เล่าต่อ อีทีนี้ พอเจาะขาร้อยเหล็กถ่วงขาเรียบร้อย บรรดาคุณเธอทั้งหลาย ทั้งพยาบาล ผช.พยาบาล ผช.ผู้ป่วย เก็บข้าวของจรลีหายเรียบ...
ปล่อยผมให้นอนหายใจระรวยระริน ดูขาตัวเอง โอย..เห็นไปได้ไงฟระเนี่ย.... เหล็กเสียบน่องอยู่ แต่ไม่เจ็บสักนิด...
แล้วถ้ายาชาหมดฤทธิ์จะเป้นอย่างไร เจ็บไหม...
(โดนถ่วงไว้7วันก่อนเข้าห้องผ่าตัดไม่เจ็บแผลที่ร้อยเหล็กเลย เพราะเขาใช้ยาอะไรไม่รู้เลี้ยงไว้)
อีทีนี้ ระหว่างนอนรอห้องผ่าตัด พอนอน รพ.ผ่านวันที่สาม (นอนห้องรวมหรือห้องอนาถา เพราะห้องพิเศษเต็ม
)
ก็มีกระทาชายนายหนึ่ง เข้า รพ.มาด้วยอาการเดียวกะผม
อา...เขาเข็นมาวางไว้ตรงข้ามพอดี เราสบตากันเล็กน้อย เขายังไม่ทราบว่าผมเป็นอะไร แต่ก็มองๆเหล็กเสียบถ่วงขาผมอย่าง
ไม่ค่อยไว้วางใจ ท่าทางยังมึนๆกะอุบัติเหตุอยู่ ตามตัวถลอกปอกเปิกเล็กน้อย คาดว่าครูดกะถนนมาหน่อยนึง
ไม่น่าจะกลิ้งเกินสามเมตร...
อีทีนี้ เหมือนเดิมครับ คนหนึ่งก็มาโกนขนหน้าแข้งออก ผมก็มองเขายิ้มๆ เป้นการทักทาย
แต่ป้า ที่มาเฝ้าลูกชายที่ข้อมือหักเตียงข้างๆน่ะซี...พอเห็นปุ๊บ ถามคนเจ็บทันที...เป็นอะไร...
คนเจ็บบอกเสียงอ่อยๆ ขาหักครับ...
อา...แค่นั้นแหละ...แกอรรถาธิบายยิ่งกว่าเป็นพยาบาลซะเอง
"นี่ เดี๋ยวนะ เขาต้องเอาเหล็กมาถ่วงขาแบบน้องนี่(ชี้มาที่ผม)...
ตอนเจาะเหล็กเข้าน่อง เขาจะฉีดยาชาให้ก่อน แล้วเอาสว่านมาเจาะน่อง...แล้วผูกเหล็กถ่วง..."
แกพูดไปก็ชี้ขาผมประกอบคำพูด
พ่อหนุ่มเพื่อนใหม่ของผมฟังแล้วหน้าซีดลงๆๆๆ ส่วน ผช.ผู้ป่วยที่โกนขนหน้าแข้งอยู่ ได้แต่ส่ายหน้าเดียะ....แต่ไม่พูดอะไร....
มีขบวน พยาบาลและบุรุษพยาบาลชักแถวกันมา เข็นรถเข็นใส่เหล็กถ่วง คันรอก ส่วนสว่าน เอาผ้าขาวคลุมมามิดชิด
ผมรู้ เพราะผมโดนมาก่อน
ป้าแกรีบบอก
"นั่นๆ มาแล้ว เขามาเจาะแล้ว"....
พ่อหนุ่มเพื่อนใหม่ หน้าซีดลงๆๆๆ
พยาบาลที่ท่าทางอาวุโสรีบโบกมือให้ป้า...
"ป้า พอแล้ว เดี๋ยวหนูจัดการเอง..."
เหมือนเดิมครับ ตามขั้นตอน ฉีดยาชาก็ฉีดกันไป คนชวนคุยถามอาการก็ถามกันไป ที่ติดตั้งรอกสำหรับสายผูกเหล็กก็ทำกันไป
แต่งานนี้ ขลุกขลัก อยู่ที่ บุรุษพยาบาล ท่าทางมือใหม่จะเป็นคนเจาะ เขาเอาปากกามาจุดที่ข้างน่องเพื่อเป็นหมาย...
"ไม่ใช่ ไม่ใช่ ไม่ใช่ตรงนั้น" พยาบาลอาวุโสรีบบอก
บุรุษพยาบาล ยืนคลำๆน่อง คนไข้เคราะห์ร้ายอีกที แล้วจุดปากกาลงไปใหม่
"เออตรงนั้นแหละ.." พยาบาลอาวุโสบอก ส่วนคนไข้ใหม่นอนทำตาปริบๆ ไม่กล้าแม้แต่จะแอะ....
ผมมองเขาผ่านกลุ่มคนชุดขาว ที่ยืนปลายเตียง สบตาแล้ว สงสารเขาเป้นบ้า..
ท่าทางเคราะห์กรรมหนักกว่าผมนะเนี่ย...
เลยได้แต่พูดแบบไม่มีเสียง ใช้ริมฝีปากอ้าพะงาบๆว่า
"ไม่เจ็บหรอก...."
