ไม่แปลกใจเหตุใดสิงคโปร์จึงรวยเป็นอันดับ 1 ของโลก

[naisomchai]

มันมีหลายแง่ เอาเฉพาะเรื่องที่นายสมชายรู้ และมีประสบการณ์ตรงนะครับ... คือรูปแบบธุรกิจ(Business model) ของสิงคโปร์เป็นธุรกิจที่อยู่บนสุดของยอดปิรามิดครับ ได้แก่ 1) ธุรกิจนายหน้า ที่เอาของที่ผู้อื่นผลิตแล้วมาทำการตลาด หรือพูดบ้านๆว่าธุรกิจ"เซ้งลี้", กับ 2) คือธุรกรรมทางการเงิน...

ธุรกิจทั้ง 2 อย่างนี่อยู่บนยอดปิรามิด ไม่ต้องการวัตถุดิบและปัจจัยการผลิตมาก(เพราะประเทศเป็นเกาะ)...

ข้อได้เปรียบของธุรกิจเซ้งลี้... 1) ตัดความยุ่งยากในการผลิต เพราะแค่หาลูกค้าให้ได้ก่อน จากนั้นควานหาผู้ผลิต(ถ้าไม่มีใครผลิตก็จ้างเขาผลิต), 2) มี Barrier Entrance/Exit น้อย หากสินค้าไหนขายไม่ได้ ก็เปลี่ยนผลิตภัณฑ์ขายไปเลย ไม่ต้องปรับเปลี่ยนกระบวนการผลิตฯ และ 3) ที่สำคัญที่สุดคือได้"เรโชกำไร"มากกว่าผู้ผลิตเพราะแค่ไม่ต้องลงทุนมาก...

ธุรกิจประเภทที่ 2 คือ ธุรกรรมทางการเงิน, เช่นลงทุนในตลาดหลักทรัพย์ เก็งกำไรตราสารหนี้ เก็งกำไรค่าเงิน เก็งกำไรน้ำมันดิบ เก็งกำไรโลหะมีค่า ฯลฯ โดยตั้งบริษัทขึ้นมาเรียกว่าพวก"เฮ็ดจ์ฟันด์"(ตัวอย่างเช่นบริษัท เทมาเส็ก)... ธุรกรรมทางการเงินได้ผลตอบแทนมหาศาลครับ(หากทำเป็น)...

[naisomchai]

สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับธุรกิจที่ยอดปิรามิดคือองค์ความรู้... ความรู้แบบนี้ไม่มีในการเรียนการสอนในห้องเรียน เพราะจะทำนองเดียวกับสอนให้ขับรถเป็น แต่จะขับรถเก่งต้องอาศัยประสบการณ์บนท้องถนน...

แต่ประสบการณ์บนท้องถนนจะเร็วขึ้น ต้องมีการปลูกฝังนิสัย"ใฝ่รู้"ให้แก่บุคคลากร... ตรงนี้แตกต่างจากประเทศไทย ที่มีแต่คนพูดไม่รู้เรื่อง อธิบายเรื่องราวอะไรไม่ได้เกลื่อนประเทศ, ชนิดที่เดี๋ยวนี้หาใครสักคนที่สามารถอธิบายบอกทางไปโน่นไปนี่แทบไม่ได้ครับ...

คนที่ตัวเองรู้ แต่ไม่สามารถอธิบายเรื่องราวหรือถ่ายทอดออกมาเป็นภาษาไม่ได้(ภาษาอะไรก็ได้ ไม่จำเป็นต้องเป็นภาษาไทย)... นั่นแปลว่าตัวเองก็ไม่สามารถค้นคว้าองค์ความรู้ใส่สมองด้วยครับ...

[van-เรารักในหลวง]

 ก้แค่วัตถุ

[Southlander]

มันมีหลายแง่ เอาเฉพาะเรื่องที่นายสมชายรู้ และมีประสบการณ์ตรงนะครับ... คือรูปแบบธุรกิจ(Business model) ของสิงคโปร์เป็นธุรกิจที่อยู่บนสุดของยอดปิรามิดครับ ได้แก่ 1) ธุรกิจนายหน้า ที่เอาของที่ผู้อื่นผลิตแล้วมาทำการตลาด หรือพูดบ้านๆว่าธุรกิจ"เซ้งลี้", กับ 2) คือธุรกรรมทางการเงิน...

