ตอนเป็นเด็ก...เราทุกคนคงต้องเคยอยากเอาชนะใครสักคน เอาชนะ ที่ว่านี้หมายถึง เอาชนะแบบหนามยอกเอาหนามบ่ง
แบบตาต่อตาฟันต่อฟัน แบบที่สู้ยิบตา เพื่อที่จะชนะเพียงอย่างเดียว
แล้วสุดท้าย...ก็จะได้เห็นภาพของตัวเองที่ชนะบ้าง พ่ายแพ้บ้าง
ภาพแห่งความสูญเสีย บาดเจ็บ ภาพของศัตรูรอบข้าง อยู่กับหัวใจที่หวาดระแวงและไม่เคยสงบสุข
เมื่อโตขึ้นเราอาจต้องปรับเปลี่ยนความคิดกันใหม่ เพราะชีวิตนี้ยังมีการเอาชนะอยู่หลายแบบ
แบบไม่ต้องสู้ แบบประนีประนอม ถ้าในทางการรบเขาเรียกว่า รบแบบไม่เสียเลือดเนื้อ เป็นการเอาชนะที่ชนะ ไม่มีแพ้
แต่จะเป็นเรื่องที่ดีแค่ไหน...หากนอกเหนือจากชัยชนะที่เราได้มานั้น คือรอยยิ้มจากคนทุกฝ่าย
คือความสุข สงบ ที่ทำให้จิตใจของเราไม่พะวง และหวาดระแวงอีกต่อไป
ชัยชนะที่ได้มาจากการรู้จักต่อสู้เอาชนะศัตรู ด้วยความเป็นมิตร
เหมือนที่เรามักได้ยินมากกว่า
เอาชนะคนตระหนี่...ด้วยการ...ให้
เอาชนะคนพาล...ด้วยการ...ยอม
เอาชนะคนหน้าบึ้ง...ด้วย...ความยิ้มแย้ม
เอาชนะคนเห็นแก่ตัว...ด้วย...ความเสียสละ
เอาชนะความแค้น...ด้วย..การให้อภัย
และ..เอาชนะความเกลียด...ด้วย...ความรัก
ดูเหมือนเป็นเรื่องยาก แต่จริงๆ แล้วเราทุกคนสามารถทำได้
เริ่มต้นจากการคิด...คิดดีกับคนทุกคน
วางใจไว้ในที่ที่สงบ ที่ซึ่งไม่มีการรบรา ฆ่าฟัน หรือแก่งแย่งแข่งขัน
วางดวงตาไว้ ในที่ที่เป็นสามัญ มองเห็นสิ่งใดก็เป็นเรื่องปกติธรรมดาของโลก
วางความรู้สึกไว้ในที่ที่สามารถยืดหยุ่น และไม่ยึดติดกับอะไร
ใจอย่างนั้น ดวงตาอย่างนั้น และความรู้สึกอย่างนั้น จะทำให้เราเห็นวิธีการเอาชนะคนทุกคนในทุกรูปแบบ
และคนสำคัญที่สุดที่เราจะชนะก็คือ "ตัวของเราเอง "
