กระสุน 9 มม. ไม่น่าที่จะเป็นกระสุนที่เหมาะกับการดวลปืน

[...อภิสิทธิ์ ...]

+1ทั้งสองท่านครับ

[...อภิสิทธิ์ ...]

ผมแปลกใจมาตลอดครับว่าเวลายิงฮิป .357มันไม่พยศเอาเสียเลยขนาดยิงมือเดียวนะครับ แต่ถ้ายกมายิงระดับสายตากริ๊ปสองมือนิ้วโป้งซ้ายมันชอบหลุดอยู่เรื่อยครับ

[ธำรง]

ด้วยความเคารพ.....
ในชีวิตคนปกติโดยทั่วไป ถ้าการดวลคือการที่สองฝ่ายต่างมีอาวุธ
โอกาสของการยิงโดนกันคือจังหวะเสี้ยวเวลาที่ทั้งคู่อยู่นิ่ง ต่างมีอาวุธ และไม่คิดหลบคิดเลี่ยงกัน
ผมคิดว่าถ้า ต่างเคลื่อนที่ ต่างยิง ต่างมุดหาที่กำบังละก็ ยิงโดนกันยากเต็มที

คนร้ายหรือผู้ปองร้ายนั้นเจตนาเข้าหาอยู่แล้ว ผู้เป็นเป้าการปองร้าย กว่าจะรู้ตัวก็ยังต้องใช้เวลาของประสาทสั่งการ
การหวังตอบโต้ในทันทีทำให้เราต้องอยู่นิ่ง...ช้ากว่า...แล้วกลายเป็นเป้า

ต่างจากการหนี...ขอเพียงสติมั่น...ใช้เวลาสั้นกว่า....ฝึกคิดว่าจะหลบอย่างไรและใช้อะไรเป็นที่กำบัง
และการตอบโต้...ถ้าจำเป็น ก็กระทำจากที่กำบัง

ตัวผมนั้นยิงเป้าหุ่นเอาสนุก .... แต่ใจนั้นคิดฝึกหนีฝึกเผ่นเป็นลำดับแรกครับ 

[vinchy]

สวัสดีครับท่านมือปราบมาร ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเรื่องยากๆให้จัดการนะครับ รบกวนเรียนถามครับ อาการของคนโดน .357 นี่ไกล้เคียงกับที่คนโดน 9 มม.ในคลิปหน้าหนึ่งหรือเปล่าครับ  เพื่อนผมเป็นเจ้าของโรงถ้วยแกเล่าว่า คนงานตัวกร่างประจำโรงงานโดนอริลอบยิงที่หน้าโรงงานเสียงปืนดังมากครับคนโดนยิงคู้เข่าคุกลงไปแล้วคอตกเสียชีวิตในท่านั่งกระสุนเข้าที่หน้าท้องครับ  เขาเล่ามาก็เล่าไปครับ  อภิสิทธิ์เป็นบู๊ลิ้มฝ่ายธรรมะครับนก-หนู-สุนัขยังไม่กล้ายิง เลยไม่รู้อานุภาพของกระสุนที่มีในครอบครองเต็มลิ้นชัก


           ในชีวิตผมอยู่ใกล้ชิดเหตุการณ์คนโดนยิงด้วยกระสุน .357 แม็กนั่ม กับตาตัวเองมา 3 ราย 3 เหตุการณ์
และทั้ง 3ราย ถูกยิงเข้าที่ศีรษะทั้งสิ้นและถูกยิงในขณะเผลอ

2 ราย โดนเพียงคนละ 1 นัด เสียชีวิตคาที่ทันทีไม่มีอาการดิ้นแม้แต่น้อย บาดแผลค่อนข้างแหลกเหลว
รูเข้าค่อนข้างเล็กแทบไม่มีเลือดออก แต่รูออกขนาดประมาณลูกปิงปอง
(1ใน2 ราย กระสุนเข้าหลังใบหูขวาและวิ่งออกที่หางตาซ้าย-ลูกตาซ้ายหลุดออกมาหล่นอยู่ใกล้ๆครับ)
เศษกระโหลกที่แตกกับมันสมองกระจายไปตามวิถีกระสุนเหมือนใครทำโจ๊กใส่ใข่หกไว้
กระโหลกร้าวแทบทั้งใบ(เอามือจับจะรู้สึกว่าศีรษะมันย่วบๆน่วมไปหมดไม่แข็งเหมือนปกติ)