ธุรกิจทั้ง 2 อย่างนี่อยู่บนยอดปิรามิด ไม่ต้องการวัตถุดิบและปัจจัยการผลิตมาก(เพราะประเทศเป็นเกาะ)...

ข้อได้เปรียบของธุรกิจเซ้งลี้... 1) ตัดความยุ่งยากในการผลิต เพราะแค่หาลูกค้าให้ได้ก่อน จากนั้นควานหาผู้ผลิต(ถ้าไม่มีใครผลิตก็จ้างเขาผลิต), 2) มี Barrier Entrance/Exit น้อย หากสินค้าไหนขายไม่ได้ ก็เปลี่ยนผลิตภัณฑ์ขายไปเลย ไม่ต้องปรับเปลี่ยนกระบวนการผลิตฯ และ 3) ที่สำคัญที่สุดคือได้"เรโชกำไร"มากกว่าผู้ผลิตเพราะแค่ไม่ต้องลงทุนมาก...

ธุรกิจประเภทที่ 2 คือ ธุรกรรมทางการเงิน, เช่นลงทุนในตลาดหลักทรัพย์ เก็งกำไรตราสารหนี้ เก็งกำไรค่าเงิน เก็งกำไรน้ำมันดิบ เก็งกำไรโลหะมีค่า ฯลฯ โดยตั้งบริษัทขึ้นมาเรียกว่าพวก"เฮ็ดจ์ฟันด์"(ตัวอย่างเช่นบริษัท เทมาเส็ก)... ธุรกรรมทางการเงินได้ผลตอบแทนมหาศาลครับ(หากทำเป็น)...

ในข้อ 1 นี่ผมเห็นชัดเจนที่สุดครับ มีหลายบริษัทผู้ผลิตสินค้าชั้นยอดจากยุโรปหลายบริษัทมาตั้งสาขาจัดจำหน่ายในสิงคโปร์
            หากสินค้านั้นต้องการวิศวกรผู้มีความรู้และประสบการณ์สูงในการให้บริการ สิงคโปร์ ไม่มีคนแบบนี้ครับถึงมีก็สู้วิศวกร
            จากต่างประเทศไม่ได้ (เช่นไทย) เพราะสิงค์โปร์ไม่มีภาคอุตสาหกรรมการผลิตจริงๆ ประสบการณ์จึงไม่มี
            แต่สิงคโปร์ก็ไม่ยอมลดละ ยอมจ้างวิศวกรที่มีความชำนาญจากต่างชาติเข้าไปทำงานในสิงคโปร์จนได้

[naisomchai]

ในข้อ 1 นี่ผมเห็นชัดเจนที่สุดครับ มีหลายบริษัทผู้ผลิตสินค้าชั้นยอดจากยุโรปหลายบริษัทมาตั้งสาขาจัดจำหน่ายในสิงคโปร์
            หากสินค้านั้นต้องการวิศวกรผู้มีความรู้และประสบการณ์สูงในการให้บริการ สิงคโปร์ ไม่มีคนแบบนี้ครับถึงมีก็สู้วิศวกร
            จากต่างประเทศไม่ได้ (เช่นไทย) เพราะสิงค์โปร์ไม่มีภาคอุตสาหกรรมการผลิตจริงๆ ประสบการณ์จึงไม่มี
            แต่สิงคโปร์ก็ไม่ยอมลดละ ยอมจ้างวิศวกรที่มีความชำนาญจากต่างชาติเข้าไปทำงานในสิงคโปร์จนได้

นั่นยังดีนะครับ ที่สิงคโปร์จ้างวิศวกรไปทำงานที่โน่น... ธุรกิจประเภทอื่นหลายประเภท สิงคโปร์ไม่สนใจผลิตเองเลย แล้วพวกนี้มันไม่สนใจอะไรมากไปกว่าข้อมูลการตลาดเท่านั้นครับ, นั่นแปลว่าหากที่ประเทศไทยต้นทุนแพงเมื่อไหร่มันจะย้านฐานการผลิตไปประเทศอื่นทันทีเลย ปล่อยให้โรงงานเดิมกลายเป็นโรงงานร้าง!!!...

