ผมเลี้ยงลูกสามคนบอกได้เลยว่าไม่เคยตีสักแปะ อย่างมากก็แค่ทำเสียงดุๆ
ผมจะเรียนหนังสือไปพร้อมลูก มีปัญหาลูกถามต้องตอบให้ได้ ......... อันนี้ได้แนวคิดมาจากข้างบ้าน
ลูกกลับมาถึงก็ แว๊ดๆๆๆด่าทอ ใส่ บังคับให้ทำการบ้าน พอลูกถามอะไรก็ตอบไม่ได้สักอย่างพาลด่าไปถึงครูว่าสอนไม่รู้เรื่อง ฯลฯ
อีกอย่างที่ควรทำคือ สอนให้ลูกรักพ่อแม่ ....... สำหรับผมลูกอยากได้อะไรหาได้ก็หาให้เลยไม่มีการต่อรองว่าต้องทำโน่นนี่นั่นเป็นการแลกเปลี่ยน
หาให้ลูกแล้วลูกก็พอใจ ย้อนถามลูกว่าถ้าพ่ออาจได้อะไรลูกจะหาให้พ่อได้บ้างไหม เมื่อลูกบอกว่าลูกยังเล็กอยู่ไม่มีตังค์ซื้ออะไรให้ ผมก็จะบอกว่า
สิ่งที่พ่ออยากได้ก็คืออยากให้ลูกรักและเชื่อฟังพ่อแม่ อย่าทำอะไรให้พ่อแม่เสียใจ คิดจะทำอะไรก็ให้คิดหน้าคิดหลัง แค่ตั้งใจทำหน้าที่เล่าเรียนให้ดีที่สุด
ในมุมมองผมปัญหาเด็กวัยรุ่นสมัยนี้ที่ทำตัวเป็นขยะสังคมเพราะเกิดจากในครอบครัวให้แต่ความรักฝ่ายเดียว ไม่สอนให้ลูกรักพ่อ-แม่ผู้ปกครองมากกว่า
ฉะนั้นพวกเขาจึงทำอะไรโดยไม่มีใครในหัวใจและมันสมอง ....... คิดแต่ตัวเองจะเป็นผู้รับความรัก (หรือวัตถุ) แต่ถ่ายเดียว ....
ผิดถูกไงก็ไม่ทราบ ปัจจุบันลูก 3 คนเรียนจบหมดเป็นคนดีของสังคม มีงานการทำพอเลี้ยงชีพได้ ถึงแม้จะไม่สูงส่งมีเกียรติหรือรายได้สูงนัก ผมก็พอใจแล้ว
