ปืนคงเหมือนของขลัง ถ้ามีไว้ทำให้อุ่นใจกว่า

วันหยุดที่ผ่านมา ผมและครอบครัวได้เดินทางจากกทม.ไปพักผ่อนที่จังหวัดที่ติดกับประเทศเพื่อนบ้านแห่งหนึ่ง เนื่องจากได้จองที่พักอยู่ในเมืองไว้แล้วและพอทราบว่ามีด่านตรวจบนเส้นทางเป็นระยะๆ เลยไม่ได้นำปืนไปด้วย

ตกเย็นหลังจากไปเที่ยวตามสถานที่ต่างๆในแถบนั้นกันมาเรียบร้อยแล้วก็เดินทางเข้าที่พัก ปรากฏว่าเนื่องจากเราเดินทางมาถึงช้าเกินไปและไม่ได้โทรยืนยันการเดินทาง ทางที่พักจึงได้ยกห้องให้กับแขกคนอื่นไปแล้ว และเรามาทราบภายหลังว่าในช่วงนั้นในที่อำเภอมีงานที่คนต่างถิ่นเดินทางกันมาเป็นจำนวนมาก ทำให้ห้องพักในเมืองทุกแห่งเต็มจนหมดล้นออกไปจนถึงนอกเมือง

คณะของผมจึงเป็นกังวลกันนิดหน่อยเพราะเป็นเวลาเย็นแล้ว แต่ก็ได้พยายามโทรสอบถามตามที่พักต่างๆจนมาได้ที่แห่งหนึ่งเหลือเป็นห้องสุดท้ายแต่ต้องออกนอกตัวเมืองไปเป็นระยะทางประมาณ 20 กม. จึงได้ตัดสินใจเสี่ยงเดินทางออกไปดู เป็นเส้นทางที่เลียบชายแดนและเปลี่ยวพอสมควร

เมื่อเดินทางไปถึงก็เป็นเวลามืดแล้ว ปรากฏว่าสภาพห้องพักเป็นรีสอร์ตเก่าๆอยู่กลางทุ่งและเปลี่ยวมากอยู่ห่างจากถนนพอสมควร ไม่มีห้องอาหารไม่มีโทรศัพท์และสภาพทั่วๆไปมืดมากไม่มีไฟถนนและแทบไม่มีคนพักอยู่เลย มีพนักงานของรีสอร์ตเฝ้าอยู่คนเดียว เราจึงปรึกษากันดูว่าจะพักที่นี่ดีหรือไม่เพราะเป็นที่สุดท้ายแล้วที่มีห้องว่าง แต่ก็ยังสรุปกันไม่ได้จึงได้ขอออกไปกินข้าวกันก่อนที่ร้านอาหารริมถนนใหญ่ข้างหน้ารีสอร์ตนั้น ก่อนร้านอาหารจะปิด

เมื่อถึงร้านอาหารเล็กๆที่แทบไม่มีลูกค้าเลย หลังจากสั่งอาหารเราได้สอบถามเจ้าของร้านว่ากำลังหาที่พักอยู่มีที่พักอื่นๆอยู่แถวๆนี้บ้างหรือไม่ เจ้าของร้านแจ้งว่าที่พักที่เราได้ไปสอบถามมาเป็นแห่งเดียวและแห่งสุดท้ายแล้ว ด้วยความไม่ระมัดระวังตัวของสมาชิกที่ไปด้วยกันต่างพูดคุยถึงเรื่องที่พักกันเสียงดังพอสมควรโดยไม่ได้สังเกตว่า ในร้านมีลูกค้าอีกหนึ่งโต๊ะที่มีผู้ชายนั่งดื่มเหล้าอยู่ 2-3 คน นั่งดื่มอยู่เงียบๆอยู่ในร้านด้วยโดยไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลยในกลุ่ม