หรือบางธุรกิจที่เป็น Core ของระบบเศรษฐกิจ มันก็กุมหัวใจเอาไว้... ลองดูบริษัทที่เกี่ยวข้องกับ Oil & Gas ในประเทศไทยซิครับ มีแต่สิงคโปร์ถือหุ้นใหญ่ทั้งนั้นเลย ตั้งแต่ บ.ผลิตแท่นเจาะ บ.วางท่อฯ(บนบก/ในทะเล) บ.รับจ้างจ้อบอื่น เช่นงานเคเตอร์ริ่ง งานเรือท้องแบนขนส่ง ฯลฯ...

[SillyOldMan]

บทความนี้แล้วแต่จะมองครับ

คนที่มองเพื่อพัฒนาตัวเองก็จะเห็นความสำคัญของการพัฒนาคุณภาพคน , ประสิทธิภาพในการจัดการ

คนที่มีความสุขกับชีวิตตัวเองดีอยู่แล้ว , ความรู้สึกในการต้องต่อสู้ดิ้นรนก็จะมองสวนขึ้นไปที่ความสุขในการดำเนินชีวิต


ผมไม่รู้จักคนสิงคโปร์เลย แต่กับคนนอร์เวย์พอจะบอกได้ ว่าเป็นพวกที่ชอบทำหน้าตาไร้อารมณ์,มักติดนิสัยเคร่งเครียดจริงจัง เล่นอะไรก็มักออกแนวเพื่อปลดเปลื้อง/ระบายอารมณ์

[submachine -รักในหลวง-]

นั่นยังดีนะครับ ที่สิงคโปร์จ้างวิศวกรไปทำงานที่โน่น... ธุรกิจประเภทอื่นหลายประเภท สิงคโปร์ไม่สนใจผลิตเองเลย แล้วพวกนี้มันไม่สนใจอะไรมากไปกว่าข้อมูลการตลาดเท่านั้นครับ, นั่นแปลว่าหากที่ประเทศไทยต้นทุนแพงเมื่อไหร่มันจะย้านฐานการผลิตไปประเทศอื่นทันทีเลย ปล่อยให้โรงงานเดิมกลายเป็นโรงงานร้าง!!!...

หรือบางธุรกิจที่เป็น Core ของระบบเศรษฐกิจ มันก็กุมหัวใจเอาไว้... ลองดูบริษัทที่เกี่ยวข้องกับ Oil & Gas ในประเทศไทยซิครับ มีแต่สิงคโปร์ถือหุ้นใหญ่ทั้งนั้นเลย ตั้งแต่ บ.ผลิตแท่นเจาะ บ.วางท่อฯ(บนบก/ในทะเล) บ.รับจ้างจ้อบอื่น เช่นงานเคเตอร์ริ่ง งานเรือท้องแบนขนส่ง ฯลฯ...

ยากครับ ที่จะเป็นโรงงานนั้น เท่าที่เคยสัมผัสงานส่งออกในช่วงวัยหนุ่ม
สินค้าตัวเดียว แบ่งเป็น3ระดับ
ผู้ผลิตเดียวกัน ไทย มีมาตรฐานสูงกว่าประเทศอื่นในละแวกภูมิภาคเดียวกัน
อย่างผลิตสินค้า A  คนสิงคโปร์มีสินค้าA อยู่อย่างน้อย3ระดับราคาให้เลือก
ราคาสูง เอาของผู้ผลิตไทยไป ราคากลางเอาของผู้ผลิตอินโดฯไป ราคาต่ำเอาของอินเดียไปขาย
อยู่ที่เวลาใดมีผู้ซื้อสินค้าระดับใดมากที่สุดครับ
มีแต่ผู้ผลิตไทยนี่แหละแข่งขันกันเอง เพราะสิงคโปร์(รวมถึงญี่ปุ่น) มักใช้กลยุทธ์จัดอันดับของผู้ผลิตไทยไว้อีกที
อย่างมีผู้ผลิต5รายที่ทำ เขาจะจัดไว้ว่าใครเป็นอันดับ12345 บางทีเจอเขาบอกว่า
ผู้ผลิตรายนี้ (บ.ที่ผมทำงาน)เป็นลำดับที่4ใน5 ในผู้ผลิตชาวไทยที่เขาซื้อของด้วย
เราก็งง หากเราเป็นลำดับที่4ใน5 ของผู้ผลิตเมืองไทย แล้วใครเป็น123 เพราะในวงการธุกิจสินค้าชนิดนั้นในเมืองไทย
ต่างยอมรับ กันว่าบ.ผมเป็นอันดับ2ในไทย แต่สิงคโปร์ ญี่ปุ่น ดัีนบอกว่าเราเป็นลำดับ4
ช่วงระหว่างที่กำลังงงๆ มันถือโอกาสนั้นต่อราคาทันที 