ของผมไม่รู้ตัวเลยว่าจะโดน ป้าที่มาดูลูกชายเตียงข้างๆ ที่มาอยู่ก่อน ก็เพิ่งเห็นเขาเจาะขาผมเป็นรายแรก
คาดว่าหลังจากลูกชายหายดี แกคงจะเอาที่เห็นไปเล่าที่บ้านอีกหลายๆรอบ
อีทีนี้ พอจุดหมายได้แล้ว ถามคนป่วย เขาบอกชาแล้ว พยาบาลเอาเข็มทิ่มๆพอเช็คได้
พ่อหนุ่มบุรุษพยาบาลของจุดทรมานใจ เปิดผ้าคลุม หยิบสว่านเอามาถือ ชี้ปลายขึ้นฟ้า....คนไข้เห็นปุ๊บ...สะดุ้งยึก
พ่อหนุ่มบุรุษพยาบาล ลองเดินสว่าน ได้ยินเสียงมอเตอร์สว่านหมุน กรือ.อ.อ.อ.อ......
และเสียงคนไข้เจ้ากรรมร้อง เหวอ..อ.อ..อ.อ.อ.... ตามมา
แล้วพยาบาลที่เหลือรีบปลอบคนไข้ เซ็งแซ่ "ไม่มีอะไร ไม่เจ็บ เดี๋ยวเสร็จแล้ว....."
พยาบาลอาวุโส ตีแขนพ่อหนุ่มสว่านดังป้าบ...ทำตาเขียวใส่อีกที.....
นั่นแหละ ถึงได้เอียงๆคอมองจุดที่จุดไว้ ที่น่องคนไข้ แล้วค่อยเอาปลายสว่านจรดเข้ากะน่องคนไข้
ผมมองเห็นเขากระตุกขายึกนึง พยาบาลที่ยืนด้านข้างรีบเอามือลูบๆแขนปลอบขวัญ...
เสียงสว่านเดินกรึ๊ก...ๆ..ๆ.ๆ...หนักแน่นกว่าครั้งแรกเพราะครั้งนี้ผ่านเนื้อ เข็มสว่านเข้าไปครึ่งหนึ่งก็หยุด...
อา....เพื่อนสมาชิกเวบบอร์ดที่รักยิ่งครับ
ท่านลองนึกถึงภาพท่านนอนอยู่บนเตียงคนไข้ มองเห็นเหตุการณ์สว่านหมุนเข้าไปในน่องแล้วหยุดคาสิครับ.....(มันจะหยุดทำไมฟระ
)
คนป่วยที่น่าสงสารที่สุดในชีวิตผมร้อง
อ๊าก..ก.ก.ก..ก.ก.... ลั่น โรงพยาบาล เพราะยังไม่รู้ชะตาตัวเองในอนาคตข้างหน้า
คราวนี้เสียงพยาบาลทุกคน ตวาดพร้อมกันเลย....
"เจาะต่อสิ..."พวกเธอตวาด พ่อหนุ่มสว่านมรณะครับ
ผมได้ยินเสียงกรึ๊ก.ก.ก..อีกหน่อย เห็นปลายสว่านทะลุอีกข้าง...เฮ้อ....ผมถอนใจเฮือก และก็ได้ยินเสียงถอนหายใจจากเตียงอื่นๆ
แว่วมาเหมือนกัน....
แต่คุณพระคุณเจ้า... ยังไม่จบครับ พอเจาะเข้าไปแล้ว ต้องเดินสว่านออกใช่ไหม ปกติแค่คลิกสวิชย์ แล้วเหนี่ยวอีกที
เข็มสว่านก็หมุนกลับทางเดินสว่านออกได้
พ่อหนุ่มสว่านมรณะ ก้มๆมองๆ ที่ตัวสว่าน ยึกๆยักๆ เหมือนจะหาอะไร ได้ยินเสียง พยาบาลอาวุโสเตือนให้เอาเข็มสว่านออก
เขาบอกรอเดี๋ยวๆๆๆ
ให้ตายเถอะ ทุกๆท่านตอนนั้น ถ้าผมไม่ได้ขาหัก พ่อด..ด...ด.ด..จะโดดสกายคิกสักที
ไม่ได้เตรียมพร้อมมาก่อนเล้ย....ขั้นตอนการทำงาน
ใช้เวลาน่าจะอีกสักห้าวินาที ถึงหาสวิชย์ที่ว่าเจอ เขาก็กดคลิก แล้วเดินสว่านออก .....
พยาบาลที่เหลือรีบทำงานต่อ ส่วนพ่อหนุ่ม สว่านมรณะ หันไปสบตา พยาบาลอาวุโสแล้วหน้าเจื่อนๆ เจี๋ยมเจี้ยมๆ
แป๊บเดียว พอทุกอย่างเรียบร้อย พ่อหนุ่มตรงข้ามก็มีสภาพเหมือนกะผม คณะพยาบาลที่น่ารักและบุรุษพยาบาลเขย่าขวัญสั่นประสาท
ก็พากันจากไป
ผมมองหน้าพ่อหนุ่มเคราะห์ร้าย หน้าเขาขาวราวๆ กระดาษเอ4 ที่ทุกๆท่านคุ้นเคยครับ
อ้อ....ลืมบอกไป ตอนผมถูกเจาะ ก็พยาบาลอาวุโส ที่คุมพ่อหนุ่มสว่านมรณะนี่แหละ เจาะให้ แป๊บเดียว ....
แต่ของผม ผมมาเห็นสว่านตอนขาทะลุและทันเห็นตอนเดินสว่านกลับ แล้วเอาวางบนถาด ผ้าขาวคลุมไว้เหมือนเดิม...
ตอนนั้น มีพยาบาลหน้าแฉล้มมาคุย ถามโน่นถามนี่ อยู่ข้างๆ เราก็ตอบโน่นตอบนี่เพลิน รู้ตัวอีกที ตอนขาสั่นๆ สะบัดๆเล็กๆ.....
ยังไม่หมดครับ เดี๋ยวมีต่อ...เรื่องนี้ยาว
