อ่านเรื่องนี้แล้วสนุกดี ขอบคุณคุณจูปีเตอร์ครับ
มันทำให้ผมนึกถึงเรื่องเรื่องหนึ่ง เกี่ยวพันกับยายสองคนของผม
คนหนึ่งคือยายทวด (บ้านผมเรียกยายชวด) กับยายคนที่เป็นลูกสาวของยายชวด
ยายคนที่เป็นลูกสาวแกเลี้ยงผมมาตั้งแต่เกิด เพราะแกมาอยู่เป็นครอบครัวเดียวกับพ่อและแม่ผมตั้งแต่ผมยังไม่เกิด จนกระทั่งถึงทุกวันนี้
ยายชวดตายก่อนผมเกิดประมาณปีกว่าๆ จึงไม่เคยเจอกัน
เห็นแต่รูปยายตัดผมสั้นผมเป็นสีขาวทั้งหัว ตามองกล้อง ติดอยู่บนข้างฝาบ้านญาติที่พิษณุโลก น่ากลัวมากในความรู้สึกของผมตอนเป็นเด็ก (ท่านที่สมัยเด็กๆเคยกลัวภาพญาติผู้ใหญ่ที่เสียชีวิตไปแล้วคงเข้าใจดี)
ยายคนที่อยู่ด้วยกับผมเล่าให้ผมฟังตอนเด็กว่ายายทวดเคยมาหาผม
ตอนนั้นผมอายุขวบฝ่าๆ บ้านเก่าที่อยู่ตอนย้ายเข้ามากรุงเทพยังไม่มีมุ้งลวดเราจึงต้องกางมุ้งนอนกัน
ผมนอนกับยายสองคนในมุ้ง แล้วยายก็สะดุ้งตื่นเพราะได้ยินเสียงผมงอแง เหมือนมีอะไรไม่ถูกใจ
ยายเล่าว่าตอนลืมตาตื่นน่ะ เห็นแม่ของตัวเอง คือยายชวดของผม มุดมุ้งครึ่งตัวเข้ามาหอมแก้มผม ส่วนผมก็ปัดป้องร้องงอแง
ยายตวาดแม่ตัวเองว่า "แม่ ทำอะไรน่ะ อย่าไปกวนหลานมัน" ยายชวดตอบว่า "กูรักมัน กูแหย่มันเล่น" แล้วยายชวดก็ดึงตัวเองออกจากมุ้งหายไป
......ท่านเชื่อไหมครับ
ตอนเด็กๆผมเชื่อสนิทใจเลย
แต่โตมานี่ผมไม่เชื่อแฮะ ผมว่ายายแกแต่งเรื่องให้ผมรักยายชวดของผมที่ผมไม่เคยมีโอกาสเจอมากกว่า
แต่ผมก็ไม่คาดคั้นยายเพื่อหาจุดไม่สมจริงของเรื่องเล่าหรอกนะครับ เป็นผู้ใหญ่เลี้ยงเด็กก็ต้องมีแทคติกเฉพาะตัวกันบ้าง ใช่ไหมครับ
(ปล. ปีนี้ยายอายุ 82 แล้ว แก่และอ่อนแรงลงไปเยอะ ถ้าผมไม่ได้กลับบ้านไปหาแกสักสองอาทิตย์แกจะบ่นถึงเสมอๆ)
