หลังจากนั้น ก็เป็น trips เพิ่มความหิวครับ
ที่สถาบันวิทยาศาสตร์ทางทะเล มหาวิทยาลัยบูรพา
แล้วค่อยไปทานอาหารกลางวันกัน...
ดูจากภาพและสายตาคงไม่ต้องบอกนะครับ
ว่าน้องพราว..เธอหิวแค่ไหน คริ คริ
เมื่อหนังท้องตึงแล้ว...หนังตาจะได้หย่อนสบาย ๆ
ตอนเดินทางเข้าบางกอก ครับ...คริ คริ
ของแบบนี้ต้องใจเย็น ๆ ค่อยเป็นค่อยไปจ๊ะ น้องเมล์ คริ คริ
ผมก็อยากให้เป็นแบบนั้นครับพี่
แต่สระที่country homeมันจะทื่อๆ ไม่สวยเหมือน2สระที่พวกพี่เล่น
ครูที่สอนพวกผู้ปกครองบอกว่าสอนเก่งสุด
แต่ผมไปนั่งดูท่าทางแกจะติดกับการเป็นครูฝึกนักกีฬา ค่อนข้างบ้าพลัง
สอนเด็กเหมือนจะเคี่ยวให้ไปทำเหรียญมาเพิ่มใส่ตู้สโมฯ ... ลองนึกภาพสำนักเส้าหลินดู
เด็กเป็นเร็ว ว่าย(โคตร)เก่ง แต่ไม่มีความสนุกของเด็กเล่นน้ำเลย
คริ คริ เจ้าเจนหัดสระทื่อโคตร ๆ (25x50 เมตร) สระแข่งอ่ะ
แปร๊บเดี๋ยวก็ว่ายได้จ๊ะ
การสร้างความคุ้นเคย...ไม่ยากหรอกจ๊ะ
รูปทรง สถานที่ เป็นแค่ส่วนประกอบเท่านั้นเอง..คริ คริ
ครูสอนไม่ได้เรื่อง...สอนเองเร๊ย เมล์
หรือไม่ก็ส่งไปให้พี่กาย...ไปฝากไว้ที่เกาะพระ...ฝากพี่สุริยันไว้ก็ได้จ๊ะ
จากนิ้ว...ที่จิ้มแป้น...
