ภาพอาจารย์พนมเทียนกับซึมเศร้า

[51]

พนมเทียน เป็นนามปากกาของ นายฉัตรชัย วิเศษสุวรรณภูมิ เกิดเมื่อวันที่ 23 พฤศจิกายน พ.ศ. 2474
ที่บ้านตระกูลวิเศษสุวรรณภูมิ ถนนปากน้ำ ตำบลตะลุบัน อำเภอสายบุรี จังหวัดปัตตานี
เป็นบุตรของขุนวิเศษสุวรรณภูมิ และนางสะอาด
สมรสกับนางสุมิตรา วิเศษสุวรรณภูมิ (มณีรัตนาสุมิตรา เดวี)   มีบุตร 5 คน คือ
 
    1. นายจักรรินทร์ วิเศษสุวรรณภูมิ
    2. นายชินวร วิเศษสุวรรณภูมิ
    3. นางละอองดาว ปิ่นแก้ว
    4. น.ส. สกาวเดือน วิเศษสุวรรณภูมิ (เสียชีวิต)
    5. นายวิษณุฉัตร วิเศษสุวรรณภูมิ

         พนมเทียน เริ่มเรียนหนังสือเมื่อ อายุ 5 ขวบที่โรงเรียนเขมะสิริอนุสสรณ์
จากนั้นย้ายไปเรียนที่โรงเรียนประสานอักษร และโรงเรียนวันรับสิน
จบชั้นประถมศึกษาชั้นปีที่ 4 เมื่อ พ.ศ. 2484
และเข้าเรียนต่อที่โรงเรียนวัดสุทธิวนาราม จบชั้นมัธยมปีที่ 6 เมื่อ พ.ศ. 2489
เข้าเรียนต่อในชั้นเตรียมอักษรศาสตร์ที่โรงเรียนสวนกุกลาบวิทยาลัย จบการศึกษาปี พ.ศ. 2492
และเข้าเรียนต่อที่โรงเรียนพลตำรวจระยะหนึ่ง

จากนั้นเข้าทำงานเป็นเลขานุการที่บริษัทอินเตอร์เนชั่นแนลแอสชัวร์รันซ์ จนถึง พ.ศ. 2494
ลาออก แล้วดินทางไปศึกษาวิชาสันสกฤต ที่คณะอักษรศาสตร์ มหาวิทยาลัยบอมเบย์ ประเทศอินเดีย
จบการศึกษาเมื่อปี พ.ศ. 2498

         พนมเทียนเริ่มอ่านหนังสือมาตั้งแต่อายุ 7 ขวบ
และเมื่ออายุ 12 ขวบต้องหนีภียจากสงครามโลกครั้งที่สองไปพักอาศัย ณ บ้านต้นตระกูลวิเศษสุวรรณภูมิ
ซึ่งสะสมหนังสือไว้มากมาย ทำให้ได้เริ่มอ่านหนังสือวรรณคดีของไทย รามเกียรติ์ พระอภัยมณี ฯลฯ
อ่านจนกระทั่งเกิดความอยากเขียนหนังสือของตนเองบ้าง ...


เมื่ออายุได้ 16 ปีขณะเรียนอยู่ชั้นมัธยมปีที่ 6 โรงเรียนวัดสุทธิวนาราม
พนมเทียนเริ่มเขียนนวนิยายเรื่องแรก คือ เห่าดง
โดยเขียนต้นฉบับไว้ในสมุดจดวิชาประวัติศาสตร์ให้เพื่อน ๆ ได้อ่านกันเล่น

ต่อมาอีกหนึ่งปีก็เริ่มเขียนนวนิยาย จุฬาตรีคูณ

         พนมเทียนได้นำต้นฉบับนวนิยายเรื่อง จุฬาตรีคูณ ไปเสนอขายตามสำนักพิมพ์ต่าง ๆ
แต่เนื่องจากเป็นนักเขียนหน้าใหม่ที่ยังไม่เป็นที่รู้จัก สำนักพิมพ์จึงปฎิเสธ
บรรณาธิการหนังสือบางฉบับได้แนะนำให้เขียนเรื่องสั้นไปให้พิจารณา
แต่เมื่อพนมเทียนเขียนเรื่องสั้นไปให้พิจารณาก็ ถูกปฎิเสธอีกครั้ง
แต่ก็ไม่ทำให้เขาท้อแท้ กลับมุมานะเขียนเรื่องส่งไปยังสำนักพิมพ์อื่น ๆ อยู่สม่ำเสมอ