ยิ่งนึกยิ่งแค้น 

[naisomchai]

ยากครับ ที่จะเป็นโรงงานนั้น เท่าที่เคยสัมผัสงานส่งออกในช่วงวัยหนุ่ม
สินค้าตัวเดียว แบ่งเป็น3ระดับ
ผู้ผลิตเดียวกัน ไทย มีมาตรฐานสูงกว่าประเทศอื่นในละแวกภูมิภาคเดียวกัน
อย่างผลิตสินค้า A  คนสิงคโปร์มีสินค้าA อยู่อย่างน้อย3ระดับราคาให้เลือก
ราคาสูง เอาของผู้ผลิตไทยไป ราคากลางเอาของผู้ผลิตอินโดฯไป ราคาต่ำเอาของอินเดียไปขาย
อยู่ที่เวลาใดมีผู้ซื้อสินค้าระดับใดมากที่สุดครับ
มีแต่ผู้ผลิตไทยนี่แหละแข่งขันกันเอง เพราะสิงคโปร์(รวมถึงญี่ปุ่น) มักใช้กลยุทธ์จัดอันดับของผู้ผลิตไทยไว้อีกที
อย่างมีผู้ผลิต5รายที่ทำ เขาจะจัดไว้ว่าใครเป็นอันดับ12345 บางทีเจอเขาบอกว่า
ผู้ผลิตรายนี้ (บ.ที่ผมทำงาน)เป็นลำดับที่4ใน5 ในผู้ผลิตชาวไทยที่เขาซื้อของด้วย
เราก็งง หากเราเป็นลำดับที่4ใน5 ของผู้ผลิตเมืองไทย แล้วใครเป็น123 เพราะในวงการธุกิจสินค้าชนิดนั้นในเมืองไทย
ต่างยอมรับ กันว่าบ.ผมเป็นอันดับ2ในไทย แต่สิงคโปร์ ญี่ปุ่น ดัีนบอกว่าเราเป็นลำดับ4
ช่วงระหว่างที่กำลังงงๆ มันถือโอกาสนั้นต่อราคาทันที  

ยิ่งนึกยิ่งแค้น  

ทักษะการเจรจาต่อรองนี่ก็เป็นเรื่องใหญ่ครับ... การเจรจาต่อรองเป็นเรื่องของการ"เล่นกับ"องค์ความรู้ 3 ด้านคือพฤติกรรมผู้บริโภค ความรู้ในผลิตภัณฑ์ และความสามารถในการจับประเด็นฯ(ไม่นับทักษะการเล่นโป๊กเกอร์เกมส์/เกทับบลั๊ฟแหลก - ซึ่งในระยะยาวจะไม่มีใครให้ความเชื่อถือ)...

ด้านพฤติกรรมผู้บริโภคจะต้องสนับสนุนด้วยฐานข้อมูลขนาดมหึมา และในประเทศไทยเรื่องนี้จะมีอยู่ในองค์กรขนาดใหญ่ ที่สามารถเก็บสถิติต่างๆ สำหรับเอามาเป็นข้อมูลวิจัยตลาด(เช่นเครือข่ายร้านสะดวกซื้อต่างชาติ หรือสถาบันการเงิน/ที่ปรึกษาธุรกิจ ฯลฯ)... สำหรับบริษัทขนาดเล็ก(ประชาชนทั่วไป)ไม่เคยมีใครนึกถึง เพราะทุกคนจ้องแต่จะผลิตลูกเดียว โดยไม่คิดจะเปลี่ยนเป็นธุรกิจบนยอดปิรามิด(ยกเว้นบางบริษัท เอาหุ้นเข้าตลาดหลักทรัพย์แล้วค่อยๆแปรรูปเป็น"บริษัทโฮลดิ้ง")...