อีก 1 ราย โดน 3 นัด ที่ศีรษะเหมือนกัน ผู้ถูกยิงพยายามวิ่งหนี ตอนถูกยิงนัดแรก กระสุนโดนศีรษะถากๆ
นัดที่สองและสามเข้าที่ท้ายทอยด้านหลัง กระสุนออกที่ดั้งจมูก 1 นัด(จมูกเหมือนถูกแหวะด้วยมีดปังตอแผลกว้างประมาณ 1 นิ้ว)
อีกนัดออกทีปากด้านบนพบว่าฟันหักไปหลายซี่     ครับ                    

[Ro@d - รักในหลวง]

ด้วยความเคารพ.....
ในชีวิตคนปกติโดยทั่วไป ถ้าการดวลคือการที่สองฝ่ายต่างมีอาวุธ
โอกาสของการยิงโดนกันคือจังหวะเสี้ยวเวลาที่ทั้งคู่อยู่นิ่ง ต่างมีอาวุธ และไม่คิดหลบคิดเลี่ยงกัน
ผมคิดว่าถ้า ต่างเคลื่อนที่ ต่างยิง ต่างมุดหาที่กำบังละก็ ยิงโดนกันยากเต็มที

คนร้ายหรือผู้ปองร้ายนั้นเจตนาเข้าหาอยู่แล้ว ผู้เป็นเป้าการปองร้าย กว่าจะรู้ตัวก็ยังต้องใช้เวลาของประสาทสั่งการ
การหวังตอบโต้ในทันทีทำให้เราต้องอยู่นิ่ง...ช้ากว่า...แล้วกลายเป็นเป้า

ต่างจากการหนี...ขอเพียงสติมั่น...ใช้เวลาสั้นกว่า....ฝึกคิดว่าจะหลบอย่างไรและใช้อะไรเป็นที่กำบัง
และการตอบโต้...ถ้าจำเป็น ก็กระทำจากที่กำบัง

ตัวผมนั้นยิงเป้าหุ่นเอาสนุก .... แต่ใจนั้นคิดฝึกหนีฝึกเผ่นเป็นลำดับแรกครับ 

ผมเห็นด้วยกับ คุณธำรง.  การฝึกฝน เป็นเรื่องของการใช้อาวุธปืนให้เกิดความชำนาญ

ในการยิง เพื่อชีวิตนั้น อาจไม่มีแบบ  หรือไร้แบบแผน ..

แต่สำหรับผม กับคนมีปืนด้วยกัน ที่เป็นโจร คนร้าย ให้คิดกันเล่น ๆ  
ขณะที่คนหนึ่ง คิดหวังจะ Hip ยิง.. โดยหลงอยู่ในที่โล่ง .. แต่อีกฝ่าย รีบเข้าหาที่กำบังตัว. หรือเพียงล้มตัวลง

ท่านคงเห็นภาพที่เป็น ก๊อกที่ ๒ จากนี้นะครับ ใครจะหยังเขียด

การใช้ความเร็ว จะต้องสมเหตุสมผล และต้องไำม่ฆ่าตัวเอง ..

ผมเลือกยิงปืนมือเดียวเห็นหลัก อีกมือกำแม๊กฯ โดยมีที่ำกำบัง หรือเบี่ยงเอาข้างเข้าหาอีกฝ่าย ทำตัวให้เล็กไว้ ครับ  

[naisomchai]

ด้วยความเคารพ.....
ในชีวิตคนปกติโดยทั่วไป ถ้าการดวลคือการที่สองฝ่ายต่างมีอาวุธ
โอกาสของการยิงโดนกันคือจังหวะเสี้ยวเวลาที่ทั้งคู่อยู่นิ่ง ต่างมีอาวุธ และไม่คิดหลบคิดเลี่ยงกัน
ผมคิดว่าถ้า ต่างเคลื่อนที่ ต่างยิง ต่างมุดหาที่กำบังละก็ ยิงโดนกันยากเต็มที