จนวันหนึ่งพนมเทียนได้นำต้นฉบับนวนิยายเรื่อง จุฬาตรีคูณ
ไปเสนอครูแก้ว อัจฉริยะกุล หรือ "แก้วฟ้า" ราชาละครวิทยุในขณะนั้น
เมื่อครูแก้วได้อ่านแล้วชอบใจจึงทำเป็นละครวิทยุ ให้ครูเอื้อ สุนทรสนาน จากคณะสุนทราภรณ์
ช่วยแต่งเพลงประกอบเรื่อง ทำเป็นละครวิทยุ

ทำให้จุฬาตรีคูณเป็นที่รู้จักของผู้ฟังจำนวนมาก
และในปี 2492 ครูแก้วได้นำนวนิยายเรื่องจุฬาตรีคูณ มาทำเป็นละครเวที แสดงที่ศาลาเฉลิมไทย
โดยคณะลูกไทย ทำให้ชื่อ แก้วฟ้า-พนมเทียนมีชื่อเสียงขึ้นมา
(ละครเวทีจุฬาตรีคูณ ใช้ชื่อแก้วฟ้า-พนมเทียนเพราะ แก้วฟ้านำมาทำเป็นบทละคร
ส่วนพนมเทียนเป็นผู้ประพันธ์)

แต่คนทั่วไปก็ยังไม่รู้จักพนมเทียนมากนักจนกระทั่งปฐพีเพลิง
ได้ตีพิมพ์เผยแพร่ในหนังสือพิมพ์เพลินจิตต์
ทำให้พนมเทียนเป็นที่รู้จัก ผลงานเรื่องแรกที่เขียนไว้คือเห่าดง
จึงได้รับการพิมพ์เผยแพร่ในหนังสือพิมพ์เพลินจิตต์รายวัน


จากนั้นจากนั้นก็มีผลงานอื่น ๆ ตีพิมพ์เผยแพร่ในหนังสือพิมพ์และนิตยสารต่าง ๆ เป็นจำนวนมาก
เช่น เพลินจิตต์ เดลิเมล์ สยามสมัย นพเก้า สายฝน ศรีสยาม จักรวาล บางกอก สกุลไทย สตรีสาร ฯลฯ

         นวนิยายของพนมเทียน ได้รับการกล่าวถึงและวิพากษ์วิจารณ์อยู่เสมอ
เรื่องที่ถูกวิพากษ์วิจารณ์ เล็บครุฑ ศิวาราตรี และเพชรพระอุมา
สำหรับคำวิจารณ์ ไม่ว่าจะเป็นการชมหรือการตำหนิก็ตาม

พนมเทียนได้ถือว่าคำวิจารณ์ทั้งหมดคือครูที่ดี
และเป็นเหมือนกระจกส่องให้เห็นจุดต่าง ๆ ในผลงานของตน
และเป็นสิ่งชี้ให้เห็นว่าเจ้าของบทประพันธ์เรื่องที่ถูกวิจารณ์นั้นได้รับความสำเร็จในการเขียนหนังสือ
เมื่อใดก็ตาม ที่นวนิยายไม่ได้รับการกล่าวขวัญเลยนั้น
ย่อมหมายถึงงานที่ไม่แพร่หลายและไม่มีใครรู้จัก
แต่สำหรับคำวิจารณ์ ที่เข้าไม่ถึงแก่นแท้ของเนื้อหา
ก็แสดงให้เห็นถึงระดับภูมิปัญญาของผู้วิจารณ์แต่ละคนเอง

         ในด้านส่วนตัวพนมเทียนชอบอ่านหนังสือ
ประเภทผจญภัยที่ให้สาระความรู้และความสนุกเพลิดเพลินไปในตัว
และหนังสือปรัชญาที่ตรงกับอุดมคติของตัวเอง

นอกจากนั้นก็ชอบอ่านหนังสือสารคดีที่เกี่ยวกับวิชาความรู้ต่าง ๆ
นักเขียนที่ชอบมากที่สุดได้แก่ พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว
(ซึ่งพนมเทียนเคารพบูชาท่านมากจนถึงกับได้สร้างอนุสาวรีย์ ประทับไว้ที่บ้านพักอาศัยในปัจจุบัน)
สุนทรภู่ ชิต บุรทัต ทรง สาลิตุล มรว. คึกฤทธิ์ ปราโมช

[51]

ผ่าปืน
ฉัตรชัย วิเศษสุวรรณภูมิ "พนมเทียน"
นิตยสารปืนและกระสุน ฉบับพิเศษ
พิมพ์รวมเล่มครั้งแรก 2545
282 หน้า
ราคา 275 บาท

