อย่าวัดคนแค่ภายนอก

[JUNG KO]

สุภาพสตรีในชุดกระโปรงผ้าฝ้ายเรียบๆ กับสามีของเธอในชุดสูทเนื้อผ้าธรรมดาๆ


ก้าวลงจากรถไฟในชานชาลาสถานีเมืองบอสตัน

ทั้งคู่ยืนรออย่างสงบอยู่หน้าสำนักงานอธิการบดีมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด
เลขานุการสาวดูออกในแว่บเดียวว่าสามีภรรยาซอมซ่อคู่นี้มาจากบ้านนอก
และไม่น่าจะมีธุระอะไรในมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดแห่งนี้

หล่อนขมวดคิ้ว
"เราต้องการพบท่านอธิการบดี" สามีกล่าวนุ่มนวล

"ท่านติดนัดตลอดทั้งวัน" เลขาฯ สะบัดเสียงเล็กน้อย

"งั้นเราจะรอ" ภรรยาตอบ

เป็นเวลาหลายชั่วโมงที่เลขานุการทำเป็นไม่สนใจ
โดยประมาณว่าทั้งคู่คงทนไม่ได้ และกลับไปเอง



...แต่หาเป็นเช่นนั้นไม่...
เลขาฯ สาวเริ่มไม่แน่ใจจึงเข้าไปเรียนท่านอธิการบดี

"พวกเขาคงแค่อยากพบท่านครู่เดียว แล้วก็จะกลับ" หล่อนอธิบาย

ท่านอธิการบดีถอนใจด้วยความเบื่อหน่ายแล้วก็พยักหน้าแบบเสียไม่ได้
ความจริงแล้วคนสำคัญระดับท่านอธิการบดีจะมีเวลาพบคนระดับนี้ได้อย่างไร?
... แต่ก็เถอะนะ ท่านคิด ...
ดีกว่าปล่อยให้คู่สามีภรรยาบ้านนอกป้วนเปี้ยนอยู่แถวนี้ให้ใครต่อใครมาเห็น

ท่านเชิดหน้าอย่างทรงเกียรติใส่ทั้งคู่

ภรรยากล่าวขึ้น *"ลูกชายของเราเคยเรียนในฮาร์วาร์ด 1 ปี เขารักฮาร์วาร์ดมาก
และเขาก็มีความสุขที่นี่อย่างยิ่ง แต่เมื่อปีที่แล้ว เขาได้ประสบอุบัติเหตุ และเสียชีวิต
สามี กับดิฉันจึงอยากทำอะไรสักอย่างไว้เป็นที่ระลึกถึงเขาในมหาวิทยาลัยแห่งนี้


ท่านอธิการไม่รู้สึกร่วมกับคำพูดเหล่านั้นแต่อย่างใด
"คุณผู้หญิง เราไม่สามารถสร้างรูปปั้นให้กับทุกคนที่เคยเรียนฮาร์วาร์ดแล้วตายไปหรอกนะ
ถ้าปล่อยให้เป็นอย่างนั้น ที่นี่คงดูไม่ต่างไปจากสุสานแน่"

"โอ...ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ ท่านอธิการบดี" ภรรยารีบอธิบาย
เราไม่ได้ต้องการจะสร้างรูปปั้น แต่เราคิดว่าเราจะสร้างตึกให้ฮาร์วาร์ดต่างหาก"


ท่านอธิการกรอกตาไปมา เขามองไปที่ชุดผ้าฝ้าย กับสูทบ้านนอก

"สร้างตึก! พวกคุณรู้ไหมว่าต้องใช้เงินเท่าไรในการสร้างตึกสักหลังหนึ่ง
คุณรู้ไหม?...เราใช้เงินไปมากกว่า 7.5 ล้านดอลลาร์ในตอนเริ่มก่อตั้งฮาร์วาร์ดนี่"

ภรรยาเงียบ ไปครู่ใหญ่

ท่านอธิการบดีรู้สึกโล่งอก ในที่สุดสามีภรรยาคู่นี้ก็จะต้องถูกกำจัดให้ไปเสียที

แล้วภรรยาก็หันมาพูดกับสามีเบาๆว่า
"ในการสร้างมหาวิทยาลัย ใช้เงินแค่นี้เองน่ะหรือ?
แล้วทำไมเราไม่สร้างมหาวิทยาลัยของเราเองสักแห่งหนึ่งล่ะ?"

สามีผงกศีรษะ

สีหน้าท่านอธิการเต็มไปด้วยความงงงวยสุดขีด!


