ที่ผมว่ามันเฮงซวยนะ....ไม่ใช่เรื่องพิมพ์มือนะครับ. มันเฮงซวยที่การใช้"ดุลพินิจ"ครับ. ทำไม!!!!!ชีวิตฆ่าราชการมันมีฆ่ามากกว่าประชาชนธรรมดาตรงใหน!!!!!!เอาอะไรมาแบ่งว่าเราควรหรือไม่ที่จะขออาวุธปืนขนาดใหน.
หมายเหต....ข้าราชการดีๆ ผมเขียน "ข้าราชการ" แต่ถ้าข้าราชการเลวๆผมเขียน" ฆ่าราชการ"
ในกรณีขอใบแบบ ป.3 นี้ การใช้ดุลพินิจ ของนายทะเบียนฯ
มิได้ระบุไว้ใน พ.ร.บ.ฯ ที่เกี่ยวข้องอย่างชัดแจ้งครับ
ผู้ขอฯ สามารถดำเนินการอุทธรณ์ ต่อผู้บังคับบัญชาเหนือขึ้นไปของนายทะเบียนฯ ได้
(การอุทธรณ์ต่อผู้บังคับบัญชาของนายทะเบียนฯ นี้ ระบุไว้ชัดแจ้งใน พ.ร.บ.ฯ)
ซึ่งหากผู้ขอฯ มีคุณสมบัติไม่ขัดตามที่ พ.ร.บ.ฯ กำหนดไว้แล้ว
นายทะเบียนฯ ก็จะไม่มีสาเหตุใด ที่จะปฏิเสธการไม่อนุญาตฯ
ถึงแม้ว่า ต่อมานายทะเบียนฯ จะปฏิเสธการอนุญาตฯ ดังกล่าว ก็ตาม
ผู้ขอฯ ก็ยังสามารถดำเนินการร้องขอให้นายทะเบียนฯ ให้ความเห็นเป็นอื่นได้อีก ตาม พ.ร.บ. วิฯ ปกครอง ครับ
การกำหนดขั้นตอนและหลักเกณฑ์ต่าง ๆ
มิได้กระทำขึ้น เพื่อบุคคลเพียงคนเดียวในประเทศฯ ครับ
แต่ได้กระทำขึ้นเพื่อ ประชาชนในประเทศทุกคน
เมื่อมองย้อนกลับไป ถึงต้นตอของการกำหนดและตรา พ.ร.บ. ต่าง ๆ นั้น
ก็มาจาก สมาชิกสภาผู้แทนราษฎร และหรือสมาชิกวุฒิสภา ในรัฐสภา นั่นเอง ครับ
หน่วยงานของรัฐ ที่สัมผัสกับประชาชน เป็นเพียงผู้รับนโยบาย
รวมไปถึงการชี้แจง....ก็ยังคงตกเป็นหน้าที่ของ จนท.รัฐและหน่วยงานรัฐ เสมอมาครับ
จากนิ้ว...ที่จิ้มแป้น...