สักพักผมรู้สึกผิดสังเกตกับกลุ่มลูกค้าที่โต๊ะนั้น จึงได้พยายามแอบชำเลืองสังเกตท่าที พบว่าเป็นเป็นชายฉกรรจ์ลักษณะเหมือนคนต่างชาติที่ข้ามชายแดนมาทำงานเหมือนตามแถบชายแดนทั่วๆไป แต่ที่แปลกคือชายกลุ่มนั้นทั้งหมดกำลังนั่งมองสังเกตุกลุ่มพวกเราอยู่ตลอดเวลาโดยไม่พูดคุยอะไรกันเลย ผิดปกติของกลุ่มคนที่กำลังตั้งวงดื่มเหล้ากันอยู่ สักพักผมจึงได้สะกิดบอกสมาชิกในกลุ่มพวกเราที่ส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง,เด็ก ให้พูดคุยกันเบาๆและบอกสมาชิกผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่ให้รู้ ซึ่งทั้งหมดไม่มีใครรู้ตัวเลยว่าคนกลุ่มนั้นกำลังนั่งสังเกตพวกเราอยู่ตลอดเวลาถึงได้พูดคุยปรึกษากันเสียงดัง และชายกลุ่มนั้นก็คงได้ยินแล้วว่าเราจะไปพักกันที่ไหน

เมื่อเรารับประทานอาหารกันเสร็จและเรียกเจ้าของร้านมาเก็บเงินก็เป็นเวลาค่ำพอสมควร พวกผมเดินไปที่รถแต่ยังไม่สตาร์ทเครื่องออกรถ สังเกตเห็นว่าคนกลุ่มนั้นยังมองตามมาที่รถของพวกเราตลอดเวลา ผมรอดูอยู่สักพักใหญ่ๆปรึกษากันในรถไปด้วยว่าคงจะไม่พักกันที่นั่นแล้วเพราะคงจะไม่ค่อยปลอดภัย ผมคงจะนอนหลับไม่ลงแน่ๆเพราะอยู่ต่างถิ่นและมีแต่มือเปล่าไม่มีอุปกรณ์ใดๆให้อุ่นใจได้เลย สัญญานโทรศัพท์มือถือก็ยังจะไม่ค่อยมี แล้วผมก็รีบออกรถทันทีโดยหันหน้ามุ่งกลับเข้าเมืองด้วยความเร็วสูง จากการสังเกตกระจกหลัง ชายฉกรรจ์กลุ่มนั้นไม่ได้ตามออกมาด้วยเพราะผมเลี้ยวไปคนละทางกับที่พักนั้น แต่ก็มองตามพวกเรามาจนเหลียวหลัง

แล้วพวกเราก็ขับรถย้อนกลับเข้ามาในเมืองใหม่ซึ่งเป็นเวลาเริ่มดึกแล้ว เริ่มต้นหาที่พักใหม่อีกครั้ง ปรากฏว่าต้องขับรถออกไปอีกด้านเป็นระยะทางเกือบร้อยกม.เพื่อเข้าไปที่ตัวเมืองอีกแห่งใกล้ๆจึงจะได้ที่พักที่ดูแล้วปลอดภัยขึ้น คืนนั้นกว่าจะได้นอนก็เกือบเทียงคืน แต่หลับสบายหลับสนิท ถ้าตัดสินใจพักที่แรกคืนนั้นคงจะไม่ได้นอนเท่าไหร่ต้องคอยระแวงระวังตัวตลอดเวลา

สรุปบทเรียนจากประสบการณ์ใหม่นี้ว่าเมื่อต้องไปค้างคืนต่างถิ่นและรู้สึกไม่ค่อยปลอดภัย ถ้าไม่พกพาปืนไปด้วยให้อุ่นใจ คงจะนอนหลับไม่สนิทครับ

(หมายเหตุ: เคยไปนอนกางเต๊นท์กลางป่าเอาปืนมาวางไว้ข้างหัวนอนก็หลับได้สบายดี ตอนที่ไม่มีปืนหลับไม่ค่อยสนิทเลยได้ยินเสียงใบไม้เสียงกิ่งไม้ระแวงไปหมด)

	ผู้เขียน	หัวข้อ: ปืนคงเหมือนของขลัง ถ้ามีไว้ทำให้อุ่นใจกว่า (อ่าน 1280 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้