คลายเครียดกับข้อความดีๆ กินใจ หรือฮาๆ เอามาแบ่งกัน

[โจ ™]

เวลาไม่มีเงิน ..................

คนแรกที่คิดถึงคือ พ่อและแม่

 

แต่พอมีเงิน ...

คนแรกที่คิดถึงคือแฟนและเพื่อน

 

อยากได้รถ ...

คนแรกที่คิดถึงคือ พ่อและแม่

 

แต่พอมีรถ ...

คนแรกที่จะไปรับคือแฟนและเพื่อน

 

ร้านอาหารหรู ๆ บรรยากาศคลาสสิค ...

มีไว้สำหรับแฟนและเพื่อน

 

อาหารบนโต๊ะที่บ้าน .

มีสำหรับพ่อและแม่

 

โรงหนัง ห้างสรรพสินค้า ...

มีไว้สำหรับแฟนและเพื่อน

ทีวี และสวนหน้าบ้าน ...

มีไว้สำหรับพ่อและแม่

 

พ่อและแม่ คิดบัญชีค่าใช้จ่ายก่อนนอน ...

เพื่อความอยู่รอด

 

ลูกนอนคุยโทรศัพท์ เล่นเนตก่อนนอน ...

เพื่อให้หลับฝันดี

 

เวลาเรามีความสุข ................

มักจะมองหาแฟนและเพื่อน

 

เวลาเรามีความทุกข์ .

คนที่กังวล หดหู่และเศร้าสลดใจ คือพ่อและแม่

 

เวลาประสบความสำเร็จ !..

เรามักมองหาแฟนและเพื่อนเพื่อนัด?ลองและสังสรร

 

แต่คนที่ดีใจที่สุดคือพ่อและแม่ ...

 

แต่พ่อและแม่

กลับกลายเป็นคนที่เรามองข้ามไป

 

 

ลูกไปรื่นเริงตามโรงหนัง

เธค ผับ โต๊ะสนุ๊ก ฯลฯ ...

 

พ่อและแม่กลับทำงาน หรือ

นอนหลับเก็บแรงไว้ทำงานหาเงินในวันรุ่งขึ้น

 

เพื่อแลกความสุขของลูก

อยากให้ลูกเรียนสูง ๆ

 

เวลาแต่งงาน ...

คนที่เป็นธุระหาสินสอดทองหมั้นคือพ่อและแม่

 

คนที่มีความสุขคือลูก

 

 

พ่อและแม่ตำหนิ ตักเตือน บางครั้ง

เต็มไปด้วยอารมณ์ห่วงใย

...........เพื่อให้ลูกได้ดี

แต่ลูกคิดว่าสิ่งที่ พ่อและแม่พูด ...

เป็นแค่เรื่องไร้สาระ

 

พ่อและแม่ ...

คือผู้ฝ่าฟันปัญหาเป็นร้อยพันประการเพื่อลูก

 

แต่พอลูกมีปัญหา ..................

มักคิดได้แค่ ท้อถอย หดหู่หรืออยากตาย!!!!

 

พ่อและแม่คือผู้ที่ปกป้อง

และยืนเคียงข้างลูกจวบจนชีวิตจะหาไม่

 

ลูกกำลังคิดถึงสิ่งใด ...

 

คำว่า “พ่อ” หรือ “แม่”

อาจเป็นคำแรกที่เราพูดได้ตั้งแต่เกิด

 

แล้วคุณเตรียมอะไรไว้

เพื่อคุณพ่อคุณแม่ของคุณหรือยัง

 

[JarengkaBOW]

> >หมอ : หมอเสียใจที่ต้องบอกคุณว่าคุณมีเนื้องอกในสมอง
> >มิสเตอร์บีน : ต้องอย่างนั้นสิ!!!! (กระโดดดีใจตัวลอย)
> >หมอ : คุณเข้าใจในสิ่งที่หมอพึ่งจะบอกคุณไหมนี่
> >มิสเตอร์บีน : แน่นอนสิครับ หมอคิดว่าผมโง่รึไง
> >หมอ : ถ้าอย่างนั้นทำไมคุณถึงดีใจล่ะ
> >มิสเตอร์บีน : เพราะนั่นพิสูจน์ให้เห็นว่าตัวผมเองก็มีสมองน่ะสิครับ!!!