จากนั้น...นาย และนาง ลีแลนด์ สแตนฟอร์ด ก็เดินทางไปยัง พาโลอัลโต
ในแคลิฟอร์เนีย
ที่ๆ ต่อมา....พวกเขาได้ก่อตั้งมหาวิทยาลัยภายใต้นามสกุลของครอบครัว
เพื่อเป็นอนุสรณ์แก่ลูกชายที่ฮาร์วาร์ดไม่เคยเห็นคุณค่า

[JUNG KO]

.......
*
*
นี่คือ...ประวัติความเป็นมาของมหาวิทยาลัย Stanford *ในสหรัฐฯ
ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยชื่อดังคู่แข่งของมหาวิทยาลัย Harvard *
จะเห็นได้ว่า...มันสะท้อนให้เห็นถึงค่านิยมของคนที่ชอบตัดสินคนอื่นเพียงแค่

**เปลือกนอก**

[วุธ อุดร -รักในหลวง~]

หลายที่หลายแห่งในปัจจุบันก็ยังเป็นอยู่ครับ

[tinnakorn 0101]

ขอบคุณครับ วันนี้มีแต่เรื่องดีๆให้อ่าน ให้ชมทั้งนั้นเลยครับ

[indojeen@รักในหลวง]

 

[~ Sitthipong - รักในหลวง ~]

"  เพราะสังคม..ประเมินค่า..ที่จนรวย
คนจึงสร้าง..เปลือกสวย..ไว้สวมใส่
หากสังคม..วัดค่า..ที่ภายใน
คนจะสร้าง..แต่จิตใจ..ที่ใฝ่ดี  "

[dignitua-รักในหลวง]

"  เพราะสังคม..ประเมินค่า..ที่จนรวย
คนจึงสร้าง..เปลือกสวย..ไว้สวมใส่
หากสังคม..วัดค่า..ที่ภายใน
คนจะสร้าง..แต่จิตใจ..ที่ใฝ่ดี  "

กำลังจะเข้ามาบอกให้ดูลายเซ็นต์คุณSitthipong พอดีเลยครับ ^^!

[จินตา <Jinta>]

ขอบคุณครับ

[dignitua-รักในหลวง]

เปลือกนอกยังพอเข้าใจ เพราะตาเห็น...

แต่บางคน... แค่ฟังความข้างเดียว ยังแย่เลยครับ..

[น้าพงษ์...รักในหลวง]

 .....

[PU45™]

               ผู้บริหารมีวิสัยทัศน์และจิตใจคับแคบ ...... น่าจะสลักชื่ออธิการบดีนายนั้นไว้ด้วยเป็นเกียรติประวัติวงศ์ตระกูล

[nick357 "รักในหลวง"]

เรื่องนี้เป็นแค่เรื่องเล่าครับ 




http://www.stanford.edu/about/history/

[นายรัก-รักในหลวง-]

ในสังคมปัจจุบัน ยังติดเรื่องยศถาบรรดาศักดิ์ การสวมหัวโขน มองโดยรวมแค่เปลือกนอก แต่ไม่มองถึงแก่นว่าทุกคน มาจากรากเหง้าเดียวกัน 

[STeelShoTS]

เรื่องนี้เป็นแค่เรื่องเล่าครับ 

http://www.stanford.edu/about/history/

  นั่นนะซิ ลีแลนด์ สแตนฟอร์ดโตและจบกฎหมายจากนิวยอร์ค เป็นอดีตผู้ว่าการรัฐแคลิฟอร์เนีย แต่งตัวซอมซ่อได้ไง .......

               ส่วน  ลีแลนด์ จูเนียร์ ลูกชายตายด้วยโรคไข้รากสาดตอนอายุ 15 ขณะท่องเที่ยวในอิตาลี..............
        แล้วไปเรียนมหาลัยฮาร์วาร์ดตอนไหนเนี่ย.............   

[จอยฮันเตอร์]

เรื่องนี้เป็นแค่เรื่องเล่าครับ 




http://www.stanford.edu/about/history/

เรื่องผมเป็นเรื่องจริงครับ เมื่อประมาณ สิบกว่าปีที่แล้ว ผมได้ไปตรวจงานที่อำเภอหาดใหญ่ ตอนนั้นเดินเข้าธนาคารแห่งหนึ่งขณะนั้นเป็นเวลาประมาณ 8.30น. เห็นยายแก่คน

หนึ่ง นั่งอยู่หน้าประตูทางเข้าธนาคารพร้อมทั้งอุ้มกระสอบปุ๋ย หลังจากติดต่องานเสร็จประมาณ 9.30น. เดินออกมาก็ยังเห็นยายแกนั่งอยู่ที่เดิม  จึงเดินไปถามว่ายายมานั่งทำอะไร

ยายบอกว่าจะเข้าไปในธนาคารแต่ไม่กล้าเข้ากลัวรองเท้าแตะหาย(รองเท้าฟองน้ำเก่า)อีกทั้งยามหน้าประตูก็ไม่เปิดประตูให้ ผมจึงเดินไปบอกผู้จัดการ ฯ ทางผู้จัดการจึงออกมา

ถามว่ายายจะมาทำอะไร ยายแกบอกว่าจะมาฝากเงิน ตกลงกระสอบปุ๋ยที่ยายอุ้มมาในนั้นมีเงินทั้งนั้น งานนั้นทั้งยามทั้งพนักงานโดนผู้จัดการด่ายับ