ขอบคุณมากๆครับ พี่ๆทุกท่าน...

จริงๆแล้วนอกจากใจแล้ว... ยังมีเรื่องให้ก้าวพ้นคำดูถูกอีก... ผมต้องเดินไป ปาดน้ำตาไป ทำงานกับคนมีความเสี่ยงไปหมด ทุกคนระแวงไปหมดในการที่ผมจะก้าวผ่านอะไรซักอย่าง แต่ถ้าผมไม่เสี่ยง เท่ากับนอนอยู่บ้านเฉยๆและรอวันที่จะอดตาย...
รับฟังข้อคิดแต่ไม่ต้องเชื่อทั้งหมดของคำปรึกษา เพราะจะบั่นทอนความเชื่อมั่น ทำไปเลย และอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด เพียงแต่ทำให้ดีที่สุดเข้าไว้...
ระหว่่างปีที่ผ่านมาจะมีจุดแทรกเข้ามาช่วยเหลือเราโดยตลอด เหมือนเหตุบังเอิญ แต่จะมาแก้ไขให้เราได้ตลอด... เหมือนโชคชะตาที่ทำให้เป็นอย่างนั้น
ตอนนี้ผมเหลืออยู่อย่างเดียวคือเรื่องอารมณ์ ผมอยู่คนเดียวตั้งแต่ ป.4 (คนเดียวจริงๆ ไม่มีใครเลย..) สอบติดราชวินิตยังไม่มีใครไปมอบตัว
เลยต้องไปเรียนโรงเรียนชายล้วนปทุมคงคา...และที่หยุดไม่ได้จริงๆคือ ไม่อยากให้ลูกๆต้องเป็นเหมือนผม...
เมื่อวานก็ไม่ยอมแพ้... วันนี้ก็ไม่ยอมแพ้... พรุ่งนี้.. ช่างมันครับ.....
"สารีศรีปทุม สุขุมปัทมะ วิริยะสโรจน์ ช่วงโชติสัตตะบุตร บริสุทธิ์บำเพ็ญ..."
ผมก็เด็กปทุมฯเก่าเหมือนกัน...ยินดีที่ได้รู้จักครับ