> >2. มิสเตอร์บีนวัยประถม
> >
> >อาจารย์ : 4+5 ได้เท่ากับเท่าไหร่
> >มิสเตอร์บีน : 9
> >อาจารย์ : แล้วถ้า 5+4 ล่ะ
> >มิสเตอร์บีน : ครูคิดจะหลอกผมหรือไง ครูพึ่งจะสลับตำแหน่งตัวเลขนะ คำตอบคือ
> >6!!!


> >3. ขณะอยู่ในร้านขายยา
> >
> >มิสเตอร์บีน : ผมอยากได้วิตามินสำหรับหลานชายของผม
> >เภสัชกร : ทานโทษ วิตามิน A B หรือ C ล่ะครับ
> >มิสเตอร์บีน : อะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ หลานของผมยังไม่รู้จักตัวอักษรหรอก!!!


> >4. ที่ตู้ ATM
> >
> >เพื่อน : แกมองอะไรน่ะ
> >มิสเตอร์บีน : ฉันรู้เลขรหัสของแกด้วยล่ะ ฮี่ๆๆ
> >เพื่อน : ดีล่ะ งั้นบอกมาสิเลขรหัสของฉันคืออะไร
> >มิสเตอร์บีน : ดอกจันสี่ตัวไงล่ะ!!! (****)


> >5. กับเพื่อน
> >
> >เพื่อน : หนัง VDO. ที่แกยืมฉันไปเป็นไงบ้างล่ะ สนุกไหม
> >มิสเตอร์บีน : นายจะให้สนุกตรงไหนล่ะ ฉันคิดว่ามันน่าจะเป็นหนังสยองขวัญ
> >เสียมากกว่า
> >ฉันมองไม่เห็นภาพอะไรเลย
> >เพื่อน : แล้วแกเอาเรื่องอะไรไปล่ะ
> >มิสเตอร์บีน : ม้วนล้างหัวเทป !!!


> >6. การตายของแม่
> >
> >มิสเตอร์บีน : (ร้องไห้) หมอพึ่งโทรมาบอก แม่ของฉันตายเสียแล้ว
> >เพื่อน : เสียใจด้วยนะเพื่อน
> >มิสเตอร์บีน : (2 นาทีต่อมา) ร้องไห้ดังยิ่งกว่าเดิม
> >เพื่อน : เกิดอะไรขึ้นอีกล่ะทีนี้
> >มิสเตอร์บีน : น้องสาวฉันก็พึ่งโทรมาบอกว่าแม่ของเธอก็ตายด้วยเหมือนกัน!!!


> >7. มิสเตอร์บีนมาถึงในงานเลี้ยง
> >
> >แขกผู้มาร่วมงาน : ขอโทษที่มาสาย ผมมัวแต่ติดอยู่ในลิฟท์ตั้ง 4 ชม. เพราะไฟ
> >ดับ
> >มิสเตอร์บีน : ไม่เป็นไรหรอก ผมเองก็มัวแต่ติดอยู่ที่บันไดเลื่อนตั้ง 3 ชม.
> >เหมือนกัน!!


> >8. วิชาสะกดคำ
> >
> >ลูกชาย : พ่อฮะ คำว่า successful นี่มีตัว C ตัวเดียวหรือว่า 2 ตัวฮะ
> >มิสเตอร์บีน : ใส่เผื่อไปเลย 3 ตัวเพื่อความแน่ใจลูก!!!

[ทัดมาลา ขอเป็นข้ารองพระบาททุกชาติไป]

จากบอร์ดๆหนึ่งครับ


ยางลบ

สมัยเด็กๆ ครูสอนศิลปะท่านหนึ่งสอนฉันเสมอว่า เวลาเราใช้ดินสอวาดภาพ เราห้ามใช้ยางลบ ตอนนั้นฉันไม่เข้าใจจุดประสงค์ของครูสักเท่าไหร่ รู้เพียงแต่ว่าเวลาฉันวาดภาพแล้วเส้นมันบิดเบี้ยว ฉันก็อยากแก้ให้มันตรง สวย แต่ทุกครั้งที่ฉันหยิบยางลบขึ้นมาเพื่อจะลบภาพนั้น ครูของฉันก็จะเตือนถึงกติกานั้นเสมอ


