เห็นป่าโกงกางแล้ว นึกถึงสมัยเด็กๆ
ตอนนั้น หลายบ้านชวนกันปั่นรถถีบไปหาปูเปี้ยวกันแถวป่าโกงกาง ยามหลังอาหารค่ำเราจะออกเดินทางไปกัน
ในแต่ละปีจะมีอยู่1ฤดู ที่ปูเปี้ยวจะมาชุมนุมกันในป่าโกงกาง เดินผ่านครุบกระดองจับยัดใส่กระสอบ
จับไปน้ำขึ้นไป ข้อดีของน้ำขึ้นคือ กระสอบจะถูกน้ำหนุน ไม่หนักมาก ข้อเสียคือตัวเราต้านน้ำ เดินช้า
หากันได้หลายกระสอบ ใส่ท้ายรถถีบ กลับมาบ้านใครบ้านมัน เอามาดอง มาทำกิน
หากันทุกปี มีให้หาเต็มกระสอบกันทุกครั้ง จับกันจนเจ็บมือ เพราะกระดองปูทิ่มตำ ต้องหาถุงมือใส่
ตอนนี้เนิ่นนานนับ30ปีผ่านไป คงจะไม่มีโอกาสให้ทำแบบนั้นแล้ว...
ถ้านักอนุรักษ์เชิงคณิตศาสตร์มาอ่านเจอ คงต้องบอกว่า
"ก็จับกันเป็นกระสอบๆแบบนั้นมันก็หมดไป คนละกระสอบ 10คนก็10กระสอบ ถ้าคิดกระสอบละ200ตัว บลา... บลา.... บลา..."
แต่ผมอยากบอกว่าที่ไม่มีโอกาสให้ทำแบบนั้น
เพราะป่าโกงกางที่ว่า มันกลายเป็นนากุ้งไปเรียบร้อยแล้วครับ
