เรื่องนี้พูดลำบากครับ หากไม่ยอมรับชะตากรรม...
"พ่อ" คงไม่อยากฆ่าลูกหรอกครับ เพียงแต่จินตนาการไม่ออกว่า ถ้าตัวเองตายไปแล้วลูกๆจะอยู่กันอย่างไร...
ถึงวันนี้ผมมีความคิดว่า "บ้าน" ไม่สำคัญเท่าไหร่ เช่าอยู่เล็กหน่อยก็ไม่เป็นไร แต่สำคัญว่าให้อยู่รวมกัน ให้เห็นหน้าพร้อมครอบครัวก็พอ แค่นั้นก็มีความสุขแล้ว...
สารภาพว่าเคยมีความคิดนี้ "แว่บ" เข้ามาในหัวเหมือนกัน แต่ว่าเป็นคนที่ยอมรับชะตากรรม สุขทุกข์อยู่ร่วมกับเราตลอด กัดฟันไปเรื่อยๆ มันจะต้องผ่านไปได้เอง...
แต่ถ้าผมจะทำเช่นนี้จริงๆ ผมคิดเหมือนพี่ปูครับ ล้างบางใครที่เคยทำกับเราไว้ให้หมด และลากพวกชั่วๆตามไปด้วยแน่นอนครับ...
เพียงแต่คิดว่าคงจะไม่มีวันนั้นครับ...
