ตั้งแต่ผมชื้อปืนมาประมาณ 2 ปีกว่าๆ....ความรู้สึกของผมมันแตกต่างจากเมือก่อนมากครับ
คือก่อนหน้านั้นเวลาผมจะอยู่บ้านเวลาค่ำคืน..หรือเวลามาทำงาน..ปล่อยแฟนอยู่บ้าน2คนแม่ลูก
มันรู้สึกกลัวๆกล้าๆไม่มั่นใจ..ในสถานการณ์ต่างๆ..คือครอบครัวผมมีกันแค่3คนพ่อแม่ลูก..และลูก
ก้อเป็นลูกสาว..เด็กๆอายุแค่6ป๊..หลังจากเราย้ายครอบครัว..ที่เคยอยู่บ้านแม่แถวสุขุมวิท22 เราก้อ
ไปชื้อบ้านอยู่แถวๆบางนา..ถึงแม้บ้านที่ชื้ออยู่จะเป็นหมู่บ้าน..มีเวรยามดูแล..แต่ผมก้อไม่ค่อยใว้ใจ 
วันดีคืนร้ายดึกๆได้ยินเสียง..เอะอะโวยวาย..ข้างบ้านที่ผมอยู่โดนขโมยขึ้นบ้าน..คนละแวกนั้นตืนขึ้นมา
แต่ยังไม่มีใครกล้า..แสดงตัวออกมาช่วย..ก้อคงเข้าใจว่าทุกคนก้อเป็นห่วงชีวิตกันทั้งนั้น..จนสุดท้ายโจร
ก้อหนีได้..และไม่แน่ใจว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจจับได้หรือยัง..
วันดีคืนร้ายมีคนงานก่อสร้างที่อยู่ใก้ลๆแถวนั้น..ก้อเดินบุกเข้าไปในบ้านของเพื่อนบ้านที่อยู่อีกชอย..
กลางวันแสกๆ..ทั้งๆเจ้าของบ้านอยู่ในครัวโดยเปิดประตูบ้านทิ้งใว้..มันหยิบเอาเงินที่วางบนโต๊ะ TV
และโทรศัพท์มือถือไป..ฟังจากที่เขาเล่า..พอเจ้าของบ้านออกมามันมองหน้าป้าแก..แล้วก้อเดินออกไป
เฉยๆทำเหมื่อนไม่มีอะเกิดขึ้น..กว่าป้าแกจะหายตกใจ..ก้อไม่ทันการเสียแล้ว..ผมคิดว่ายังดีที่มันไม่ได้
ทำร้ายเจ้าของบ้านเอา..ที่พูดมาผมไม่ได้ดูถูกคนงานก่อสร้างหรือใครก้อแล้วแต่..เพราะทุกวงการมีทั้ง
คนดีและไม่ดี..เพรียงแต่อยากสื่อให้เห็น..ความน่ากลัวของสังคมเราสมัยนี้..
หลังจากที่ผมชื้อปืนมาและฝึกยิง..แม้จะไม่บ่อย..และพาแฟนไปหัดยิงดัวย..ผมมีความมั่นใจขึ้นมากครับ
ตอนกลางคืนได้ยิงเสียงก๊อกๆแก๊กๆ..จะหลังบ้านหรือในครัวผมก้อไม่เคยกลัว..ผิดกับเมื่อก่อนเยอะครับ
บางครั้งผมจะต้องทำงาน..ต่อเนื่องตอนกลางคืน.....หรือต้องเดินทางไปต่างจังหวัด.....
โดยปล่อยให้แฟนอยู่บ้าน..กับลูกเพียงลำพัง..แม้ใจจะอดหว่งลึกๆแต่ก้ออุ่นใจ..ที่บ้านมีปืน..
และแฟนผมก้อยิงได้..
ขอบคุณครับ
