ผมไปคัดข้อความในกระทู้เก่ามาเล่าใหม่อีกครั้ง......
.......
หมาป่าเดียวดายซ้อมแบบค่อนข้างเดียวดายที่สนามบางนาครับ
เพื่อนสมาชิกคนอื่นเขายิงเป้ากลมกันระยะ 15 เมตร แม่นแบบร้อยรู (โดยเฉพาะพวกเพื่อนๆพี่ๆที่ใช้ 11)
หมาป่าฯลองยิงดูบ้าง วงเท่าถาด เลยถอดใจไม่ยิงปั้นแล้ว
หมาป่าฯจะรีบตื่นแต่เช้าวันเสาร์ แล้วเข้าไปใช้สนามคนแรก (เป็นเพื่อนน้าธวัชชัย และโอเล่ กวาดปลอกกระสุนที่ค้างจากเย็นวันศุกร์และจัดเก้าอี้ประจำ)
ยิงระยะ 6 เมตร ซึ่งเป็นเหตุผลหลักให้ต้องตื่นเช้าไปเปิดสนาม เพื่อไม่ให้ขวางทางปืนเพื่อนสมาชิกท่านอื่น
ใช้ซองพกในของลุงไมค์ ชักปืนจุดสามแปดลูกโม่จากซองแล้วยิงแบบดับเบิลใส่เป้าหุ่นคนสีดำ
ยิงมือเดียว เนื่องจากอ่านพบว่าคนเรายามตกใจ หรือตื่นเต้นขี้มักยิงปืนมือเดียว ซึ่งหมาป่าฯเชื่อ
เมื่อชักปืนออกจากซอง หมาป่าฯจะเล็งที่ช่วงอก โดยยกปืนขึ้นมาใช้ตาเล็งช่วย
เคยมีบางท่านแนะนำว่าเพื่อลดเวลาให้ใช้แขนแนบกับสีข้างแล้วยิงจากช่วงเอว เหมือนที่เขาอบรมกันที่ ศรภ.
แต่หมาป่าฯไม่ได้เข้าฝึกอบรม เลยไม่โดนเป้า ถึงโดนก็รู้สึกว่าฟลุ๊คมากกว่า เลยขอบายวิธีนี้ไป
ช่วงที่ปลายกระบอกปืนทาบเป้า หมาป่าฯจะเดินไกมาค่อนทางให้นกง้างค้างไว้ พร้อมๆกันกับจัดศูนย์
ไม่ต้องประณีตมาก ขอแค่ศูนย์หน้าทาบวงเอ็กซ์กลางอก แล้วเดินไกต่อให้ปืนลั่น
หมาป่ารู้สึกคล้ายๆกับที่มีข้อเขียนแนะนำใน อวป. เมื่อสองสามเล่มที่แล้วครับ
ว่าจุดสำคัญอยู่ที่การเดินไกช่วงสุดท้ายก่อนปืนลั่น
ถ้าสติมั่นคงไม่ลน ไม่กระตุกไก ผลมักออกมาดีเสมอ
แต่ถ้าจิตไม่อยู่กับไกปืนช่วงสุดท้าย ต่อให้ศูนย์หน้าทาบเป้าเอ็กซ์กลางอก
รูลูกปืนกลับไพล่ไปอยู่ที่ข้อมือขวาของหุ่นคู่ต่อสู้ (ไม่รู้เป็นไงมันอยู่ที่ข้อมือขวาเรื่อยเชียว แต่ไม่ได้หมายความว่าถ้าต้องดวลจริงคู่ต่อสู้จะปืนหลุดจากมือเพราะโดนลูกปืนหมาป่าฯนะครับ คาดว่ามันจะโดนอากาศแล้วเขาสวนโดนอกหมาป่าฯเสียล่ะมากกว่า)
หมาป่าฯเปิดตาสองตาเวลาเล็ง เพราะมีผู้รู้แนะนำอีกเช่นกันว่า เพื่อทัศนวิสัยที่เห็นได้กว้างกว่าหลับตาหนึ่งข้างยามต้องต่อสู้
