ขอเล่าหน่อยครับสั้นๆ
มันน่าโมโหจนจะไม่มีสติครับ..........เรื่องมีอยู่ว่าวันนี้ผมพาหลานไปด้วย 2 คน อายุ 5 -6 ขวบ ช/ญ
หลังทำงานเสร็จก็ขับรถกลับบ้านปกติครับ......ผมขับรถกลับมาจอดหน้าบ้านดึกแล้วครับ ตี 1 กว่าเกือบตี 2
ในซอยก็เงียบแล้วไม่มีคนไม่มีรถวิ่งเป็นซอยหมู่บ้านอาคารพาณิชย์ครับ(ซอยตันวนรถได้)จอดรถกันคนละฝั่งก็เหลือแค่เลนเดียวตรงกลาง
พอผมจอดรถเสร็จแม่ผมนั่งทางซ้ายคนขับแม่ก็ลงตามปกติไปเปิดประตูก่อนแต่หลานสองคนนั่งอยู่ด้านหลัง(รถ 4 ประตู)
ก็เลยเปิดประตูลงเองทางด้านขวาซึ่งผมก็มองข้างหน้าแล้วว่าไม่มีรถแน่นอนก็เลยบอกให้หลานลงทางขวา
(รถผมสูงและจอดเกยหน้าบ้านทางซ้ายเลยสูงมาก)เด็กๆลงลำบากและก็เห็นว่าดึกแล้วไม่มีรถเงียบสนิท
ถึงมีรถวิ่งก็คงวิ่งได้ไม่เร็วคลานมาล่ะครับก็รถจอดสองฝั่งทางก็แคบเจอเด็กลงรถก็น่าจะจอดถ้าไม่จอดก็ชน
...........
หลานผมคนแรกก็ก้าวลงจากรถยืนจับประตูที่เปิดอยู่กลางถนนรอน้องสาวของเค้าอีกคนที่กำลังลงตาม
ตัวผมเองก็ก้มล็อครถมันเป็นช่วงที่ผมมองแล้วข้างหน้ารถไม่มี....แต่ทันใดนั้นหูผมก็ได้ยินเสียงของเครื่องยนต์รถปิคอัพ
เร่งเครื่องมาอย่างแรงดังกระหึ่มทั้งซอยก็เลยเงยหัวขึ้นมาดูใจนี่เต้นตุบๆเลยครับรถมันเลี้ยวออกมาจากด้านซ้ายของทางเลี้ยวข้างหน้า
ซึ่งห่างประมาณ15 เมตรครับมันขับส่ายไปมาหลบรถที่จอดตามหน้าบ้านซึ่งก็แคบไม่น่าจะขับเร็วได้ขนาดนั้นแล้วมันก็ไม่ได้มีทีท่าว่า
จะชลอรถทั้งๆที่เห็นเด็กกำลังลงรถเปิดประตูและยืนขวางหน้ามันอยู่กลางซอย.....ในใจผมคิดว่ามันไม่จอดแน่ๆครับ...
ไม่เมาก็ทะเลาะกับใครมา
เวลามันช่างบีบหัวใจจริงๆครับระยะเวลาที่ผมให้หลานลงรถกับตอนที่ผมเห็นมันขับมาไม่ถึึง 30 วิ ครับ
ผมเลยเอี้ยวตัวกลับไปตะโกนบอกให้หลานรีบปิดประตู.....รถมา....หลานก็หันไปมองขาตายครับ
เด็กมันก็ตกใจครับผมก็ตะโกนอีกให้ปิดประตูแล้วแอบเข้ามาชิดตัวรถส่วนมือก็ผมก็จะเอื้อมไปคว้าประตูแต่ไม่ถึง
และผมเองตอนนั้นก็ไม่ทันที่จะลงรถแล้วพอหลานผมได้สติปิดประตูรถปั๊บ....มันก็ขับผ่านปุ๊บสวนกันพอดี............
ช่วงที่รถกระบะปิคอัพคันนั้นผ่านหลานของผม 2 คนซึ่งยืนแอบชิดกับตัวรถด้วยความตกใจมันไม่ได้ลดความเร็วที่มันขับผ่านเลยครับ
ขับไปแบบเกือบจะโดนเด็กตัวเล็กๆ 2คนที่ไม่รู้ประสีประสาแบบฉิวเฉียด ผมลงรถได้แต่มองตามหลังมันไปมันก็ยังขับส่ายไปมา
จนเลี้ยวหายไป....ส่วนแม่ผมก็ขาตายครับได้แต่ร้องเสียงหลงอยู่หน้าบ้านอีกฟากของรถที่หลานอยู่...เวลามันเร็วครับทำอะไรไม่ถูกจริงๆ
ถ้าตอนนั้นปืนอยู่ใกล้มือด้วยความโมโหและขาดสติผมยิงตามรถมันไปแน่ๆครับและถ้ามันชนหลานผม...ผมก็จะฆ่ามันแน่ๆอีกเช่นกัน
โชคดีที่ปกติไม่ได้ไปไหนไกลๆผมจะไม่เอาปืนไปด้วยไม่งั้นคงไปนั่งอยู่โรงพักไม่ได้มานั่งพิมพ์อยู่นี่แน่
ที่ผมเล่ามานี้เพื่อให้ท่านที่มีลูกหลานบ้านอยู่ในซอยระวังไอ้พวกขับรถเมา,ทะเลากันมาแล้วมาลงกับรถ ฯลฯ
คงจะนึกภาพออกนะครับว่าในซอยแคบๆอยู่ดีๆมีรถกระบะขับแบบบ้าเลือดเห็นเด็กก็ไม่จอดแถมไม่ชลอความเร็วอีก
แค่อยู่ในบ้านปกติไม่ได้ออกไปยืนกลางถนนเจอขับแบบนี้ผ่านหน้าบ้านก็ด่าอยู่ทุกวันอย่าให้ชนเด็กนะมึงถึงไม่ใช่ลูกหลานกรู
กรูก็จะออกไปถวายยำตีนให้สักหน่อย
เลยอยากจะบอกว่ามีปืนต้องมีสติครับต้องพยายามครองสติให้ได้ครับผมเตือนตัวเองอยู่ตลอดๆครับ
แต่ไม่รู้สถานการณ์จริงๆจะทำได้หรือเปล่า
แต่ที่รู้ๆโมโหจนมือไม้สั่นครับทำอะไรมันไม่ได้
ได้แต่มานั่งระบายนี่เเหละครับ
ขอบคุณครับ
