ทุกท่านเหล่านั้นล้วนก้าวข้ามความเป็นคนธรรมดา ที่อยากมีไร อยากสุขสบาย ทำเพื่อชาติอย่างแท้จริง ผมว่าที่สุดแล้วครับ
ปัญหาที่เห็นก็คือ...."เขาถูกมองข้าม" ครับ
เล่าให้ฟังสักเรื่องนะ เหตุเกิดก่อนวันยุบสภา ๙/๑๒/๕๖ ที่กำนันนัดชุมนุมใหญ่
รถจะขึ้นกรุงเทพไปช่วยกำนัน มีน้อยกว่าจำนวนคน
ผมเป็นคนที่มีรถตู้ ซึ่งบรรทุกคนได้ราว สิบกว่าคนสบาย ๆ
มีอยู่คนนึง ขาด ๆ เกิน ๆ นะไอ้เนี่ย แต่มันก็ไม่ร้ายใคร จิตอาสาช่วยสังคมพอได้อยู่....
มาติดต่อผม ให้ผมพาพวกเขาสิบกว่าคนขึ้นกรุงเทพวันที่ ๘ ค่าน้ำมันเค้าจ่ายให้
ผมบอก เฮ้ย.. ไม่ได้ ไปได้กูไปแล้ว แต่กูต้องส่งนักเรียน ๓๓ คนนะเมิง
มันก็บอก เฮ้ย นี่เรื่องเกี่ยวกับชาติบ้านเมืองนะเว้ยเฮ้ย สำคัญกว่าอะไรทั้งหมด
...ผมก็เถียง เออ ชาติ ...กูรู้ แต่ไปไม่ได้
กูไม่ไปพวกมึงสิบคนเดือดร้อน แต่กูไป สามสิบคนโน้นเดือดร้อนนะมึง....
มันว่าผมว่าไงรู้ไหม..
"..มึงมันไม่รักชาติ...!!"
อ้าว..!! ไอ้ทะลุถุงยางนี่เว๊ย.. รักชาติ กูรักด้วยสติยั้งคิด..ชั่งใจอะไรควรไม่ควร
ที่แล้วมา กูไม่ได้ค้าน กูยังสนับสนุนค่ารถค่าน้ำมันให้ด้วยซ้ำ....
แต่ถ้ามึงไป กูไป ทุกคนไป ....แล้วใครจะอยู่ทางนี้วะ...
ประชาชนเรือนแสนเรือนล้าน กูไปเพิ่มก็ช่วยได้น้อยนิด...
ในขณะที่ผู้ปกครองของเด็ก ๓๓ คนทางนี้ เดือดร้อนกันไปทั่วหน้า
ไปรักชาติฝั่งโน้น ๑ คน แล้วทำให้คนในชาติฝั่งนี้เดือดร้อน ๓๓ คน แล้วยังงี้จะเรียกรักชาติได้ยังไงวะ
ถ้าใจมึงจะไปจริง ๆ ถึงไม่มีรถกู พวกมึงก็ไปกันจนได้แหละ....
....สุดท้าย มันก็ไปเหมารถตู้วันละพันแปดไปกันจนได้....