คัมภีร์การทดสอบปืนของเมืองไทย

หนังสือเล่มนี้คือการรวมเอาบทความการทดสอบปืน
ของ อาจารย์พนมเทียนที่เขียนลงในคอลั่มน์ผ่าปืนกว่าร้อยตอน
ในหนังสือพิมพ์เดลินิวส์มานานนับสิบปี
บททดสอบแต่ละเรื่องล้วนแล้วแต่วิเคราะห์เจาะลึก ถึงข้อดีข้อด้อย
ของปืนแต่ละกระบอกอย่างกระจ่างแจ้ง

นอกจากการทดสอบปืนเป็นรายกระบอกแล้ว
ยังมีอีกหลายตอนที่เป็นการวิเคราะห์เปรียบเทียบปืนชนิดเดียวกันต่างรุ่น ต่างยี่ห้อ
ให้เห็นความแตกต่าง เช่นเรื่อง ปืนลูกโม่, ปืนลูกซอง, ปืนลม และเรื่องพื้นฐาน
(ในมุมมองของผู้ชำนาญ)
เช่นการเลือกปืนไว้เฝ้าบ้าน, ยิงปืนอย่างไรให้แม่น
และเรื่องอำนาจของกระสุนแต่ละชนิดไว้อีกด้วย

เรียกได้ว่าเป็นคัมภีร์ของนักเล่นปืน

[o/uboy]

ผ่าปืนเล่มนี้น่าอ่านจังเลยครับไม่ทราบว่ายังพอหาซื้อได้อยู่รึเปล่าครับพี่51

[51]

ตัวอย่างบางตอน....ในบทความของท่านพนมเทียน
ที่เกี่ยวกับ...อาวุธปืน ครับ

ปัญหาที่ถกเถียงโต้แย้งกันไม่รู้จักจบสิ้นมานาน
ก็คือสมรรถนะของกระสุนหัวรูหรือที่เรียกทับศัพท์กันว่า "ฮอลโล่ว์ ป๊อยต์"

ซึ่งฝ่ายหนึ่งที่เชื่อถือ ก็อ้างว่ามันเป็นกระสุนที่โหดร้ายทารุณมาก
เจาะกระทบเข้าไปในเนื้อหนังมังสาละก็จะทำให้บาดแผลเหวอะหวะเละเทะไปหมด
จนมีข้อเสนอให้เลิกใช้กระสุนทารุณชนิดนี้
ซึ่งถ้าจะว่าอันที่จริงแล้ว ผู้ที่มีความคิดเชื่อถือเช่นนี้ ก็มาจากเสียงที่เขาเล่าลือกัน
และเชื่อถือกันมาต่อ ๆ หรือมิฉะนั้นก็เกิดจากการที่ตั้งสมมุติฐานกันไว้ผิด ๆ มากกว่า
ที่จะได้ประสบพบเห็นด้วยตัวเองในพฤติกรรมแท้จริงของมันว่าเป็นอย่างไรกันแน่




ต้นปี 1960 กองตำรวจในสหรัฐทั่วไป เริ่มจะร้องทุกข์ถึงเรื่องการใช้กระสุน .38 สเปฯ
ซึ่งเป็นกระสุนที่ใช้ในปืนในวงการตำรวจอเมริกันมากที่สุด
ตามปกติแล้วหัวกระสุนพื้น ๆ โดยทั่วไปของกระสุนชนิดนี้ จะทำด้วยตะกั่วล้วน ๆ น้ำหนัก 158 เกรน
ส่วนหัวมีลักษณะกลมมน วิ่งไปด้วยความเร็วระหว่าง 700 ฟุต/วิฯ ถึง 850 ฟุต/วิฯ

กระสุนชนิดนี้ได้ถูกใช้งานในราชการตำรวจติดต่อกันมาเป็นเวลานานนับตั้งแต่ต้นศตวรรษที่ 20
ที่พวกตำรวจพากันร้องทุกข์ก็คือว่า กระสุน .38 สเปฯ ไม่มีอำนาจหยุดยั้งอาชญากรได้เพียงพอ