สุดท้ายฉันจึงเลือกใช้วิธีต่อเติมภาพๆ นั้นไปตามจินตนาการ เช่นถ้าฉันตั้งใจวาดรูปหน้าคน แต่ฉันเผลอวาดดวงตากลมโตเกินไป ฉันก็จะใช้วิธีเปลี่ยนตากลมๆ นั้นเป็นแว่นตาแทน แม้ตอนนั้นฉันจะไม่เข้าใจว่า ทำไมฉันจึงไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้ยางลบ และแม้ฉันจะไม่เคยคิดวาดรูปหน้าคนใส่แว่นตามาก่อน แต่ฉันก็ได้รูปหน้าคนตามที่ต้องการ แถมยังภูมิใจว่า ฉันสามารถวาดภาพๆนั้นด้วยความมั่นใจ และไม่ต้องใช้ยางลบลบภาพเลยสักครั้ง


เวลาผ่านไป ฉันโตขึ้น ฉันเรียนรู้ว่า สิ่งที่ครูสอนวันนั้น แท้จริงแล้วมันปลูกฝังนิสัยหนึ่งให้กับฉัน นั่นคือการเข้าใจธรรมชาติของความผิดพลาด ความผิดพลาดเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตของคนทุกคน และในชีวิตหนึ่งนี้ก็มีหลายครั้งที่ฉันได้พบมันโดยไม่ตั้งใจ


สิ่งหนึ่งที่ทำให้ฉันยอมรับความผิดพลาดเหล่านั้น และรวบรวมสติเพื่อแก้ไขปัญหาต่างๆ ได้ ก็คือ การที่ฉันเข้าใจว่าธรรมชาติของความผิดพลาด คือการที่มันเกิดขึ้นแล้ว จะคงอยู่อย่างถาวร ฉันไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้ยางลบ ลบความผิดพลาด แต่ฉันจำเป็นต้องใช้สมองต่อเติมแก้ไขภาพวาดของฉันให้สมบูรณ์ด้วยตัวเอง ดังนั้น ถ้าความผิดพลาดมันเกิดขึ้นกับเราแล้ว การที่เราจะมานั่งร้องห่มร้องไห้ อ้อนวอนขอแหกกฎเพื่อใช้ยางลบกลับไปลบแก้ไขมันนั้นย่อมเป็นไปไม่ได้ สิ่งเดียวที่จะทำได้ ก็คือ รู้จักพลิกแพลงแก้ไขสิ่งเหล่านั้นด้วยสติ และวาดภาพของตัวเองต่อไปด้วยความระแวดระวังมากขึ้น


ทุกคนมีดินสอหนึ่งแท่งเพื่อจะวาดภาพชีวิตของเราให้สวยงาม แต่เราไม่มียางลบสักก้อนที่จะเอาไปลบสิ่งที่เราทำผิดพลาดมาแล้วได้ ดังนั้นเราต้องตั้งใจ และมีสติทุกครั้งที่ลากเส้น และถึงแม้ภาพที่เราวาดจะออกมาไม่เหมือนกับภาพที่เราฝันไว้สักเท่าไหร่แต่มันก็มาจากมือของเรา เราควรจะภูมิใจกับมันได้เสมอ ไม่ต้องกลัวหรอก แม้จะรู้ดีว่าสักวันหนึ่ง เราอาจลากเส้นบิดเบี้ยวไปบ้าง เพราะถึงอย่างไร ฉันเชื่อว่า ถ้าสมองและหัวใจของเราทำงานอย่างเต็มที่ ภาพชีวิตของเราก็งดงามได้ โดยไม่ต้องใช้ยางลบ

[Don Quixote]

จากบอร์ดๆหนึ่งครับ


ยางลบ

สมัยเด็กๆ ครูสอนศิลปะท่านหนึ่งสอนฉันเสมอว่า เวลาเราใช้ดินสอวาดภาพ เราห้ามใช้ยางลบ ตอนนั้นฉันไม่เข้าใจจุดประสงค์ของครูสักเท่าไหร่ รู้เพียงแต่ว่าเวลาฉันวาดภาพแล้วเส้นมันบิดเบี้ยว ฉันก็อยากแก้ให้มันตรง สวย แต่ทุกครั้งที่ฉันหยิบยางลบขึ้นมาเพื่อจะลบภาพนั้น ครูของฉันก็จะเตือนถึงกติกานั้นเสมอ