คนร้ายหรือผู้ปองร้ายนั้นเจตนาเข้าหาอยู่แล้ว ผู้เป็นเป้าการปองร้าย กว่าจะรู้ตัวก็ยังต้องใช้เวลาของประสาทสั่งการ
การหวังตอบโต้ในทันทีทำให้เราต้องอยู่นิ่ง...ช้ากว่า...แล้วกลายเป็นเป้า

ต่างจากการหนี...ขอเพียงสติมั่น...ใช้เวลาสั้นกว่า....ฝึกคิดว่าจะหลบอย่างไรและใช้อะไรเป็นที่กำบัง
และการตอบโต้...ถ้าจำเป็น ก็กระทำจากที่กำบัง

ตัวผมนั้นยิงเป้าหุ่นเอาสนุก .... แต่ใจนั้นคิดฝึกหนีฝึกเผ่นเป็นลำดับแรกครับ 

เรื่องวิ่งหนีเนี่ย...

นายสมชายรับรองว่า "No second place" ครับ... เชื่อว่าปู่จอร์แดนคงเผ่นได้ช้ากว่านายสมชายครับ... แฮ่ๆ...

ที่จริงเหตุการณ์ตามกระทู้อยู่หลังเคาน์เตอร์ร้านทอง น่าจะทำทางหนีทีไล่เผื่อวิ่งเอาไว้ด้วยก็ดีนะครับ... ที่แคบๆ อย่างนั้นหากไม่เตรียมการก่อนมันหันซ้ายหันขวาล็อกไปหมดเลยครับ...

[Ro@d - รักในหลวง]

จากที่คุณvinchy กล่าวถึง .. ผมมีเรื่องมาบอกเล่า นิดนึง กับ .๔๕  และ ลูกซองสั้น ยิงเข้าศีรษะ

.๔๕ ยิงเข้าที่หลังใบหูขวา ไม่ทะลุ ขนาดรอยกระสุนเทียบเท่ากับรูจมูก ผมเห็นขณะกำลังตบแต่งร่างกาย
ของ สุรพล สมบัติเจริญ ที่วัดปากน้ำภาษีเจริญ. ขณะที่ผมเป็นนักเรียน กำลังเดินกลับบ้าน.  

ลูกซองสั้น พอได้ยินเสียงปืน ก็มีคนวิ่งมาบอก กลุ่มพวกผมที่นั่งสนทนา.. ข้ามเรือไปดู แพทย์กำลังชันสูตร
ใช้นิ้วมือไชเข้าไปในตรงท้ายทอย  ของอดีต สส.สอบตก ท่านหนึ่ง ทางภาคเหนือตอนล่าง ไม่ทะลุิีอีกเหมือนกัน

[naisomchai]

ผมเห็นด้วยกับ คุณธำรง.  การฝึกฝน เป็นเรื่องของการใช้อาวุธปืนให้เกิดความชำนาญ

ในการยิง เพื่อชีวิตนั้น อาจไม่มีแบบ  หรือไร้แบบแผน ..

แต่สำหรับผม กับคนมีปืนด้วยกัน ที่เป็นโจร คนร้าย ให้คิดกันเล่น ๆ  
ขณะที่คนหนึ่ง คิดหวังจะ Hip ยิง.. โดยหลงอยู่ในที่โล่ง .. แต่อีกฝ่าย รีบเข้าหาที่กำบังตัว. หรือเพียงล้มตัวลง

ท่านคงเห็นภาพที่เป็น ก๊อกที่ ๒ จากนี้นะครับ ใครจะหยังเขียด

การใช้ความเร็ว จะต้องสมเหตุสมผล และต้องไำม่ฆ่าตัวเอง ..

ผมเลือกยิงปืนมือเดียวเห็นหลัก อีกมือกำแม๊กฯ โดยมีที่ำกำบัง หรือเบี่ยงเอาข้างเข้าหาอีกฝ่าย ทำตัวให้เล็กไว้ ครับ  

สังเกตว่าหนังบู๊ยุคเก่ามักยืนซดกันเด่นๆ ตั้งหน้าตั้งตาจะล้มฝ่ายตรงข้ามมากกว่าหาที่กำบังนะครับ... เช่นหนังอัลคาโปน The Untouchable หรือหนังร่วมยุค ฯลฯ...

