ถามเพิ่มหน่อยครับ เกี่ยวกับเรื่องห้ามไกในปืนตระกูล 1911
ห้ามไกที่มีคันยาวกว่า เพิ่มโอกาสในการถูกบิดลงไปสู่ตำแหน่งพร้อมยิง...โดยไม่ตั้งใจ เช่นการขยับร่างกายแล้วเนื้อสะโพกเสียดสีกับซองพกใน ยามที่ปืนอยู่ในคอนดิชั่น1 มากกว่า ห้ามไกที่มีคันสั้นกว่า หรือไม่ครับ
ยี่ห้อที่ทำสั้นกว่าทำเพราะมองเห็นปัญหาแบบหนึ่งในหมื่นนี้
หรือจริงๆจะสั้นจะยาว เหตุการณ์ดังว่าก็ไม่มีทางเกิดอยู่ดี ยี่ห้อที่ทำสั้นเพราะมองเห็นว่ามันสวยกว่าแบบยาวเท่านั้นเอง
เวลาปืนอยู่ข้างเอวมันไม่ค่อยโดนเนื้อสะโพกดันให้ปลดตัวเองครับ เพราะมีความหนาของด้าม และแผ่นหนังของซองปืนหุ้มอยู่...
แต่ที่ห้ามไกปลดเอง เป็นเพราะเวลาเราพกปืนแล้วปืนมันถ่วงหนักที่ขอบกางเกง เวลาขยับตัวลุกนั่ง เช่นขยับตัวเข้าออกรถยนต์ เบาะรถยนต์มันโอบหุ้มเอวส่วนหนึ่ง... เราก็ต้องขยับขอบกางเกง ขยับปืนให้นั่งถนัด...
จังหวะขยับปืนเราก็เอามือกำด้าม กำทีไรนิ้วหัวแม่มือมันก็จะโดนห้ามไกให้กดลงเสียทุกครั้ง เพราะเขาออกแบบมาอย่างดีให้ปลดง่ายทุกครั้งที่กำด้าม...
เบรานิงก์ออกแบบ 1911 ตั้งใจให้พกซ่อน จึงออกแบบให้ห้ามไกเป็นปุ่มเล็กๆ และหลังอ่อนหางสั้นไม่กดเนื้อที่เอว... แต่ภายหลังการใช้งาน 1911 กลายเป็นปืนเซอร์วิสในสนามรบ กับปืนข้างตัวพกซองนอก เลยเปลี่ยนแบบดั้งเดิมใหม่... แถมช่วงหลังกลายเป็นปืนแข่งขันเข้าให้ เลยกลายเป็นห้ามไกมีปีกปลดง่าย มีหลังอ่อนหางยาว...
บราวนิงก์คนเดิมออกแบบ P-35 มาทีหลังตั้งใจให้เหน็บเอวพกซ่อนโดยเฉพาะ... เลยออกแบบให้ห้ามไกเป็นปุ่มเล็กๆ และหลังอ่อนหางสั้นครับ...
สำหรับนายสมชายแล้วห้ามไกปลดเองหากเข้าห้ามไก
ลดง้างนกเอาไว้เนี่ย ไม่ใช้หนึ่งในร้อยหรือหนึ่งในหมื่นครับ... แต่เป็นเกือบทุกครั้ง...
เพราะทุกครั้งที่เหน็บเอวแล้วนั่งเบียดเบาะรถยนต์ ปืนจะกดสะโพกนั่งไม่ถนัด เอื้อมมือไปขยับปืนเมื่อไหร่ นิ้วโป้งตั้งท่าจะปลดห้ามไกเสียทุกครั้งครับ... เขาถึงบอกกันว่าให้ใช้ซองปืนที่มีสายขวางนกสับ เมื่อจะใช้ 1911 แบบง้างนกแล้วเข้าห้ามไกไว้... แล้วคนที่เป็นงานจะแอบขยับปืนเวลาทำไก๋ขยับเบาะ ขยับเข็มขัดนิรภัยครับ แต่คนที่พกปืนด้วยกันก็พอมองออกอยู่ดี...
อ้อ...
แถมเรื่องการสังเกตว่าใครพกปืนหรือไม่ นอกจากดูท่าเดินแล้ว... เรายังสังเกตได้จากการแอบขยับขอบกางเกงเวลาลุกนั่งเปลี่ยนท่าทางด้วยนะครับ... มือใหม่หัดพกปืนจะพลาดตรงนี้บ่อย...