สุดท้ายฉันจึงเลือกใช้วิธีต่อเติมภาพๆ นั้นไปตามจินตนาการ เช่นถ้าฉันตั้งใจวาดรูปหน้าคน แต่ฉันเผลอวาดดวงตากลมโตเกินไป ฉันก็จะใช้วิธีเปลี่ยนตากลมๆ นั้นเป็นแว่นตาแทน แม้ตอนนั้นฉันจะไม่เข้าใจว่า ทำไมฉันจึงไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้ยางลบ และแม้ฉันจะไม่เคยคิดวาดรูปหน้าคนใส่แว่นตามาก่อน แต่ฉันก็ได้รูปหน้าคนตามที่ต้องการ แถมยังภูมิใจว่า ฉันสามารถวาดภาพๆนั้นด้วยความมั่นใจ และไม่ต้องใช้ยางลบลบภาพเลยสักครั้ง


เวลาผ่านไป ฉันโตขึ้น ฉันเรียนรู้ว่า สิ่งที่ครูสอนวันนั้น แท้จริงแล้วมันปลูกฝังนิสัยหนึ่งให้กับฉัน นั่นคือการเข้าใจธรรมชาติของความผิดพลาด ความผิดพลาดเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตของคนทุกคน และในชีวิตหนึ่งนี้ก็มีหลายครั้งที่ฉันได้พบมันโดยไม่ตั้งใจ


สิ่งหนึ่งที่ทำให้ฉันยอมรับความผิดพลาดเหล่านั้น และรวบรวมสติเพื่อแก้ไขปัญหาต่างๆ ได้ ก็คือ การที่ฉันเข้าใจว่าธรรมชาติของความผิดพลาด คือการที่มันเกิดขึ้นแล้ว จะคงอยู่อย่างถาวร ฉันไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้ยางลบ ลบความผิดพลาด แต่ฉันจำเป็นต้องใช้สมองต่อเติมแก้ไขภาพวาดของฉันให้สมบูรณ์ด้วยตัวเอง ดังนั้น ถ้าความผิดพลาดมันเกิดขึ้นกับเราแล้ว การที่เราจะมานั่งร้องห่มร้องไห้ อ้อนวอนขอแหกกฎเพื่อใช้ยางลบกลับไปลบแก้ไขมันนั้นย่อมเป็นไปไม่ได้ สิ่งเดียวที่จะทำได้ ก็คือ รู้จักพลิกแพลงแก้ไขสิ่งเหล่านั้นด้วยสติ และวาดภาพของตัวเองต่อไปด้วยความระแวดระวังมากขึ้น


ทุกคนมีดินสอหนึ่งแท่งเพื่อจะวาดภาพชีวิตของเราให้สวยงาม แต่เราไม่มียางลบสักก้อนที่จะเอาไปลบสิ่งที่เราทำผิดพลาดมาแล้วได้ ดังนั้นเราต้องตั้งใจ และมีสติทุกครั้งที่ลากเส้น และถึงแม้ภาพที่เราวาดจะออกมาไม่เหมือนกับภาพที่เราฝันไว้สักเท่าไหร่แต่มันก็มาจากมือของเรา เราควรจะภูมิใจกับมันได้เสมอ ไม่ต้องกลัวหรอก แม้จะรู้ดีว่าสักวันหนึ่ง เราอาจลากเส้นบิดเบี้ยวไปบ้าง เพราะถึงอย่างไร ฉันเชื่อว่า ถ้าสมองและหัวใจของเราทำงานอย่างเต็มที่ ภาพชีวิตของเราก็งดงามได้ โดยไม่ต้องใช้ยางลบ

เขียนโดย "ท่านแม้ว" แน่ๆ ครับ เห็นใครที่ไหนบอกว่าเส้นของท่านเบี้ยวท่านก็ด่าเป็นไฟแล้ว

[อ.หล่ำ]

 

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[อ.หล่ำ]

 

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[carrera]

