ผมมีเพื่อนสนิทมากๆเป็นชาวเวียดนาม แก่กว่าผมสัก3-4ปี เขาก้เป็นทหารเวียดนาม
แต่ไม่ค่อยชอบคุยเกียวกับสงครามที่บ้านเขาเท่าไร ผมเคยมีประสพการณ์เกี่ยวกับชาวเวียดนาม
ที่มีความรู้สึกไม่ค่อยดีกับคนไทยครั้งหนึ่ง เพื่อนผมเขาพาไปทานอาหารร้านเวียดนาม ผัวเมียเจ้าของร้าน
เข้ามาคุยด้วย เพื่อนบอกเขาว่าผมเป็นคนไทย แกแสดงหน้าไม่สู้ดีใส่ผม บอกว่าคนไทยใจร้ายมาก
ครอบครัวกับเพื่อนบ้านที่ลงเรือหนีมาพร้อมๆกับแก ตายเกือบหมด โดนคนไทยปล้นกลางทะเล ข่มขืนฆ่าลูกสาวแก กับเพื่อนบ้าน
แกจะบอกย้ำๆว่าคนไทยใจร้าย ไม่ชอบคนไทย ผมเองก็เข้าใจความรู้สึกของผู้ที่โดนทำร้าย ผมเป็นคนไทยโดนเต็มๆ และวันนั้นเป็นวันที่ผมทานอาหารไม่อร่อยเลย กลัวว่าเขาจะใส่อะไรลงไปในอาหารให้ผมกินด้วย ผลของสงครามเวียดนามมันมาถึงผมโดยไม่รู้ตัวเหมือนกัน
...ความรู้สึกแบบนี้เป็นที่เข้าใจครับ ช่วงที่ผมไปเวียตนามเมื่อเดือนสิงหาคมปีที่แล้ว มีโอกาสพูดคุยกับข้าราชการไทยที่ทำงานที่นั่นเกี่ยวกับเรื่องนี้ ผมถามว่า "คนเวียตนามรู้สึกอย่างไรกับคนไทย"
...ท่านตอบว่า ถ้าเป็นคนเวียตนามรุ่นเก่าๆ ถึงอย่างไรก็จะมีความรู้สึกไม่สู้ดีต่อคนไทยฝังใจอยู่ ไม่มากก็น้อย บางคนแสดงออกนิดหน่อย แต่บางคน (หลายคน) แสดงออกมาก (ถ้าเคยวิ่งหนีลูกระเบิดที่ส่งมาจากตาคลีหรืออุดรธานี หรือญาติพี่น้องเพื่อนฝูงตายจากลูกระเบิดที่มาจากฐานทัพสหรัฐในประเทศไทย คงจะรู้สึกเป็นอย่างอื่นยากละครับ) แต่ถ้าเป็นคนรุ่นใหม่ๆ ที่เกิดหลังสงครามอินโดจีน ก็จะไม่ค่อยจะสนใจเรื่องแบบนี้ ผมว่าอาจจะคล้ายๆ ที่คนมีอายุในบ้านเราบางคนเคยมีประสบการณ์แย่ๆ กับกองทัพญี่ปุ่นสมัยสงครามโลกครั้งที่สอง (เช่นกรณีขบวนการไทยถีบ) จนบัดนี้ก็ยังเกลียดยุ่นเข้ากระดูกอยู่อย่างนั้น ขณะที่เด็กรุ่นใหม่ๆ แห่แต่งตัวตามแฟชั่นญี่ปุ่นแบบสบายใจเฉิบ