ไม่มีปัญหาสำหรับเรื่องนี้ครับ
พูดเรื่องการแต่งตัวนิดนึง
เนื่องจากหมาป่าฯมิใช่เจ้าหน้าที่ตำรวจทหารที่สามารถใช้ซองนอกพกปืนให้สะดวกแก่การชักปืนได้
หมาป่าจึงต้องใช้ซองพกใน (เป็นซองแบบมีสายคาดกันปืนเลื่อนหลุดออกมายามเคลื่อนไหว)
พร้อมกับเอาชายเสื้อยืดปิดไว้
ชุดนี้หมาป่าฯเล็งดูหน้ากระจกแล้ว มันก็มีตุ่ยๆออกมาให้เห็นว่าพกปืนอยู่
หมาป่าฯเลยต้องเอาเสื้อเชิ้ตปล่อยชายสวมทับอีกที โดยไม่ติดกระดุม
ความหลวมของเสื้อตัวนอกบวกกับการที่ไม่ติดกระดุม จะช่วยพรางไม่ให้เห็นร่องรอยของปืนได้ดีขึ้นเยอะเชียว
ยกเว้นคนอื่นจะจ้องดูแบบเอาจริงเอาจังจึงจะเห็น
คราวนี้เวลาไปซ้อมยิงปืนเช้าวันเสาร์ หมาป่าฯจึงต้องแต่งตัวอย่างนี้เสมอคือมีเสื้อยืด บวกเสื้อเชิ้ตปล่อยชายไม่ติดกระดุม
การชักปืนจากซองก็จะซ้อมกับชุดนี้ประจำครับ
คือต้องใช้มือซ้ายช่วยเลิกเสื้อทั้งสองตัวขึ้นพร้อมกัน แล้วค่อยเอามือขวาปลดล๊อคสายคาดพร้อมชักปืนขึ้นมา
มันอาจจะช้าหน่อย แต่ช่วยไม่ได้จริงๆ เนื่องจากเล็งไว้แล้วว่าชุดนี้จะเป็นชุดที่ใส่ในสถานการณ์ที่อาจต้องใช้ปืน
คือใส่ไปน้ำตกเปลี่ยวๆ หรือ ที่จอดรถในห้างยามกลับจากดูหนังรอบดึก
เวลาไปในสถานที่แบบที่กล่าวข้างต้น
หมาป่าฯจะจูงเมียด้วยมือซ้าย และเตี๊ยมกันไว้ก่อนว่าหากเกิดอะไรขึ้น ให้เธอปล่อยมือแล้วฉากไปด้านหลังทางซ้าย (ทิศ 7 นาฬิกาของหมาป่าฯ)
เพื่อให้สอดคล้องกับการฝึกซ้อมน่ะครับ
นี่หมาป่าฯก็เริ่มหัดยิงมือซ้ายบ้างเหมือนกัน
เผื่อปืนหลุดมือกระทันหัน แล้วต้องใช้มือซ้ายยิง
เอาไว้ให้คล่องกว่านี้ จะหัดล้มลุกคลุกคลานในสนามดูบ้าง
หรือจะเอาให้มันสมจริงสุดๆก็ว่าจะหาเลือดไก่ติดมือไปสนามซ้อมด้วย
จะได้เอาไว้ทามือซ้ายให้ชุ่มแล้วลองนั่งยิงกับพิ้นหญ้าด้วย (น้าธวัชชัยกับโอเล่คงขำกลิ้ง)
เขียนมาเสียยืดยาวนี่ไม่รู้ว่าเอาเข้าจริงแล้วจะเหมือนที่เพื่อนสมาชิกก่อนหน้านี้เขียนแซวไว้หรือเปล่านะครับ
ที่บอกว่า "หมูสนามจริง สิงห์สนามซ้อม" น่ะครับ ฮิฮิ