มีตัวอย่างให้เห็นเป็นจำนวนมากที่ตำรวจทำการยิงต่อสู้กับคนร้ายด้วยกระสุนชนิดนี้
แต่ก็ไม่สามารถจะหยุดคนร้ายได้อย่างฉับพลัน
จนก่อให้เกิดเป็นอันตรายต่อตำรวจเอง หรือสุจริตชนผู้บริสุทธิ์จากการมุ่งเข้าประทุษร้ายของอาชญากร
เจ้าหน้าที่ตำรวจทุกคนร้องขอเป็นเสียงเดียวกันว่า
ต้องการกระสุนชนิดนี้ถ้ายิงถูกคนร้ายเข้าก็ขอให้มันหยุดได้ในทันทีทันใด
ไม่ใช่สวนควักปืนเข้ามาทำร้ายเจ้าหน้าที่ได้อีก

ถ้าจะว่าอันที่จริงแล้ว จะไม่มีกระสุนชนิดใดที่สามารถหยุดคนได้อย่างเฉียบขาดแท้จริง
การที่เราจะหยุดคนทมิฬหินชาติให้ได้อย่างชะงัดนั้น
ความจริงแล้วมันหาได้ขึ้นอยู่กับอำนาจของกระสุนโดยตรงไม่
แต่มันไปขึ้นอยู่กับอวัยวะที่ได้รับบาดเจ็บตลอดจนสภาวะโครงสร้างทางร่างกายของผู้ถูกยิงนั้น ๆ เสียมากกว่า

คือกระสุน พุ่งเข้าทำลายในส่วนไหน สำคัญอย่างไรต่อร่างกาย

ในทางหลักวิชาการแล้ว อำนาจหยุดยั้งของกระสุน
ก็คือจำนวนของพลังงานกระทบของหัวกระสุนซึ่งถ่ายทอดไปยังเป้าหมาย
หัวกระสุนจะต้องจ่ายพลังงานให้แก่เป้าหมายอย่างเต็มที่และทั้งหมดเท่าที่มีอยู่เข้าไปในเนื้อเยื่อ
และฝังอยู่ภายใน
โดยเฉพาะอย่างยิ่งต้องกระทบและถ่ายเทพลังงานชนิดนั้นทั้งหมด
ให้แก่อวัยวะสำคัญอันเกี่ยวกับจุดตายของเป้าหมาย
มากกว่าที่จะผ่านเข้าไปในเนื้อเยื่อส่วนอื่น ๆ หรือตามผิวหนัง

เมื่อกระสุนพุ่งเข้ากระทบเนื้อ มันก่อให้เกิดอาการบาดแผลขึ้นสองแบบ
คือบาดแผลที่มองเห็นด้วยตาเปล่าทางสรีระ
และบาดแผลที่เกิดขึ้นจากผลกระทบอันไม่อาจมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า
ขณะที่หัวกระสุนเจาะผ่านเนื้อเข้าไป
มันไม่เพียงแต่จะทำให้เกิดโพรงบาดแผลถาวรขึ้นเท่านั้น แต่มันได้ทำให้เกิดโพรงขยายชั่วคราวขึ้นด้วย
ขนาดของโพรงบาดแผลชั่วคราวนี้
เป็นผลมาจากพลังงานของหัวกระสุนที่ใช้สูญเสียไปในเนื้อเยื่อที่มันพุ่งทะลุผ่านเข้ามา


กระสุนหัวรูหรือฮอลโล่ว์ ป๊อยต์นั้น
อาจจะจ่ายพลังงานให้แก่อวัยวะสำคัญสูงขึ้นเป็นจำนวน 4 เท่า ของกระสุนหัวกลมมนปกติธรรมดา
ดังนั้นโพรงชั่วคราวที่เกิดขึ้นจากกระสุนหัวรูจะใหญ่กว่าโพรงชั่วคราว ที่เกิดจากกระสุนหัวกลมมนตัน

เราต้องมาวิเคราะห์กันถึงคำจำกัดความที่ว่า "โพรงชั่วคราว" ให้ถูกต้องเสียก่อน
โพรงชนิดนี้จะเกิดวูบวาบขึ้นภายในเวลาเพียง 5 หรือ 10 ในล้านของวินาทีเท่านั้น
ก่อนที่เนื้อเยื่อที่แวดล้อมอยู่จะหดคืนกลับมาสู่สภาพเดิมเพราะความหยุ่นสปริงของเนื้อ

ปรากฏการณ์ชนิดนี้ได้พิสูจน์ค้นพบว่าในกระสุนขนาด .38 สเปฯ
ไม่ว่าจะเป็น  กระสุนชนิดหัวรู หรือหัวกลมมน
มันก็สร้างบาดแผลขึ้นในพฤติกรรมอันเดียวกันนั่นเอง


จาก นสพ.เดลินิวส์  วันที่ 4 มิ.ย. 47

[51]