แต่หนังบู๊ยุคใหม่มีวิ่งๆ ยิงๆ แม้แต่จอห์นวู ยังชอบกระโดดลอยตัวยิงสองมือ หรือเอาก้นไถบันไดเวียนจากชั้นบนลงมาชั้นล่าง แล้วยิงปืนขณะก้นตัวเองกำลังไถบันไดครับ... แฮ่ๆ

ย้อนมานึกว่าท่าฮิปฯ เกิดจากปรัชญายิงปืนสมัยโน้น... ยุคที่เพิ่งพ้นยุคคาวบอยยืนดวลหน้าตรงมาแหม็บๆครับ...
สมัยนี้ต้อง Point & Shooting โป้งวิ่ง(โป้งก่อนวิ่งไม่ให้ไล่ตาม) แล้วแว้งตัวยิงหลังเสาแล้วครับ...

[Ro@d - รักในหลวง]

ผมยังชอบ ยิงไปวิ่งไปแบบซิกแซก หรือตามที่ ของ นายสมชาย(ฮา) ให้ความเห็นไว้ แต่ไม่ใช่เรื่อง Hip

คนครัวของ ร้านอาหารเพื่อนผมแถว วงเวียนใหญ่  หลังเฉียดตาย มีนักเลง มาดักยิง

พอเห็นหน้าโจทย์พร้อมปืน.. ก็หันหลังวิ่ง ซ้ายที ขวาที .. จึงรอดมาได้ .  

[A B A C U S รั ก ใ น ห ล ว ง]

 
ครับ
คน 1 กำลังจ้อง คน 1 เป็นเป้าหมายนี่
จังหวะครับ
เมื่อตกเป็นเป้า เหลือบเห็นเข้า ต้องหาที่หลบก่อน
ขืนยืนทึ่ง เป็นเสา หยิบปืนสู้ อย่างนี้จองวัดได้เลย
 

[naisomchai]

ที่จริงตามท้องเรื่องในกระทู้เป็นร้านทอง ที่เจ้าของร้านเตรียมการป้องกันฯ เราสามารถเตรียมการได้หลายอย่างครับ... บางอย่างคน"เป็นปืน"เห็นเข้าก็ทราบว่าเป็น Hard Target แต่ขณะที่คนไม่รู้เรื่องก็จะไม่รู้เรื่องต่อไปครับ...

ตัวอย่างเช่นเอาเทปสีหลายสีกำหนดจุดยิงและกำหนดจุดเป้าที่ถูกยิงไว้ตามตำแหน่งต่างๆในร้านครับ...

เช่นเอาเทปสีแดง แปะเอาไว้ที่พื้นร้านตรงกลางที่ใครก็ตามจะปล้น ต้องมายืนตรงนี้... แล้วเราก็เล็งเอาไว้ว่าใครก็ตามที่ยืนตรงนี้ หน้าอกจะอยู่พอดีตรงนั้น... จากนั้นก็กำหนดจุดยิง ด้วยการขยับตู้เครื่องชั่งน้ำหนักทองให้พอดีแนวหน้าอก ดังนั้นเมื่อใครก็ตามเอาปืนมาแนบกับแนวขอบตู้ฯแล้วลั่นไก... กระสุนจะเข้าหน้าอกพอดีคนยืนที่จุดสีแดงครับ แล้วก็เรายึดตู้เครื่องชั่งไม่ให้เคลื่อนที่ จากนั้นแปะเทปสีแดงที่ขอบตู้ไว้เสียด้วย เวลาฉุกเฉินจะได้ไม่หลงลืม...

