^
^
^
ผมก็เคยคิดและคิดจะตั้งกระทู้แบบนี้เหมือนกัน
ผมทำงานอยู่กระทรวงสาธารณสุข แฟนเป็นพยาบาล อยู่ รพ.รอบนอกกลางทุ่ง จนท.ส่วนมากก็เป็นผู้หญิงจะมีเฉพาะเวรเปลและยาม คนขับรถ ที่เป็นผู้ชาย โดยเฉพาะกลางคืนนั้น เงียบเหงาวังเวงพอควร วันดีคืนดีก็มีคนแปลกหน้าเข้ามาบ่อยๆ บางทีก็ขี้เมามาเอะอะโวยวายแซวพยาบาล ช่วงยาบ้าระบาดก็ทำตัวลำบาก บริเวณบ้านพัก รพ.ก็ไกลจาก สภ.พอควร และมีพยาบาลหลายๆคนก็คิดอยากเรียนรู้การป้องกันตัวเอง ทั้งการต่อสู้และการใช้อาวุธ บ้านพักโดนขโมยขึ้นก็บ่อย พี่พยาบาลคนหนึ่งทำงานจนเกษียร ทาง รพ.มอบทองเป็นจี้ทองรูปตรา รพ.หนัก 5 บาท มีคุณค่าทางจิตใจและค่าทางเงินพอควร โดนโจรตบเอาทองและเงินสดไปร่วมแสนบาท ทำอะไรไม่ไลย ได้แต่นั่งกับพื้นแล้วมองตามโจรจนลับหายไป ซ้ำร้ายกว่านั้น จังหวัดไกล้เคียงก็เคยเหตุการณืเลวร้ายเช่นกัน หลายท่านอาจพอนึกออกเพราะออกข่าวหลายสื่อ พยาบาลสถานีอนามัยโดนโจรบุกปล้ำแล้วทำร้ายร่างกายจนสาหัส
อันนี้แหละครับ ผมก็เลยคิดอยากหาคนมาช่วยสอนช่วยอบรมเหมือนกัน
ผมเห็นด้วยกับพี่สมชาย
แต่...ทำไมเรานึกถึงชาว อวป.
เพราะ...เราคุ้นเคย ไว้ใจ และเป็นการขอแบบอาสา
เราเคยคิดที่จะทำหนังสือแบบนั้น และไปปรึกษาผู้หลักผู้ใหญ่ที่เราขอความร่วมมือ ขั้นตอนมากมายเหลือเกิน ขนาดเป็นหน่วยงานราชการในอำเภอเดียวกันเห็นหน้ากันทุกวัน อีกอย่าง ต้องทำเป็นโครงการขึ้นไปขออนุมัติ ค่าวิทยากร ค่าพาหนะ อีกจิปาถะ
สุดท้ายก็ไม่เกิด เพราะเรื่องเหล่านั้น
จึงคิดหาอาสาสมัครจากสมาชิกชาวเวป อวป. แทน
ค่าวิทยากร อันนี้เราไม่มี อาจมีเลี้ยงข้าวปลาอาหารกันตามอัตภาพ พูดคุยพบปะกัน ทำประโยชน์ช่วยเหลือสังคมร่วมกัน เป็นสิ่งที่ผมเคยคิด และเคยอยากตั้งกระทูเหมือน จขกท.
