ผมเป็นคน คบปืนเป็นเพื่อน ตั้งแต่สมัยเรียนราม.
เมื่อเริ่มต้นทำงานด้านกฎหมาย ก็มี ป.๑๒ ทั่วราชอาณาจักร หลังมี ป.๔ ๒ เดือน.
จึงมีปืนเป็นเพื่อนเที่ยว ตะรอนทุกแห่ง จนถึงบัดเดี๋ยวนี้.
ในทุกเหตุการณ์ ผมจะต้องประเมินก่อนทุกครั้งว่า เป็นคนร้้าย หรือคนดี ถ้าคนดี ผมจะไม่สน ให้ยกมือไหว้ ก็ได้.
แต่ถ้าได้ประเมินว่า ลักษณะที่เห็นคนดีเขาีไม่กระทำกัน และประเมิน ว่าเป็นคนร้าย ละก้อ เป็นฟิล์มคนละม้วน.
เรื่องเอาตัวรอดจาก ถูกลูกโม่ จ่อหัว แล้วขึ้นนกดังกริ๊ก.. ก็เคยผ่านมาแล้ว
เรื่องยิงต่อสู้ หรือใช้ปืนห้าม และข่มอีกฝ่ายให้หยุดซ่า ก็ผ่านมาแล้ว..
ถูกยิงจนเจียนตาย ก็ผ่านมาแล้ว และเรื่องจะให้มากลัว โจร คนร้าย หรือพวกลูกเต่า นั้นอย่าหมาย.
ท่านจักต้องเป็นคนที่มีความกล้า เป็นพื้น เมื่อพกปืนจะต้องตื่นตัวไว้เสมอ.. ทุกเหตุการณ์ร้า่ย ถ้าหัดสังเกตุึ จะมีสิ่งเตือนบอกเหตุให้รู้ตัวเสมอ.. ประเภทชักปืนแล้วรัวใส่กันนั่นมันนิยายบู้กินเงิน.
หัดจ้องและสังเกตุตาคน .. อาจจะบอกได้ว่า ดี หรือร้าย.
ถ้าคิดว่าจะเกิดเหตุร้่าย และเลี่ยงไม่ได้ จะต้องมองหาที่กำบังไว้ และทางหนีทีไล่ไว้ เตรียมปืนไว้ให้พร้อมอยู่ในมือ ลูกโม่ไม่ต้องขึ้นนก ตกใจมากเดี๋ยวสั่น
แต่ สั้น auto ต้องขึ้นลำเข้้าเซฟ เอามือซ่อนไว้ข้างหลัง
และคำนึงถึง แม็กฯสำรองไว้ด้วย
กับคนมีปืนด้วย มันไม่ใช่ โป้ง ๒ โป้ง แล้วเผ่นนะครับ. และอย่าคิดว่ามันมาคนเดียว.
ถ้าเลี่ยงไม่ได้.. อย่าไปสนใจว่าท่านจะลนลาน ถ้าท่านได้ตัดสินใจสู้ ท่านจะมีสติ ใจท่านจะนิ่้ง และท่านย่อมคิดหาทางเพื่อให้ชีวิตรอดได้เอง
ท่านต้องหันหน้าสู้ มองคนที่คิดว่าเป็นคนร้ายให้อยู่สายตา อย่าได้หันหลังให้คนร้าย นาครับ
การทิ้งระยะห่าง อย่าให้มันเข้ามาใกล้ จะเป็นทางเซฟตัว ได้อีกทางหนึ่ง ครับ. 
ยิงเพื่อชีวิต เอาให้โดนไว้ก่อน ไม่ต้องเน้นว่า ต้องยิงให้ตายในนัดเดียว.. เมื่อถูกกระสุน
คนจะเกิดอาการกลัวตาย และมันจะผละออกไปเอง .. ถ้า มันสู้ ค่อยส่งเสริมมันต่อ .
โจรเมื่อถูกยิงเจ็บ จะเกิดเป็นภาระกับพวกมันเอง จะผะวง จะต้องหอบหิ้วกันหนี ...
ขอบคุณครับ
พอจะกรุณาแถมรายละเอียดแต่ละเหตุการณ์ด้วยได้มั้ยครับ เชื่อว่าจะเป็นประโยชน์มากๆ ครับ