แล้วเราก็ทำไว้หลายตำแหน่งต่างๆกันทั้งร้านครับ(หลายๆสี)... เวลาฉุกเฉินไม่ต้องยกปืนเล็ง เอาแค่เห็นว่าเป้าหมายยืนตรงไหน เราก็เอาปืนแนบตามแนวขอบตู้มั่ง ซอกตู้มั่ง หรืออาจย่อขามุดใต้เคาน์เตอร์เอาลูกซองยิงใส่จุดที่มาร์คเอาไว้... ลูกปืนจะทะลุผนังตู้ไปโดนแถวขาแข้งพอดีครับ...

ลองดูพวก SWAT เขาฝึกยิงใส่คนที่ปลายระเบียงหอพักฯ อีกด้านนึงซิครับ... ไม่ต้องดูเป้าหมายเลย แค่เอาลำกล้องลูกซองขนานกับแนวราวระเบียงห่าง(จัดแนวซ้ายขวา)พอประมาณช่วงไหล่ แล้วจัดแนวสูงต่ำจากระดับเอวคนยิง(ซึ่งพอดีเอวเป้าหมายเหมือนกัน)... โป้งไปเป็นโดนแน่ๆ ต่อให้มืดๆเท่าไหร่ก็ยิงโดน เพียงแค่รู้เป้าหมายยืน(หรือนั่งยองๆ)อยู่ตรงไหนเป็นพอ และเร็วมากด้วยครับ เพราะไม่ต้องดูเป้าให้ชัดๆ...

คนเล่นปืนเดินเข้าร้านปุ๊บ ก็พอมองออกครับ... แต่ไม่แน่ เพราะอ้ายโจรมักโง่ หากฉลาดก็ไม่มาเป็นโจร... ฮา

[naisomchai]

การที่เรากำหนดจุดเอาไว้... จะทำให้เราเริ่มยิงได้เร็วครับ และสามารถเริ่มยิงจากบางท่าได้ เช่นนั่งบังเคาน์เตอร์ แต่แค่มือยื่นมือขึ้นมาขนานกับแนวตู้ฯ แล้วลั่นไกได้โดยไม่ต้องโผล่หัวดูครับ...

[yod - รักในหลวง ครับ]

จัดแนว คิลลิ่งโซนเลย นะครับ

[yod - รักในหลวง ครับ]

ยิงทะลุตู้ ยากครับ
เพราะส่วนมาก มักจะติดแผ่นหินอ่อนไว้
ไม่ใช่ ไม้เปลือย ๆ
และการยิงที่ผิดพลาด จากร้านออกไป
โดนคนอื่น ๆ นั้น  ย่อมไม่เป็นการดี แน่แท้....
ต้องเป็นมุมบังคับ ให้ขนานตู้ ถ้าตรงข้ามกับตู้
ลำบากใจ........

[Ro@d - รักในหลวง]

การที่เรากำหนดจุดเอาไว้... จะทำให้เราเริ่มยิงได้เร็วครับ และสามารถเริ่มยิงจากบางท่าได้ เช่นนั่งบังเคาน์เตอร์ แต่แค่มือยื่นมือขึ้นมาขนานกับแนวตู้ฯ แล้วลั่นไกได้โดยไม่ต้องโผล่หัวดูครับ...

กรณี ร้านทอง ต้องเข้าใจในข้อเท็จจริงนี้ ครับ
เจ้าของมีหน้าที่ขายทอง เค้าไม่ใช่มือปืน ..ไม่มีความถนัดในเื่รื่องนี้  เท่าที่ทำได้ จึง

ป้องกันภัยตามมีตามเกิด และตามขีดความสามารถของเขา  แต่ที่ควรจะกระทำ
หา จนท. ๑ คน + ลูกซองกึ่ง auto ที่ร้านจัดให้ นั่งประจำ และมีกำบังตัว ระวังไว้ ใกล้ประตูทางออก
บวก ลบ คูณ หาร เพิ่มค่าใช้จ่ายสำหรับบ้างร้านที่จำเป็น ว่าคุ้มก็ทำ ครับ

หากมีคนร้าย จะเข้าปล้น มันเข้าได้ ออกไม่ได้ ให้มันคิดโจทย์ ๑๐ ครั้ง ก็ได้คำตอบออกมาเหมือนกัน
ว่า ต้องเอาชีวิตไปทิ้ง.. แล้วปล่อยให้ มันตัดสินใจเอาเอง ..