Sun) มากกว่า ไห-เหล็ก-ฟิน โภชนา...มาพักกระเพาะปลอบขวัญน้ำย่อยกันบ้างกับ คนไร้ค่า น้ำซุปรสเศร้า ซดเบาๆได้คล่องคลอ Leadกีตาร์จี๊ดๆเจือกลิ่นบลูส์จางๆ แอบคิดถึง Gary Moore ฟ่ะ! Solo บาดทั้งลิ้นทั้งใจ เนื้อหาปรุงออกมา ทั้งขมทั้งขื่นไปนิด แต่ยังน่าพอใจ ไปให้ถึงฝัน จานเด็ดที่คิดสูตรไว้ตั้งแต่อัลบั้มแรก นำมาทำให้เสร็จ เหยาะน้ำจิ้มด้วย Sound สมัยใหม่ ผลที่ได้คือเพลงที่เปี่ยมพลังเหมือนงาน 2 ชุดแรกดนตรีแน่นหนา และเนื้อหาแคลเซี่ยมสูง ฟังแล้วเสริมสร้างกระดูกอก ให้กำลังใจได้เป็นอย่างดี......อะฮ้า...แป๊ปเดียว ซัดโฮก...โซ้ยกันมาถึงจานสุดท้ายแล้วรึเนี่ย แน่นอนพี่น้องผองเพื่อนชาวร็อก ตามธรรมเนียม Hilight ของร้านย่อมอยู่ท้ายสุดครับ คอทั่งสันหลังเหล็ก นี่คือหูฉลามเหล็กจานใหญ่ ไฟแรงสูงขอรับ ทั้งดนตรีและเนื้อร้อง กลับไป ท็อปฟอร์มเหมือนสมัยอัลบั้มแรก เหมือนว่า 10 จานที่ผ่านมา พวงเครื่องปรุงหมด เลยต้องมาระเบิดฝีมือกันจานนี้ ดนตรีชวนนึกถึงรสชาติสว่านเจาะลิ้นของเพลง สู้,ร็อกเกอร์ ไม่หยอก โดยเฉพาะกีตาร์ Rhythm โดดเด่นเป็นสง่า แต่ที่เยี่ยมกว่าคือเนื้อร้อง พี่โป่งแหกปากได้สะใจ ยิ่งท่อนที่ว่า
คนอื่นที่เขา..แย่กว่าเรายังอดทน...เราเกิดเป็นคนต้องอดทน...เป็นสันดานนนนน...ทนไม่ไหว...ทนไม่ไหว ก็ต้องทน
โหยเจ็บจี๊ดโดนใจให้ฮึกเหิม จนอยากจะตั๊นหน้าไอ้พวกโกงบ้านโกงเมืองจริงเลยพี่ท่าน!!
โอวว......เอิ๊กก.....อ๊ากก.....หลังจากสวาปามจนพุงกาง ...ก็เหมือนความเซ็งจะลดลงบ้าง พร้อมร่างกายและหัวใจที่แข็งแรงขึ้น โดยเฉพาะหู โดยรวมแล้ว แม้ไม่ใช่งานที่จะกลับมาเขย่าวงการ แต่อย่างน้อย พ่อครัวกลุ่มนี้ก็ไม่ได้กระทืบความภักดีของแควนๆให้จมดิน หลายๆเพลงพลังถดถอยลงอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งมันก็ฝืนสังขารกันไม่ได้ ท่อนกีตาร์ประสานกันแบบclassic ใน 2ชุดแรก ไม่ค่อยมีให้ฟัง (หรือเพราะจากการที่แบ่งโควต้ากันทำงานแยกกันทำเพลงใครเพลงมัน??) ที่ค่อนข้างเงียบๆไปคือภาค Bass และกลอง ไม่ใช่ว่าไม่ดีนะครับ แต่มาตรฐานที่เคยทำไว้มันสุดตีนจริงๆ อีกอย่างผมไม่ค่อยชอบSound กลองชุดนี้เรยฟ่ะ มันไม่กระทืบไปถึงไตยังไงไม่รู้สิ อีกทั้งหลายๆเพลงมีกลิ่น The Sun มากกว่า SMF ซะอีก ด้านการร้องของป๋าโป่งค่อนข้าง save เสียงพอควร ไอ้ที่จะแหกปากสะเทือนถึงตูดแบบ ร็อกเกอร์แทบไม่มี แต่อย่าคิดว่าป๋าแกหมดนะครับ เพราะผมได้พิสูจน์ด้วยตาและหูมาแล้ว กับ คอนเสิร์ต Trilogy เมื่อต้นปี ป๋าแกยัง แหกปากได้สุดตีนกว่านี้อีกเยอะครับ ...บางทีการกลับมาก็อาจต้องใช้เวลาเพื่อจะให้อะไรๆลงตัวกว่านี้ หากอัลบั้มนี้จะดูเงียบๆไปบ้าง บางทีอาจเป็นเหมือน คลื่นลมสงบก่อนพายุเฮอริเคน Rock จะกลับมา....ยังยืนยันครับว่า หลายๆเพลงในชุดนี้ แม้ไม่ติดหู ท็อปฟอร์มเท่า 2 ชุดแรก แต่ยังคงอุดมไปด้วยสารอาหารคุณประโยชน์ครบถ้วน อย่างว่า..ของดีๆ บางทีมันก็ไม่อร่อยมากนักครับ....แต่อย่างน้อยก็ยังดีกว่า เสียงหมาหน้าหล่อ...เห่าใบตองแห้งแถวนี้น่ะ...
ติดตามชมกันต่อไป ร็อกเกอร์ทั้งหลาย จานนี้พ่อครัวหัวโป่ง และพลพรรค ยังไม่ได้ปรุงสุดฝีมือ...พวกลื้ออย่าเพิ่งรีบเช็คบิล..... ไห-เหล็ก-ฟิน โภชนา ยังมีของดีที่จะกระทืบกระเพาะ พวกเราอีกเยอะ!!! 5555....
ที่มา :
http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=armpits-fire&group=1