สำหรับเรื่องความสามารถในการจับประเด็นนี่ถือว่าเป็นเรื่องยอดแย่ของสังคมไทยอันดับที่หนึ่งเลย... โดยเราดูได้จากมีข่าวอยู่เรื่อยว่า ผลจากการวัดสัมฤิทธิ์ผลทางการศึกษาของนักเรียนไทยลดต่ำลงเรื่อยๆ, ตรงนี้ไม่รู้จะแก้ไขอย่างไร เพราะพื้นฐานมาจากการ"อ่านน้อยลง"...

[แอบดูที่รูเดิม]

ยายเพลาๆมั่งเหอะ อะไรที่ไม่น่าจะลากมามั่วก้ออย่าลาก เห็นปะจับช้างชนกวางไปหมด

เห็นด้วยอย่างแรง ถ้าเข้าเส้น ย้ายไปการเมืองเถอะครับยาย

[จอยฮันเตอร์]

อย่างน้อยๆ ผมขับรถได้ระยะทางเฉลี่ย 300 กม. ต่อวัน ขับไปชมทิวทัศน์สีเขียวๆข้างทาง ร่มรื่นใจดีครับ คนสิงค์โปร์กว่าจะใช้รถได้ถึง 300 กม. คงใช้เวลาเป็นเดือน..

ชีวิตวันๆอยู่แต่ในห้องแคบๆ ว่างหน่อยก็ไปเดินห้างฯ ไม่เหมือนบ้านเรา เสาร์-อาทิตย์ ขับรถสัก 200-300 กิโลฯ ไปกินข้าวเที่ยงริมทะเลหรือน้ำตก ขนาดเพื่อนที่ทำงานสายการบินสิงคโปร์แอร์ไลน์ บ้านยังไม่มีจะอยู่

[ค..ควาย...ใส่ชฎา]

ยายเพลาๆมั่งเหอะ อะไรที่ไม่น่าจะลากมามั่วก้ออย่าลาก เห็นปะจับช้างชนกวางไปหมด

เห็นด้วยอย่างแรง ถ้าเข้าเส้น ย้ายไปการเมืองเถอะครับยาย

[ICKILAS]

ลองถ้าไทยขุดคลองลัดอันดามัน-อ่าวไทย  สิงคโปร ร้องจ๊ากแน่   สิงคโปร อาจจะใช้เงินมหาศาล ยับยั้งโครงการนี้อยู่ก็ได้  แล้วเงินมหาศาลนี้  ใครจะได้ไป 

[Ghostreporting]

ลองถ้าไทยขุดคลองลัดอันดามัน-อ่าวไทย  สิงคโปร ร้องจ๊ากแน่   สิงคโปร อาจจะใช้เงินมหาศาล ยับยั้งโครงการนี้อยู่ก็ได้  แล้วเงินมหาศาลนี้  ใครจะได้ไป 

ผมขอเดาว่าน่าจะล๊อบบี้กับทางไทยมานานละครับ ถึงได้ดองโครงการนี้ไปนานร่วมศตวรรษ

[Victor&Sugus]

อยู่เมืองไทยนี่แหละดีแล้วครับ มีภูเขา ทะเล เสียตรงปัญหาคอรัปชั่นนี่แหละ
ไม่งั้น เมืองไทยสวรรค์แท้ ๆ ......

[จอยฮันเตอร์]

ลองถ้าไทยขุดคลองลัดอันดามัน-อ่าวไทย  สิงคโปร ร้องจ๊ากแน่   สิงคโปร อาจจะใช้เงินมหาศาล ยับยั้งโครงการนี้อยู่ก็ได้  แล้วเงินมหาศาลนี้  ใครจะได้ไป 

ผมขอเดาว่าน่าจะล๊อบบี้กับทางไทยมานานละครับ ถึงได้ดองโครงการนี้ไปนานร่วมศตวรรษ

ถึงสร้างตอนนี้สิงคโปร์ก็ไม่กลัวแล้ว เพราะเขาเข้าถือหุ้น กองเรือใหญ่ๆใว้หมดแล้ว