ผ่าปืนเล่มนี้น่าอ่านจังเลยครับไม่ทราบว่ายังพอหาซื้อได้อยู่รึเปล่าครับพี่51

ลอง ๆ หาดูซิครับ แถวจตุจักร อาจจะมี.....ครับ

[จอยฮันเตอร์]

ยอดเยี่ยม มากนาย51

[51]

ยอดเยี่ยม มากนาย51

ขอบพระคู๊ณณณณณ  คร้าบพี่ Joy

ว่าแต่...ภาพที่ถ่ายมาเยอะมั๊ก ม๊ากกกกก...ครับ
ดูแทบไม่ซ้ำกันเรยยย....คริ คริ

[จอยฮันเตอร์]

ยอดเยี่ยม มากนาย51

ขอบพระคู๊ณณณณณ คร้าบพี่ Joy

ว่าแต่...ภาพที่ถ่ายมาเยอะมั๊ก ม๊ากกกกก...ครับ
ดูแทบไม่ซ้ำกันเรยยย....คริ คริ

ใจเย็นน้องรัก ช่วงนี้งานเยอะ กลับถึงบ้านก็หลับ ว่างๆเดี๋ยวลงอีก

[Iron]

..

[Udomkd]

ผมขออนุญาตนะครับ เกิดมาผมไม่เคยอ่านนิยายมาก่อนเลย หลังจากที่สนใจเรื่องปืนได้ไม่นาน เมือปีที่แล้วนี้เองเห็นมีแต่คนพูดถึงเพชรพระอุมาอยู่บ่อยๆว่าคนชอบปืนควรหาอ่าน ผมเลยได้สั่งซื้อมาหนึ่งชุด บอกตามตรงว่าอ่านแล้วง่วงนอนมากอ่านทีไรหลับทุกที มีบางตอนก็สนุกพออ่านได้ บางตอนก็พร่ำเพ้อยืดยาวจนต้องเปิดข้ามไปเป็นสิบๆหน้า มารู้ทีหลังจากหนังสือ (เจาะลึกเบื้องหลังเพชรพระอุมา) ว่าท่านอาจารย์พนมเทียนพยายามเขียนให้ยืดๆเข้าไว้เพราะท่านบอกว่าคนติดแล้วยังไงก็ขายได้ ท่านบอกว่าก็นี่มันอาชีพท่านจะเขียนให้สั้นยังไงก็ได้แต่ท่านต้องการให้คนติดตามอ่านกันนานๆเลยเขียนให้มันยืดๆยาวๆ พอได้ฟังแบบนี้แล้วก็เลยเข้าใจท่านครับและความคิดที่ว่านิยายเรื่องนี้ไม่เห็นได้ความเลย ก็เลยหมดไปจากความคิดผม
 สรุปสำหรับผมก็ถือว่าเป็นหนังสือที่ไม่เลวครับพอใช้แก้เหงาได้ นี้ผมซื้อมาได้ปีนึงแล้วจนเดี่ยวนี้ผมยังอ่านไม่จบ48เล่มเลย
 ผมกับชอบอ่านหนังสือของท่านชุด (ประสบการณ์เดินป่าในชีวิตจริง ชุด จับตาย)มากกว่าเยอะ มีทั้งหมดสี่เล่มครับ
1 เสือดำที่มายอ
2 ไอ้ลายที่บางลาง
3 ช้องหมู มฤตยูเขี้ยวตัน
4 เมื่อคุณหมอหลงป่า
 สี่เล่มนี้แนะนำให้ไปหาอ่านเลยครับสนุกมากสมกับคำที่ว่าพออ่านแล้ววางไม่ลงจริงๆ แต่เพชรพระอุมานี่ก็อ่านไปวางไป(เพราะหลับครับ)แต่ก็จะใช้ความพยายามอ่านให้จบ ความคิดผมอาจไม่ตรงกับคนอื่นไปบ้างแต่ก็พูดด้วยความจริงใจครับ

                         ลืมบอกไปครับผลงานของท่านทั้งหมดหาซื้อได้ที่สำนักพิมพ์ ณ บ้านวรรณกรรม ครับ

อาจเป็นไปได้ว่า คุณไม่ชอบอ่านหนังสือ หรืออ่านแบบผ่านๆ ผมอยากให้ลองดูใหม่
ตั้งใจนิดหนึ่ง แล้วคุณจะเจอ อะไรๆ มากมาย ใน "เพชรพระอุมา" และก็ไม่ทราบว่าคุณเริ่มต้นจากภาคแรกหรือไม่
แม้นว่าบางตอนมันอาจจะโอเวอร์ไปบ้าง แต่รวมแล้ว จะกลายเป็น "เพชรพระอุมา"
ที่คุณอาจจะอยากเดินแบก .458 แม็กมั่ม ตามหลัง รพิน ไพรวัลย์ ก็อาจจะเป็นไปได้
ลองตั้งใจดูใหม่อีกครั้งครับ ผมให้กำลังใจ หุๆ

