ในช่วงปีที่ผ่านมา... จิตใจผมสงบและดีขึ้น บ่อยครั้งมักใช้เวลาว่างเข้ามาอ่าน ค้นหาข้อมูล บนเว็บนี้แห่งนี้ตลอด ซึ่งหากหลายๆคนที่อ่านโพสท์ตอบคำถามของผม คงจะสังเกตุลายเซ็นต์ด้านซ้ายพูดถึงเรื่องคิดถึงลูก
สูญเสียไม่ต่างกันครับ..
ถ้าจะว่าไปแล้ว ผมมีสภาพ"หัวอก"เฉกเช่นคุณพ่อน้องเฟย เพียงแต่ต้นเหตุของผมมันเป็นอุบัติเหตุเกี่ยวกับไฟฟ้า ซึ่งไม่ได้โทษใคร ไม่เรียกร้องใดๆ นอกจากความเศร้าโศกและทุกข์สาหัส ยามนึกคิดหรือเห็นภาพในสิ่งที่เคยใกล้ตัวเค้า
ต้องขอโทษครับที่มาระบายซ้ำเติม แต่ก็อปปี้กระทู้อันนี้อ่านแล้ว น้ำตาผมไหลเป็นทางจริงๆครับ ความสูญเสีย ความรู้สึก ยามนี้... ไม่อาจพิมพ์เป็นตัวหนังสือได้
ที่ทำงานผม มีน้องคนไทยท่านหนึ่งสวยและคุยเก่งมาก ทำงานเป็นพนักงานเสริฟ เมื่อเดือนที่แล้ว
เธอกำลังทำงานอยู่หลังจากรับโทรศัพท์ก็ต้องรีบกลับบ้าน ลูกชายอายุ16ปีโดนยิงตาย ผมเองก็ไม่ทราบสาเหตุว่าเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวหรือเรื่องใด เมื่อวานได้พบเธอเป็นครั้งแรกหลังจากลูกเสียชีวิต เธอเปลี่ยนไปมากๆ ไม่ใช่น้องคนเดิมที่ผมเคยรู้จัก ความสวย ความร่าเริงคุยเก่งหายไปหมด ลูกตายจิตรวิญญาณของแม่ก็ตายไปด้วย เห็นหน้าเธอแล้วผมก็พูดไม่ออก เศร้าจริงๆครับ