ณ ศาลไคฟง

> >มีเศรษฐีพ่อม่ายอยากจะแต่งงาน

> >แต่มีข้อแม้ว่าต้องมีขนข้างล่างเป็นสีทอง

> >ถ้าผู้ใดมีลักษณะตรงตามเงื่อนไขก็จะยกสมบัติให้หมดเลย

> >และสั่งให้ลูกน้องนำประกาศไปติดให้ทั่วเมือง

> >และแล้วก็มีหญิงนางหนึ่ง

> >อยากจะได้สมบัติก็เลยเอาของตัวเองไปย้อมเป็นสีทอง

> >แล้วเดินทางไปบ้านเศรษฐีเพื่อที่จะแต่งงานด้วย

> >พอเศรษฐีเห็นของผู้หญิงคนนั้น ก็จัดงานยิ่งใหญ่

> >พอผ่านมา 2 อาทิตย์สีที่ขนก็เปลี่ยนเป็นสีดำ

> >ฝ่ายเศรษฐีก็ตกใจแล้วบอกว่า

> >เหตุใดต้องหลอกกัน เรื่องของเศรษฐีได้ยินไปถึงเปาบุ้นจิ้น

> >จึงเปิดศาล

> >แล้วเรียกเศรษฐีเข้ามาในศาลถามเรื่องราว

> >เศรษฐีบอกว่าผู้หญิงที่ตนแต่งงานด้วยหลอกเขาว่ามีขนตรงนั้นสีทอง

> >แต่ตอนนี้กลับเป็นสีดำ แล้วท่านเปาก็เรียกหญิงผู้นั้นมาถามว่า

> >ทำไมจึงต้องหลอกลวงเศรษฐี

> >หญิงคนนั้นไม่พูดอะไรแต่กลับปาไข่ไก่หนึ่งฟองไปที่ตาของท่านเปา

> >ทำให้ท่านเปาโมโหสั่งปิดศาล

> >เช้ามาก็เรียกตัวทั้งสองมาไต่สวนใหม่

> >เมื่อทั้งสองเข้ามาก็เห็นว่าตาของท่านเปาเป็นสีม่วง

> >เนื่องจากเหตุการณ์เมื่อวาน ท่านเปาก็ถามหญิงผู้นั้นว่า

> >ทำไมจึงต้องหลอกลวงเศรษฐี เธอตอบว่าไม่ได้หลอก

> >แล้วก็พูดกับท่านเปาว่า

> >ลองคิดดูขนาดท่านเปาโดนไข่ใบเดียวปาที่ขอบตา ตายังเปลี่ยนสีเลย

> >แล้วนับประสาอะไรกับฉันที่โดนไข่สองใบกระแทกทุกๆวัน

> >มันก็ต้องเปลี่ยนสีเป็นธรรมดาใช่มั๊ย................

[carrera]

..........ณ กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชาวนาคนหนึ่งเลี้ยงลาไว้ตัวหนึ่งซึ่งแก่มากแล้ว วันหนึ่งชาวนาได้พาเจ้าลาแก่ออกไปข้างนอก ด้วยความโง่เขลาของมันดันเดินซุ่มซ่ามไปตกบ่อแห่งหนึ่ง มันร้องครวญครางเป็นเวลาหลายเพลา ชาวนาเองก็พยายามใคร่ครวญหาวิธีที่จะช่วยมันขึ้นมา

ในที่สุดชาวนาหวนคิดขึ้นมาได้ว่า เจ้าลาก็แก่เกินไปแล้วอีกอย่างบ่อนี้ก็ต้องกลบ ไม่คุ้มที่จะช่วยเจ้าลา

ชาวนาจึงไปขอแรงชาวบ้านเพื่อมาช่วยกลบบ่อ ทุกคนใช้พลั่วตักดินสาดลงไปในบ่อ

ครั้งแรกเมื่อดินไปถูกหลังลามันตกใจและรู้ชะตากรรมของตนทันที มันร้องโหยหวน ทันที สักพักหนึ่งทุกคนก็แปลกใจที่เจ้าลาเงียบไป

หลังจากที่ชาวนาตักดินใส่ไปในบ่อได้สัก สองสามพลั่วก็เหลือบมองลงไปในบ่อ ก็พบกับความประหลาดใจที่ว่า ทุกครั้งที่ทุกคนสาดดินไปถูกหลังลา มันจะสะบัดดินออกจากหลัง แล้วก้าวขึ้นไปเหยียบบนดินเหล่านั้น ยิ่งทุกคนพยายามเร่งระดมสาดดินลงไปมากเท่าไรมันก็ก้าวขึ้นมาได้เร็วมากยิ่งขึ้น