[o/uboy]

ผมขออนุญาตนะครับ เกิดมาผมไม่เคยอ่านนิยายมาก่อนเลย หลังจากที่สนใจเรื่องปืนได้ไม่นาน เมือปีที่แล้วนี้เองเห็นมีแต่คนพูดถึงเพชรพระอุมาอยู่บ่อยๆว่าคนชอบปืนควรหาอ่าน ผมเลยได้สั่งซื้อมาหนึ่งชุด บอกตามตรงว่าอ่านแล้วง่วงนอนมากอ่านทีไรหลับทุกที มีบางตอนก็สนุกพออ่านได้ บางตอนก็พร่ำเพ้อยืดยาวจนต้องเปิดข้ามไปเป็นสิบๆหน้า มารู้ทีหลังจากหนังสือ (เจาะลึกเบื้องหลังเพชรพระอุมา) ว่าท่านอาจารย์พนมเทียนพยายามเขียนให้ยืดๆเข้าไว้เพราะท่านบอกว่าคนติดแล้วยังไงก็ขายได้ ท่านบอกว่าก็นี่มันอาชีพท่านจะเขียนให้สั้นยังไงก็ได้แต่ท่านต้องการให้คนติดตามอ่านกันนานๆเลยเขียนให้มันยืดๆยาวๆ พอได้ฟังแบบนี้แล้วก็เลยเข้าใจท่านครับและความคิดที่ว่านิยายเรื่องนี้ไม่เห็นได้ความเลย ก็เลยหมดไปจากความคิดผม
 สรุปสำหรับผมก็ถือว่าเป็นหนังสือที่ไม่เลวครับพอใช้แก้เหงาได้ นี้ผมซื้อมาได้ปีนึงแล้วจนเดี่ยวนี้ผมยังอ่านไม่จบ48เล่มเลย
 ผมกับชอบอ่านหนังสือของท่านชุด (ประสบการณ์เดินป่าในชีวิตจริง ชุด จับตาย)มากกว่าเยอะ มีทั้งหมดสี่เล่มครับ
1 เสือดำที่มายอ
2 ไอ้ลายที่บางลาง
3 ช้องหมู มฤตยูเขี้ยวตัน
4 เมื่อคุณหมอหลงป่า
 สี่เล่มนี้แนะนำให้ไปหาอ่านเลยครับสนุกมากสมกับคำที่ว่าพออ่านแล้ววางไม่ลงจริงๆ แต่เพชรพระอุมานี่ก็อ่านไปวางไป(เพราะหลับครับ)แต่ก็จะใช้ความพยายามอ่านให้จบ ความคิดผมอาจไม่ตรงกับคนอื่นไปบ้างแต่ก็พูดด้วยความจริงใจครับ

 ลืมบอกไปครับผลงานของท่านทั้งหมดหาซื้อได้ที่สำนักพิมพ์ ณ บ้านวรรณกรรม ครับ

อาจเป็นไปได้ว่า คุณไม่ชอบอ่านหนังสือ หรืออ่านแบบผ่านๆ ผมอยากให้ลองดูใหม่
ตั้งใจนิดหนึ่ง แล้วคุณจะเจอ อะไรๆ มากมาย ใน "เพชรพระอุมา" และก็ไม่ทราบว่าคุณเริ่มต้นจากภาคแรกหรือไม่
แม้นว่าบางตอนมันอาจจะโอเวอร์ไปบ้าง แต่รวมแล้ว จะกลายเป็น "เพชรพระอุมา"
ที่คุณอาจจะอยากเดินแบก .458 แม็กมั่ม ตามหลัง รพิน ไพรวัลย์ ก็อาจจะเป็นไปได้
ลองตั้งใจดูใหม่อีกครั้งครับ ผมให้กำลังใจ หุๆ

