วันนี้ผมได้ไปงานวันพ่อที่โรงเรียนของลูกชาย 6 ขวบ
มีพระราชกรณีกิจฉาย ลูกชายถามว่าในหลวงท่านเป็นคนดีมากใช่มั้ย
บอกลูกว่า ท่านเหมือนพ่อของคนไทยทุกคน ท่านรักและช่วยคนไทยเหมือนดูแลลูกของท่าน
กลับมาในห้องช่วงเย็น เห็นพระบรมฉายาลักษณ์ท่านทรงแซกโซโฟน จึงหยิบขึ้นไปชั้น 5 เป่าเพลงสรรเสริญพระบารมี เสียงดังได้ยินไปไกล บอกพี่สาวว่าซ้อมไว้เป่าวันที่ 5
แต่ที่จริงแล้วใจอยากจะเป่าเพลงนี้ ตอนนี้
หลังจากนั้นมีน้องๆที่มานั่งเล่นกันที่บ้าน ดูรายการในโทรทัศน์ หัวข้อสนทนามีคนเริ่มว่าเห็นในหลวงแล้วน้ำตาจะไหล บางคนก็ว่าในโรงหนังนี่ถ้าเห็นใครไม่ลุกขึ้นนี้จะเข้าไปชกแน่
บางคนยอมตายเพื่อท่าน เรามองดูว่าแต่ละคนที่รู้จักกันมา ไม่มีใครเป็นทหาร มีนิสัยเฮฮา รักสบาย เอาแต่เล่นสนุกกันซะมาก แต่เรื่องรักในหลวงนี่เอาจริง กันน่าชื่นชม
จากนั้นเห็นฟอร์เวิร์ดเมล์จากเพื่อนที่ยังคงติดต่อแบ่งปันข้อมูลข่าวสารกันด้วย E_Mail
ความรู้สึกบางอย่างทำให้ลองใช้กูเกิ้ลค้นดู เรื่องเกิดขึ้นเมื่อปี 47 พิสูจน์ทราบว่าไม่จริงตั้งแต่ปี 49 แต่ยังคงส่งต่อกันมาจนได้ถึงผมวันนี้ ปลายปี 52
ความจริงคือ ในยุคที่การสื่อสารเป็นไปอย่างง่ายและเร็ว เรื่องที่ไม่แน่ใจแหล่งที่มา ที่เราไม่รู้จริง ไม่ควรนำไปขยาย
โดยเฉพาะเรื่องที่มีการอ้างว่าเป็นพระราชหัตถเลขา พระบรมราโชวาท ยิ่งจะต้องตรวจสอบให้ชัดเจนก่อนนำส่งหรือนำลงเผยแพร่ต่อๆกันไป
มิฉะนั้นแล้ว บางครั้งความรักที่เรามีต่อท่าน แต่ไม่รอบคอบจะทำให้เราจะเป็นผู้กระทำความผิดอันน่าเสียใจเสียเอง
เครดิตเรืองนี้ ขอมอบให้แก่ท่านเจ้าของกระทู้นี้ครับ
http://topicstock.pantip.com/chalermthai/topicstock/2006/06/A4478473/A4478473.html