ในไม่ช้าทุกคนต่างประหลาดใจที่เจ้าลาในที่สุดก็สามารถหลุดพ้นจากปากบ่อดังกล่าวได้

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
"ชีวิตนี้อุปสรรคต่างๆ ที่ถาโถมเข้ามาหาเราก็เปรียบเสมือนดินที่สาดเข้ามาหาเรา จงอย่าท้อถอยและยอมแพ้จงแก้ปัญหาเพื่อที่เราจะได้เหยียบมันเพื่อที่จะก้าวสูงขึ้นเรื่อยๆ เปรียบเสมือนลาแก่ที่หลุดพ้นจากบ่อได้ฉันใดฉันนั้น"

"อุปสรรคมีไว้ให้ก้าวข้ามไป"

[carrera]

[RUGER]

 

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[carrera]

เจ้านายหน้าขรึม พา  ผจก.ฝ่ายบุคคลและเลขานุการไปทานข้าวเที่ยง
>>
>>     ในร้านอาหารที่ตกแต่งแบบโบราณยบ
>>
>>     ระหว่างรออาหาร............
>>
>>     ผจก.ฝ่ายบุคคล
>>
>>เอามือไปถูกาน้ำบนโต๊ะเล่นทันใดนั้นก็มีควันพวยพุ่งออกมาู
>>     ....
>>>>     และแล้วยักษ์จินนี่ก็ปรากฎกาย
>>แล้วพูดว่าเราจะให้พรสามประการแก่พวก
>>
>>     ท่านแต่เนื่องจากพวกท่านมากันสามคนจงแบ่งพร  คนละข้อ  "
>>
>>     ผจก.ฝ่ายบุคคล ผู้อ่อนล้ายกมือ แล้วรีบพูดว่า
>>
>>    " ผมก่อน ผมก่อน ขอให้ผมได้ไปใช้ชีวิตสงบบนเกาะสมุยซัก 2 สัปดาห์"
>>
>>     จากนั้น ฟุ่บ ร่างของเขาก็หายวับไป
>>
>>     ทีนี้เลขานุการสาวชิงขอพรเป็นคนต่อไป รีบพูดว่า
>>
>>     " ขอให้ฉันกลายเป็นสาวไฮโซ ผู้ร่ำรวยที่สุดในโลก  "และแล้ว ....
>>
>>ฟุ่บ ! ร่างของเธอก็
>>
>>หายวับไป....ต่อหน้าต่อตาเจ้านายะ
>>
>>     เจ้านายจอมบ้างานย่นคิ้ว ก่อนจะเอ่ยว่า....
>>
>>     " ตาฉันบ้างล่ะ
>>......ฉันขอให้ไอ้สองคนตะกี้กลับมาทำงานตอนบ่ายโมงตรง
>>>>"
>>>>     นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า......
>>>>     ควรปล่อยให้เจ้านายของคุณ....พูดก่อนเสมอ
>>

[ทัดมาลา ขอเป็นข้ารองพระบาททุกชาติไป]

After numerous rounds of  "We don't even know if Osama is still alive,"
Osama himself decided to send George W.  a letter in his own
handwriting to let  him know he was still in the game.

Bush opened the letter and it appeared to contain a coded message:


        370HSSV-0773H

Bush was baffled, so he e-mailed it to Colin Powell.

Colin and his aides had no clue either so they sent it to the FBI.

No one could solve it so it went to the CIA, and then to the NSA,
then to the Secret Service.

With no clue as to it's meaning, they eventually asked Canada's RCMP
(Royal Canadian Mounted Police) for help.

The RCMP cabled the White House as follows:

"Tell the President he is looking at the message upside down"

[carrera]

        370HSSV-0773H

เยี่ยมครับ ผมชอบบบบบบบบบ ท่าน B มันโง่จริงรึเปล่าเนี่ยทำไมเป็นผู้นนำได้ งงงงงงงงงง

[submachine -รักในหลวง-]

ฮ่าๆๆ
มุขท่านมาลา เอามาจากหนาย..ย...

[น้ำยม]

แต่ละท่านที่นำมาลง อ่านดูแล้วมีประโยชน์มากครับ