เรื่องไม่ชอบอ่านหนังสือนี่คงจะจริงบางส่วนนะครับเพราะผมไม่ชอบอ่านนิยายครับ ฉนั้นนิยายเรื่องแรกที่ตัดสินใจอ่านก็คือเรื่องนี้เพราะเชื่อมั่นว่าคงจะสนุกแน่ แต่ก็ผิดหวังเล็กน้อยครับ ผมชอบอ่านแนวสารคดีมากกว่า เรื่องความโอเวอร์ของเนื้อเรื่องนั้นไม่ใช่สิ่งที่ทำให้ผมไม่ชอบและทำให้น่าเบื่อหรอกครับ มันน่าเบื่อตรงที่ความยืดของเรื่องเช่นพระเอกคุยกันนางเอกทีนึงก็เป็นสิบๆหน้าแล้วครับ อาจจะเป็นเพราะว่าผมเองชอบเดินป่าด้วยก็ได้ครับเลยทำให้อ่านแล้วมันขัดๆกับใจอยู่บ้าง ภาคหนึ่งก็โอเคนะครับพอมาภาคสองพระเอกเรากลายเป็นหมอผีไปซะแล้วไม่เข้าท่าเลยครับ
 ตอนนี้อ่านถึงเล่มที่32แล้วครับ พออ่านครบ48เล่มผมก็จะยกหนังสือชุดนี้ให้เพื่อนไปครับเพราะรู้ว่าเก็บไว้ที่ผมก็เหมือนไก่ได้พลอยและคงไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไรกับมันอีก เพื่อนผมยังบอกเลยครับว่าคนอื่นเค้าอ่านแล้วชอบกันทั้งนั้นมาเจอผมนี่หละครับที่อ่านแล้วไม่ค่อยชอบเท่าไร

[จอยฮันเตอร์]

ถ่ายภาพกับท่านอาจารย์พนมเทียนและอาจารย์หญิง 

[51]

[แมวบ้า(น)]

ผมขออนุญาตนะครับ เกิดมาผมไม่เคยอ่านนิยายมาก่อนเลย หลังจากที่สนใจเรื่องปืนได้ไม่นาน เมือปีที่แล้วนี้เองเห็นมีแต่คนพูดถึงเพชรพระอุมาอยู่บ่อยๆว่าคนชอบปืนควรหาอ่าน ผมเลยได้สั่งซื้อมาหนึ่งชุด บอกตามตรงว่าอ่านแล้วง่วงนอนมากอ่านทีไรหลับทุกที มีบางตอนก็สนุกพออ่านได้ บางตอนก็พร่ำเพ้อยืดยาวจนต้องเปิดข้ามไปเป็นสิบๆหน้า มารู้ทีหลังจากหนังสือ (เจาะลึกเบื้องหลังเพชรพระอุมา) ว่าท่านอาจารย์พนมเทียนพยายามเขียนให้ยืดๆเข้าไว้เพราะท่านบอกว่าคนติดแล้วยังไงก็ขายได้ ท่านบอกว่าก็นี่มันอาชีพท่านจะเขียนให้สั้นยังไงก็ได้แต่ท่านต้องการให้คนติดตามอ่านกันนานๆเลยเขียนให้มันยืดๆยาวๆ พอได้ฟังแบบนี้แล้วก็เลยเข้าใจท่านครับและความคิดที่ว่านิยายเรื่องนี้ไม่เห็นได้ความเลย ก็เลยหมดไปจากความคิดผม
 สรุปสำหรับผมก็ถือว่าเป็นหนังสือที่ไม่เลวครับพอใช้แก้เหงาได้ นี้ผมซื้อมาได้ปีนึงแล้วจนเดี่ยวนี้ผมยังอ่านไม่จบ48เล่มเลย
 ผมกับชอบอ่านหนังสือของท่านชุด (ประสบการณ์เดินป่าในชีวิตจริง ชุด จับตาย)มากกว่าเยอะ มีทั้งหมดสี่เล่มครับ
1 เสือดำที่มายอ
2 ไอ้ลายที่บางลาง
3 ช้องหมู มฤตยูเขี้ยวตัน
4 เมื่อคุณหมอหลงป่า
 สี่เล่มนี้แนะนำให้ไปหาอ่านเลยครับสนุกมากสมกับคำที่ว่าพออ่านแล้ววางไม่ลงจริงๆ แต่เพชรพระอุมานี่ก็อ่านไปวางไป(เพราะหลับครับ)แต่ก็จะใช้ความพยายามอ่านให้จบ ความคิดผมอาจไม่ตรงกับคนอื่นไปบ้างแต่ก็พูดด้วยความจริงใจครับ

 ลืมบอกไปครับผลงานของท่านทั้งหมดหาซื้อได้ที่สำนักพิมพ์ ณ บ้านวรรณกรรม ครับ

อาจเป็นไปได้ว่า คุณไม่ชอบอ่านหนังสือ หรืออ่านแบบผ่านๆ ผมอยากให้ลองดูใหม่
ตั้งใจนิดหนึ่ง แล้วคุณจะเจอ อะไรๆ มากมาย ใน "เพชรพระอุมา" และก็ไม่ทราบว่าคุณเริ่มต้นจากภาคแรกหรือไม่
แม้นว่าบางตอนมันอาจจะโอเวอร์ไปบ้าง แต่รวมแล้ว จะกลายเป็น "เพชรพระอุมา"
ที่คุณอาจจะอยากเดินแบก .458 แม็กมั่ม ตามหลัง รพิน ไพรวัลย์ ก็อาจจะเป็นไปได้
ลองตั้งใจดูใหม่อีกครั้งครับ ผมให้กำลังใจ หุๆ

เรื่องไม่ชอบอ่านหนังสือนี่คงจะจริงบางส่วนนะครับเพราะผมไม่ชอบอ่านนิยายครับ ฉนั้นนิยายเรื่องแรกที่ตัดสินใจอ่านก็คือเรื่องนี้เพราะเชื่อมั่นว่าคงจะสนุกแน่ แต่ก็ผิดหวังเล็กน้อยครับ ผมชอบอ่านแนวสารคดีมากกว่า เรื่องความโอเวอร์ของเนื้อเรื่องนั้นไม่ใช่สิ่งที่ทำให้ผมไม่ชอบและทำให้น่าเบื่อหรอกครับ มันน่าเบื่อตรงที่ความยืดของเรื่องเช่นพระเอกคุยกันนางเอกทีนึงก็เป็นสิบๆหน้าแล้วครับ อาจจะเป็นเพราะว่าผมเองชอบเดินป่าด้วยก็ได้ครับเลยทำให้อ่านแล้วมันขัดๆกับใจอยู่บ้าง ภาคหนึ่งก็โอเคนะครับพอมาภาคสองพระเอกเรากลายเป็นหมอผีไปซะแล้วไม่เข้าท่าเลยครับ
 ตอนนี้อ่านถึงเล่มที่32แล้วครับ พออ่านครบ48เล่มผมก็จะยกหนังสือชุดนี้ให้เพื่อนไปครับเพราะรู้ว่าเก็บไว้ที่ผมก็เหมือนไก่ได้พลอยและคงไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไรกับมันอีก เพื่อนผมยังบอกเลยครับว่าคนอื่นเค้าอ่านแล้วชอบกันทั้งนั้นมาเจอผมนี่หละครับที่อ่านแล้วไม่ค่อยชอบเท่าไร

ผมว่าแล้วแต่คนชอบหล่ะครับ สำหรับผมเป็นนิยายเรื่องแรกในชีวิตเหมือนกันครับที่ได้อ่าน เห็นเพื่อนๆแนะนำให้อ่านก็เลยยืมมาอ่าน ผมอ่านแล้วติดครับแทบจะอยากอ่านตะบี้ตะบันให้จบให้ได้ไม่หลับไม่นอนกันอย่างนั้นเลยครับ พออ่านจบก็เลยไปซื้อทั้งชุดมาเก็บไว้ครับ ผมมองว่าเป็นวรรณกรรมที่ไม่ล้าสมัยเลยครับทั้งๆที่ผมพึ่งจะได้อ่านก็เมื่อ 6 ปีที่แล้วมานี้เอง ทำให้ผมรักการอ่านขึ้นเยอะเลยครับ
ซึ่งต่างจากหนังสือเรื่อง รหัสลับดาวินชี่ ที่เขียนไว้หน้าปกว่า unputdownable ผมอ่านไปไม่กี่หน้าก็หลับแล้วครับ ทั้งๆที่ผมเป็นคนชอบอ่านแนวปริศนา ฆ่าตกรรม วิทยาศาสตร์ และ medical detective แท้ๆ จนแล้วจนลอด จนหนังเค้าก็เอามาฉายแล้ว จนวันนี้ผมยังอ่านไม่จบเลย
ถึงบอกว่าแล้วแต่คนชอบหละครับ 

[Udomkd]

 
ลางเนื้อลางยาครับ คุณ o/uboy บางคนไม่ชอบอ่านนวนิยาย ผมก็อ่านได้ไม่ทุกประเภท สารคดีก็ชอบ

ชอบยิง .45
ไม่ชอบยิง 9 มม.(ไม่มัน) เพราะยิงเอามันเข้าว่า